Fréttatíminn - 14.02.2014, Blaðsíða 24

H
vernig á mér að líða þegar læknir-
inn segir við mig að ég sé dauðvona
og sérfræðingarnir sem eru að hjálpa
mér geta ekki gert meira fyrir mig
nema bara verkjastilla mig og láta
mér líða þokkalega þar til að ég muni deyja?,“ skrifaði
Sigrún Þöll Þorsteinsdóttir á bloggsíðuna sína Barbie-
tec.com þann 28. janúar. Hún hefur haldið blogginu
úti í tíu ár og þrátt fyrir að bloggsíðan sé fyrst og
fremst fyrir hana sjálfa til að fá útrás fyrir tilfinn-
ingar sínar hefur mikill fjöldi fólks fylgst með henni
í gegnum árin þar sem hún hefur skrifað um skilnað
við fyrri eiginmann sinn, breytingar á mataræði og
heilsurækt, og margir líta á hana sem fyrirmynd
þegar kemur að því að taka líf sitt í gegn.
„Ég mun ekki deyja í dag, það kemur að því, ef til
vill bráðlega en sennilega ekki en samt fyrr en ég á að
deyja. Það er búið að skjóta mér fram fyrir í biðröðinni
eins og mamma segir alltaf. En svo ég svari spurn-
ingunni, þá brást ég við með tárum. Ég brást við með
því að gráta,“ skrifar Sigrún um að fá þær fregnir frá
lækninum að hún sé dauðvona.
Sigrún er 39 ára gömul, hún býr á fjórðu hæð í
blokk í Álfheimum ásamt eiginmanni sínum, Kim
Björgvin Stefánssyni, átján ára dóttur af fyrra hjóna-
bandi, Erlu Diljá og fimm ára syni þeirra, Stefáni
Steini. Á leiðinni upp stigann velti ég fyrir mér hvort
það sé ekki erfitt fyrir Sigrúnu að ganga þá en þegar
ég er komin á fjórðu hæð blasir við hjólastóll sem Sig-
rún segir mér síðar að sé búinn aukabúnaði þannig að
Kim geti ekið með hana upp og niður stigann þegar
hún er of veikburða til að ganga.
Hjólaði í allar geislameðferðir
Hún er ekki fyrr búin að opna dyrnar fyrir mér en
glaðvær Shih Tzu smáhundur birtist í gættinni. „Þetta
er Bjartur. Hann er eins árs. Okkur hafði alltaf langað
í hund og velt mikið fyrir okkur hvenær væri rétti
tíminn. Síðan hugsuðum við að ef við værum alltaf að
bíða eftir rétta tímanum myndum við aldrei fá okkur
hund, þannig að við ákváðum fyrir ári að rétti tíminn
væri núna og fengum okkur hvolp. Auðvitað átti það
ekki að vera þannig að ég gæti ekki gengið stigann
ein, heldur ætlaði ég að vera dugleg að fara ein með
hann út að ganga. Nú þarf alltaf einhver að vera við-
staddur ef ég geng stigann en Bjartur hefur sannar-
lega veitt mér félagsskap.“
Sigrún greindist fyrst með krabbamein árið 2010.
„Ég greindist þá með brjóstakrabbamein og við tók
níu mánaða ferli, sem ég hugsa alltaf um sem eins
konar meðgöngu, og að því loknu sagði læknirinn
minn að ég væri læknuð og hann hvatti mig til að
fara út og lifa lífinu. Ég var þegar í góðu formi, hafði
hjólað í allar geislameðferðirnar – 25 skipti sem telst
víst nokkuð gott. Ég tók þátt í 5 kílómetra hlaupum og
var nokkuð virk. Eftir að læknirinn sagði mér að fara
að lifa bætti ég því við að fara í ræktina. Þarna var ég
hætt að vinna og var bara að einbeita mér að því að
koma mér á rétta braut og bæta heilsuna.“
Þegar reiðin kom
Á þessum tímapunkti hafði Sigrún aldrei fyllst reiði
yfir því að fá krabbamein. „Ég hugsaði aldrei: „Af
hverju ég?“ Ég hugsaði frekar: „Af hverju ekki ég?“
Margir í kringum mig urðu reiðir, og ég hugsa að
maðurinn minn sé bæði sorgmæddur og hræddur.
Þegar við vorum að kynnast og ég komst að því að
móðir hans væri látin þá fékk ég þá óútskýranlegu
tilfinningu að hans örlög yrðu að missa konuna sína
einnig ungur. Síðan þegar ég greinist þá hugsaði ég
bara: „Já, ég vissi það.“ Ég var alltaf sannfærð um að
ég myndi greinast með eitthvað og það myndi taka
mig fyrr en hann. Ég var alveg viss um að hann ætti
eftir að ganga í gegn um það sama og pabbi hans, og
kannski getað lært af því hvernig hann tókst á við
missinn.“
Sigrún segist hafa talað um þetta opinskátt við sína
nánustu en lítið gert úr þessari tilfinningu sinni. Eftir
að hún var sögð læknuð styrkti það trú fjölskyldu
hennar að tilfinningin hafi verið úr lausu lofti gripin.
En fljótt fór að bera á bakverk sem lagaðist ekki hvað
sem Sigrún reyndi, hvort sem hún fór í heitt bað eða
nudd. „Síðan er það í eitt skiptið sem við vinkonurnar
úr vinnunni hittumst sem ein þeirra fór að tala um að
kona sem hún þekkti hefði verið að greinast aftur með
brjóstakrabbamein í bakinu. Hún fór síðan að lýsa
mínum verkjum og ég bókstaflega hvítnaði. Daginn
eftir hringdi ég í lækni sem sendi mig strax í mynda-
töku og í ljós kom að ég var komin með meinvarp í
hryggjarliðina og í heilann, og fór í geislameðferð.“
Þetta var árið 2011, aðeins um þremur mánuðum
eftir að Sigrúnu var sagt að hún væri læknuð. „Þarna
kom reiðin. Mér fannst þetta ótrúlega ósanngjarnt
því ég stóð mig svo vel í mataræði og gerði allt eftir
bókinni. Ég gerði allt rétt og samt kom krabbameinið
aftur. Í dag trúi ég ekki að mataræði skipti öllu eða
hreyfing. Auðvitað hjálpar að vera í góðu formi en það
kemur ekki í veg fyrir að þú fáir krabbamein.“ Sigrún
fór í geislameðferð vegna meinvarpsins í heilanum og
missti hárið að hluta. Hún er nú með stutt dökkt hár
í stað ljósra lokka áður. „Ég ákvað bara að breyta til,“
segir hún, en meinvarpið í heilanum hefur horfið –
öllum til mikilla gleði.
Fékk morfínið í sokk
Útidyrnar eru opnaðar og mamma Sigrúnar, Hlíf
Anna Dagfinnsdóttir, kemur inn. Vegna veikindanna
reynir alltaf einhver að vera hjá Sigrúnu yfir dag-
inn, yfirleitt mamma hennar. „Hún þurfti aðeins að
skreppa áðan og þá fór ég bara upp í rúm og hvíldi
mig. Kim er búinn að koma upp þráðlausri myndavél
í herberginu og ef mamma þarf að fara þá hringir hún
í Kim og hann fylgist með mér í gegnum myndavél-
ina. Mamma er annars mjög mikið hjá mér,“ segir
hún. Hlíf tekur fram að hún vilji ekkert frekar en að
veita dóttur sinni öryggi og félagsskap. „Ég er dag-
mamma,“ segir hún og kímir. „Ég keyri hana líka upp
á líknardeild og sæki hana þangað,“ segir Hlíf.
Sigrún byrjaði að fara á líknardeild í desember-
byrjun, fyrir um hálfum þriðja mánuði. Fyrst var hún
þar í um þrjár vikur, hún dvaldi síðan heima um tíma
og fór aftur á líknardeildina. Undanfarnar vikur hefur
hún farið þangað þrisvar í viku á dagdeild. „Ég er
ótrúlega ung, ég er að ég held langyngst á deildinni
en mér finnst það ekki skipta máli. Starfsfólkið þarna
er dásamlegt,“ segir hún.
Skyndilega kippist fótleggurinn á Sigrúnu til og
hún segir: „Sástu kippinn? Þetta er út af öllum lyfjun-
um sem ég er á. Þessir kippir geta verið mjög erfiðir.“
Á undanförnum mánuðum hafa skipst á skin og
skúrir hjá Sigrúnu. „Verkirnir hafa farið versnandi og
um tíma var ég eiginlega alveg slegin út af verkjum.
Ég var hætt að geta drukkið sjálf úr glasi því ég kippt-
ist svo mikið til. Ég fékk morfínplástra en eftir að ég
fékk morfíndælu hefur þetta batnað mikið,“ segir hún
og sýnir mér litla handtösku sem hún ber og þar ofan í
er morfínsprauta. Hún er tengd slöngu sem er fest við
nál undir húð Sigrúnar á bringunni og er stillt þannig
að ákveðnu magni af morfíni er sprautað á fyrirfram
ákveðnum tíma. „Þetta er stillt mjög nákvæmlega og á
Sigrún Þöll Þorsteinsdóttir er aðeins 39 ára gömul en hefur verið tilkynnt að hún sé dauð-
vona vegna krabbameins. Sigrún hefur í áratug bloggað undir nafninu Barbietec og hafa
reynslusögur hennar verið mörgum hvatning til að taka líf sitt föstum tökum. Hún er nú
með morfín í æð og eiginmaður hennar fylgist með henni í gegnum þráðlausa myndavél
ef hún þarf að vera ein heima, en yfirleitt lítur móður Sigrúnar eftir henni. Þau eiga saman
fimm ára son sem Sigrún vonar að komi til með að muna eftir mömmu sinni.
Ég gerði allt
rétt og samt
kom krabba-
meinið aftur.
Framhald á næstu opnu
Finnur sáttina
fyrir dauðann
Sigrún Þöll Þorsteins-
dóttir er með morfín
í æð og gengur með
það í lítilli hliðartösku
sem fylgir henni
meira að segja þegar
hún sefur. Ljósmynd/Hari
Erla Hlynsdóttir
erla@frettatiminn.is
24 viðtal Helgin 14.-16. febrúar 2014