Læknablaðið - 01.12.1973, Qupperneq 48

254
LÆKNABLAÐIÐ
aðstaða til þess að gera nauðsynlegar að-
gerðir og byrja meðferð.
Þetta hefur einkum reynst árangursríkt víð
mikil siys, eitranir, og hjartasjúkdóma.
Enn er ekki til hér á landi neinn sjúkra-
bíll, sem uppfyllir þau skilyrði, sem þarf til
þess, að hægt sé að koma við meðferð af
þessu tagi. Um leið og við eignumst slíka
bíla verður að sjálfsögðu að taka afstöðu
til þess, hvernig tengslum sjúkraflutninga
og sjúkrahúsa verður háttað, og hvaða starfs-
lið sjúkrahúsa þarf að vera tiltækt til að
fara með sjúkrabíl á slysstað eða í heima-
hús, þar sem sérstakrar meðferðar er þörf.
Sums staðar erlendis mun það tíðkast, að
almennir sjúkraflutningar hafa haldist í svip-
uðu horfi og hér er nú, en að jafnaði sé til-
tækur á ákveðnu sjúkrahúsi sérstakur bíll,
sem hægt sé að kalla út, þegar þörf krefur,
vegna þeirra tilfella, sem nauðsynlegt er að
fái meðferð eins fljótt og unnt er.
Skýrslur hafa verið birtar um gagnsemi
slíkra bíla, bæði frá Norðurlöndum, Bret-
landi og víðar, og virðist enginn vafi á því,
að með því að hafa bíl af þessu tagi til-
tækan, ásamt starfsliði, sem þekkingu hef-
ur til að bera, má bjarga mannslífum. Eink-
um á þetta við um hjartasjúkdóma og eitr-
anir, en kemur einnig fyrir t. d. í sambandi
við slys.
4. öll starfsemi kostar peninga og öll
starfsemi, sem halda þarf uppi órofið allan
daginn, alia daga, er mjög dýr. í almanna-
tryggingalögum nú er rætt um hvernig
sjúkratryggingar eiga að greiða sjúkraflutn-
inga og segir svo í 43. grein almannatrygg-
ingalaga, að sjúkrasamlag skuli greiða óhjá-
kvæmilegan flutningskostnað sjúks samlags-
manns í sjúkrahús innanlands að 3/4 hlut-
um, enda sé flutningsþörf svo bráð og heilsu
hins sjúka svo varið, að hann verði ekki
fluttur eftir venjulegum farþegaflutnings-
leiðum að dómi samlagslæknis og sjúkra-
samlagsstjórnar.
Þessi ákvæði almannatryggingarlaga hafa
einkum komið að gagni fyrir fólkið úti á
landsbyggðinni, þar sem flutningar með
sjúkrabílum eru oft langir og því dýrir og
meginhluti sjúkraflutninga fer fram með
sjúkraíiugi, oft um langan veg.
Mér finnst mjög eðlilegt að gera ráð fyrir
því, að í framtíðinni verði nauðsynlegur
sjúkraflutningur til Iæknis eða sjúkrahúss
greiddur á sama hátt og vistun á sjúkrahúsi.
Einkum virðist þetta eðlilegt, ef heilbrigðis-
oijórn og þeir, sem reka sjúkrastofnanir,
taka meiri þátt í skipulagningu þeirra mála
en vorið hefur hingað til og ættu því að
geta haft betra yfirlit yfir, hver eðlilegur
kostnaður við sjúkraflutningana er.
Af því, sem hér hefur verið rakið, ætti
aö vera auðsætt, að það er tímabært, að
sjúkraflutningakerfin hér á landi verði tekin
til rækilegrar endurskoðunar og reynt verði
að gera sér grein fyrir því, hvar úrbætur
eiga rétt á sér og með hvaða móti það verði
best tryggt, að sjúkir og slasaðir komist án
taíar undir læknishendur til meðferðar.
Þetta hiýtur að verða sameiginlegt verk-
cvni hoiibrigðisstjórnarinnar og allra þeirra
aðila, gr þessum málum sinna nú og er þess
að vænía, að heiibrigðisstjórnin hafi for-
göngu um að þessi athugun fari fram. Verða
þær niðurstöður, er af þessari ráðstefnu
fás'i, vafalaust veganesti þeim, er að því
koma.
Páll Sigurðsson