Læknablaðið - 01.02.1969, Qupperneq 73

LÆKNABLAÐIÐ
33
réttindi til að stunda heimilislækningar, en á hinn bóginn þurfa
menn að Ijúka framhaldsnámi til að teljast færir um að standa
á eigin fótum innan veggja sjúkrahúsanna.
Heimilislæknirinn þarf sem sé að hefja starfsferil sinn með
sjálfsnámi. Verður það raunar að teljast fráleitt á tímum, þegar
lyf eru orðin svo öflug, að þau eru ekki siður vandmeðfarin en
tæki skurðlækna og eins hættuleg, ef þeim er ranglega beitt. Á
þetta hefur þráfaldlega verið bent, en lögmál tregðunnar ræður.
Gildandi lagaákvæði um „ótakmarkað“ lækningaleyfi eru fyrir-
bæri frá þeim tíma, þegar klókir menn gátu tileinkað sér flest,
sem vitað var um læknisfræði. Þau hafa nú gengið sér til húðar,
og einnig reglugerðin, sem á þeim hvílir. Sú reglugerð hefði þó
getað orðið giftudrjúg, ef henni hefði verið sýndur nægur sómi.
Einhvern veginn þróaðist sú villa, að framhaldsnám væri einungis
fyrir lækna, sem takmarka sig við vissa aldursflokka sjúklinga,
ákveðin líffærakerfi eða sérstakar lækninga- eða rannsóknarað-
ferðir. Allir vita, að aukin tækni hefur gert verkaskiptingu nauð-
synlega. Hitt virðist ekki vera á allra vitorði, að sérhæfing er ekk-
ert takmark í sjálfu sér, heldur einungis leið til að ná betri ár-
angri.
Þótt ljóst sé, að „gamli heimilislæknirinn“ er að hverfa af
sjónarsviðinu, virðast flestir telja, að heimilislæknir í einhverr’
mynd sé og verði nauðsynlegur. Mætti þvi ætla, að hann gegm
hlutverki, sem sé ekki skynsamlegt eða hagkvæmt að fela öðrum
læknum. Þessu hlutverki verður sá að gegna, sem hefur búið sig
séi’staklega undir það, m. ö. o. sérfræðingur i heimilislækningum.
Það er ekki mótsögn að tala um sérfræðinga í almennum lækn-
ingum, en orðið almennur er villandi í þessu sambandi og ætti
því að hverfa.
Heimilislæknir, sem hefur ekki reglugerð um framhaldsmennt-
un að bakhjarli, er að vissu leyti settur utan garðs. Hann hefur
orðið fórnardýr tregðunnar og dagað uppi. Hann hefur, eins og
á stendur, lagaheimild til að gera allt, en ekki aðstöðu til að gera
neitt. Læknar sætta sig ekki við að vera annars flokks og gegna
því hlutverki einu að vera nokkurs konar brjóstvörn fínni lækna
með meirapróf. Reglugerð, sem hvetur til framhaldsnáms í heim-
ilislækningum og skapar þeim jafnvirðulegan sess og öðrum
greinum lækninga, er því mjög tímabær. Lífseigasta mótbáran
gegn slíkri reglugerð virðist vera sú, að verksvið heimilislækna
hafi ekki verið afmarkað og þess vegna sé ekki unnt að gera
ákveðnar kröfur um mcnntun þeirra. Þessi andmæli eru léttvæg.