Læknablaðið - 15.05.1987, Blaðsíða 52

184
1987; 73: 184-5 LÆKNABLAÐIÐ
BRé.p tiL BLacísins
LANDLÆKNI SVARAÐ OG HANN
ÁMINNTUR UM SANNSÖGLI
Ólafur Ólafsson landlæknir sendir mér pistil í
síðasta tölublaði Læknablaðsins og gleymir að
setja nafn sitt undir, en við lesturinn leynir sér
ekki hvaðan sendingin er1).
Tilefnið er greinargerð um s.k.
flugmannaveikindi er ég birti í Læknablaðinu 6.
tbl. frá ágúst 1986, bls. 154. Þeir sem vilja geta
flett upp þessu upp, en þar kemur fram að
ritstjóri blaðsins sýndi landlækni bréf mitt áður
en blaðið fór í prentun og hafði hann þá ekkert
um málið að segja.
í greinargerð minni kemur m.a. fram að
þáverandi heilbrigðisráðherra Matthías
Bjarnason óskaði þess við landlækni að hann
drægi tilbaka áminningu til mín. Nú heldur
landlæknir því hinsvegar fram löngu seinna að
ráðherra hafi fallið frá þessari ósk sinni að
athuguðu máli. Þetta er rangt. Ráðherra hefur
aldrei fallið frá þeirri ósk og fer því landlæknir
með rangt mál. í viðtali við Matthías Bjarnason
20.3. s.l. staðfesti hann þetta við undirritaðan og
leyfði mér að hafa það eftir sér. Hið rétta er að
skömmu eftir að þetta gerðist haustið 1984 var
landlæknir á förum til Danmerkur og féllst
ráðherra á að málið biði þar til hann kæmi
tilbaka. Það dróst í 9 mánuði og gegndi dr.
Guðjón Magnússon störfum landlæknis á meðan.
Ekki var hægt að ætlast til þess að dr. Guðjón
tæki á sig mistök Ólafs, en þegar hann kom aftur
hafði málið sofnað »í kerfinu« eða réttara sagt,
þá hafði Ólafi tekist að humma það fram af sér.
Nú liggur mér í léttu rúmi hvort Ólafur Ólafsson
hefur kjark til að viðurkenna mistök eftir að hafa
1) Þess skal getið að við umbrot féll niður nafn Ólafs Ólafssonar
landlæknis þegar tilkynning sú er hann sendi Læknablaðinu var
birt í 1. tbl. 1987 á bls. 34.
verið bent á þau af yfirmönnum sínum. Verra er
að hann virðist vera sneyddur rökréttri hugsun.
Hann fer aftur með ósannindi um mætingu
flugmanna eftir »veikindin«, hið rétta er að
daginn eftir að samningar tókust mættu 28
flugliðar af 30 til starfa og kalla ég þetta að
mönnum bráðbatni. Ólafur greindi frá því, að
hann sjálfur hafi kennt vottorðaskrif í 5 ár við
læknadeildina og segir síðan að lækni sé heimilt
að rita í vottorð að sér hafi verið tilkynnt um
veikindi sjúklings þótt svo að læknirinn hafi ekki
skoðað hann í veikindunum. Auðvitað má rita
hvað er er á vottorðseyðublað, en viti læknirinn
ekki sönnur á því, þá er það ekkert vottorð og
þetta viðurkennir Ólafur loks í lok pistils síns til
mín þar sem hann fer í mótsögn við næstu
málsgrein sína á undan og segir: »Samkvæmt
læknalögum ber læknum einungis að votta það er
hann (sic.) veit sönnur á«. Hér er ég loks sammála
honum, þrátt fyrir málfræðivilluna.
Vegna »áminningar« þessarar til min frá Ólafi
Ólafssyni í Læknablaðinu, ritaði ég bréf til
heilbrigðisráðherra þ. 4.3. sl. og spurðist fyrir um
eftirfarandi:
1. Finnast gögn um það í Heilbrigðisráðuneyti að
fyrrverandi heilbrigðisráðherra, Matthías
Bjarnason, hafi fallið frá ósk sinni um að
landlæknir drægi áminningu til mín til baka?
2. Hefur landlæknir lagaheimild til útgáfu slíkra
áminninga?
3. Ef svo er, má þá birta þær viðkomandi með
þeim hætti sem landlæknir gerir í
Læknablaðinu frá 15. janúar 1987?
4. Ef svo er ekki, hyggst ráðuneytið þá benda
landlækni á að hann sé hér kominn út fyrir
mörk og farinn að valda þarflausum miska?
Svör ráðherra fara hér á eftir:
Hr. læknir Jón K. Jóhannsson 24.3.1987
Reykjavík.
Sem svar við fyrirspurnum yðar í erindi dags. 4.
þ.m. vill ráðuneytið taka fram eftirfarandi:
1. Ekki eru gögn um það í ráðuneytinu, að
Matthías Bjarnason hafi tilkynnt landlækni það
bréflega, að fallið væri frá þeirri ósk, að
landlæknir drægi til baka áminningu sína til
yðar.
2. Landlæknir hefur ekki, sem slíkur,
lagaheimild til að veita áminningu vegna atvika
sem þeirra, er voru aðdragandi að umræddri
áminningu.
3. Skýrist af svari við spurningu 2.
4. Ráðuneytið mun gera landlækni grein fyrir