Læknablaðið - 15.05.1987, Blaðsíða 38

172
LÆKNABLAÐIÐ
Ef við komum til Færeyja þá stöndum við i
forundran yfir því hvað við erum aftarlega á
merinni í samgöngumálum. Færeyingar renna sér
í gegnum hvert fjallið eftir annað með mörg
hundruð metra og jafnvel kílómetra löng
jarðgöng, en við höfum baksað við það að bora í
gegnum tvö fjöll á íslandi, og það með miklum
harmkvælum.
Auðvitað hljótum við að tileinka okkur að gera
jarðgöng og bæta samgöngur. Og þá verður þetta
sem og annað miklu auðveldara, því að
heilbrigðisþjónustan er ekki lítill þáttur í því að
halda byggð í fjórðungnum, þótt útlitið sé ekki
gott núna.
Það er brýnt að læknar láti til sín heyra í
sambandi við nauðsyn á bættum samgöngum,
þannig að ekki séu settar reglur sem eru svo
vitlausar að ekki er nokkur leið að vinna eftir
þeim. Þar á ég aðallega við snjómokstursregluna
sem felur í sér að moka má einn dag í viku. Nú
getur verið brjálað veður þann dag en ágætis
veður næsta dag, en þá má ekki moka. Náttúrlega
er þetta ekki eingöngu þeim að kenna sem sjá um
framkvæmdir, heldur er alltaf verið að spara.
Þannig er farið með þessa lifæð okkar, þar skera
menn peningana svo við nögl að ekki er nokkur
leið að annast framkvæmdir sómasamlega.
Gunnsteinn Stefánsson: Vissulega eru það sterk
rök að hér þurfi að vera sjúkrahús fyrir flotann,
hann þarf sína þjónustu og þá fyrst og fremst
bráðaþjónustu í veikindum og í slysum.
Sé hins vegar hugsað um Austurland í heild, þá
held ég að staðsetning sjúkrahússins hafi aldrei
verið rædd fyrir allan fjórðunginn. Það er
augljóst að vegna staðsetningar hefur sjúkrahúsið
takmarkað upptökusvæði.
Best væri að sjúkrahúsið væri staðsett þannig að
það væri eðlileg fyrsta viðkomustöð sjúklings. Þá
þyrfti ekki að hringja á Norðfjörð og spyrja hvort
hægt sé að sinna viðkomandi tilfelli, heldur færi
sjúklingurinn fyrst á fjórðungssjúkrahúsið og
læknar þar gætu metið hvort þeir gætu sinnt
honum eða þyrftu að senda í burtu.
Eggert Brekkan: Nú eru liðin 45 ár síðan
landlæknir og annar læknir, sem var allra manna
kunnugastur hér á Austurlandi, ræddu
staðsetningu fjórðungssjúkrahúss á Austurlandi.
Þeir kváðu upp úr með að fjórðungssjúkrahús
ætti að vera staðsett á Reyðarfirði. Það má
kannski segja um menntaskóla og fleiri stofnanir
á Austurlandi, að þær væru best staðsettar á
Reyðarfirði.
En sjúkrahúsið er nú einu sinni hér og á meðan
læknisþjónustu er sinnt eins og gert er, þá held ég
að þessi rekstur standist.
Á hinn bóginn eru gífurlegar breytingar
framundan í læknisþjónustu, ég verð kannski
dauður áður, en þið sem eruð yngri munuð sjá
miklar breytingar næstu 20 árin.
Magnús Ásmundsson: Vissulega er
Fjórðungssjúkrahúsið í Neskaupstað dálítið illa
staðsett. Það er í botnlanga og úr þjóðbraut og
væri betur staðsett annars staðar. En dugnaður
og áhugi heimamanna varð þess valdandi að hér
lenti sjúkrahúsið og því verður ekki breytt fyrst
um sinn. En engu að síður heftir þetta okkur að
ákveðnu leyti.
HVAR KREPPIR AÐ í SKIPAN
HEILBRIGÐISMÁLA Á AUSTURLANDI?
Stefán Þórarinsson: í allri umræðu um
heilbrigðisþjónustu þurfum við að ákveða ekki
aðeins hvernig á að reka stofnanir heldur hvað
þær eiga að gera. Hvaða þjónustusvæði þær eiga
að hafa og að hvaða markmiðum þær eiga að
stefna í þjónustu. Þetta á ekki bara við um
sjúkrahúsin heldur einnig heilsugæslustöðvarnar.
Það er stórmál hvernig á að koma við virkri
heilsuvernd. Hvaða íbúahópi á viðkomandi stöð
eða stofnun að bera ábyrgð á að veita þjónustu,
burtséð frá því hvort hún gerir það sjálf eða þarf
að leita annað.
Magnús Ásmundsson: Það er ekki hægt að annast
öll sjúkdómstilfelli hér og það er staðreynd að úr
fjórðungnum eru sendir fimmtán sjúklingar með
sérstöku sjúkraflugi á mánuði. Það er einn
sjúklingur annan hvern dag árið um kring. Þetta
hefur auðvitað gífurlegan kostnað í för með sér
og spurning hvort við getum annast meira af
þessum sjúklingum hér í Neskaupstað.
Það liggur mismikið á að senda sjúklinga til
Reykjavíkur, en það er grundvallarviðhorf hjá
okkur að sjúklinga eigi að senda með reglulegu
áætlunarflugi, sé þess nokkur kostur. Það er
ódýrast og öruggast og jafnframt er þar best
aðstaða til að sinna sjúklingunum.
En það er skemmst frá því að segja, að samstarf
af hálfu Flugleiða er hneykslanlega lélegt. Þar
örlar ekki á skilningi á sérstöðu okkar. Meira tillit
er tekið til þess hvort þarf að koma
smjörlíkiskössum og sjónvarpstækjum til skila.
Yfirleitt er manni mætt með gremju og
leiðindum, og alltaf er vísað á sjúkraflugvélarnar