Læknablaðið - 15.05.1987, Blaðsíða 33

LÆKNABLAÐIÐ
169
annast obbann af því sem til fellur og við eigum
að halda áfram að gera það.
Hvað varðar framtíðarhlutverk þessa sjúkrahúss,
þá tel ég að það þurfi að efla það, þótt á brattann
verði að sækja og þótt læknisfræðin sé orðin svo
flókin og krefjist svo mikillar tækni og
sérhæfingar að það sé erfitt og verði enn erfiðara
að reka lítil sjúkrahús. Við verðum auðvitað að
reyna að mæta því eins og hægt er og við þurfum
að reyna að koma í veg fyrir að við lendum í
fjársvelti.
Kristinn ívarsson: Ég vil minna á að þetta
sjúkrahús er staðsett við höfn. Hér við ströndina
er oft á tíðum fjöldi fiskiskipa og sjómenn eiga
hvað styst hingað ef um bráða aðgerð er að ræða.
Fjórðungssjúkrahúsið var sett hér niður, ekki síst
vegna þess að fyrir 1960 var gríðarlega stór floti
við Austfirði þar á meðal allur íslenski
síldarflotinn. Fjöldi sjúklinga kom af sjónum og
yfirleitt er fært sjóleiðina, þótt við getum hvorki
flogið né komist yfir Oddskarð.
ÞJÓNUSTA FJÓRÐUNGSSJÚKRAHÚSSINS í
NESKAUPSTAÐ
Gunnsteinn Stefánsson: Á Austurlandi þurfum
við sjúkrahús sem gegnir tvenns konar hlutverki.
Annars vegar verður það að sinna allri
bráðaþjónustu. Hins vegar verður það að sinna
eins miklu af völdum tilfellum og hægt er og það
þarf að gera sér grein fyrir og skilgreina á hve háu
stigi þessi valda þjónusta á að vera. Hverju á að
vera hægt að sinna heima í héraði og hvað á að
senda í burtu.
Þessir tveir þættir skipta mestu. Við lítum til
Fjórðungssjúkrahússins í Neskaupstað annars
vegar sem neyðarsjúkrahúss og hins vegar sem
sjúkrahúss sem sinnir völdum sjúkdómstilfellum
upp að vissu marki, með hliðsjón af þeirri getu
sem hægt er að búast við af sjúkrahúsinu.
Atli Árnason: Á Seyðisfirði höfum við annars
vegar öldrunarsjúklinga og hins vegar möguleika
á því að leggja inn bráðveika sjúklinga og
meðhöndla, einkum á sviði lyflæknisfræði auk
fæðingarhjálpar.
Sjúklinga er þarfnast handlækninga sendum við
yfirleitt frá okkur, og það fer eftir aðstæðum
hverju sinni hvert þeir eru sendir. Þar skipta
samgöngur miklu og þær eru erfiðar á
Austurlandi.
Það hljómar dálítið ankannanlega að þótt
landfræðilega sé stutt á milli Seyðisfjarðar og
Norðfjarðar þá er oft mikið fljótlegra og
einfaldara fyrir okkur að senda sjúklinga suður til
Reykjavíkur, og það sjúklinga sem hægt væri að
sinna hér á Norðfirði. Það þurfum við að vega og
meta hverju sinni.
Auðbergur Jónsson: Undanfarin ár hef ég sent
80-90% af öllum sjúklingum sem fara á sjúkrahús
yfir á Norðfjörð. Hér er þjónusta bæði hvað
varðar lyflækningar og skurðlækningar.
Vissulega skortir bæklunarlækningar og fleira, en
sú þjónusta sem veitt er finnst mér vel
fullnægjandi á því sviði sem hún er og sé ekki
fyrir mér neina stórkostlega breytingu.
Stefán Þórarinsson: Varðandi sjúkrahúsþjónustu
og heilsugæsluþjónustu á litlum stöðum eins og
við búum á, þá er þetta mjög mikið spurning um
mannskap engu síður en stofnanir eða
landafræði. Stofnanirnar standa og falla með
þeim starfsmönnum sem þar eru. Og ég tel það