Læknablaðið - 01.12.1967, Blaðsíða 62

254
LÆKNABLAÐIÐ
Ef P 3qq2 er 60—100 mm Hg eða meira, þá er öndunarmiðstöð-
in í miðtaugakerfi úr leik, öndunin stjórnast af lágum súrefnis-
þrýstingi gegnum „kemoreceptora“. Ef slíkum sjúklingi er gef-
ið súrefni, án þess að ventilatio alveolaris sé aukin, hættir hann
að anda. Ef súrefni í blóði hefur lækkað mjög, má reyna að gefa
0.2—0.5 1 af súrefni, en fylgjast þarf vel með, hvort PaCO., stígur
við þá súrefnisgjöf. Mjög lækkað pH er lífshættulegt, getur m. a.
valdið fibrillatio ventriculorum cordis, og þarf þá að gefa THAM,
TRIS eða bíkarbónat. Með endurteknum mælingum á súrefni og
koldíoxíd verður fljótlega séð, hvort tekizt hefur að auka öndun-
ina eða hvort sjúklingurinn þarfnast öndunarhjálpar. Næstum
er ógerlegt að meðhöndla sjúkling í „respirator“ án þess að geta
mælt súrefni og koldíoxíd í blóði. Að lokinni skurðaðgerð á lung-
um eru þessar mælingar eini möguleikinn til að ákveða með ein-
hverri vissu, hvort sjúklingurinn þarfnist öndunarhjálpar.
(Af handbókum um lungnalífeðlisfræði má nefna: Berglund, E og
Söderholm, B.: Kompendium í lungsjukdomarnas kliniska fysioiogi.
Slockholm 1963. Bjurö, T. og Westling, H.: Klinisk fysiologi. Scandinavian
L'niversity Books, 1966. Comroe, J. H. et al.: The Lung, New York, 1963.
Handbook of Physiology, section 3, Respiration, volume 1, Ameriean
I’hysiological Society, 1964.)