Dagskrá: tímarit um menningarmál - 01.06.1957, Síða 14

Indriði G. Þorsteinsson:
Kynslóð
1943
Hann hafði farið inn til að fá sér svala-
clrykk meðan Kristján var að skerpa spaðana
og það var komið nokkuð fram yfir hádegi.
Meðan hann stóð við inni í anddyrinu og
ætlaði að fara að drekka úr flöskunni, sem
hún hafði sótt handa honum niður í kjallar-
ann og hann hafði greitt henni með einni
krónu eg fimmtíu, bað hún hann að koma
með sér upp á loftið þar sem gistiherbergin
voru og Iíta á útvarpið af því ekki vildi
kvikna á því. Hún hafði fínlegt viðkvæmnis-
legt og fallegt andlit og var komin um þrítugt
og hafði átt barn með rútubílstjóra, sem
stanzaði í stundarfjórðung á hverjum morgni
meðan farþegarnir fengu sér kaffi eftir tveggja
tíma ferð sunnan úr borginni.
Hann gekk á eftir henni upp stigann mcð
gosdrykkjarflöskuna í hendinni og heyrði
óljóst malið í jarðýtunni, sem ameríkanarnir
höfðu lánað til að fylla upp að brúnni, svo
hægt væri að opna hana til umferðar á þessti
hausti. Það þurfti mikla uppfyllingu og eng-
inn vegur að Ijúka henni á þeim tíma, ef
þurfti að aka í hana með hestuin og kerrum.
Ameríkumaðurinn hafði komið með jarðýtuna
á vagni fyrir hálfum mánuði og hann var þeg-
ar að verða búinn með uppfyllinguna að
brúnni öðru megin. Jarðýtan var afar stór-
virkt tæki.
Þau fóru inn í herbergið hcnnar og hann
lcit á útvarpið. Hann hafði ekki minnstu hug-
mynd um hversvegna ekki var hægt að kveikja
á því og þótt hann skarkaði dálítið í tökk-
untim, hafði það enga þýðingu. Hún horfði
á liann við þetta.
— Kannski það sé ónýtt, sagði hún.
— Ég býst við þú verðir að senda það suð-
ur. Ég get minnsta kosti ekki gert við það.
Kannski vantar lampa.
— Er enginn í vinnuflokknum, sem þekkir
inn á útvörp.
— Ekki held ég. Það eru tvö útvörp í
tjöldunum og þau hafa ekki bilað. Samt held
ég hefðu þau bilað, að þeir hefðu sent þau
suður.
Hún fór að bogra við útvarpið og snúa
tökkunum og hún var ákaflega þrýstin um
lendarnar meðan hún bograði þannig og hann
fékk sér úr gosdrykkjarflöskunni. Það var
blúndudúkur á kistlinum, scm stóð undir út-
varpinu og rafhlaðan í bláa pappahylkinu
stóð úti í glugganum. Hann teygði sig yfir
hana til að þreifa á þráðunum í rafhlöðuna.
Þeir voru í sambandi og áður en hann dró
höndina til baka, reis hún upp frá tökkunum
og sneri sér að honum inn í fang hans. Hann
tók hcndinni um síðu hennar og fram fyrir
rg hafði fingurna á brjósti hennar. I því þau
kysstust sá hann fiskörðu á nefi hennar og
honum fannst nokkuð óviðkunnanlegt hún
skyldi hafa verið að borða fisk og arðan
skyldi vera þarna og kannski nuddast í vanga
hans. Hún var ákaflega ör og lifandi upp við
hann og hann lagði gosdrykkjarflöskuna frá
sér á útvarpið til að hafa báðar hendur á
henni. Hann færði hana yfir að riíminu og
lét hana falla niður í það,
— Þetta máttu ekki, sagði hún úr rúminu
og hafði sokkið djúpt í upptyppta dúnsæng-
ina.
— Nú.
— Það getur einhver komið.
— Það kemur enginn, sagði hann og var
12
DAGSKRÁ