Kjarninn - 20.03.2014, Blaðsíða 48

03/06 álit
skilgreint hér á eftir) er til staðar þarf að skikka alla til að
tryggja. Ef notkun eins aðila á heilbrigðisafurð eykur ávinn-
ing annarra er niðurgreiðsla hagfelld. Skoðum hrakvalsvand-
ann fyrst: Einstaklingur sem vill kaupa tryggingu gegn heil-
brigðisáfalli veit alla jafna meira um eigin heilbrigðisstöðu en
tryggingasali. Tryggingasali býður þá tryggingu á verði sem
endurspeglar meðaláfallalíkur í samfélaginu. Einstaklingur
sem veit að hann er líklegri en meðaljóninn að verða fyrir
heilbrigðisáfalli mun hafa hag af því að kaupa þá tryggingu.
Einstaklingur sem veit að hann er minna líklegur en meðal-
jóninn að verða fyrir áfalli hefur ekki hag af því að kaupa.
Á endanum mun tryggingafélagið sitja uppi með
tryggingaþega sem eru líklegir til að lenda í áfalli en hinir,
sem eru ólíklegir til að lenda í áföllum, tryggja sig ekki!
Tryggingafélagið mun neyðast til að hækka iðgjald sitt sí
og æ uns mjög fáir tryggingaþegar eru tilbúnir að kaupa
tryggingu. Hið opinbera getur skyldað alla til að kaupa
tryggingu og þannig barið í bresti markaðarins og jafn-
framt aukið almenna velferð. Hugum þá að rökum fyrir
niðurgreiðslu heilbrigðisþjónustu og heilbrigðistrygginga:
Zweifel og Breyer biðja okkur að hugsa okkur samfélag þar
sem aðgangur að dýrri læknisþjónustu væri í fyrstu umferð
einskorðaður við auðuga einstaklinga með góða greiðslu-
getu. En hvað með þá snauðu? Zwifel og Breyer benda á að
góðgerðafélög muni sinna þeim. Er þá ekki allt sáragott? Er
nokkuð að því að hafa kerfi þar sem þeir auðugu borga sína
heilbrigðisþjónustu og fara á góðgerðardansleiki eða leggi
góðgerðarfélögum lið með öðrum hætti til að borga fyrir
heilbrigðisþjónustu fyrir hina snauðu? Vandinn felst í að
draga þarf markalínu milli þeirra snauðu og þeirra auðugu,
þeirra sem eiga að borga fyrir heilbrigðisþjónustu og þeirra
sem eiga að fá hana ókeypis hjá góðgerðarfélagi. Setjum sem
svo að mörkin séu við 100.000 krónur í mánaðartekjur. Allir
sem eru með lægri tekjur fá ókeypis þjónustu, hinir borga.
Augljóslega munu þeir sem eru með aðeins meiri tekjur en
100.000 krónur velta fyrir sér hvort ekki sé ávinningur af að
vinna aðeins minna og fá ókeypis heilbrigðisþjónustu! Þ.e.a.s.