Læknablaðið - 28.12.1958, Side 20

140
LÆKNABLAÐIÐ
landi eru gefin út allmörg tíma-
rit, sem velja sér efni af svipuðu
tagi eins og söguna um Thor-
valdsen og Oehlenschláger. Ef
sagan er í meginatriðum sönn,
er enginn vafi á, að V. J. hefði
fengið hana birta í tímaritinu
„Satt“, og myndi stílmáti V. J.
vera því tímariti til nokkurrar
prýði. Ef sannleiksgildi sögunn-
ar er ekki trvggt, og hún ef til
vill verulega rangfærð eða upp-
spuni að mestu leyti, þá eru hér
á landi gefin út nokkur tímarit,
önnur en Læknablaðið, sem
myndu samt hafa tekið hana
til birtingar, og þar hefði hún
verið í meira samræmi við ann-
að efni og fallið í gljúpari jarð-
veg meðal lesenda heldur en í
fagtímariti íslenzkra lækna. All-
stór hópur siðavandra manna
telur tímarit, sem hirta efni af
þessu tagi, vansæmandi fyrir
lesendur, jafnvel skaðleg og ætti
að banna útgáfu þeirra. Vera
má, að þau séu óþörf fvrir les-
endur, en ekki verður betur séð
en að þau séu hráðnauðsvnleg
fyrir suma „rithöfunda“ okkar.
Það er engin furða, þótt V. J.
finni þörf hjá sér til þess að
létta byrði af samvizku sinni.
Hitt vekur meiri undrun, á
hvern liátt liann gerir það. Hann
reynir að sannfæra lesendur
Læknablaðsins um andlegt getu-
leysi stéttarbræðra sinna og
beitir til þess allri ritkænsku
sinni og vílar ekki fvrir sér að
óvirða dána menn og grafna
læknastéttinni og hennar mál-
um óviðkomandi, eingöngu i
þeirri von að gera frásöguna
áhrifameiri. Því miður er það
algerlega út í bláinn hjá V. J.
að líkja tælcnigetu íslenzkra
lækna við snilli Tliorvaldsens.
Það er sérstaklega á tæknilega
sviðinu, sem islenzka lækna-
stéttin stendur ekki ennþá jafn-
fætis erlendum læknum. Hins
vegar er það rétt, að V. .1. lík-
ist mjög þeim Oehlenschláger,
sem hann lýsir í grein sinni,
fullum af hroka og yfirlæti, og
virðist V. J. telja sig eins konar
Oehlenschláger meðal lækna,
með fullum rétti til þess að
„létta .... af samvizku“ sinni
á þann hátt og taka sér í munn
drjúga gúlsopa af óvirðingu um
stéttarbræður sína.
Nauðsynlegt er að hrýna fyrir
þeim lesendum Læknablaðsins,
nú og þó einkum síðar, sem
ekki þekkja V. .1. nægilega, að
með sínum sérstöku verknaðar-
tökum á íslenzku ritmáli, getur
hann auðveldlega villt mönnum
sýn, þannig að þeim yfirsjáist
verulegir gallar á meðferð efnis
og geri sér ekki nægilega ljós-
an tilgang ritsmíðarinnar. Með
glæstum stílsmáta er unnt að
leiða athygli og dómgreind les-
enda á villigötur líkt og skraut-
legar umhúðir geta blekkt
grandalausan lcaupanda.
Sú athugun, sem hér hefur
verið gerð á greininni Thorvald-
sen og Oehlenschláger gefur til-