Sagnir - 01.04.1984, Síða 45

OPNIR BÁTAR Á SKÚTUÖLD
en aðeins sem svaraði inn- og
útflutningsverslun. Bátaútgerð
hafði svo til lagst niður frá
Reykjavík undir lok aldarinnar.
En áhrifa opnu bátanna gætti þó
engu að síður að því leyti, að
Reykjavík var enn þjónustumið-
Prentaðar heimildir:
Bergsteinn Jónsson: „Skútutíma-
bilið í sögu Reykjavíkur“,
Reykjavík í 1100 ár, Rv. 1974,
159-175 (þilskipaútgerð)
Bjarni Sæmundsson: „Um fiski-
rannsóknir 1896“, Andvari
1897, Rv. 1897, 96-173 (fiski-
gengd)
Dagskrá, 28. janúar og 4. febrúar
1897 (þilskipaútgerð)
Hagskýrslur íslands, II, 63, Töl-
fræðihandbók 1974, Rv. 1976
(mannfjöldi)
Helgi Skúli Kjartansson: „Fólks-
flutningar til Reykjavíkur
1850-1930“, Reykjavík í 1100
ár, Rv. 1974, 255-285
— „Reykjavík sem verslunarmið-
stöð 1875-1945“, Reykjav ík
miðstöð þjóðlífs, 2. útg., Rv.
1978, 172-178
Indriði Einarsson: Séð og lifað, Rv.
1972, 202 (atvinnuskipting og
net)
Jón Helgason: Árbœkur Reykjavík-
ur 1786-1936, 2. útg., Rv. ?,
stöð fyrir bátaútgerð við Faxa-
flóa, svo sem áður hafði verið.
Skúturnar ýttu undir þéttbýl-
ismyndun í Reykjavík, eins og
opnu bátarnir höfðu gert fyrr á
skútuöldinni. Auk þess gegndi
Reykjavík æ stærra hlutverki sem
(árferði og aflabrögð)
Kristleifur Porsteinsson: „Sjávar-
útvegur og vermenn“, Ur
byggðum Borgarfjarðar II, 2.
útg., Rv. 1972 (bátaútgerð,
verferðir og net)
Lúðvík Kristjánsson: „Fiskveiðar
íslendinga 1874-1940“, Alm-
anak Þjóðvinafélagsins 1944, Rv.
1944, 65-111 (net)
- íslenskir sjávarhættir II, Rv.
1982, 202-225 (segl), 292-306
(bátalag)
— íslenskir sjávarhættir III, Rv.
1983, 432-441 (net)
Magnús Jónsson: Saga íslendinga,
9. bindi fyrri hluti, Rv. 1957,
335-344 (þilskipaútgerð)
Ólafur Davíðsson: „Þilskipaveið-
ar við ísland", Andvari 1886,
Rv. 1886, 1-48
Vilhjálmur Þ. Gíslason: Sjó-
tnannasaga, Rv. 1945, (þil-
skipaútgerð og bátaútgerð)
Þórbergur Þórðarson: „Lifnaðar-
hættir í Reykjavík á síðara
helmingi 19. aldar“, Latidnám
Ingólfs, II, Rv. 1936-40, 144-
þjónustumiðstöð. Reykjavík varð
því ekki bara verstöð, heldur
einnig stærsti þéttbýlisstaðurinn
þar sem atvinna var fjölbreyttari
en almennt gerðist á þessum tíma.
242 (fiskigengd, verferðir og
net)
Þórður Ólafsson: „Fiskveiðar
Reykvíkinga á síðari helmingi
19. aldar“, Þættir úr sögu
Reykjavíkur, Rv. 1936, 46-74
(fiskigengd, segl, bátalag, net,
verferðir og suðurtúrar)
Óprentaðar heimildir:
Gunnar Jónsson: Upphafsár þil-
skipaútgerðar í Reykjavík, náms-
ritgerðíHÍ 1983
Þjóðskjalasafn íslands:
Bæjarfógetasafn:
- LXVIII, Skýrslur úr Suðuramti
um skip og báta 1884-1895
- LXVIII, Skrásetningarskjöl
báta, listar yfir opna báta 1887
Landshöfðingjasafn:
- Séröskjur 6, Aflaskýrslur 1897-
1901
- Séröskjur 24, Skýrslur úr Suð-
uramti um skip og báta 1876-95
Manntalið 1901
Fundinn, Óli!
Einhverju sinni bar það við, sem
sjaldan skeði, að einn starfsmanna
Geirs, Ólafur að nafni, kom helzt
til seint til vinnu að morgni. Mað-
urinn varð þess var, að Geir stóð
við pakkhúsdyrnar, en þangað
þurfti hann inn að komast. Vildi
hann ekki láta gamla manninn sjá
sig, og fór því í felur fyrir pakk-
húshornið. Þar ætlaði hann að
bíða, unz Geir væri farinn, og
læðast þá til vinnu sinnar. Geir
hafði séð til mannsins og þegar
orðið þess áskynja, hvers kyns
var. Gerði hann sér því lítið fyrir,
gægðist fyrir hornið, eins og um
feluleik væri að ræða, og segir:
„Fundinn, Óli!“ (Gils Guðmunds-
son: Geir Zoéga kauptnaður og
útgerðarmaður. íslenskir athafna-
tnetin I (1946) 190-91).
SAGNIR 43