Læknablaðið - 15.06.1996, Side 58

480
LÆKNABLAÐIÐ 1996; 82
Bréf til
Arna Björnssonar
Kæri Árni!
Eg sendi þér þetta bréf í til-
efni af ágætri áminningu þinni í
Læknablaðini undir fyrirsögn-
inni „Hvað er að?“
Þú bendir í greinarkorni þínu
réttilega á, að klínísk skoðun er
grundvöllur allrar klínískrar
læknisfræði. Þú ályktar af til-
felli því, sem var tilefni skrifa
þinna, að það bendi til, „að eitt-
hvað [skorti] á um gæði þess
klíníska veganestis, sem ungir
læknar [séu] búnir við útskrift
úr læknadeild Háskóla íslands"
og spyrð í lokin, „Hvort há-
tæknin sé að gera okkur [ólæs] á
sjúkdómseinkenni, sem verða
numin með næmum höndum,
vakandi augum og rökréttri
hugsun (leturbreyting mín)?“
Mitt svar til þín er það, að
þetta er ekki verið að gera held-
ur er það búið og gert.
Ég hafði grun um að svona
væri komið fyrir allmörgum ár-
um, en sannfærðist fyrir tæpum
þremur árum. Ég lagði þá sjúk-
ling mér nákominn inn á eitt há-
tæknisjúkrahúsið. Meðferð
kollega minn á sjúklingnum var
tilefni nokkurra bréfaskipta við
þá. Það sem hér fer á eftir er
kafli úr alllöngu svari mínu við
greinargerð sjúkrahúslækna um
meðferðina, en greinargerðin
var undirrituð af þremur sjúkra-
húslæknum af ekki lægra standi.
Meðal þess, sem ég taldi
ástæðu til að benda á af þessu
tilefni, var eftirfarandi:
„ 1. Fráleitt er, að sjúkdóms-
greining hefði vafist svo fyrir
lærifeðrum okkar og [aðstoðar-
læknum] þeirra, sem eyddu
drjúgum tíma á hverjum virkum
degi til að ganga saman stofu-
gang og skoða sjúklinga að ut-
an.
2. Þróun sú, sem orðið hefur
á vinnubrögðum sjúkrahús-
lækna á undanförnum árum,
hefur hvorki orðið sjúkrahúsun-
um né skjólstæðingum þeirra til
heilla.
3. Sjúkrahúslæknum er ekki
sæmandi að sjúklingar þeirra
liggi mánuðum saman á deild-
um van- og/eða ranggreindir og
iðulega óskoðaðir af þeirra
hálfu og að meðferð þeirra sé
beinlínis til skaða.
4. Klínískri skarpskyggni (og
áhuga(?)) sjúkrahúslækna hef-
ur hrakað meira en viðunandi er
og því þurfa virðulegir [colleg-
ar] að vakna til vitundar um, að
ekki muni aðeins kennslu þeirra
ábótavant, heldur þurfi lítt
reyndir læknar, sem í skjóli
þeirra starfa, meira aðhald og
aðstoð heldur en þeim er í té
látið.
5. Algerlega er óviðunandi
fyrir skjólstæðinga [sjúkrahúss],
að ekki megi treysta því, að
glögg klínísk einkenni komi
læknum [sjúkrahússins] á rétt
spor, jafnvel þó anamnesis sé
óglögg (eins og sjúkrahúslækn-
ar vilja skýla sér á bak við í
þessu sérstaka tilviki).
6. Aðstoðarlæknar með litla
klíníska reynslu og kunnáttu
eru látnir einir um að skoða
sjúklinga, ákveða rannsóknir og
draga ályktanir, þar með talið
að ákveða að klínísk greining
innlagningarlæknis eigi ekki við
rök að styðjast og í framhaldi af
því að ekki skuli kallaður til sér-
fræðingur þeirrar deildar, sem
læknirinn hefur upphaflega
snúið sér til.
7. Læknum [] deildar [] tjóar
ekki að treysta á, að röntgen-
læknar komi þeim til hjálpar í
framhjáhlaupi.
8. Sjúkrahúslæknar þurfa að
gera rækilega naflaskoðun á
sjálfum sér og vinnubrögðum
sínum og gerbreyta þeim gagn-
vart inniliggjandi sjúklingum.
9. [Ekkert getur] komið í
staðinn fyrir þann tíma, sem
sérfræðingar sjúkrahúsanna
verja í návist deildarsjúklinga
sinna og í þágu þeirra."
Ég vil gera orð þín að mínum,
mutatus mutandis:
Já. Hvort sem það er hátækn-
in eða léleg klínísk kennsla sem
veldur, fullyrði ég, að læknar
upp til hópa eru orðnir ólæsir á
sjúkdómseinkenni, þurfi þeir að
reiða sig á næmar hendur, vak-
andi augu og rökrétta hugsun.
Það er sem betur fer fleirum
orðið ljóst, að hér er komið í
óefni. Nægir í því sambandi að
benda á króníku Povl Riis í maí-
hefti Nordisk Medicin, sem mér
barst sama dag og þetta er sett á
blað. Þannig leyfist manni ef til
vill að vona, að Eyjólfur muni
hressast.
Collegialiter
Vigfús Magnússon