Morgunblaðið - 25.11.2011, Síða 29

Fáir stóðu Friðrik á sporði í
líkamlegu formi og þjálfun.
Hann lagði mikið upp úr góðri
þjálfun og hreystimennsku
enda meðvitaður um að fagleg
kunnátta nægir ekki ein sér í
starfi slökkviliðs- og sjúkra-
flutningamanna ef þol og styrk
skortir. Yngri menn áttu erfitt
með að fylgja honum eftir.
Friðrik var sprækur og léttur í
spori, allt þar til veikindin hófu
að taka sinn toll. Það hefur ef-
laust reynst þessum krafta-
karli erfitt, eftir að hafa flutt
sjúklinga í þrjátíu ár, að liggja
á börum hjá félögum sínum,
orðinn sjúklingur sjálfur. En
félögunum hefur þótt vænt um
að fá að hlúa að honum og ann-
ast hann, manninn sem var
okkur öllum svo kær.
Friðrik var menntaður bif-
reiðasmiður. Það átti því vel
við hann að starfa í lokin á
verkstæði liðsins. Hann var
duglegur að koma við á verk-
stæðinu þegar heilsan leyfði
eftir að hann hætti störfum.
Það var alltaf líflegt í kringum
Frikka. Hann sagði manna
best frá og var aldrei komið að
tómum kofunum hjá honum ef
rifja þurfti upp sögur úr leik
og starfi í gegnum tíðina og
miðla fróðleik um fagleg mál-
efni.
Friðrik var vinmargur mað-
ur. Það var sama hvar maður
kom, allir þekktu Friðrik, enda
heillandi, traust og hlý mann-
eskja með mikla útgeislun.
Hans verður sárt saknað í okk-
ar hópi.
Fyrir hönd samstarfsfélag-
anna votta ég Helgu, eiginkonu
Friðriks, móður hans, börnum
og öðrum aðstandendum mína
innilegustu samúð.
Jón Viðar Matthíasson
slökkviliðsstjóri.
Kveðja frá vaktarfélögum
á B-vakt Slökkviliðs
höfuðborgarsvæðis
Í dag kveðjum við góðan vin
og vaktarfélaga, Friðrik Axel
Þorsteinsson sem kveður okk-
ur langt fyrr aldur fram.
Við munum það eins og það
hafi gerst í gær þegar við
sáum Friðrik fyrst. Vorum við
þá búnir að sækja um starf hjá
Slökkviliði Reykjavíkur og
þurftum að taka meirapróf til
að öðlast réttindi til að aka
slökkviliðs – og sjúkrabifreið-
um. Friðrik sá um kennslu
skyndihjálpar á því námskeiði.
Þegar Friðrik gekk inn í
kennslustofuna með uppbrett-
ar ermar duldist það engum
sem þar sat að nú skyldi kennt
og að það yrðu engar frímín-
útur þar sem hann væri að fara
á vakt. Þannig var Frikki,
hann gekk í öll störf með festu
og dugnaði og óþarfa hangs
var ekki hans tebolli.
Friðrik var slökkviliðsmaður
af lífi og sál og hafði hann mik-
inn áhuga á öllu björgunar-
starfi. Friðrik var leiðandi í
kennslu á björgun úr bílflök-
um, sótti hann sér þekkingu í
því erlendis og hafði hann
mikla unun af að miðla af
þekkingu sinni til vinnufélaga
og annarra björgunarmanna
um land allt, sem oft þurfa að
vinna við að bjarga fólki úr bíl-
flökum við mjög erfiðar að-
stæður. Kennsla var Frikka
hugleikin, þar naut hann sín.
Var hann mjög vel máli farinn
og öruggur í allri framsögn.
Starf slökkviliðsamanna er
oft erfitt og verkefnin marg-
vísleg og fer hluti vinnutímans
í það að bíða eftir næsta útkalli
sem enginn veit hvers eðlis
verður. Þá skiptir máli að þeir
sem vinna saman á vöktum
geti deilt með sér gleði og
sorg. Friðrik hafði góða nær-
veru og skapaði gott andrúms-
loft á vaktinni. Aldrei fann
maður fyrir því að aldur eða
kynslóðabil væri að flækjast
fyrir Friðriki í samskipum við
okkur yngri mennina, ávallt
var gott að leita til hans, sama
hvert málefnið var. Mánuður
er síðan við ræddum síðast við
Friðrik og var hann þá komin
heim á Markarveginn. Búinn
að fá ný lyf og nokkuð bjart-
sýnn á framhaldið. Spurðum
við hann hvort hann hefði séð
síðasta leik Man. Utd, sagðist
hann ekki hafa þrek til að
horfa á sjónvarp eða annað,
hann fletti blöðum og fylgdist
með fréttum. „Að vera svona
veikur er eins og að vera í þre-
faldri vinnu, ég hef alla mína
tíð unnið þrefalda vinnu, og til
hvers?“ Þessi orð hans eru
kannski það síðasta sem hann
vildi deila með okkur vaktar-
félögum. Stöldrum við og njót-
um lífsins meðan við lifum því.
Elsku Helga, Matti, Bjarki,
Ingibjörg, tengdabörn og
barnabörn fyrir hönd vaktar-
félaga á B-vakt viljum við
votta ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðju, minning um
góðan dreng mun lifa með okk-
ur.
F.h. slökkviliðsmanna á B-
vakt.
Eyþór Leifsson,
Jörgen H. Valdimarsson.
Eftir langa og stranga bar-
áttu við illvígan sjúkdóm hefur
félagi minn Friðrik Axel Þor-
steinsson verið lagður að velli,
langt um aldur fram. Í veik-
indum sínum barðist hann alla
tíð af hetjuskap við sjúkdóm
sinn og var ákveðinn í að selja
sig dýrt í þeim efnum. Aðdá-
unarvert var að fylgjast með
hve æðrulaus og einbeittur
hann gekk ávallt til starfa
sinna á ný að afloknum erf-
iðum sjúkrahúsdvölum.
Segja má að við Friðrik höf-
um í störfum okkar átt samleið
í fjóra áratugi. Bæði sem
slökkviliðs- og sjúkraflutnings-
menn og ekki síður sem öku-
kennarar. Með þessum fátæk-
legu orðum langar mig til að
minnast ökukennarans Frið-
riks Þorsteinssonar.
Friðrik aflaði sér ökukenn-
araréttinda árið 1975 og starf-
aði sem slíkur til dauðadags.
Friðrik var ákaflega viðmóts-
góður og dagsdaglega léttur í
lund, eins og oft er sagt, hvers
manns hugljúfi og af honum
sem ökukennara fór ávallt gott
orð. Hann gekk snemma til
liðs við Ökukennarafélag Ís-
lands og starfaði þar sem virk-
ur félagi alla tíð. Hann var
metnaðarfullur í störfum sín-
um og stundaði þau af fag-
mennsku. Hann lagði sig fram
um að fylgjast með nýjungum
og framþróun á sviði ökunáms.
Þegar Ökukennarafélagið
þurfti á aðstoð hans að halda
var það ávallt sjálfsagt mál að
verða við slíkri bón. Í því sam-
bandi má nefna að árið 1984
þegar fyrstahjálp (eða aðkoma
að slysi) var fyrst sett inn í
námskrá til almennra ökurétt-
inda var Friðrik helsti skipu-
leggjandi félagsins varðandi
þau mál. Þá má einnig nefna
að árið 1992 þegar málefni og
kennsla til aukinna ökurétt-
inda (meirapróf) fluttist frá
ríkisrekinni stofnun yfir til
ökuskólanna var Friðrik mjög
virkur í því starfi öllu. Meðal
annars átti hann sem fulltrúi
ökukennarafélagsins sæti í rit-
nefnd sem sá um útgáfu fyrsta
heilstæðs kennsluefnis fyrir
aukin ökuréttindi á Íslandi.
Það er því mikill missir fyrir
Ökukennarafélag Íslands að
sjá á bak svo góðum félaga og
nokkuð ljóst að við eigum eftir
að sakna hans í starfi og leik.
Um leið og við kveðjum
þennan ágæta félaga okkar og
vin sendum við Helgu og fjöl-
skyldunni allri okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Fyrir hönd Ökukennara-
félags
Íslands,
Guðbrandur Bogason.
MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. NÓVEMBER 2011
✝ ÞorgerðurMagnúsdóttir
fæddist í Hatt-
ardalskoti í Álfta-
firði við Ísafjarð-
ardjúp 6. júní 1925.
Hún andaðist 19.
nóvember 2011.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Magnús Hannibals-
son, 1871-1964, og
Ólína Kristín Óla-
dóttir, 1881-1951. Þorgerður
var yngst átta alsystkina, sem
voru Kristján, 1907-1909, Stef-
anía Guðrún, 1908-1978, Krist-
jana, 1909-1937, Sigurborg,
1911-1993, Högni, 1913-1996,
Guðmunda Lilja, 1916-1995,
Anna Sigríður, 1918-1995, og
svo Þorgerður langyngst. Auk
þeirra átti hún eina hálfsystur,
samfeðra, en það var Guð-
mundína Sigríður Magn-
úsdóttir, 1896-1950.
giftust haustið 1948 og hófu
búskap á Blómsturvöllum í
Garði. Þau fluttust þaðan að
Tjörn í Sandgerði eftir að
Kristín móðir hennar dó 1951.
Þá var Magnús orðinn einbúi,
áttræður að aldri, og sáu þau
um hann eftir það. Ingvar var
verkamaður í Sandgerði. Börn
þeirra voru þrjú: 1) Magnús
Óskar, f. 6. maí 1949, kvæntur
Ingibjörgu Ágústu Guðnadótt-
ur, þeirra börn eru Agnar Þór,
sem á tvö börn, og Þorgerður,
sem á eitt barn; 2) Jónas Krist-
ján, f. 8. nóvember 1950, d. 13.
mars 1954, og 3) Einar Valdi-
mar, f. 21. nóvember 1952, sem
á einn son.
Ingvar og Þorgerður bjuggu
á Tjörn til 1963 en fluttu þá að
Vallargötu 19 í Sandgerði og
bjuggu þar síðan. Ingvar dó 1.
október 1976 og var Þorgerður
ekkja eftir það. Síðustu árin
dvaldist hún á elli- og hjúkr-
unarheimilinu Hlévangi í
Keflavík og naut þar um-
hyggju og frábærrar hjúkr-
unar.
Útför Þorgerðar fer fram
frá Útskálum í Garði í dag, 25.
nóvember 2011, kl. 14.
Þorgerður ólst
upp í Hattardals-
koti fyrstu æviárin
en foreldrar henn-
ar fluttust til
Súðavíkur þegar
hún hóf skóla-
göngu. Þar bjuggu
þau til 1937 en
fluttust þá austur
á Jökuldal í N-
Múlasýslu og voru
þar í eitt ár. 1938
fluttust þau þaðan til Sand-
gerðis og áttu heima á Tjörn í
Sandgerði, sem hafði áður ver-
ið skólahús. Þar ólst Þorgerð-
ur upp á unglingsárum sínum
frá 13 ára aldri. Árin 1947 og
1948 var hún ráðskona á Litlu-
Strönd á Rangárvöllum hjá
Sigurþóri Þorleifssyni, sem
þar bjó. Á Rangárvöllum
kynntist hún manni sínum,
Ingvari Gísla Jónassyni frá
Lambhaga, 1895-1976. Þau
Elsku amma. Ég man sólina
og hugdettuna um að heim-
sækja ömmu. Upp frá því vildi
ég hvergi annars staðar vera.
Heimsóknunum fylgdu ótal-
margar kennslustundir í saum-
um, prjónaskap, hekli, útsaumi,
bakstri og eldamennsku. Ávallt
kom mottóið: „Þorgerður þula –
annaðhvort gerirðu hlutina vel
eða sleppir þeim. Tímanum er
þá betur varið í eitthvað annað!“
Þú varst alltaf eitthvað að
sýsla og vildir hafa nóg fyrir
stafni. Þú sast aldrei auðum
höndum. Þú fórst iðulega á fæt-
ur á nóttunni og varst að dunda
þér – eitt skiptið kom ég að þér
að þrífa eldhússkápana en þú
rakst litla stýrið aftur upp í ból
sem vissi betur en að óhlýðnast.
Það var notalegt að heyra þig
raula á meðan þú vannst.
Ég man alla göngutúrana
sem endurnærðu þig. Í fjörunni
voru skeljar, ígulker og þess
háttar gersemar en þú hafðir
líka dálæti á því að skoða garða
og þú vissir allt um blómin og
trén. Þú varst líka með það á
hreinu að rigningin væri góð.
Ég man að þú fékkst þá hug-
mynd að æfa upplestur og sagð-
ir: „Veldu þér bók, hvaða bók
sem þú vilt.“
Þú varst búin að kaupa
barnabækur og koma þeim fyrir
á hentugum stöðum í hillunni en
augun leituðu ofar, miklu ofar
og Tyrkja-Gudda varð fyrir val-
inu.
Þá lattir þú ekki heldur
hvattir og Tyrkja-Gudda var
lesin á meðan þú sast og hekl-
aðir eða prjónaðir.
„Mundu svo að draga andann
létt við kommur og anda djúpt
við punkta.“ Svo hlóstu dátt
þegar andköf voru tekin á
næsta punkti …
Ég man hvernig þú skamm-
aðir mig fyrir að kynna mig
ekki og taka ekki í höndina á
gestunum.
„Talaðu skýrt. Horfðu í aug-
un á gestunum þegar þú kynnir
þig …“ Og hversu stolt þú varst
næst þegar gesti bar að garði.
Ég man svo vel hvernig þú
hlustaðir af athygli og hvernig
þú hvattir mig til að segja sögur
og skrifa. Hvað þú hvattir mig
til að teikna með fínu litunum
þínum. Þetta geymdir þú allt og
15 árum síðar komu sögurnar
og myndirnar óvænt upp úr
kistunni þinni.
Ég man þegar þú áttir erf-
iðara með að sinna fallega garð-
inum þínum og hvernig þú vildir
frekar að við horfðum saman á
Nágranna en að þú fengir hjálp.
„Hann Paul Robinson – hann er
úlfur í sauðargæru …“
Ég man hve oft þú talaðir um
Jónas, litla drenginn þinn, sem
fór út að leika og átti ekki aft-
urkvæmt. Mörgum árum síðar, í
þriggja ára afmæli langömmu-
barnsins, spurðir þú lítinn ljós-
hærðan drenghnokka til nafns.
Jónas hét sá stutti. Þá sagðir
þú: „Ég átti einu sinni lítinn
Jónas.“ Augu þín voru angur-
vær.
Ég man hve þú gladdist þeg-
ar barnabarnabarnið kom í
heimsókn og hvernig þú galdr-
aðir fram kisur og voffa með
prjónum og heklunálum handa
honum á milli heimsókna. Hann
Snati kom heim eftir heimsókn
til langömmu og kúrir nú með
litlum dreng í hlýju bóli.
Elsku amma – ég man þig.
Þín
Þorgerður.
Gerða frænka og vinur. Nú
þegar þú hefur kvatt okkur,
elsku frænka, vil ég þakka þér
ógleymanlegar samverustundir.
Ég var ekki nema sjö ára þegar
ég fékk að fara með þér að
Litlu-Strönd á Rangárvöllum,
þar sem þú varst ráðskona. Þá
gaus Hekla (1947). Mér fannst
fjallið ógnvekjandi, ég var
hrædd, þú réttir mér hönd þína
hlýja og leiddir mig. Skýrðir út
fyrir mér gosið í fjallinu sem
best þú gast. Ég var ekki lengur
hrædd. Þetta sumar er mér
ógleymanlegt. Elsku Gerða, allt
sem þú hefur gefið mér og mín-
um geymist en gleymist ekki.
Ég kom oft í Sandgerði með
drengina mína litla. Þar var
gleði og gaman. Öll handavinn-
an þín, blómin og kisurnar, allt
svo hlýlegt og gott. Ég sakna
þín elsku frænka. Við fundum
báðar fyrir því að fundum okkar
bar ekki nógu oft saman síðustu
árin. Megi minning þín lifa með
ættingjum og vinum. Guð blessi
minningu þína.
Kristín Guðbjartsdóttir
(Kiddý frænka).
Þorgerður
Magnúsdóttir
✝ ArnbjörgMagga Magn-
úsdóttir frá Trað-
arbakka, Akranesi
fæddist 27. mars
1927. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Skógarbæ 4.
nóvember 2011.
Foreldrar Arn-
bjargar Möggu
voru Magnús Guð-
mundsson útgerð-
armaður, f. 1891, d. 1956, og
Kristín Ólafsdóttir húsmóðir, f.
1889, d. 1971.
Systkini Arn-
bjargar Möggu eru
Guðmundur Magn-
ússon, f. 1922, d.
1996, Guðrún
Magnúsdóttir, f.
1924, d. 2010, Elín
Aðalheiður Magn-
úsdóttir, f. 1927, og
fóstursystir Sigrún
Sigurðardóttir, f.
1913, d. 1972.
Útför Arnbjargar Möggu hef-
ur farið fram í kyrrþey.
Ég get ekki munað eftir því
hvenær ég sá Möggu í fyrsta
sinn. Sennilega stuttu eftir að ég
fæddist. Einhvernveginn var hún
alltaf þarna til staðar, reiðubúin
til að aðstoða eða hjálpa þegar
svo bar við, í gegnum öll árin.
Í Möggubúð eins og við köll-
uðum verslunina á Traðarbakka
virtist oftast vera fullt af fólki.
Þar sem ég sat fyrir aftan búð-
arborðið sem barn og las eða lék
mér, horfði ég á þessa hlýlegu,
hljóðlátu og elskulegu föðursyst-
ur og uppeldismóður mína af-
greiða og spjalla við vini sína
ánægða og hamingjusama.
Í minningum mínum um
Möggu frá minni barnæsku á
Akranesi er eilíft sólskin og gott
að vera til og eiga hana að.
Á sinn hátt var Magga minn
fyrsti kennari og meðal annars þá
kenndi hún mér, hvernig ég gæti
kennt nemendum mínum í dag.
Með sinni þolinmæði og sínum
áhuga á viðfangsefninu skapaði
hún andrúmsloft sem leiddi af sér
forvitni, kátínu og eilífðarspurn-
ingar um allt sem varð á vegi
manns.
Það var virkilega leikur að
læra hjá Möggu, hvort sem það
var lestur, skrift, handverk eða
myndmennt.
„Sjáðu hvað hann er ótrúlega
fallegur,“ sagði hún eitt sinn við
mig þar sem við stóðum við her-
bergisgluggann á Traðarbakka.
Ég horfði yfir sjóinn og sá hvítt
fjall rísa upp við sjódeildarhring-
inn baðað sólargeislum. Þetta var
Snæfellsjökull, í minni barnsvit-
und var þetta fjallið hennar
Möggu.
Listrænir eiginleikar hennar
voru jafnt í næmri upplifun henn-
ar á lífinu sem í handverki henn-
ar. Af fingrum fram gat hún
framkallað fíngerða og listavel
gerða hluti í höndunum, hvort
sem það var fatnaður eða hefð-
bundin sjónlist eða ógleymanleg
matreiðsla, sem fékk okkur
krakkana til að spyrja skeptískt,
hver lagaði matinn, þegar komið
var að matmálstíma. Var það
Magga!? Ef það reyndist rétt var
yfirleitt kapphlaup að matar-
borðinu til að komast í kræsing-
arnar.
Flutningurinn til Reykjavíkur
breytti mörgu í lífi Möggu og
reyndar hjá allri fjölskyldunni.
Það var eins og einhver göfgi
hefði verið í því að búa í Akranesi
á þessum tíma og að glamrið í
Reykjavík kæmist ekki í hálf-
kvisti við þá göfgi.
Hvunndagsvinna búandi í
hvunndagsblokk sem leysti af
hólmi húsið sem faðir hennar
byggði og verslunina sem hún
rak ásamt systur sinni Ellu.
Það var ekki þannig að það sæ-
ist bregða fyrir svip af vonbrigð-
um hjá Möggu. Þau ár sem
Magga bjó í Reykjavík með fulla
heilsu liðu hjá í amstri dagsins.
Veikindi Möggu umturnuðu
lífi hennar á margan hátt. Það
var henni erfið raun að upplifa
allt sem hún hafði misst í líkam-
legri getu. Með sinni þrautseigju
fór hún í gegnum þetta allt sam-
an og gerði það sem hún gat og
heilsan leyfði.
Magga er farin. Við minnumst
þessarar vinalegu, hljóðlátu og
hlýlegu konu með sorg í hjarta.
Ég veit að ég hef misst góðan vin,
ég veit að börnin mín hafa misst
góðan vin.
Ég þakka þér fyrir allt sem þú
gerðir fyrir mig og mín börn í
gegnum tíðina.
Við munum ætíð minnast þín.
Magnús S. Guðmundsson,
Kristín Magnúsdóttir og
Guðmundur Alexander
Magnússon.
Magga, eins og hún var kölluð
af fjölskyldu og vinum, fæddist á
Hólvöllum á Akranesi. Fjölskyld-
an flutti síðan á Traðarbakka þar
sem Magga ólst upp. Hún gekk í
barnaskólann og gagnfræðaskól-
ann á Akranesi. Hún fór síðan í
Húsmæðraskólann á Akureyri
þar sem hún hafði skemmtilega
skólavist og eignaðist vini fyrir
lífstíð. Magga rak verslun Guð-
mundar Magnússonar á Traðar-
bakka um langt árabil, en búðin
var oftast nefnd Traðarbakki eða
Möggubúð. Sem lítil hnáta fékk
ég búðarslopp eins og Magga og
fékk að afgreiða með henni og
það var mikil upphefð í því. Þegar
minna var að gera í búðinni
kenndi Magga mér að prjóna.
Hún kenndi mér og systkinum
mínum einnig að lesa og skrifa og
teljum við að hún hafi verið kenn-
ari af Guðs náð eða að minnsta
kosti skorti hana ekki þolinmæð-
ina.
Magga flutti, ásamt systrum
sínum og móður, búferlum frá
Akranesi til Reykjavíkur 1965.
Til að byrja með fór hún að vinna
við verslunarstörf í versluninni
Valborgu á Laugaveginum, en
síðar við saumaskap hjá leður-
verksmiðjunni Atson. Síðast
vann hún hjá Landsbanka Ís-
lands við bókhald.
Magga var alla tíð mjög list-
ræn og mikill forkur til handa-
vinnu. Eftir hana liggja mörg fal-
leg verk.
Rúmlega fertug greindist hún
með alvarlegan sjúkdóm sem
varð til þess að hún átti við fötlun
að stríða lífið út. Þegar ljóst varð
að Magga gæti ekki lengur búið
heima í Árskógum, þangað sem
hún flutti ásamt systrum sínum,
fór hún á hjúkrunarheimilið
Skógarbæ þar sem hún andaðist.
Ég og fjölskylda mín minn-
umst góðrar konu sem hafði mik-
inn húmor og þægilega nærveru.
Hún hafði alltaf gaman af að fá
heimsóknir vina og ættingja og
fylgdist vel með og lét sér annt
um börn mín og barnabörn. Við
þökkum öll samfylgdina og
kveðjum.
Sjöfn Guðmundsdóttir.
Arnbjörg Magga
Magnúsdóttir