Læknablaðið - 28.12.1958, Blaðsíða 37

LÆKNABLAÐIÐ
153
ur fyrir andlegri heilbrigði?
Ofmetnaður er breyskleiki,
sem aðallega gætir meðal við-
urkenndra sérfræðinga.*) Hann
lýsir sér einkum í illa dulinni
fyrirlitningu á almennum starf-
andi -læknum, ríkri tilhneigingu
til sjálfbirgingslegra fullyrðinga
með vísun til eiginnar reynslu
(oft ófullkomlega festrar í
minni) og meiri eða minni
daufheyrn við skoðunum ann-
arra. Þeim er gjarnt að hrapa
að ótímabærum ályktunum og
að sama skapi ósýnt um að við-
urkenna, að þeim geti skjátlazt.
Sj úkdómsgreiningarvillur eru
því tíðar, en venjulega liaglega
duldar, sj úklingarnir blekktir
með óprúttnustu merkilegheit-
um og ryki slegið i augu lieim-
ilislækna með lævíslegum vífi-
lengjum og hálfum sannleika.
Vitaskuld sér aðstoðarlæknir
hins mikla manns rakleitt í
gegnum allt saman, en þorir
ekki að mjamta kjafti, fyrr en
hann er sjálfur viðurkenndiir
sérfræðingur.
Skortur hógværðar lækna lýs-
ir sér einnig á annan hátt. Tök-
um til dæmis lækni, sem hefur
ofþroskaða tilfinningu fyrir
læknisköllun sinni. Hann lítur
á sig, ef til vill án þess að gera
sér sjálfur grein fvrir því, sem
*) Höf. talar um „senior consul-
tants", sem eru meira háttar sjúkra-
húslæknar í Bretlandi og við eigum
ekki samsvarandi. Auðvitað eru þeir
viðurkenndir sérfræðingar. Höf.
sjálfur er „senior consultant".
sérstakan guðsnáðarlækni. Eng-
inn mun dirfast að neita því, að
hæfilega rík tilfinning fyrir
köllun sinni prýði hvern lækni.
En þessir Grímar græðarar
kunna sér ekkert hóf. Að sjálf-
sögðu er hér um að ræða menn
með sefasýkisskapgerð, en slik-
um er það lífsins balsam, að
mikill fyrirgangur sé í kringum
þá, helzt háspenna og lífsliætta.
Svo mikið gengur á í kringum
sjúklingana, að þeim er bókstaf-
lega „þveitt“ á sjúkrahús við
hvert tækifæri, og þeir verða
jafnvel að gangast undir ónauð-
svnlegar handlæknisaðgerðir,
því að læknir þeirra verður að
finna til þess, að hann geri eitt-
livað að marki fvrir þá.
Tíðast ber á kjarkleysi lækna
í sambandi við það, hvernig hag-
að er meðferð sjúklinga, og leið-
ir annars vegar til ofstundunar
og hins vegar til vanlækningar.
Dæmi um ofstundun er það,
þegar sjúklingur með aðkenn-
ingu af kransæðastíflu er látinn
liggja þrjá mánuði í rúminu og
honum síðan fyrirboðið að
reykja, dreypa á víni og hreyfa
sig sér til hressingar að venju
sinni — allt að óþörfu. Börn eru
stundum parrökuð í rúminuvik-
um saman með „snert af liða-
gigt“, þegar ekkert er í raun og
veru að þeim, einungis fvrir það,
að lækni þeirra skortir kjark og
skapsmuni til að hafa skoðun
á málinu. Kjarklaus læknir get-
ur auðveldlega og unnvörpum
gert úr skjólstæðingum sínum