SunnudagsMogginn - 25.12.2011, Síða 21

25. desember 2011 21
sem tekið var fyrir þegar mótmælin
stóðu sem hæst á Austurvelli.
„Það er ekkert skrýtið þegar málinu er
stillt upp með þessum hætti. Þegar þingið
kom saman eftir jólafrí var þetta umdeilda
frumvarp á dagskrá fyrsta fundarins.
Stjórnarandstaðan gerði mikið úr því. Það
hafði ekkert með mig að gera. Ég hafði lagt
það fram mörgum mánuðum áður. Ég
hvorki krafðist þess að þetta mál væri á
dagskrá eða hafði nokkuð um það að segja.
Það var yfirstjórn þingsins sem ákvað það.
En þetta var gagnrýnt harðlega og rétti-
lega. Þá hélt ég ræðu í þinginu og óskaði
eftir því að þetta tiltekna mál væri tekið út
af dagskrá þingsins til þess að hægt væri
að ræða önnur og brýnni mál. Og það var
gert.
Málið var því ekki tekið á dagskrá að
mínu frumkvæði og ég var ekki svo veru-
leikafirrtur á þeim tíma,“ segir hann og
fær ekki varist hlátri, „að telja að í miðju
efnahagshruni væri það góð hugmynd að
fara að diskútera þessi mál inni á Alþingi á
meðan eldar brunnu á Austurvelli! Ef ég
hefði einhverju ráðið, þá hefði ég óskað
þess að þetta hefði aldrei gerst.
En þrátt fyrir að ég stigi upp í ræðustól
sem fyrsti flutningsmaður málsins, ásamt
öðrum þingmönnum Sjálfstæðisflokksins,
þá dugði það ekkert – menn fengu „blod
på tanden“ í stjórnarandstöðunni og
gengu á lagið. Ef til vill var það eðlilegt, en
mér fannst það persónulega leiðinlegt. Það
er eflaust skiljanlegt að stjórnarandstaða
sem vill koma valdhöfum frá gangi á lagið
þegar tækifæri gefst. Og það gerði hún
þarna“
– Þetta var ótrúlegur tími?
„Já, alveg hræðilegur tími. Bara sá
versti,“ segir Sigurður Kári með áherslu.
„Ég hef átt rosalega góða daga og góðar
stundir í stjórnmálunum, talið mig vera að
vinna að mjög góðum málum, eignast
mikið af góðum vinum og lært gríðarlega
mikilvæga hluti af mér reyndari og eldri
mönnum og konum. Ég hef notið mikilla
forréttinda. Ég hef fengið ótrúlega reynslu
þrátt fyrir ungan aldur sem ég mun alltaf
búa að.
En þessi reynsla í kringum hrunið var
ekki eins jákvæð, hún var alveg hreint
skelfileg. Maður skynjaði og fann það á
fólki, einstaklingum sem voru að missa
aleiguna eða bjarga fyrirtækjunum sínum,
hvað það átti erfitt. Síðan braust út þessi
ofboðslega reiði hvar sem maður kom,
sem endurspeglaðist í mótmælunum á
Austurvelli. Lætin og hamagangurinn var
slíkur, að á köflum var varla vært inni í
þinghúsinu. Ég held að enginn geti
ímyndað sér hvað var erfitt að vera þar
inni þessa daga – og sorglegt. Á meðan
fólk stóð allt í kringum þetta virðulega hús
og lamdi það að utan af öllum lífs og sál-
arkröftum, lögreglan var grýtt úti og ef
ekki var verið að grýta hana, þá voru
aumingja mennirnir í áfallahjálp niðri í
kjallara. Við heyrðum varla mannsins mál
á meðan húsið var barið að utan og maður
komst ekki einu sinni út, ekki á leikskól-
ann að sækja börnin sín. Á þeim tíma-
punkti hefði svo sem verið auðvelt að
segja: Heyrðu, nú er ég búinn að fá nóg, ég
tek ekki þátt í þessu lengur! En það var
ekki þannig í mínu tilviki. Ég vildi halda
áfram og taka þátt í endurreisn samfélag-
ins.“
Eins og óþekkir krakkar
– Hvernig miðar endurreisninni?
„Hún gengur hvorki né rekur. Þau
komast ekkert áfram Jóhanna og Stein-
grímur. Bæði finnst mér þau hafa kol-
rangar áherslur og þar fyrir utan fer alltof
mikill tími í það að laga einhvern inn-
byrðis ágreining milli flokkanna. Þetta er
eins og hjá óþekkum krökkum sem geta
ekki hætt að rífast. Það gerir það að verk-
um, að menn einblína á innri vandamál
stjórnarflokkanna og ríkisstjórnarinnar,
frekar en að leysa þau verkefni sem blasa
við. Við vinnum okkur ekki út úr svona
efnahagshruni með hærri sköttum og
álögum á fólk og fyrirtæki. Það á frekar að
hvetja fyrirtæki til að ráða fólk en að
skattleggja ráðningarnar, refsa fyrirtækj-
unum fyrir að ráða fólk í vinnu! En það er
gert í dag. Og svo skilja menn ekkert í því
hvers vegna ekkert gengur að vinna gegn
atvinnuleysinu!
Mér finnst vandinn vera sá að Jóhanna
og Steingrímur skynja ekki hvað er að
gerast á Íslandi. Þau hlusta ekkert á það
sem er að gerast úti í þjóðfélaginu. Jó-
hanna hefur aldrei verið sveigjanleg, en
hún er ósveigjanlegri núna en nokkru
sinni fyrr. Hún neitar að horfast í augu við
út á hvað atvinnulíf og fyrirtækjarekstur
gengur. Hún virðist ekki hlusta á það sem
forsvarsmenn atvinnulífisins hafa fram að
færa og neitar að horfast í augu við stað-
reyndirnar.
Fólk er endalaust að hafa samband við
mann, fólk sem er annaðhvort búið að
missa allt eða alveg á mörkunum, fólk á
mínum aldri, og það sér enga framtíð í
þessu landi aðra en eilíft strögl. En á sama
tíma segja forsætisráðherra og fjár-
málaráðherra að allt sé hér á uppleið og að
útlendingar dauðöfundi okkur að því
hversu vel gengur hér. Þessu fólki sem ég
nefndi finnst landið ekki vera á uppleið.
Það vill fara. Ég þekki alltof marga sem
hafa flutt úr landi eða vilja gera það við
fyrsta tækifæri. Þegar tölur birtast frá
Hagstofunni um að fólksflótti úr landinu
hafi ekki verið meiri síðan 2009, þá segir
forsætisráðherra að það sé ekki rétt! Þau
eru að mínu mati ekki í neinum takti við
dagleg vandamál fjölskyldna og fyr-
irtækja. Og það er alveg sama við hvern
maður talar,“ segir Sigurður Kári og fórn-
ar höndum, „Ég hef talað við fólk um allt
land og í öllum atvinnugreinum, sjávar-
útvegi, iðnaði, landbúnaði, smásölu, inn-
flutningi og líka lögmenn og endurskoð-
endur, sem gæta hagsmuna þessa fólks, og
allir segja sömu söguna – þessu verður að
linna! Það verður að breyta um kúrs og
hjálpa fólkinu og fyrirtækjunum að rísa
upp aftur. Einu svörin sem koma úr
Stjórnarráðinu,“ segir hann og horfir yfir
götuna, „eru að það eigi að skattleggja fólk
og fyrirtæki alveg undir drep.“
– Sumir segja um stjórnmálaflokkana
að þetta sé allt sama tóbakið!
„Já, ég held að þeir séu það nú ekki,“
svarar hann og hlær. „Það er ákveðin
ímynd sem fylgir stjórnmálunum og það
er rétt að margir segja að það skipti engu
máli hver stjórni. En ég held það skipti
miklu máli, sérstaklega við þær aðstæður
sem við búum við, þar sem við þurfum að
standa saman og rífa okkur upp. Þá er
bara spurning hvort menn vilja gera það
undir formerkjum sósísalisma eða á
grundvelli frjáls markaðshagkerfis.“
Hann leggur áherslu á orð sín.
„Þetta er auðvitað ekki sama tóbakið.
Það skiptir máli hvaða leiðir við viljum
fara. Það hefur engu landi tekist að rífa sig
upp úr hruni á grundvelli sósíalisma. Ég
þekki ekki dæmi þess úr sögunni: Og það
er ekki ríkið sem mun standa fyrir end-
urreisn efnahagslífsins, heldur fólkið í
landinu og fyrirtækin. Þau skapa verð-
mætin. Og meðan þau fá ekki svigrúm til
þess, þá verður engin endurreisn. Þeir
stjórnmálamenn sem leysa krafta at-
vinnulífsins úr læðingi og leyfa fólki að
njóta sín og nýta sína hæfileika og þekk-
ingu og kunnáttu, þeir eru miklu líklegri
til að ná árangri en þeir sem ætla að byggja
á miðstýringu og ríkisforsjá. Það er algjör
grundvallarmunur á hugmyndafræði
þessara arma í stjórnmálunum.“
–Þú ert fjölskyldumaður!
„Já mikill. Ég er með tvö fósturbörn,
Sindra sem er 16 ára MR-ingur og Sölku
sem er átta ára Melaskólamær. Svo eigum
við Birna [Bragadóttir] hann Kára sem
verður tveggja ára í mars. Við eigum líka
hund sem heitir Bjartur. Þannig að þetta
er tiltölulega stórt heimili í Vesturbænum,
maður þarf að hafa sig allan við til að sinna
skyldum sínum. Við höldum mikið sam-
an; ég geri eins og ég get og hún líka.“
Aldrei dauður tími
– Það gefur hvíld frá amstrinu að fara í
göngutúr með hundinn?
„Já, já, ég nýt þess á hverju einasta
kvöldi þegar búið er að elda og vaska upp
og taka til og lesa fyrir krakkana og koma
öllum niður – þá er alltaf gott að fara út í
hríðina með hundinn í stað þess að skríða
upp í rúm og fara að sofa,“ segir hann og
kraumar í honum hláturinn. „Það getur
náttúrlega verið alveg skelfilegt!“ bætir
hann við og skellihlær. „En maður verður
að sinna honum greyinu. Nei, þetta geng-
ur allt saman vel hjá okkur, þrátt fyrir að
mikið sé um að vera á heimilinu og við
bæði krefjandi störfum, hún hjá Icelandair
og ég búinn að vera í stjórnmálunum og
núna í uppbyggingu á þessari góðu lög-
mannsstofu. Það er aldrei dauður tími. Og
ég er búinn að vera upp fyrir haus í...“
Hann hikar.
„Mörg mörg ár!“
– Hefur lögmennskan ekki breyst á
þessum tíma?
„Í grunninn hefur hún ekkert breyst.
Vinnubrögðin og viðfangsefnin eru þau
sömu og áður. Hins vegar hefur umhverfið
breyst mikið. Þegar ég var að stíga mín
fyrstu skref við lögfræðistörf og í lög-
mennskunni voru stofurnar flestar til-
tölulega litlar og þjónustan mjög persónu-
leg. Þannig var það á lögmannsstofu Jóns
Steinars Gunnlaugssonar, þar sem ég
starfaði meðfram námi, og einnig á Lög-
mannsstofunni Lex.
Nú eru margar lögmannstofur orðnar að
gríðarlega stórum og öflugum fyrirtækjum
með tugi lögmanna á sínum snærum. En
við hér í Lækjargötunni ætlum fyrst og
fremst að einbeita okkur að því að veita
viðskiptavinum okkar persónulega, fag-
lega og góða þjónustu, hvort sem í hlut
eiga einstaklingar eða fyrirtæki. Ég tel að
við höfum til þess alla burði. Sameiginleg
reynsla okkar úr atvinnulífinu, í stjórn-
kerfinu og hjá opinberum stofunum gerir
okkur kleift að sinna vandasömum og
flóknum verkefnum en stærð stofunnar
gerir það að verkum að þjónustan sem við
veitum verður alltaf persónuleg, sem ég
held að sé mjög mikilvægt
Og það er að minnsta kosti dálítið
spennandi tilhugsun að fara fyrir dóm-
stóla og reyna að útskýra fyrir þeim
hvernig þeir eigi að túlka lög sem maður
hefur sjálfur átt þátt í að setja!“
Morgunblaðið/Ómar