Morgunblaðið - 23.12.2011, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. DESEMBER 2011
✝ Málfríður ErlaKonráðsdóttir
píanókennari, fædd
3. apríl 1941. Hún
lést 7. nóv. 2011.
Foreldrar: Kon-
ráð Gíslason komp-
ásasmiður, f. 10.
okt. 1903, d. 26.
ágúst 1999, og Guð-
rún Svava Guð-
mundsdóttir, f. 5.
nóv. 1910, d. 13.
nóv. 1993. Systkini Málfríðar
eru: Guðlaug, f. 9. nóv. 1942, gift
Ásgeiri Gunnarssyni, f. 12.11.
1941, d. 6.10. 1989. Dóttir þeirra
er Guðrún Valgerður. Guð-
mundur, f. 24. ágúst 1944. Kona
hans er Guðmunda Andrésdóttir,
f. 26.12. 1945. Börn þeirra eru
Konráð, Svavar, Bryndís og Guð-
laug. Auk þess átti Málfríður tvö
hálfsystkini af fyrri hjónabönd-
um foreldra sinna, þau Baldur og
Berthu, sem bæði eru látin. Ung
að árum hóf Málfríður nám í pí-
anóleik, fyrst hjá
Gunnari Sig-
urgeirssyni og síð-
an hjá Guðmundi
Jónssyni í Tónlist-
arskólanum í
Reykjavík. Hún út-
skrifaðist frá
Menntaskólanum í
Reykjavík árið 1961
og fljótlega eftir
stúdentspróf fluttist
hún til Parísar þar
sem hún lagði stund á nám í pí-
anóleik í nokkur ár. Eftir heim-
komuna hóf hún störf við Tón-
menntaskólann í Reykjavík en
hún kenndi svo síðar við Tónlist-
arskólann í Reykjavík og Tón-
listarskóla Kópavogs. Samtals
kenndi hún ungu fólki píanóleik í
rúma fjóra áratugi. Auk þess
lagði Málfríður stund á semb-
alleik hjá Helgu heitinni Ingólfs-
dóttur.
Útför hennar fór fram í kyrr-
þey hinn 12. desember 2011.
Við frænkurnar vorum báðar
svolítið stjórnsamar í eldhúsinu
og vildum báðar vera yfirkokk-
urinn. Ég byrjaði að fá að leggja
á borðið, svo fékk ég að þurrka
kálið og þeyta rjómann og loks
fékk ég að gera heilu uppskrift-
irnar. Það voru mikil læti í eld-
húsinu og mikið um hlátur. Hún
kenndi mér svo margt, allt frá
því hversu mikilvægt það væri
að setja hjartað sitt og sál í allt
sem ég geri, í það að rækta innri
frið og njóta augnabliksins. Hún
sá heiminn með öðrum augum á
svo yndislegan hátt sem ég fékk
að læra um og nýta mér.
Hún kenndi mér einnig mikið
um hreinlæti og matseld og einn-
ig kenndi hún mér hversu mik-
ilvægt það væri að nota rétt hrá-
efni við matseld. Hún var
fyrirmyndin mín í eldhúsinu og
ég er svo heppin að hafa fengið
að læra hjá henni og bæta kunn-
áttuna mína í eldhúsinu. Það var
svo gott og gaman að vera með
henni. Ég gat sagt henni allt.
Allt frá strákamálum sem hún
botnaði reyndar ekkert í, sem
betur fer kannski, í það að tala
hreinlega um daginn minn. Hún
hafði svo fallega og góða sál og
ég er svo heppin að hafa kynnst
henni.
Við Malla vorum búnar að
plana að fara á Töfraflautuna í
Hörpunni, fara á ballett, baka
fyrir jólin, mála myndir, gera
jólakort og spila á píanóið. En nú
eru þessi plön þotin út um
gluggann. En ég mun geyma þau
í hjartanu mínu og þegar við
hittumst næst munum við gera
þetta allt saman tvær, vinkon-
urnar. Mér finnst skrítið að sein-
asta lagið okkar hafi verið spilað
og það fyrir tveimur mánuðum.
Ég man ekki hvert verkið var en
ég man að hendur okkar bjuggu
til svo fallega tóna og ég fæ tár í
augun við að horfa á þessa minn-
ingu um okkur sitjandi saman á
einum litlum píanóstól. Ég gæfi
allt til að koma til þín, borða
góða matinn þinn, spjalla, spila á
píanóið, mála myndir og læra
fyrir jólaprófin mín.
Þú varst þolinmóðasta mann-
eskja sem ég hef kynnst og það
var svo notalegt og friðsælt að
vera heima hjá þér og ég var svo
hamingjusöm þegar ég var hjá
þér. Þú skildir mig svo vel og
hugsaðir alltaf svo vel um mig.
Og ég átti alltaf annað heimili
hjá þér og ég veit að ég gæti allt-
af leitað til þín, sama hvert
vandamálið væri, þú myndir taka
á móti mér opnum örmum og
segja mér að allt yrði í lagi. Ég
sakna þín svo mikið og mig lang-
ar ekkert heitar en að fara heim
til þín og heyra þig svara dyra-
bjöllunni með glaðlegu röddinni
þinni og hlaupa í faðm þinn og
vera hjá þér eins lengi og ég
gæti og halda utan um þig og
segja þér hvað ég elska þig mik-
ið. Þú varst alltaf til staðar fyrir
mig. Ég þurfti bara að hringja
og þú varst komin til mín. Ég gat
alltaf treyst á þig.
Ég veit að þú ert skýið á
himninum sem fylgist stöðugt
með mér, öxlin sem ég græt á og
tómið í hjartanu. En ég veit að
þú verður hjá mér, sama hversu
langt í burtu ég verð, því þú ert
engillinn minn.
Katrín Ísbjörg Aradóttir.
Malla frænka mín er dáin. Ég
sakna hennar mjög mikið.
Einhvern tíma á ævinni hend-
ir það okkur öll að missa kæran
vin, ættingja eða annan sem við
elskum. Í sögunum af því sem
gerðist á páskadag kemur fram
að Jesús lifði þó að hann væri
dáinn og stundum er sagt að
hann hafi sigrað dauðann. Krist-
ið fólk trúir því að þeir sem
deyja og hverfa haldi áfram að
lifa hjá Guði. Því ætla ég að trúa.
Ef við missum þá sem okkur
þykir vænst um er gott að geta
trúað því að Guð taki á móti
þeim og gæti þeirra þangað til að
við fáum seinna að sjá þá og
knúsa aftur. Þetta ætlar mamma
mín að minna mig á þegar ég
hugsa um Möllu.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Þín
Viktoría Georgsdóttir.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að fá að umgangast Möllu
frænku mikið frá því að ég var
nýfædd og þar sem hún eign-
aðist sjálf aldrei barn var hún að
sumu leyti eins og önnur
mamma mín. Hún unni klass-
ískri tónlist mikið og var píanó-
kennari af lífi og sál í þau rúm
fjörutíu ár sem hún starfaði sem
slíkur. Það fór aldrei mikið fyrir
henni, hún var að mörgu leyti
einfari en fékk félagsskap af
þeim mörgu einstaklingum sem
hún kenndi og einnig samferða-
fólki sínu. Hún var meistara-
kokkur og allur matur hennar
var eldaður af mikilli natni.
Við mæðgur söknum þess að
geta ekki komið til hennar í
heimsókn og fengið heimsins
bestu súpu en þær voru í miklu
uppáhaldi hjá okkur og voru oft
pantaðar fyrirfram. Milli okkar
ríkti alltaf mikil væntumþykja
og bý ég að henni alla ævi. Malla
frænka mín lést á Indlandi á
þeim stað sem færði henni virki-
lega birtu og yl. Hún var búin að
vera að leita að innri friði í nokk-
ur ár og fann hann í gegnum
hugleiðslu. Hún var líklega orðin
veik áður en hún fór í Indlands-
ferðina en var staðráðin í að fara
engu að síður, en því miður
veiktist hún heiftarlega þegar
hún var nýkomin þangað.
Ég fór út til hennar til að
reyna að koma henni heim og til
að láta hana finna hve mikið ég
elskaði hana og er viss um að
hún vissi af mér þó svo að hún
hafi verið meðvitundarlaus þá
viku er ég var hjá henni. Þó svo
að þetta gengi ekki eins og ég
vonaðist til gat ég fært henni all-
ar góðu kveðjurnar frá Íslandi
og sagt henni hve vænt okkur
mægðum þætti um hana og þar
sem ég bjó hjá henni á spítöl-
unum gat ég verið meira og
minna hjá henni og nýtti ég þann
tíma til að tala við hana, lesa og
syngja. Ég kveð þessa viðkvæmu
og fallegu sál að þessu sinni en
veit að við munum hittast seinna.
Ég leita orða, leita nær og fjær,
ljóð að flytja þér á mildum tónum,
þér, sem skuggi dauðans fölva fær
og fram á veginn horfir döprum
sjónum.
Handan við sorg og harmköld
veðraský
himinn er blár, svo tær og fagur.
Sólin mun aftur brosa björt og hlý,
brátt fer að skína vonadagur.
Þú, sem nú lifir þjáningu og neyð,
þú, sem tregar ástvininn þinn kæra,
gegnum sorg og harma löng er leið,
ég leyfi mér að benda veginn færa:
Þú átt í þínum huga helgidóm,
himneska birtu Drottinn lífsins gefur.
Krist hefur sent að tala tærum róm
tjá mönnum kærleik þann er aldrei
sefur.
Íslenska þjóðin er við þína hlið.
Einhuga biður: Miskunn til þín
streymi.
Þér veiti Drottinn líf og líkn og frið,
ljós eilíft þeim sem deyja í þessum
heimi.
(Hjálmar Jónsson.)
Guðrún Valgerður
Ásgeirsdóttir.
Hún Malla mín er búin að fá
hvíld frá dauðastríði í framandi
og fjarlægu landi. Hún háði
þetta stríð þó ekki ein því nánir
vinir hennar og samferðafélagar
viku ekki frá henni. Í því var
ekki svo lítil huggun fyrir okkur
sem elskuðum hana.
Við Malla kynntumst í Tón-
listarskólanum í Reykjavík og
urðum síðar bekkjarsystur í
Menntaskólanum við Lækjar-
götu. Báðar dvöldum við erlendis
um árabil, vorum því fjarvistum
hvor frá annarri um lengri eða
skemmri tíma en aldrei slitnaði
sá strengur sem tengdi okkur
saman upphafi í gegnum tónlist-
ina.
Bernskuheimili Möllu er í
huga mínum baðað friðsælum
ljóma. Það var ekki bara að ég
sækti félagsskap til Möllu heldur
var öll fjölskylda hennar órjúf-
anlegur hluti af þessum vináttu-
samningi. Listmálarinn Svava,
móðir hennar, há og spengileg
með vindling í munnstykki á
milli langra fingra, var vissulega
flottari en aðrar mömmur.
Konni, pabbi Möllu, gat aldrei
gert nóg til að gleðja okkur stöll-
urnar þegar við komum móðar
og másandi heim úr göngutúrum
okkar á Nesinu. Yngri systirin,
Gulla, litli bróðirinn Bói, amman
og veggklukkan sem sló: Allt var
þetta hluti af upplifun minni af
heimilinu.
Á þessum kvöldum hlustuðum
við á tónlist og spiluðum fjór-
hent. Bestu minningarnar frá
þessu húsi eru samt píanóleikur
Möllu. Hún var framúrskarandi
píanóleikari með sérstakan stíl,
bæði músíkalskt og teknískt séð.
Kennarar hennar leyfðu henni
að halda sérstæðum áslætti, því
aðeins og í tilfelli Glenn Gould
hefði ekki verið farsælt að reyna
að breyta honum.
Hæverska og hlédrægni
Möllu ollu því að henni féll illa að
vera í sviðsljósinu sem einleikari.
Hún kaus því að loknu píanó-
námi í París að helga krafta sína
píanókennslu, en síðar lauk hún
námi í semballeik og kom fram
sem semballeikari, í hlutverki
einleikara og meðleikara.
Malla erfði listræna hæfileika
frá móður sinni, en ég á fallegar
kortamyndir sem hún málaði á
unglingsárum okkar. Í rauninni
gerði Malla eitthvað fallegt úr
öllu sem hún snerti.
Malla var vinamörg. Það sá ég
best þegar við fórum saman á
opnunartónleika Hörpu þar sem
hún var umföðmuð af vinum,
samkennurum og nemendum.
Einstaklega vönduð mann-
eskja hefur nú kvatt. Hún sagði
aldrei styggðaryrði um eða við
nokkurn mann. Hlýja, mildi og
trygglyndi voru henni eðlislæg,
og rósemi hennar smitaði út frá
sér. Ég á fallega mynd af henni
frá máltíðum á Skólavörðustíg
þar sem hún stóð upp frá borð-
inu og kyssti föður minn blíðlega
fyrir matinn. Malla gaf alltaf
meira en hún þáði. Til merkis
um það er eftirfarandi vitnis-
burður: Ég hafði misst tvítuga
dóttur mína í slysi í Kanada, en
hún var jarðsett hér heima.
Malla stóð við hlið mér þá viku
sem við vorum á Íslandi, raun-
verulegur þátttakandi í sorg
minni. Það var ekki fyrr en síðar
að ég komst að því að einmitt á
þessum tíma var fjölskylda
hennar að upplifa mjög alvarlegt
áfall.
Líf Möllu var ekki dans á rós-
um en hún tókst á við allt mót-
læti af æðruleysi. Á seinni árum
fann hún þann farveg sem gaf
henni nýja sýn á lífið og veitti
henni ómælda gleði. Á kveðju-
stund er það hughreysting harmi
gegn.
Rúrí Jónsdóttir.
Málfríður Erla
Konráðsdóttir
✝ Sigurður JónasJónasson fædd-
ist í Flatey á Skjálf-
anda 22. mars 1937.
Hann lést á heimili
sínu í Reykjavík 14.
desember 2011.
Foreldrar hans
voru Guðríður
Kristjánsdóttir,
húsmóðir og kenn-
ari frá Skeiði í
Svarfaðardal, f.
1897, d. 1977, og Jónas Jón-
asson, hreppstjóri og kennari
frá Flatey á Skjálfanda, f. 1893,
d. 1968. Systkini Sigurðar eru:
Hjalti, f. 1927, Kristján, f. 1928,
d. 1985, Guðmundur, f. 1929, d.
1962, Haraldur, f. 1930, d. 2001,
Emelía, f. 1935 og Anna Sigrún,
f. 1933, d. 1993.
Sigurður var í sambúð með
Magnhildi Magn-
úsdóttur, f. 1940,
þau slitu samvistir.
Börn þeirra eru: 1)
Íris Björk, f. 1962,
gift Fróða Hjalta-
syni, f. 1954, börn
þeirra: Alexander,
f. 1985, Ýmir Kal-
man, f. 1991, Jón
Styrmir, f. 1993. 2)
Elfa Kristín, f.
1963, gift Björgvini
Kristjánssyni, f. 1969, dóttir
hennar: Ólöf Tara, f. 1985, dótt-
ir þeirra er Þuríður Nótt, f.
1998. 3) Dóra Sigurðardóttir, f.
1964, gift Óskari Bragasyni,
1961, synir þeirra: Daníel Björn,
f. 1992, Nikulás, f. 1995.
Útför Sigurðar fór fram frá
Fossvogskapellu 20. desember
2011.
Hugsun frjó
heimspeki, stjórnmál, saga og ljóð
hugur harmsins
hugsun í húminu hljóð.
Söknuður sár
stúlka í gulum sumarkjól
tregans tár þagnar í beiskjunar glasi
flótti í vökva lífsins skjól.
Þökk sé þér að ég er það sem
ég er og geng ekki veginn beina
heldur kíki hvert afleggjarinn
liggur og dvel þar um stund og
leita aftur á veginn breiða. Að
fara bakvegi, fjallvegi og stundum
ótroðnar slóðir kenndi mér að
meta lífið, skilja og sjá að ekki
hafa allir þrek, vilja né getu til að
vera hin stílfærða, fullkomna
mannvera. Glingur, gull, status og
æra er ekki allt heldur kærleikans
leið, samkennd, víðsýni og njóta
þess hvað fjölbreytileiki mannlífs-
ins hefur að bjóða, að veita stuðn-
ing og hlúa að þeim þjáðu er það
sem alltaf mun skipta máli og er
það eina sem skiptir máli. Ég vildi
að ég hefði hlúð að þér betur.
Hugurinn leitar til frásagna frá
Flatey á Skjálfanda, ferðin í eyna
sem aldrei var farin, allar sögurn-
ar og bestu jólapakkarnir voru frá
þér, það virtist endalaust koma
upp úr kössunum og bækurnar
valdar af sérstakri natni. Alltaf
var byrjað í janúar að spá í næstu
jólagjafir og allt árið varstu að
leita að öllum þessu ótrúlegu og
skemmtilegu gjöfum. Aldrei
verða jólin eins.
Það er huggun í harmi að loks-
ins hefur þú fengið hvíld og frið.
Alltaf og ætíð verður þú með
mér því ég er þú og þú ert ég og
þú hefur alltaf og munt alltaf búa í
mér.
Elfa.
Sigurður Jónas
Jónasson
✝ Björn Þorleifs-son smiður
fæddist á Hóli á
Upsaströnd 13. júlí
1922. Hann lést á
Dalbæ, Dalvík 21.
nóvember sl.
Foreldrar hans
voru Þorleifur
Kristinn Þorleifs-
son og Svanhildur
Björnsdóttir, ábú-
endur á Hóli. Systk-
ini Björns eru: Guðrún Margrét,
f. 1914, d. 1977, Þórgunnur
Amalía, f. 1916, d. 1993, Dag-
mann, f. 1920, d. 1951, Kristinn
Stefán f. 1. nóvember 1953, bú-
settur á Dalvík. Kvæntur Hrafn-
hildi Hafdísi Sverrisdóttur, börn
þeirra eru Sverrir Freyr, Jónína
Björk og Stefán Hrafn. Barna-
börn eru þrjú. 3) Björn, f. 8. jan-
úar 1957, búsettur á Dalvík.
Kvæntur Sigríði Guðmunds-
dóttur, synir þeirra eru Davíð
Már og Björn Már. Barnabörn
eru tvö. 4) Árni, f. 19. janúar
1959, búsettur á Dalvík. Börn
hans eru Jóhannes Egill, Sigrún
Ósk og Sóley María.
Björn ólst upp á Hóli við al-
menn bústörf og sjávarútveg.
Lengst af starfaði hann sjálf-
stætt við húsa- og bátasmíðar á
Dalvík.
Útför Björns fór fram frá Dal-
víkurkirkju 2. desember 2011.
Hartmann, f. 1924,
búsettur á Dalvík,
Karl Vernharð, f.
1926, d. 1982, Krist-
ín, f. 1930, búsett á
Dalvík.
Björn kvæntist
30. maí 1952 á Völl-
um í Svarfaðardal
Jónínu Árnadóttur
frá Dalvík, f. 7.
ágúst 1924. Börn
þeirra eru: 1) Leif-
ur Dagmann, f. 27. júlí 1952, bú-
settur á Dalvík. Sambýliskona
hans er Krystyna Wietocha,
dóttir Leifs er Steinunn Ósk. 2)
Bjössi, eins og hann var oftast
kallaður, var alinn upp á stóru
heimili að Hóli á Upsaströnd.
Hann ólst upp við myndarlegan
stórbúskap. Í þá daga stunduðu
foreldrar hans útgerð samhliða
búskapnum. Fyrstu vélbátarnir
streymdu til landsins á þessum
árum og miklar breytingar urðu í
búskaparháttum en ekki er að efa
að þetta hefur allt mótað ungan
sveitastrák. Hann stundaði hefð-
bundið nám í barnaskólanum á
Dalvík og byrjaði ungur að árum
að stunda sjóinn með föður sín-
um. Hann fór á vertíðar suður
með sjó. Hann var oft landmaður
við ýmsa báta fyrir sunnan og hér
heima.
Þó sjórinn yrði fyrsti starfs-
vettvangur bóndasonarins frá
Hóli stóð hugur hans alltaf til
sveitastarfa líkt og forfeður hans
höfðu gert um aldir en örlögin
áttu eftir að haga málum þannig
að hann fluttist á mölina og
byggði sér síðar hús í Bárugötu á
Dalvík. Bjössi er einn af þeim
sem byggðu hús sitt með eigin
höndum í orðsins fyllstu merk-
ingu þar sem grunnurinn var
handgrafinn og slegið var upp
með handafli og steypan hand-
lönguð í fötum. Bjössi átti eftir að
láta til sín taka við húsbyggingar á
Dalvík eftir að hann hætti að
mestu störfum er tengdust sjón-
um. Ekki höfum við tölu á hús-
byggingum sem Bjössi kom að
með einum eða öðrum hætti á Dal-
vík og Svarfaðardal.
Það má með sanni segja að
Bjössi væri þúsundþjalasmiður og
lék flest í höndunum á honum.
Hann rak smíðaverkstæði ásamt
félögum sínum og smíðaði þar inn-
réttingar og það sem til þurfti
hverju sinni. Hann smíðaði ára-
báta og gerði upp trillur en sjálfur
átti hann trillu sem hann hafði
gert upp.
Bjössi var dugnaðarforkur sem
ekki lét sér allt fyrir brjósti
brenna. Myndin af Bjössa er skýr
í huga okkar þar sem hann gengur
léttur á fæti frá smíðaverkstæðinu
í Steðja upp lágina heim á leið í há-
degismat. Það þurfti að leggja
nokkuð á sig til að ná tali eða
stoppa hann á þessari leið því það
mátti enginn tími fara til spillis við
verðmætasköpun. Það var helst að
tala við hann á hlaupum því hann
stikaði hratt.
Það gafst því ekki mikill tími
fyrir áhugamál hjá Bjössa.
Áhugamálin voru vinnan. Hann
hafði þó mikinn áhuga á fótbolta
og fylgdist vel með á þeim vett-
vangi og gaf hann sér stundum
tíma til að mæta á völlinn sérstak-
lega þegar Dalvíkingar öttu kappi
við önnur lið.
Björn var af þeirri kynslóð sem
upplifði þær miklu þjóðfélags-
breytingar sem urðu er fólk í
sveitum tók að streyma á mölina
og byggja upp útveg og iðnað.
Hann var alinn upp við hvort
tveggja, við útgerð og búskap
ásamt því að vera innprentuð mik-
il vinnusemi og mótaði það líf hans
og starf allt. Bóndinn í Bjössa var
sterkur og hélt hann lengstum
kindur í fjárhúsum utan við á
ásamt því að róa á trillunni og
vera í fastri vinnu við smíðar. Það
var ekkert gefið eftir.
Segja má að starfsdagur
Björns hafi verið langur. Hann
var verklaginn og leysti vel úr
þeim verkefnum sem lífið fól hon-
um. Við sendum Jónu, Leif,
Stebba, Bjössa, Árna og fjölskyld-
um þeirra samúðarkveðjur. Megi
Bjössi frændi eiga góða heim-
komu.
Svanhildur Árnadóttir,
Kristján Vigfússon.
Björn Þorleifsson