Morgunblaðið - 09.11.2011, Blaðsíða 30

Morgunblaðið - 09.11.2011, Blaðsíða 30
30 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 9. NÓVEMBER 2011 ✝ GuðríðurÁgústa Jóns- dóttir Björnsson fæddist í Borg- arnesi 4. maí 1922. Hún lést á hjúkr- unarheimilinu Eir 29. október 2011. Foreldrar henn- ar voru þau Ragn- hildur Jónasdóttir Björnsson frá Sól- heimatungu í Stafholtstungum og Jón Björnsson kaupmaður frá Svarfhóli í sömu sveit. Systk- ini hennar voru þau: Árni, f. 1909, d. 1968, Þuríður Ragna, f. 1910, d. 2006, Sigríður Ása, f. 1913, d.1996 og uppeld- issystir, Hanna Helgadóttir, f. 1918. Hinn 29. nóvember giftist Ágústa Þorbirni Ásbjörnssyni stýrimanni frá Borgarnesi, f. 7.7. 1917, d. 17.7. 2003. For- eldrar hans voru Valbjörg Jónsdóttir frá Valbjarn- arvöllum í Stafholtstungum og Ásbjörn Guðmundsson versl- unarmaður frá Grenjum á Mýrum. Dætur Ágústu og Þor- bjarnar eru: 1) Ragnhildur, kennari, f. 12. maí 1952, gift Bjarna Jarlssyni rafvirkja- 25.5. 1983. b) Þorbjörn Smári, nemi í HÍ, f. 23.7. 1985, unn- usta hans er Helga Rut Snorradóttir. c) Lárus Ívar, nemi í VÍ, f. 25.3. 1992, unn- usta Anna Lind Þórðardóttir. Ágústa ólst upp í Borg- arnesi og lauk verslunarprófi frá Verslunarskóla Íslands ár- ið 1940. Starfaði síðan við verlunarstörf hjá Árna bróður sínum við verslunina Borg í Borgarnesi og var við nám við húsmæðraskóla í Uppsölum í Svíþjóð 1946-1947. Ágústa og Þorbjörn eiginmaður hennar bjuggu allan sinn búskap í Reykjavík, þar af 60 ár á Nes- haga 17, þar sem hún var lengst af heimavinnandi hús- móðir. Hún fór á sextugsaldri út á vinnumarkaðinn og starf- aði til loka starfsævinnar á skrifstofu Kennaraháskóla Ís- lands. Ágústa var sjálfstæð kona og þrátt fyrir að hafa þurft að glíma við heilsubrest síðustu æviárin, bjó hún á sínu heimili eins lengi og stætt var. Síðasta æviárið dvaldi Ágústa á hjúkrunarheimilinu Eir og eru starfsfólki þar, sér- staklega Ólafi Samúelssyni lækni, færðar þakkir fyrir góða umönnun hennar. Útför Ágústu fer fram frá Grafarvogskirkju í dag, 9. nóvember 2011, og hefst at- höfnin kl. 15. meistara, f. 1949. Börn þeirra eru: a) Ingvar véla- verkfræðingur, f. 16.9. 1972, kona hans er Björg So- fie Juto. Börn þeirra eru: Garð- ar, f. 1998, Ragnar Björn, f. 2003, Ragnhildur, f. 2008 og Kjartan Orri, f. 2009. b) Ágústa Kristín ljósmyndari, f. 16.5. 1975, sambýlismaður hennar er Hafþór Hallsson. Börn Ágústu og Sigurðar Þórs Jónssonar eru: Bjarni Jarl, f. 1996, Dagur Kristinn, f. 1997, og Ágúst Bergmann, f. 2002. c) Guðrún Edda, hár- greiðslukona og nemi í HÍ, f. 24.4. 1980, sambýlismaður hennar er Sævar Gíslason. Börn þeirra eru: Sylvía Rut, f. 2002, og Gabríel Gísli, f. 2009. d) Kolbrún Ásta, nemi í HÍ, f. 17.4. 1987. Barn hennar og Tinna Kára Jóhannessonar er Natalía Björk, f. 2009. 2) Sess- elja kennari og félagsráðgjafi, f. 28. maí 1958, gift Halldóri Ívari Ragnarssyni MBA, f. 1959. Börn þeirra eru: a) Rósa Gréta viðskiptafræðingur, f. Vertu, Guð faðir, faðir minn, í frelsarans Jesú nafni, hönd þín leiði mig út og inn, svo allri synd ég hafni. (Hallgrímur Pétursson) Vertu yfir og allt um kring með eilífri blessun þinni, sitji Guðs englar saman í hring sænginni yfir minni. (Sig. Jónsson frá Presthólum) Þegar hún amma mín lést um daginn var stórt skarð höggvið í hjarta mitt. Þetta skarð verður hins vegar fyllt af minningum. Minningum sem munu lifa og halda áfram að vera órjúfanlegur hluti af mér. Margar minningar skjóta upp kollinum þegar ég hugsa um elsku ömmu Diddu, eins og t.d. alpahúfa, forláta perlufestar, ristað brauð, rabar- baragrautur o.fl. en þegar ég minnist ömmu man ég fyrst og fremst eftir glaðlegu andliti hennar. Mér fannst hún alltaf glöð og í góðu skapi og bera um- hyggju fyrir öllum sem umgeng- ust hana. Fyrst og fremst beind- ist sú umhyggja að nánustu fjölskyldu en hlýtt hjarta hennar rúmaði mun meira en þá sem næst henni stóðu. Elsku amma, ég er mjög þakk- lát fyrir að hafa fengið að hafa þig hjá mér, fengið að kynnast þér en þú varst ein af þeim yndislegustu og bestu manneskjum sem ég hef kynnst og betri ömmu er vart hægt að hugsa sér. Frá því að ég man eftir mér fannst mér alltaf jafn notalegt að koma í heimsókn á Neshagann. Amma var mikil húsmóðir og kunni vel við sig í eldhúsinu og ósjaldan sá maður hana standa á fullu í eldhúsinu að hafa til þvílíkar kræsingar þegar gesti bar að garði. Eftir að afi dó árið 2003 hrak- aði ömmu smám saman í gegnum þessi 8 ár en þrátt fyrir veikindi var hún amma ótrúlega sterk og lífseig og var því sárt að horfa upp á hana svona veika síðustu vikurnar en á hinn bóginn er ég afskaplega glöð yfir að hafa feng- ið að vera hjá henni síðustu dag- ana og hafa náð að kveðja hana. Ég veit að núna líður henni vel og loksins er hún sameinuð afa á ný eftir allan þennan tíma. Minning um góða ömmu varð- veiti ég í hjarta mínu, hennar er sárt saknað. Þín dótturdóttir, Guðrún Edda Bjarna- dóttir og fjölskylda. Það var alltaf eins og ævintýri að koma til Reykjavíkur og gista hjá ömmu Diddu og afa Þorbirni á Neshaganum þegar ég var yngri. Það var einnig ómetanleg- ur tími þegar ég bjó uppi í risinu þegar ég var í háskólanámi að skjótast niður til ömmu öðru hvoru til að spjalla um heima og geima. Ég og amma Didda tengd- umst sérstökum böndum. Við áttum ósjaldan stórskemmtileg- ar samræður um útlönd og ferða- lög. Það var alltaf skemmtilegt að heyra um árið sem hún bjó í Svíþjóð og í hvert einasta skipti brosti amma út í annað við það að segja sögurnar eins og þetta hefði gerst í gær. Einnig hafði hún brennandi áhuga á því að heyra af ferðalögum mínum um heiminn og einnig öllu því sem var að gerast í kringum mig, hvort sem það var í námi, vinnu eða öðru. Það var líka alltaf stutt í húmorinn. Þegar ég spurði ömmu hvernig hún hefði það var viðkvæðið yfirleitt „Ég held ég sé ekki alveg ballfær, ég kem kannski með næst“ og fylgdi svo bros á eftir. Mér þykir ótrúlega vænt um síðasta samtal okkar ömmu Diddu nokkrum dögum áður en hún kvaddi. Við héldumst í hend- ur og spjölluðum um góða tíma en það var eins og við vissum báðar að þetta væri í síðasta skipti sem við hittumst. Mig langar að láta fylgja með ljóð sem mér þykir mjög vænt um. Ég man fyrst eftir að hafa heyrt það þegar ég sat kornung í fanginu á mömmu minni, spil- andi þetta lag á píanóið á Nes- haganum. Eftir að ég lærði svo á píanóið var þetta alltaf óskalag ömmu. Það er svo margt að minnast á frá morgni æsku ljósum, er vorið hló við barnsins brá og bjó sig skarti’af rósum. Við ættum geta eina nátt vorn anda látið dreyma, um dalinn ljúfa’ í austurátt, þar átti mamma heima. Þótt löngu séu liðnir hjá þeir ljúfu, fögru morgnar, þá lifnar yfir öldungsbrá er óma raddir fornar. Hver endurminning er svo hlý að yljar köldu hjarta. Hver saga forn er saga ný, um sólskinsdaga bjarta. (Einar E. Sæmundsen) Ég á eftir að muna eftir ömmu minni skælbrosandi, sem tók alltaf á móti mér með faðmlagi og kossi á kinn. Það var nokkurn veginn alveg sama hvað það var, hún gat alltaf látið mér finnast eins og ég gæti sigrað heiminn. Rósa Gréta Ívarsdóttir. Elsku amma. Ég minnist þín með angurværð og hlýju. Um hugann líða ljúfsár minningabrot um hlýleg orð, hönd á vanga, mjúkan faðm og yndislega nær- veru. Þú vildir öllum vel, varst gestrisin, glaðvær, vinamörg og gædd þeim einstaka eiginleika, sem ekki er öllum gefinn, að taka annarra hamingju umfram þína eigin. Þú varst vönduð kona á all- an hátt, grandvör, prúð og fáguð, hógvær en samt ákveðin, og geislaðir af lífsgleði þegar vel lá á þér. Aldrei heyrði ég þig hall- mæla nokkrum manni og þú reyndir ætíð að gera gott betra. Það er lífsspeki sem ég hef reynt af fremsta megni að gera að minni eigin. Ég á þér svo ótal- margt að þakka og mun heiðra þína minningu alla tíð. Á Neshaganum hjá ömmu og afa átti ég sem ungur drengur margar mínar bestu stundir. Þar lá ég í vöggu og var baðaður í eld- húsvaskinum, borðaði hamingju- samur sand á róluvelli, las bækur undir stofuborði og gæddi mér á hafragraut eldsnemma morguns. Þar sat ég undir súð löng vetr- arkvöld yfir skólabókum, stóð stoltur í stofu með hvíta stúd- entshúfu og kynnti rjóður í kinn- um unga snót fyrir afa og ömmu. Minningarnar eru ótalmargar, eins og perlur í langri festi sem glóa hver og ein og ber hvergi skugga á. Árin liðu, ég óx úr grasi, flutt- ist úr foreldrahúsum, börnunum fjölgaði og klyfjar hversdagsins urðu þyngri. Þá varð Neshaginn griðastaður, skjólgott var fyrir streitu og annríki hversdagsins. Þangað var gott að koma um helgar, finna frið og ró og spjalla. Þar lá þreyttur fjölskyldufaðir oftar en ekki og svaf uppi í sófa, undir teppi, meðan amma prjón- aði eða bakaði vöfflur. Það var mér dýrmætt og þess mun ég ávallt sakna. Amma ólst upp yngst fjögurra systkina á stóru heimili þar sem var afar gestkvæmt og mikið annríki. Ragnhildur langamma stýrði stóru heimili af miklum myndarskap og til hennar sótti amma ómælda gestrisni og myndugleika. Jón langafi var brosmildur og hlýr maður, stór- huga og drífandi. Hann rak versl- un þar sem amma vann þar til hún giftist og fluttist til Reykja- víkur. Til Svíþjóðar fór amma ung að árum í húsmæðraskóla. Hún minntist þess tíma gjarnan með glampa í augum. Afi var víst ekk- ert of sáttur við þann ráðahag og fann þessu allt til foráttu enda stúlkan fönguleg og ekkert nema sjarmörar í Svíþjóð. En út fór hún á vit ævintýranna og sneri aftur reynslunni ríkari með minningar sem hún bjó að alla tíð. Þau voru samhent hjón og þó afi hafi ef satt skal segja verið ei- lítið þver og þungur í taumi þá hafði amma einstakt lag á að snúa honum á sitt band. Ég dáð- ist að henni í laumi því hún beitti hárfínni sálfræði áreynslulaust, brosti svo íbyggin og fór sínu fram þar sem þess þurfti. Amma mín var mér fyrirmynd í svo afar mörgu og átti sinn þátt í að móta mig sem einstakling. Það er dýr- mæt gjöf sem mér var gefin sem mun ganga áfram til barna minna og barnabarna. Þannig mun arf- leifð þessarar góðu konu lifa áfram um ókomna tíð. Guð og gæfan geymi þig, elsku amma mín. Ingvar Bjarnason. Elsku amma Didda, mig lang- ar að kveðja þig með fáeinum orðum. Það var alltaf svo gott að koma til þín á Neshagann og það- an á ég margar góðar minningar enda vildi ég alltaf koma með í heimsóknir eða pössun til þín. Ein fyrsta minningin mín frá Neshaganum er göngutúr sem ég fór í með þér og afa út á róló handan götunnar og köttur sem við sáum í þeirri ferð. Þið afi leidduð mig á milli ykkar, ég hef verið tveggja ára gamall. Ég man líka eftir dótakassanum og Mónu Lísu í stofunni og öllum páska- eggjunum á píanóinu. Ég man eftir að kúra hjá þér í hjónarúm- inu og borða súkkulaðiköku með kókos á og drekka Svala sem þú sóttir út á svalir. Ég man vel eftir því þegar við afi vorum að tefla á meðan þú varst að stússast í eld- húsinu og hann leyfði mér að kenna sér mannganginn þótt hann hafi eflaust kunnað hann miklu betur en ég. Á Neshagan- um voru alltaf svo mikil rólegheit og þar var svo gott að sofna þeg- ar ég var þreyttur eftir daginn. Ég þakka þér fyrir allar góðu minningarnar sem þú hefur gefið mér, allar góðu stundirnar og öll hlýju orðin. Ég sakna þín. Þinn, Garðar Ingvarsson. Látin er kær frænka eftir erfið veikindi. Margar góðar minning- ar rifjast upp, bæði heimsóknir mínar á heimili Diddu og Þor- björns og þeirra á æskuheimili mitt. Það var ávallt ánægjulegt að koma í heimsókn til Diddu og Þorbjörns og höfðinglega tekið á móti öllum og ljúffengar veiting- ar Diddu gleymast seint. Oft var stutt í gleði og grín og margt skemmtilegt bar á góma. Móðir mín og Didda voru nánar systur og höfðu alla tíð mikið og gott samband. Við Þórir erum þakklát fyrir allar góðu stundirn- ar sem við áttum með Diddu og Þorbirni, hennar hjartkæra eig- inmanni. Þegar æviröðull rennur, rökkvar fyrir sjónum þér, hræðstu eigi, hel er fortjald, hinum megin birtan er. Höndin, sem þig hingað leiddi, himins til þig aftur ber. Drottinn elskar, – Drottinn vakir daga og nætur yfir þér. (Sigurður Kristófer Pétursson) Við Þórir sendum Ragnhildi og Sesselju og fjölskyldum þeirra innilegar samúðarkveðjur. Margrét Sigurðardóttir. Hver manneskja er einstök en þó hefur það sérstaka merkingu þegar sagt er um einhvern að hún/hann sé einstök manneskja. Ágústa frænka mín var einstök í þeirri merkingu. Eitt það besta sem ég gerði sem konrektor Kennaraháskólans var að ráða hana að skólanum. Ég þekkti hennar mörgu góðu kosti og þeg- ar það síðar vitnaðist að hún ætl- aði að hætta starfi voru fleiri en einn sem spurði: Hvernig fer skólinn þá að? Ágústa var bráð- greind og samviskusöm, var fljót að átta sig á öllum refilstigum skólans, vann fumlaust og hljóð- lega og virtist geta leyst úr hvers manns vanda. Fyrstu ár hennar við skólann unnum við oft náið saman og minnist ég þeirra stunda með ánægju og þakklæti, svo og allra kynna okkar frá fyrstu tíð. Blessuð sé minning hennar. Dætrum þeirra Þorbjörns og fjölskyldum þeirra sendi ég ein- lægar samúðarkveðjur. Þuríður J. Kristjánsdóttir. Þú ert það, sem þú öðrum miðlað getur, og allar þínar gjafir lýsa þér og ekkert sýnir innri mann þinn betur en andblær hugans, sem þitt viðmót ber. Því líkt og sólin ljós og yl þér gefur og lífið daprast, ef hún ekki skín, svo viðmót þitt á aðra áhrif hefur og undir því er komin gæfa þín. (Árni Grétar Finnsson) Hún Didda frænka mín hafði svo sannanlega hlýtt og gott við- mót. Alveg frá því ég man eftir mér hefur hún verið hluti af lífi mínu. Þegar ég var lítið barn, gaf hún mér dúkku, sem hún hafði gert sjálf og var hún alltaf kölluð Didda. Hún fór til Uppsala í Sví- þjóð á húsmæðraskóla, sem var ekki algengt í þá daga, en hún sagðist hafa safnað fyrir þeirri menntun í 3 ár. Stuttu eftir að hún kom heim, trúlofaðist hún Þorbirni sínum og í nóvember l947 giftu þau sig. Þau Þorbjörn og Didda eignuðust 2 dætur, Ragnhildi og Sesselju. Alla tíð hefur hún verið mér og minni fjölskyldu sem hin besta frænka, tekið vel á móti okkur af mikilli gestrisni og sinni græskulausu kímni, sem við öll elskuðum. Hún hafði alltaf góð ráð á takteinum, ef eftir var leitað og gat sagt okk- ur svo skemmtilega frá hinum ýmsu atvikum, sem hún hafði lent í. Þegar hún var um sextugt fór hún út á vinnumarkaðinn og vann í nokkur ár hjá Kennara- skólanum, m.a. við símavörslu. Þetta voru góð ár í hennar lífi og naut hún þess að vera innan um ungdóminn. Sjálfsagt hafa ein- hverjir nemendur, sem voru þá í skólanum, leitað til hennar. Hún hafði svo góða nærveru. Það var alltaf sérstök tenging á milli okk- ar Diddu frænku minnar. Ég nefndi það við hana fyrir stuttu, hvað við hefðum alltaf verið nán- ar, þá sagði hún mér að sér hefði alltaf fundist ég vera eins og litla systir sín. Síðustu árin hefur hún glímt ítrekað við mikil veikindi og hafa dætur hennar og fjölskylda gert allt sem þau gátu, til að létta henni lífið. Þótt söknuður sé allt- af til staðar við leiðarlok, þá er gott að eiga ljúfar minningar um yndislega manneskju. „Og hvað er að hætta að draga andann annað en að frelsa hann frá friðlausum öldum lífsins, svo að hann geti risið upp í mætti sínum og ófjötraður leitað á fund guðs síns?“ (Kahlil Gibran.) Ingibjörg Sigurðardóttir. Minningar hvolfast yfir og liðnir tímar renna framhjá í hug- anum. Tuttugu ár eru liðin síðan ég settist í fyrsta skipti á mjóa bekkinn í eldhúsinu á Neshagan- um og kynntist þeim góðu hjón- um sem þá tóku vel á móti mér sem endranær. Í risherberginu á Neshagan- um áttum við Ingvar margar góð- ar stundir á háskólaárum okkar. Ágústa fylgdist af áhuga með náminu, hvatti okkur og studdi. Á matartímum var kallað í okkur neðan úr stiga og dýrindis réttir á borð bornir dag hvern með rab- arbaragraut eða karamellubúð- ing í eftirrétt. Eftir að Garðar fæddist og álagið jókst í barnauppeldi og há- skólanámi var gott að eiga ástríkt athvarf fyrir lítinn snáða. Þá sat Garðar í ömmustólnum sínum á eldhúsgólfinu hjá Ágústu og Þor- birni og undi sér hinn kátasti enda dekrað við hann í alla staði. Þegar svengdin sagði til sín sló Ágústa létt í ofninn svo glumdi uppí ris, þar sem ég sat yfir skræðunum og stökk þá niður til að seðja hungrið hjá litlum manni. Svona liðu dagar, vikur og mánuðir. Tengslamyndun lítils barns verður sterk við þann sem barnið annast og þarna var lagð- ur góður grunnur að nánu og sterku sambandi sem hélst alla tíð. Eftir því sem börnunum fjölg- aði komu nýir einstaklingar sem einnig fundu þá hlýju og vinsemd sem Ágústa bar með sér og veitti þeim sem til hennar komu. Börn- in endurspegla líðan sína og háttalag þeirra þegar fara átti í heimsókn til ömmu Diddu segir meira en mörg orð. Þá var hopp- að af kæti og gleðin leyndi sér ekki. Þessar stundir eru nú horfnar og Neshaginn heyrir fortíðinni til. Takk, Ágústa mín, fyrir allar góðar stundir og alla þá ást og hlýju sem þú gafst okkur. Ég veit að minningarnar um þig lifa áfram með mínum börnum og verða þeim gott veganesti. Björg. Glæsileiki, virðuleiki, fágun, greind og hlýja. Þessi orð lýsa Ágústu Björnsson vel. Hún var einstök kona. Fas hennar var hefðarkonunnar en þó án allrar drambsemi eða stærilætis. Mér fannst sem hún bæri með sér reisn föður síns, Jóns frá Svarf- hóli, hins mikilsvirta kaupmanns í Borgarnesi, og fágun Ragnhild- ar móður sinnar. Svo var hún af sterkum borgfirskum stofnum langt fram í ættir. Foreldrar hennar höfðu alist upp hvort sín- um megin við Norðurána, hann á Svarfhóli, hún í Sólheimatungu. Ung hafði Ágústa gengið í hús- mæðraskóla í Svíþjóð og tekið með sér heim norrænan blæ, jafnt í menningu sem heimilis- brag og hannyrðum. Hún var amma Ingvars tengdasonar míns og langamma barnabarnanna minna. Ingvar var sonurinn sem þau Þorbjörn aldrei eignuðust. Hann var þeim óendanlega kær. Ingvar er drengurinn okkar, sögðu þau oft við mig. Hjá þeim steig hann sín fyrstu spor og hjá þeim átti hann sitt heimili öll sín menntaskólaár. Þá beið Þorbjörn með hafragrautinn á hverjum morgni þegar drengurinn hans vaknaði og Ágústa raðaði nýbök- uðum smákökunum í box svo dugði fyrir hálfan bekkinn. Þau hvöttu hann til mennta, studdu hann og styrktu á allan hátt og glöddust yfir velgengni hans og dugnaði jafnt í námi sem starfi. Sama elskan og hlýjan mætti svo Garðari, elsta syni Ingvars og Bjargar dóttur minnar. Hann varð ömmu og afa „lang“ gullmoli og yndi sem þau dekruðu við og dáðu. Heilu dagana var Garðar hjá þeim og mátti vart sjá hvort naut stundanna betur. Ingvar var afa sínum og ömmu góður „son- ur“ og hvenær sem færi gafst í erli dagsins, og uppeldi fjögurra barna, var hann kominn til ömmu sinnar. Þar fór enginn í fötin hans. Þær stundir voru Ágústu dýrmætar, ekki síst eftir að Þor- björn féll frá. Heimili þeirra Ágústu og Þor- björns stóð lengst af á Neshaga 17. Þar í risinu byrjuðu börnin sinn búskap og síðan barnabörn- in. Á hæðinni hjá Ágústu og Þor- birni var drekkhlaðið borð alla daga, með útsaumuðum, strauj- uðum dúkum, silfurgöfflum og -skeiðum og fínu postulíni. Ágústa Björnsson

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.