Læknablaðið - 01.09.1957, Blaðsíða 10

66
LÆIÍNABLAÐIÐ
læknir í Rangárhéraði. Var þar
eitt ár, en fór þá til Danmerk-
ur, svo sem þá var skylt, og
dvaldi í Kaupmannahöfn á Fæð-
ingardeild og sjúkrahúsum fram
í júní 1913, að hann hélt heim
aftur, enda hafði hann fengið
veitingu fyrir hinu nýlega stofn-
aða Norðfjarðarhéraði frá 1.
júlí þess árs að telja. Flutti
hann austur um sumarið og var
héraðsbúum mikill aufúsugest-
ur eins og geta má nærri, sem
fyrsti læknir héraðsins. Starf-
aði hann þar síðan, unz hann
sagði embættinu lausu og var
veitt lausn 8. júlí 1947. Á þeim
tíma hafði hann þó verið tvisv-
ar fjarverandi svo teljandi sé.
Fyrst fékk hann fjarvistarleyfi
frá embættinu um eitt ár eða
frá október 1919 til okt. 1920.
Gegndi hann þá fyrst læknis-
störfum í Reykjavík fram til
maí 1920, fyrir föður sinn, er
farið hafði til útlanda. En 1.
maí 1920 var hann settur lækn-
ir í Borgarfj arðarhéraði um 4
mánaða skeið, en hvarf sVo aft-
ur til síns héraðs í okt. Þá fór
hann og til útlanda einu sinni
og dvaldi þá við sjúki’ahús í
Kaupmannahöfn til framhalds-
menntunar frá því í okt. 1930
þangað til í febrúar 1931.
Þegar hann hafði látið af
embætti fluttist hann til æsku-
stöðva sinna, en þangað hafði
hann lengi þráð að komast, og
settist að sem starfandi læknir
í Keflavík, og starfaði þar síðan
fram á árið 1954, en hætti þá
læknisstörfum og fluttist á
burtu. Eftir það dvaldi hann
lengst af á sjúki-ahúsi og hjúkr-
unarheimilum til æfiloka.
Pjetur starfaði nokkuð að hér-
aðsmálum meðan hann dvaldi
eystra. Var t. d. hreppsnefnd-
ai’maður frá 1914—1919 og í
skólanefnd þar, sama tíma. 1
sáttanefnd átti hann sæti eftir
1926.
Pjetur Thoroddsen var með-
almaður á hæð, karlmannlega
vaxinn, enda karlmenni að burð-
um. Hann var manna fríðastur
og fágað glæsimenni í allri
framkomu. Þekki ég fáa menn,
sem tekið hafa honum fram um
alla snyrtimennsku og hátt-
prýði, né fylgdu gömlum og góð-
um mannasiðum og kurteisis-
venjum. Mátti sjá, að honum
var höfðingsmennskan í blóð
borin. Hann kunni því illa ýmsu
nýtízku siðleysi og átti t. d. erf-
itt með að þola að vera, að fyrra
bragði, þúaður af ókunnugum,
einkum óbreyttu starfsfólki á
sjúkrahúsum og opinberum
stofnunum, sem frekar öðrum
ætti að vera alið upp í almenn-
um kurteisis-siðum. Enda er
fleirum, ekki sízt eldri mönnum,
svo farið. Ekki má þetta skilj-
ast svo, að hann væri neinn stór-
bokki til orðs né æðis, því hann
var hið mesta ljúfmenni, sem
ekkert aumt mátti sjá, hjarta-
góður og viðmótsþýður, ekki
sízt við þá, sem að einhverju