Læknablaðið - 15.05.1993, Side 10

180
LÆKNABLAÐIÐ
sem við vitum af um allan heim. Við
sitjum hér með starfsáætlanir og beiðnir um
peningaaðstoð frá samtökum og stöðvum um
allan heim.
Við höfum lagt fram mjög einfalda aðferð
við Evrópubandalagið í Brussel: Þegar þið
hafið gengið frá tvíhliða samningum við
ríkisstjórnir eða einkaaðila um byggingu
sjúkrahúss, verksmiðju eða framkvæmd
landbúnaðarverkefnis í löndum þar sem
pyntingar hafa verið eða eru stundaðar, þá
veitið þið 1% af samningsupphæðinni til
meðferðarstöðva eða læknahóps sem við
þekkjum í landinu og við skulum sjá til þess
að peningamir gangi til réttra aðila. Þetta ætti
ekki að vera ofverkið.
SKYLDUR RÍKJA AÐ LEGGJA SITT AF
MÖRKUM
Eg er nýkomin frá Bandaríkjunum og þar
reyna samstarfsaðilar okkar nú að hafa áhrif
á þingmenn í Washington í því skyni að fá
stuðning við bandaríska endurhæfingarstöð
sem staðsett er í Minneappolis. Við teljum,
Tókíóyfirlýsinging
1. Lœknirinn má ekki veita stuðning
við, láta óátaldar eða eiga þátt í að
framkvœma, pyndingar eða annað
grimmdarlegt eða niðurlœgjandi
athœfi, hvað svo sem fórnarlamh
slíkra aðgerða er grunað um, er kcert
fyrir eða er sekt um og hverjar svo
sem eru skoðanir eða hvatir þolandans
og á þetta við í öllum tilvikum,
þar með talin hernaðarátök og
borgarastyrjöld.
2. Lœknirinn má ekki leggja til
húsmeði, áhöld, efni eða þekkingu til
þess aö auðvelda framkvœmd pyndinga
eða grimmdarlegrar, ómannlegrar
eða niðurlœgjandi meðferðar af öðru
tagi eða til þess að draga úr getu
fórnarlamhsins til þess að standast
slíka meðferö.
3. Lœknirinn má ekki vera viðstaddur
neina þá athofn, þar sem pyndingum
eða annarri grimmdarlegri, ómannlegri
eða niðuríœgjandi meðferð er beitt eða
slíku er hótað.
4. Lœknirinn verður að liafa
fullkomlega klínískt sjálfstœði, þegar
hann ákveður hvernig annast skuli
um þá mannveru, sem hann her
lceknisfrœðilega áhyrgð á.
Frumhlutverk læknisins er, að
draga úr neyð meðbrœðra sinna
og hvorki eigin hvatir, hópástœður
né stjórnmálatilgangur mega
ná yfirhöndinni yfir þessu œðra
stefnumarki.
5. Þegar að fangi neitar að matast
og lceknirinn telur hann færan um
það, að mynda sér óbrenglaða,
rökrétta skoðun, að því er varðar
ajieiðingar þess að neita fæðu af eigin
hvötum, má ekki næra hann með
tilgerðum ráðum. Að minnsta kosti
einn óháður lœknir annar ætti að
staðj'esta úrskurðinn um liæfi fangans
til þess að mynda sér slíka skoðun.
Lœkninum ber að skýra fanganum frá
ajleiðingum þess, að hann neitar að
borða.
6. Alþjóðafélag lcekna mun styðja og
œtti að hvetja samfélag þjóðanna,
læknafélög þjóðríkja og einstaka
lcekna, til þess að styðja þann lækni
og fjölskyldu hans, sem verður fyrir
ógnunum eða refsiaðgerðum, sem
leiða afþví, að neitað er að loka
augunum fyrir notkun pyndinga og
annarra grimmilegrar, ómannlegrar
eða niðurlægjandi meðferðar.
Saniþykkt á 29. Heimsþingi lækna í Tókíó í október 1975
(Þýðing: Örn Bjarnason. Siðfrœði og siðamál lcekna. Reykjavík: Iðunn, 1991: 215-6.)