Nýtt S.O.S. - 01.06.1957, Síða 15

Nýtt S. O. S. 15
„Hve mörg skot eigum við?“ spurði
fréttamaðurinn.
„Tíu.“
„Er það nóg?“
„Ég vona það.“
„Nú, byrjum þá!“
Anton Rammes hleypti af. Græn rakett-
an sveif í stórum boga upp í loftið. Hún
var skínandi björt, sveit ltljóðlaus og hvarf
brátt í geiminn.
„Við skjótum einni á fimm mínútna
fresti," sagði liann.
Gert hneigði höfuð sitt til samþykkis.
Hann studdist við flakið og horfði á eftir
rakettunum er þær þutu upp í loftið,
hægðu svo á sér og hurfu loks snögglega.
Þá er öllum rakettunum tíu hafði verið
skotið, þrömmuðu Jreir félagar aftur til
snjóhússins.
„Ætli nokkur hafi séð raketturnar?"
spurði fréttamaðurinn er Jreir voru seztir
inn í kofann.
„Hvort sem svo hefur verið eða ekki,“
svaraði Anton Rammes, „þú verður hafin
leit að okkur, Jrví J)að var ákveðið, að við
kæmum aftur í kvöld.“
„Hvernig heldur þú, að leitinni verði
hagað?"
„Það verður tilkynnt í öllu Alpasvæð-
inu, að okkar sé saknað. Svo fara vafalaust
flugvélar að leita okkar í Ölpunum.“
„Er ekki heldur óvíst um árangur af
leit á svo stóru svæði."
„Víst má það kallast, en með flugvélum
ætti jiað nú ekki að taka mjög langan
tíma. Annað er það, að af vindáttinni má
ráða, í hvaða stefnu okkar er að leita,
svo segja má, að útlitið sé alls ekki slæmt.“
„Við skulum vona Jaað,“ sagði Gert, „ég
hef satt að segja litla löngun til að hírast
hérna dögum sarnan."
Sól var komin hátt á loft, er Anton
Rannnes vaknaði næsta morgun. Hann
leit á klukkuna.
„Klukkan er hálf tíu,“ hrópaði hann
upp. „Við verðum að fara út strax!“
Grundler fréttamaður hraut. Anton
Rannnes Inisti liann til.
Það varð hlé á hrotunum, uml, og hrot-
ið áfram.
Gert fálmaði kring um sig, svelgdist á
og hóstaði.
„Gert!“ kallaði Anton Rammes, „vakn-
aðu!“
„Fréttamaðurinn opnaði augun með
erfiðismunum.
„Hvers vegna?“ muldraði hann syfju-
lega. Þá þekkti hann vin sinn í hálfdimm-
um snjókofanum og vaknaði til fulls. „Hef
ég sofið!“ mælti hann, „eins og rotaður
selur!“
„Klukkan er hálf tíu," sagði Anton
Rammes.
„Nú — og?“
„\Hð verðum að hafast eitthvað að.“
„Satt segir þú.“ Fréttamaðurinn settist
upp og geispaði. „Hvað hefur þú hugsað
þér að gera?“
„Fyrst af öllu verðum við að ganga úr
skugga um, hvar við erum staddir. Kann-
ske getum við fundið einhverja leið niður.
Einhvers staðar hljóta Jró menn að búa."
Þeir skriðu út úr snjókofanum. Snjó-
birtan blindaði Jrá í fyrstu. Morgunsólin
geislaði frá heitum, bláum vorhimni.
Snjórinn glitraði.
„Þetta er eins og við séum komnir í
sumarfrí."
„Það hefur hlýnað að mun,“ mælti
Anton Rammes. „Vindurinn er orðinn
miklu hlýrri."
„Já, ég finn Jwð í höfðinu og taugun-
um,“ svaraði Gert, „skrítin tilfinning."