Læknablaðið - 01.04.1956, Blaðsíða 31

LÆKNABLAÐIÐ
21
mikla kennarahæfileika pró-
fessors Jóns Hj. Sigurðssonar.
Kennsla hans var nákvæm og
lifandi. Hann kunni vel þá list
að gera glögg skil aðal- og
aukaatriða. Hann var sam-
vizkusamur k,ennari, svo að af
bar og gerði mér vitanlega
aldrei upp á milli nemenda
sinna. Hann hafði sérstaklega
gott lag á því að draga fram í
kennslu sinni og leggja áherzlu
á einföld, en hagnýt atriði, er
hverjum nemanda mætti að
gagni koma síðar í lífinu. Hygg
ég, að reynsla hans sem héraðs-
læknis um nokkurra ára bil í
einu víðáttumesta og þéttbýl-
asta sveitahéraði landsins liafi
mjög mótað kennslu hans og
auðveldað honum að meta
hvernig haga bæri kennslunni
við þær aðstæður, er voru fyr-
ir hendi. Hann lauk venjulega
að fara með fyrirlestrum og yf-
irheyrslu yfir alla lyflæknis-
fræðina á 2^/2—3 vetrum. Hin
klíniska kennsla hans mun
flestum nemendum ógleyman-
leg. Mikil þekking lians í
kennslugrein sinni, samfara
óvenjulegri athyglisgáfu og
glöggri og skilmerkilegri fram-
setningarlist einkenndi þessar
kennslustundir og gerði þær
bæði eftirsóknarverðar og eft-
irminnilegar. Greining sjúk-
dóma var lians sterka hlið.
Árin 1934 og 1935 starfaði ég
sem aðstoðarlæknir han^ við
lyflæknisdeild Landspítalans.
Gafst mér þá gott tækifæri til
að kynnast læknisstörfum
lians og meta hann sem lækni.
Aðstæður voru þá mikið
breyttar frá námsárum min-
um. Hann var nú yfirlæknir
nýrrar deildar, er hann var að
móta og skapa henni fast form
og venjur. Ef tekið er tillit til
þess, að sjálfur hafði hann
eigi haft tækifæri til að starfa
langdvölum á lyflæknisdeild-
um að afloknu læknanámi, tel
ég, að furðulegt megi teljast,
bve v,el þetta tókst. Hann lét
sér mjög annt um sjúklinga
sína og leitaðist við að láta
rannsaka þá, eins og frekast
var unnt. Meðferð alla miðaði
hann við það, hvað þeim mætti
að mestu gagni koma, án þess
þó að loka augunum fyrir þeim
kostnaði, sem þeir sjálfir eða
hið opinbera mætti bera af
slíkum ráðstöfunum, eins og
því miður kemur nú stundum
fyrir meðal lækna. Hann var
sérstaklcga samvizkusamur og
sparaði hvorki spor né tínaa,
er þungt veikir sjúklingar átlu
í hlut. Hann lét sér títt um all-
ar nýjungar í grein sinni og las
mikið, er hann hafði tíma til.
Samstarfsmaður var liann
ágætur.
En læknisstarf prófessors
Jóns Hj. Sigurðssonar var eigi
eingöngu á lyflæknisdeild
Landspitalans. Hið mikla slarf
hans sem héraðslæknis í Rang-
árhéraði á árunum 1906—11,