Læknablaðið - 01.08.1974, Qupperneq 54

138
LÆKNABLAÐIÐ
MINNING
Einar Th. Giíðmundsson
F. 15. nóvember 1913.
D. 3. apríl 1974.
Granni minn og kollega Einar Th. Guð-
mundsson var fæddur bóndasonur í Króki
á Rauðasandi. Móðir Einars var ljósmóðir,
dóttir Einars Jónssonar bónda Thoroddsen
á Látrum. Einar bar því nafn afa síns og
var náskyldur Guðmundi heitnum Thor-
oddsen prófessor. Stúdentsprófi lauk Ein-
ar frá MA 1935, en embættisprófi frá H.í.
1945. Námskandídat var hann á Landspít-
alanum 1947-48. En ævistarf sitt hóf hann
á Breiðabólstað á Síðu, þegar hann var
settur þar héraðslæknir nýkominn frá
prófborði 1945. 1948 var Einar skipaður
héraðslæknir í Bíldudalshéraði og gegndi
hann því, þar til hann var skipaður lækn-
ir í Eyrarbakkahéraði 1966.
Kynni mín af Einari Th. Guðmunds-
syni byrjuðu ekki fyrr en 1969, eftir að
við urðum grannlæknar. En á rúmlega
fimm árum kynntist ég Einari vel.
Þó að Einar hafi lengst af alið mann-
inn við einyrkju hins afskekkta héraðs-
læknis, var hann, þegar hann kom í „þétt-
býlið“ á Suðurlandi, félagslyndur og fús
til samskipta. Hann kom til dyranna eins
og hann var klæddur og tjáði hug sinn
hiklaust. Það verður þó ekki sagt um Ein-
ar Th. Guðmundsson, að hann hafi náð
langt í kapphlaupinu um metorð og auð.
Þar mun án efa um þá fléttu orsaka að
ræða, sem löngum mun erfitt að greiða
úr. En mér virtist Einar ávallt hamingju-
samur maður, öll þau ár, sem ég þekkti
hann.
SJE
Hann lifði og starfaði í tímanum. Hann
var hluti af samtíð sinni með samvisku-
sömu starfi og þjónustu við meðbræður
sína. Ævistarf Einars, eins og raunar allra
lækna, verður seint með tölum metið,
fremur en heilsa og hamingja verða á
vikt vegin. Þau spor verða heldur aldrei
talin eða þær stundir mældar, sem dreif-
býlislæknirinn, nakinn í návist veruleik-
ans og lífsins sjálfs í afskekktri byggð á
íslandi, fórnaði sér og sjúklingum sínum.
En í spor héraðslæknisins fýkur þegar
haustar og störf hans eru unnin. Þá veit
enginn lengur, hvað hann hefur í rauninni
gert, gott eða illt. En það lifir minning
um þel hans, um hjartalagið og það góða,
sem hann vildi gera, því að „góður“ lækn-
ir er sá, sem vann sjúklingum sínum það
besta, sem hann gat án hugrenninga um
þakklæti eða laun.
Spor Einars Th. Guðmundssonar mást
eins og allra annarra manna, sem í hljóð-
látri önn dagsins finna köllun sína. Mér
er ljúft að minnast þessa hugljúfa ná-
granna míns og votta honum virðingu
mína og þökk fyrir samstarfið, um leið
og ég færi Ölmu Sövrine og sex börnum
hennar samúðarkveðjur í minningu um
góðan dreng.
Selfossi, í júlí 1974.
Brynleifur H. Steingrímsson