Læknablaðið - 01.04.1974, Qupperneq 39

LÆKNABLAÐIÐ
79
kom formaður í framsöguræðu sinni með
þá hugmynd að stofna til opinnar móttöku
akút veikra sjúklinga við Landspítalann í
húsrými því, sem tannlæknadeildin hefur nú
til umráða, en brýn þörf er á slíkri starf-
semi á Reykjavíkursvæðinu, þar eð slysa-
varðstofan á Borgarspítalanum annar ekki
þeirri þjónustu svo vel sé og hefur hvað
eftir annað óskað eftir að losna við hana.
Undirritaður veit ekki til, að læknasam-
tökin eða einstakir læknar hafi tekið nei-
kvæða afstöðu til uppbyggingar göngudeilda
við sjúkrahúsin og virðist sanni nær, að
hraðari uppbygging göngudeildarþjónustu
við sjúkrahúsin en raun ber vitni hafi
strandað á fjárveitingarvaldinu fyrst og
fremst. Ef hraðar hefði gengið að byggja
upp sjúkrahúsin í Reykjavík, hefði þeim mun
fyrr skapast aðstaða til verulegrar göngu-
deildarstarfsemi. Þrátt fyrir þessa erfið-
leika er nú all víðtæk göngudeildarstarf-
semi við öll sjúkrahúsin í Reykjavík og við
Vífilsstaðaspítala.
Rótt L.í. sé Ijós þörfin á eflingu göngu-
deildarþjónustu og hafi bent á þörfina í því
efni eins og áður er sagt, er stjórn þess
algjörlega mótfallin að flytja heimilis-
læknaþjónustuna inn á göngudeildir sjúkra-
húsanna og hefur lýst yfir þeirri stefnu
sinni, að nauðsynlegt sé að hraða uppbygg-
ingu heilsugæslustöðva og læknamiðstöðva
til að bæta sem fyrst úr vandkvæðum
heimilislæknisþjónustunnar. Undirrituðum
virðist augljóst, að kerfi, sem byggir heim-
ilislæknisþjónustu sína á starfsemi göngu-
deilda, hafi þegar gengið sér til húðar og
skýrasta dæmið um það sé frá Svíþjóð. Það
væri raunalegt, ef það ætti eftir að henda
okkur á íslandi að taka upp úrelt eða stór-
gölluð heilbrigðiskerfi, sem aðrar þjóðir
hafa orðið að gefast upp við. Það fer varla
milli mála, að heimilislæknaþjónustunni
verður best sinnt af sérmenntuðum lækn-
um á því sviði, sem starfa úti meðal fólks-
ins, þar sem þeim hefur verið búin sóma-
samleg starfsaðstaða eins og gert er ráð
fyrir á læknamiðstöðvum og í heilsugæslu-
stöðvum. Með þeim hætti skapast nánara
samband milli sjúklings og læknis og kom-
ið yrði í veg fyrir óeðlilega örtröð á göngu-
deildum sjúkrahúsanna, en reynst hefur
erfitt að skipuleggja, svo vel sé, göngu-
deildir, þar sem fjöldi sjúklinga er mjög
mikill.
í fyrrnefndri grein Félags íslenskra
Lækna í Bretlandi er drepið á nefndarálit
nefndar þeirrar, sem Læknafélag íslands
skipaði til að athuga starfsemi og verksvið
göngudeilda við sjúkrahúsin í Reykjavík.
Greinarhöfundar segja: „Nefnd þessi, sem
skipuð var þremur sérfræðingum, því mið-
ur engum heimilislækni, skilaði lauslegu
áliti á formannaráðstefnu L.Í., sem haldin
var í maí sl. Enda þótt nefndarálitið í heild
(sem í raun er aðeins skoðun þriggja lækna
og ekki byggt á neins konar tölfræðilegum
könnunum á hugsanlegu gildi göngudeilda
í íslensku heilbrigðiskerfi) sé ekki andvígt
útvíkkun göngudeilda að vissu marki, endar
það með því, að stefna beri að því, að sem
mest af heilbrigðisvandamálum fólksins
verði leyst utan sjúkrahúsa og utan göngu-
deilda svo lengi sem hægt er að sýna fram
á, að sú þjónusta sé ekki lakari en á sjúkra-
húsum og göngudeildum þeirra. En spyrja
má, hvernig er unnt að gera slíkan saman-
burð án þess að koma á fót starfhæfum
göngudeildum. Því er eðlilegt að svo verði
gert hið fyrsta til að fá slíkan samanburð."
í þessum ummælum greinarhöfunda er
gefið í skyn, að ekki sé um að ræða starf-
hæfar göngudeildir í Reykjavík. Er þetta
býsna harður dómur og raunar furðulegur,
þar sem sumir félagar í Félagi íslenskra
Lækna í Bretlandi hafa starfað á sjúkrahús-
um í Reykjavík og ættu því að vita betur.
Fremur má benda á, að ef gera ætti mark-
tækan samanburð á göngudeildar- og heim-
ilislæknisþjónustu, þá þarf heimilislæknis-
þjónustan ekki síður að vera í viðunandi
horfi og njóta nægilegra starfskrafta og
starfsaðstöðu. Eins og nú standa sakir eru
því engar forsendur fyrir slíkum saman-
burði. Varðandi nefndarálit göngudeildar-
nefndar L.Í., sem áður er vikið að, er rétt
að geta þess, að álitið er fyrst og fremst
stefnuyfirlýsing um framtíðarstarfsemi
göngudeilda. Nefndarmenn (nefndarmenn
voru raunar fjórir valdir af læknaráðum fjög-
urra sjúkrahúsa í Reykjavík, en ekki þrír
eins og segir í greininni) hafa allir starfað
við göngudeildir erlendis og í Reykjavík og
eru göngudeildarmálum kunnugir. Formaður
nefndarinnar hefur verið forstöðumaður