Læknablaðið - 01.08.1942, Blaðsíða 31

læknablaðið
57
lítill hluti, tekna þeirra, og því
yenjuleg- verðlagsuppbót á hin
löstu laun þeim óhagstæö dýrtíö-
aruppbót. t>egar komiö er íram
á haust, rumskar stjórnin loksins
°g ritar bréf. dags. ay. september,
en icrst svo höndulega um vinnu-
brögöin aö snúa sér til ráöuneytis,
tjármálaráöuneytisins, sem máli'ö
> þ. e. gjaldskrármál héraöslækna)
heyröi alls ekki uudir, Fjármála-
ráöuneytiö sendi mér þó bréíiö til
umsagnar. og vitanlega var þaö
bein embættisskylda tnín aö greiöa
úr málinu og skýra það sem bezt
°g aJgerlega hlutlaust fyrir ráðu-
nevtinu með tilliti til þeirrar stefnu.
sem upp hafði veriö tekin urn verö-
lagsuppljætur embættismanna yf-
irleitt. Þaö gérði eg í eftirfarandi
bréfi, dags. i. október 1940:
.,Hér meö al’tur erindi Lækna-
télags Islands, dags. 17. f. m., þar
sem þaÖ fer fram á, aö gjaldskrá
héraðslækna veröi hækkuö, að mér
s-kilst í samræmi viö verðlagsupp-
bót þá, er embættismönnuin og þar
á meðal héraðslæknum hcíir veriö
akveðin á föst laun þeirra.
Þetta væri aö öllu leyti eölileg
krafa. eí sú stefna heföi veriö upp
tekin aö veita opinberum starfs-
mönnum verðlagsuppbót á laun
þeirra án tillits til þess, hve há
þau eru. En þaö hefir hins vegar
ekki verið gert, heldur hefir upp-
bótínni verið beitt til launajöfn-
unar á þann hátt, aö launauppbót
er því meiri, því lægri sem launin
eru, enda engin uppbót greidd af
launum. sem fara fram úr kr.
650,00 á mánuöi. Nú eru allmargir
héraðslæknar og aörir læknar,
sem taka greiöslur fyrir verk sin
beinlínis eöa óbeinlínis eítir gjald-
skrá héraöslækna, tekjuháir menn.
eftir því sem gerist um launamenn,
margir drjúgt tekjuhærri en nemi
kr. 650,00 á mánuöi, enda sumir
meöal hinna tekjuhæstu manna á
landinu. Ef gjaldsk'ráin yrði hækk-
uö, mundi þess vegna með þvi
verða brotin sú regla utn launa-
uppbætur opinberra starfsmanna,
sem upp hefir veriö tekin.
Að svo miklu leyti sem ástæða
þætti til aö bæta hinum miöur settu
héraðslæknum i búi fremur en
verðlagsuppbótin á föst laun þerrra
hrekkur til, tnundi samkvæint
framansögðu eiga betur viö aö
hækka þá uppbót, líka ineð tilliti
ti! þess, aÖ hækkun á ölluin greiösl-
uin fyrir veitta læknishjálp mundi
víöa koma illa viö allan almenning.
se.111 á í vök að verjast vegna dýr-
tíðarinnar.
Þaö skal tekiö fram, að gjald-
skrá héraöslækna var á sínum fima
gefin út aí dómsmálaráöuneytinu
og munu breytingar á henni hevra
undir þaö ráöuneyti.“
Nú verð eg aö játa, að niig brast
ímyndunarafl til að láta mér detta
í hug. þó aö stjórn Læknafélagsins
hefði álpazt í öfugt ráöuneyti, að
hún rataöi ekki á sama staö aftur,
og gérði eg hiklaust ráö fyrir, að
hún gengi þar ríkt eftir svarinu.
fengi þegar aö vita afstöðu fjár-
málaráöuneytisins og, ef ekki ann-
aö, þá hvert hún ætti að snúa sér
til f'rekari aðgeröa. Nei, hér var
ekki til aö dreifa neinni óþolin-
mæöi eða óðagoti, því aö nú leið
„riunt ár og ekkert skeöi“(!), eins
óg formaðurinn oröar það svo
lmittilega nevöarlega, og „nærfellt
ár“, þ. e. þangað til 3. sept. 1941,
unz loksins tókst aö finna hina
réttu leið í ráöuneyti heilbrigðis-
málanna (þ. e. dómsmálaráðuneyt-
iö). Allan þann tíma voru einhver
nánar ótilgreind „einkasamtöl" lát-
in megja og hlustun eftir falsfregn-
um um andstöðu mína gegn mál-