Vikublaðið Gestur - 01.02.1956, Síða 10

hann hefur gert tvo leiðangra niður í kóralhafið, og komið upp
með nokkur auðæfi, máli sínu til sönnunar, en hann bíður enn
eftir tækifæri til þess að ná í allt, sem eftir er, og hefur allskyns
viðbúnað í því skyni.
„Ekkert óveður, né mannætuhákarlar skulu koma í veg fyrir,
að áform mitt heppnist“, segir hann, og það væri gaman að
þekkja hann, ef hann reynist sannspár!
r
EMILE ZOLA
HARRY E. RIESBERG:
ÉG TEFLI VIÐ DAUÐANN UM SJÓ-
RÆNINGJAFJÁRSJÓÐI
Hitabeltissólin hellti geislum sínum yfir gljáfægt þilfarið
á skonnortunni okkar meðan hún leið í þægilegum byr á
hafinu hundrað mílur út af norðurströnd Haiti þennan veð-
urblíða dag. Skerin út við sjóndeildarhringinn virtust fljóta
í lausu lofti, og ljósbrot sólargeislanna á haffletinum glöptu
manni sýn.
Ofan úr reiðanum heyrðist hrópað: „Brotsjóir framund-
an!“ Síðan var þögn, unz kallið heyrðist að nýju: „Á stjórn-
borða!“
Skonnortan leið hægt áfram undan vindi, tígulegur far-
kostur, þar sem hún stefndi
milli hálfmánalaga skerjanna.
„Hérna eru Silfursker", sagði
Loesche skipstjóri og benti
með pípunni sinni í áttina til
skerjanna.
Ég kinkaði kolli og brosti.
Lítið grunaði mig þá, hvaða
atburðir áttu eftir að henda
mig á þessum skerjum.
Tíu mínútum síðar lágum
við fyrir akkerum, nógu nálægt
boðunum til þess að heyra lát-
lausar þrumur brimsins á kór-
alskerjunum. Nú var tekið að
halla degi.
Við dvöldum uppi á þilfari
fram í myrkur og bárum sam-
an kort og staðhætti, þangað
til rödd matsveinsins kvaddi
okkur til kvöldverðar.
Morguninn eftir vorum við
á fótum f dögun. Ég var feg-
inn því, að nóttin var liðin,
að við vorum reiðubúnir að
hefjast handa, að sækja gull í
greipar hafsins.
Við drógurn upp segl og
léttum akkerum. Allir voru á
sínum stað, og hver maður
hafði sinn starfa með höndum.
Allir gáðum við niður í djúp-
in að oddhvössum kóralflein-
um. Árekstur við slíkan flein
hnarreist í áttina til bilsins
gæti kostað okkur lífið. En inn
fyrir kóralhringinn urðum við
að komast.
Og skyndilega flæddi brim-
löðrið unt bóginn á skonnort-
unni. Skonnortan reis upp á
endann, en stakkst síðan inn
í grængolandi löðrið. Stundar-
korn efaðist ég um, að okkur
hefði heppnazt tiltækið, en fá-
einum sekúndum síðar vaggaði
skonnortan léttilega á kyrrum
sjávarfletinum. Við Vorum
komnir innfyrir, og vörpuðum
akkerum glaðir í bragði.
Nú var allt reiðubúið fyrir
köfunina.
Golan var samt farin að fær-
ast í aukana. Ég reyndi að láta
ekki á neinu bera, en veður-
útlitið var ekki sem be/.t.
Loesche skipstjóri horfði at-
hugull í austurátt. Þegar við
vorum einir, sagði hann lágt
við mig: „Mér lízt ekki á
þetta, liðsforingi. Mér lízt svo
á, að það sé ofsaveður í aðsigi.
Ætli okkur sé ekki fyrir beztu
að sigla aftur til Puerto Plata
og bíða þar þangað til lægir
aftur?“
Framh. 5 hls. 22.
er fæddur árið 1840 og deyr árið 1904. Sonur
ítaisks verkfræðings, ólst upp í Provence, en lauk
skólagöngu sinni í París. Fyrsta bók hans kom út
árið 1864, en það var ekki fyrr en þrem árum
síðar, að hann öðlaðist frægð með bók sinni
„Theresa Raquin“, sem tekin liefur verið á kvik-
mynd, og lék Simone Signoret aðalhlutverkið. Hin-
ar fjölmörgu skáldsögur lians eru mótaðar sömu
lífsskoðuninni, skoðun hans sjálfs á tilverunni:
manneskjan er mótuð af erfðum og meðfæddum
eiginleikum, dyggð og löstur eru eiginleikar, sem
manninum eru meðfæddir á sama hátt og rautt
hár eða freknur. Eitt aðalverk sitt, „Nönu“, skrif-
aði Emile Zola á síðari hluta áttunda tugs aldar-
innar, og kom bókin út árið 1880. Eitt frægasta
verk Zola er þó afskipti hans af Dreyfus-málinu,
og sérstaklega greinin „J’accuse“ (ég ákæri), sem
hann skrifaði gegn valdhöfunum í dagblaðið „L’-
Aurore”, þar sem hann lýsti yfir þeirri sannfær-
ingu sinni, að Dreyfus væri saklaus. Zola var
dæmdur í eins árs fangelsi, en flúði til Englands
til þess að losna undan dómnum. Hann náði tak-
marki sínu og flutti aftur til Parísar árið 1899,
Dreyfusmálið var tekið upp að nýju, hinn ákærði
sýknaður og fékk fulla uppreisn. Fimm árum síðar
lézt rithöfundurinn mikli á heimili sínu.
Aðalhlutverkin í kvikmyndinni
eru þessi:
Nana.................Martine Carol
Muffat greifi........Charles Boyer
Vandeuvres greifi . . Jaqnes Castelot
Steiner bankastjóri . . Noel Roquevert
Fontan...............Walter Chiari
Napóleon III.......Jean Debucourt
Bordenave...........Paul Frankeur
Muffat greifynja . . Louisella Boni
Estelle Muffat . . . . Dario Alichaelis
Zoé..............Marguerite Pierry
Leikstjóri er Chrístian-Jacque.
10 — GESTUR