Læknablaðið - 01.12.1964, Síða 82

216
LÆKNABLAÐ JÐ
ar tegundir meöferðar, en liafi
lyflækna og handlækna sér við
hlið sem ráðgjafa og deili þá
ábyrgðinni með þeim. Stofn-
kostnaður slíkra deilda er all-
verulegur, og þær krefjast mik-
ils mannafla, einkum sérþjálf-
aðs hjúkrunarliðs. En að þeim
er mikill ávinningur fyrir sjúkl-
ingana, þar sem öryggi þeirra
margfaldast, og auk þess spar-
ast vinnuafl á öðrum deildum.
Gamla fólkið og langlegu-
sjúldingar eru sama vandamál-
ið alls staðar. Þegar húið er að
gera þeim þau skil, sem unnt
er á spitölunum, er erfitt að
koma þeim fyrir annars staðar,
og afleiðingin verður sú, að hið-
listarnir lengjast.
Sjúkrahúsyfirvöldin í Dan-
mörku munu á næstu árum tak-
marka spítalabyggingar, en
leggja meiri áherzlu á að reisa
elli- og hjúkrunarheimili.
Hvergi hefur verið lögð nægi-
leg áherzla á endurþjálfun ör-
kumla fólks á öllum aldri. Það
þarfnast langrar sjúkraliúsþjón-
ustu og hefur jafnframt þörf
fyrir að vera í sem nánustum
tengslum við ástvini sína. Til
lausnar þessu vandamáli liafa
Bretar gefið fordæmi með því
að setja á stofn svonefnda dag-
spítala. Þar er veitt áframhald-
andi endurþjálfun að lokinni
dvöl á spítala og sitt hvað gert
fvrir sjúklingana þeim til
dægrastyttingar. Þeim er séð
fyrir ókeypis farkosti milli
heimilis og dagspítalans.
Finnski fulltrúinn talaði rösk-
lega um ‘administrationskris”.
Hann taldi óheppilegt, að for-
stjórn spítala og annarra heil-
brigðisstofnana væri í höndum
ólæknislærðra manna, sem
bæru ekki skyn á þá vinnu, sem
þar færi fram; þess vegna ætti
að skylda yfirlækna til þess að
kynna sér rekstur slíkra stofn-
ana. Finnska læknafélagið hef-
ur gengizt fyrir námskeiðum,
þar sem þessi fræði eru lcennd.
Eru þau hugsuð sem undirbún-
ingur undir frekara nám, sem
ætti að vera liður í þeim nám-
skeiðum fyrir emhættislækna,
sem haldin eru í Gautahorg á
vegum Norðurlandaráðs með
styrk frá Alþjóðaheilbrigðis-
málastofnuninni.
Þá var rætt um hagræðingu
á starfi sérfræðinga, sem vinna
utan spítala og á starfi almennra
lækna. Skoðað var svokallað
‘Lákarhus’ í smáhæ skammt frá
Stokkhólmi, en þar unnu sam-
an bæði sérfræðingar og al-
mennir læknar. Bæjaryfirvöldin
höfðu veitt læknum ýmsa að-
stoð til þess að koma upp hús-
næðinu, en öll áhöld áttu lækn-
arnir sjálfir. Sjúklingarnir
greiddu fyrir læknisverkið, en
áttu síðan endurkröfu á sjúkra-
trvgginguna. Þetta var mikið
fvrirtæki, og hafa nokkur slík
orðið til i Sviþjóð á seinni ár-
um.