Morgunblaðið - 24.02.2012, Síða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. FEBRÚAR 2012
✝ Gísli Garð-arsson fæddist
í Neskaupstað 1.
júní 1949. Hann
lést í sjóslysi við
Noregsstrendur
25. janúar 2012.
Gísli var sonur
hjónanna Ingi-
bjargar N. Jó-
hannsdóttur, f.
8.8. 1920, d. 16.7.
2007 og Garðars
Lárussonar, f. 8.7. 1925, d.
4.12. 1986. Þau bjuggu í Nes-
kaupstað. Gísli átti fjögur
systkini. Elstur er Ólafur
Haukur, f. f. 1.7. 1942, kvænt-
ur og á einn son. Brynja, f.
12.4. 1955, gift og á þrjú börn.
Dagbjört Lára, f. 4.2. 1960.
Lára á þrjú börn. Ólöf Jó-
hanna, f. 4.2. 1960, gift og á
tvö börn.
víkurkirkju árið 1977. Þau
fluttu austur og byggðu sér
fallegt heimili að Þiljuvöllum,
stutt frá æskuheimili Gísla.
Gísli var í útgerð með föður
sínum og áttu þeir happaskip-
ið Fylki NK 102. Hann var
einnig skipstjóri og stýrimaður
á mörgum skipum og rak
harðfisksverkun og salt-
fiskverkun samhliða útgerð-
arstarfinu. Dísa var alltaf hans
hjálparhönd í öllum rekstri á
landi og þar naut dugnaður
þeirra og samheldni sín best.
Þau hjón fluttu suður til Kefla-
víkur árið 1997 og byggðu sér
fallegt heimili í Vatnsholtinu.
Gísli var mikil náttúruunnandi
og ferðaðist mikið erlendis og
innanlands. Gísli var einstakur
mannvinur og eiga því margir
um sárt að binda við fráfall
þessa góða drengs.
Minningarathöfn um Gísla
Garðarsson verður í Ytri
Njarðvík í dag, 24. febrúar
2012, og hefst athöfnin kl. 14.
Gísli var giftur
Valdísi Árnadótt-
ur, f. 10.3. 1948.
Foreldrar Valdísar
eru Ásta Krist-
insdóttir, f. 4.2.
1924 og Árni Vig-
fússon, f. 3.12.
1921, d. 23.7. 1995.
Gísli og Valdís
voru barnlaus.
Valdís á fimm
systkini sem öll
eru á lífi.
Gísli ólst upp í Neskaupstað
og fór snemma að starfa með
föður sínum við störf tengd
sjónum. Gísli fór til Reykjavík-
ur og tók verslunarpróf og svo
stuttu síðar fór hann í Stýri-
mannaskólann og lauk þar
prófi 1972. Ævistarf hans var
að vinna og starfa á sjó. Gísli
og Dísa giftu sig í Innri Njarð-
Vertu nú sæll við kveðjumst kæri vinur
þú kvaddir okkur alltof, alltof fljótt.
Það húmar að er vonarheimur hrynur
í hljóðri bæn við bjóðum góða nótt.
Okkar á milli er afar fagur strengur
hann brestur ei þó leiðir skilji um
stund.
Nú Guði falinn, glaði ljúfi drengur
þín góða minning hrærir mína lund.
Við áttum margar unaðsstundir saman
þú undir þér við leiki barna störf.
Þá oft var brosað undur, undur gaman
þú gleðigjafi þín var ætíð þörf.
Þú áttir hlýtt og göfugt bróður hjarta
með brosi þínu bættir hjartans mál.
Nú Guð þig leiði í veröld fargra, bjarta
og breiði faðminn móti þinni sál.
(Guðmundur Kr. Sigurðsson.)
Þín
Valdís (Dísa).
Við Gísli erum úr fimm barna
hópi og alla tíð hefur verið sterkt
samband okkar á milli, ekki
minnkaði samband okkar við það
að Guðni fór á sjóinn með Gísla
og vorum við Dísa þá mikið sam-
an heima. Vinátta þeirra Guðna
var sönn og trú svo missir Guðna
er mikill, þeir áttu saman
bræðralag sem aldrei slitnaði.
Dætur okkar áttu alltaf skjól hjá
Gísla frænda sem var mikill
barnakarl þótt ekki auðnaðist
þeim Dísu að eignast barn sjálf-
um. Barnakarl var hann og átti
hvert bein í öllum þeim börnum
sem nutu nærveru hans, ef barn-
ið beit ekki alveg strax á öngulinn
átti Gísli leyniráð sem var harð-
fiskurinn hans, og bingó málið
var leyst. Já, harðfiskurinn hans
Gísla var meinhollur og góður og
má segja að Gísli hafi haldið lífinu
í Drífu okkar lítilli, það var aldrei
nein Johnsons Baby-ilmur af
Drífunni hans heldur fiskilykt frá
frænda sem sat með hana og
kroppaði ofan í hana harðfiskinn
og leiddist það ekki. Skemmtileg-
ar minningar eigum við frá jólum
er Gísli lék jólasvein með svo
miklum tilþrifum að hann var
kominn upp í fjall þegar börnin
hættu að horfa á eftir Kertasníki.
Gísli fylgdist með öllum í fjöl-
skyldunni og var umhugað um
okkur og var alltaf gott til hans
að leita, maður með risahjarta og
glaðhlakkalega framkomu sem
alla gladdi. Dagur Þór sem Gísli
kallaði nafna sinn sem búmbubúa
minnist frænda með bliki í augum
þar sem allt var svo mikilfenglegt
í kringum frænda sem átti bát og
stóran húsbíl.
Gísli var fæddur í Neskaup-
stað og ólst þar upp við sjóinn
með foreldrum og systkinum.
Pabbi útgerðarmaður og heillað-
ist stráksi því fljótt að sjó-
mennskunni og vildi feta í sömu
spor, dreif sig í Stýrimannaskól-
ann til að geta stjórnað sínum
skipum sjálfur. Þeir feðgar ráku
saman útgerð í mörg ár en seinna
var Gísli einn með sinn bát, Fylki.
Það var oft rekið á eftir Gísla að
fara nú að ná sér í konu og hlóg-
um við oft að því hvaða seina-
gangur væri á honum en hann
vandaði valið og fann ástina sína
hana Dísu okkar suður með sjó og
flutti hún til hans á æskustöðv-
arnar. Þar undu þau sér vel í
næsta húsi við foreldrahús Gísla.
Á þeirra fallega heimili eigum við
góðar og skemmtilegar minning-
ar sem aldrei gleymast. Það urðu
þó kaflaskil þegar þau ákváðu svo
að flytja til Keflavíkur og reyndi
Gísli oft að fá okkur með og
Guðna með sér á sjóinn. En hafið
gefur og hafið tekur, Gísli var lán-
samur á sínum báti utan einu
sinni er hann missti vin sinn í haf-
ið og gréru þau sár aldrei í hjarta
hans.
Sunnudaginn 22. janúar lagði
Gísli í sína síðustu sjóferð. Kallið
kom öllum að óvörum og engin
svör. Ég, Jóhanna litla systir mín
eins og Gísli kynnti mig, kveð með
trega og það er svo sárt en mest-
ur er missir Dísu sem missir elsk-
una sína sem elskaði hana út af
lífinu. Gísli mun öðlast góðan stað
í faðmi mömmu og pabba og vil ég
þakka þér, elsku Gísli minn, fyrir
að vera þú, þitt bos, þitt faðmlag
og ekki síst fyrir að vera mér
bæði sem bróðir og faðir eftir að
pabbi dó.
Dísu og ástvinum sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Jóhanna litla systir.
Það er með sorg í hjarta sem
ég festi þessar línur á blað þegar
ég minnist elskulegs mágs míns
Gísla Garðarssonar og svila.
Það er svo óraunverulegt að þú
komir ekki til baka úr þessari sjó-
ferð en þú varst tekinn allt of
snemma frá lífsförunaut þínum
henni Dísu systur. Ég man þegar
þið Dísa voruð að byrja saman
fyrir einum 37 árum og þú komst
að sækja hana heim til mömmu og
pabba á Kirkjubrautina, þá sög-
um við að prinsinn á hvíta hest-
inum væri kominn að sækja hana,
þessi hjartahlýi höfðingi, nema þú
varst ekki á hvítum hesti heldur á
flottum Mercury Monark.
Gísli var skipstjóri og veiði-
maður af lífi og sál og stundaði
hann sjómennsku allt sitt líf. Þá
hafði hann gaman af að fara á
gæsa- og hreindýraveiðar með
góðum vinum.
Dísa og Gísli voru mjög sam-
rýmd og gerðu allt saman, t.d.
voru þau saman til sjós á Fylki en
hann átti alltaf eigin bát, þau
verkuðu fisk um tíma þegar þau
bjuggu í Neskaupstað þar sem
Gísli ólst upp.
Gísli var alltaf svo lífsglaður,
léttlyndur og jákvæður, ég
minnst þess ekki að hann hafi
nokkurn tímann verið í vondu
skapi enda löðuðust þau að hon-
um systkinabörnin. Hann var ein-
staklega góður við tengdamóður
sína og gerði margt fyrir hana og
var hann bæði greiðvikinn og
hjálpsamur enda drengur góður.
Þau Dísa ætluðu að eyða ellinni
saman og halda áfram að ferðast
hér heima sem erlendis, við
systkinin og fjölskyldur höfum
farið í margar ferðirnar saman og
var oft glatt á hjalla og verður þín
sárt saknað úr hópnum, elsku
Gísli. Við vitum að við verðum öll
saman síðar.
Við biðjum Guð að styrkja Dísu
systur í þessari miklu sorg og tak-
ast á við missinn en minningin um
góðan dreng lifir í hjörtum okkar.
Við kveðjum kæran vin og þökk-
um samfylgdina í gegnum árin.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Hulda Árnadóttir og
Guðmundur Halldórsson.
Elsku frændi minn, þú varst
stór hluti af mínu lífi og minn
besti vinur, ég sótti mikið til þín
hvort sem það var símtal, að
renna niður á höfn bara til að at-
huga hvort þú værir þar, upp í
hús eða heim til þín og Dísu.
Hvort sem það var bara spjall um
daginn og veginn eða hjálp með
eitthvað þá stóð aldrei á þér, al-
veg sama hvað það var.
Ekki fannst mér nú leiðinlegt
að koma til Neskaupstaðar á
sumrin og hitta uppáhalds
frænda minn og fannst mér það
góðar fréttir þegar þið fluttuð
suður í Keflavíkina. Ég hefði vilj-
að að litli Sölvi minn hefði fengið
að kynnast Gísla afa sínum, þú
varst svo spenntur þegar hann
kom í heiminn og komst að skoða
hann á sjúkrahúsið.
Minningarnar sitja eftir og er
ég þakklátur fyrir að hafa fengið
að kynnast þér brosandi kátum
með gleraugun á nefinu, um borð
í Fylki, út á sjó, á ferðalagi um
landið og með svuntuna að hræra
í sósupottinum á jólunum. Þú
verður ávallt ofarlega í huga mér.
Stefán Örn Sölvason.
Elsku Gísli. Engin orð fá lýst
sársaukanum að missa þig, kæri
frændi, en megi ljóssins englar
vera með þér. Þetta lag sungum
við saman þegar amma dó og
kveðjum við þig með því.
Líður þú um loftin blá,
og leitar heimahögum frá.
Þá munu ljóssins englar, ávallt fylgja
þér.
Siglir þú um heimsins höf,
og hljótir mikla reynslu að gjöf.
Þá bíða ljóssins englar, hvar sem er.
Þó farir þú um fjarlæg lönd,
og farir langt frá þinni heimaströnd,
þá munu ljóssins englar ávallt fylgja
þér.
Í huga þínum ljósin lýsa.
Landið mun úr hafi rísa.
Englarnir eru með þér.
Þú átt að vita að þeir munu veginn
lýsa.
Vita að þeir munu veginn lýsa.
Ljóssins englar lýsa þér,
og leiðin heim svo greiðfær er.
Nú munu ljóssins englar ávallt fylgja
þér.
Þó farir þú um fjarlæg lönd,
og farir langt frá þinni heimaströnd,
Þá munu ljóssins englar ávallt fylgja
þér.
Já, hvert sem er.
(Kristján Hreinsson)
Takk fyrir allt, elsku frændi.
Drífa og Sunna.
Elsku Gísli minn, þín er sárt
saknað. Ég á bágt með að trúa
því að þú sért farinn frá okkur,
allt of fljótt. Við sitjum eftir með
tárin í augunum og sorg í hjarta.
Þú varst svo yndislegar, lífsglað-
ur og kátur, alltaf til staðar og
alltaf til í hvað sem er. Þegar ég
hugsa til þín þá sé ég þig fyrir
mér með bros á vör, knúsandi
hana litlu Evudísi þína. Oh, hvað
litla afa gullið þitt saknar þín
mikið. Þegar himinninn er
stjörnubjartur þá leitar hún að
stærstu stjörnunni sem er þín og
segir: „Mamma, sjáðu þarna er
stjarnan hans afa Gísla, er hún
ekki fallegust?“
Elsku Gísli minn, þú lifir
áfram í hjarta okkar. Við eigum
ótal minningar, svo yndislegar
minningar. Æskuárin á Nes-
kaupstað hjá ykkur Dísu, hvort
sem það voru ferðirnar á sumrin
eða páskafríin, það var alltaf svo
dásamlegt að koma til ykkar.
Manstu eftir bílferðinni suður,
ég var nú ekki gömul en ég man
eftir þessari ferð eins og hún hafi
gerst í gær. Við skemmtum okk-
ur konunglega og ég fékk að
borða eins margar pylsur og ég
gat í mig látið. Árin ykkar Dísu
fyrir sunnan voru líka ljúf. Þið
hafið alltaf verið mér svo góð og
kær. Ég mun alltaf passa upp á
Dísu þína eins og ég lofaði þér
fyrir svo mörgum árum.
Elsku Gísli minn, ég kveð þig
nú, kæri vinur, og bið Guð að
gæta þín.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn.)
Þín,
Hildur Sölvadóttir.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast Gísla Garðarssonar. Ég
er búin að þekkja Gísla síðan ég
var lítil stelpa er Dísa frænka
giftist honum. Ég man þegar ég
hitti Gísla fyrst, í Njarðvík hjá
afa og ömmu, þá var hann á svo
flottum bíl, greinilega flottasta
bíl Austfjarða því bíllinn hafði
verið notaður til að keyra Karl
Gústaf Svíakonung á Austfjörð-
um.
Gísli var einstakt ljúfmenni,
alltaf jákvæður og glaður í
bragði og var alltaf skemmtilegt
að vera í kringum hann. Hann
var barngóður og alltaf gaf hann
sér tíma til að galsast í okkur
frændsystkinunum og síðar okk-
ar börnum.
Þegar ég var níu ára fékk ég
að fara með afa og ömmu austur í
Neskaupstað að heimsækja Dísu
og Gísla. Við áttum að fljúga
beint þangað en vegna mikils
snjós urðum við að lenda á Egils-
stöðum. Dvölin hjá Dísu og Gísla
var skemmtileg og mér eftir-
minnileg m.a. vegna þess hve
mikill snjór var þá í Neskaupstað
og skemmti ég mér við að
stökkva niður af efri hæðinni hjá
Dísu og Gísla niður í snjóinn.
Fyrir allmörgum árum fluttu
þau hjónin svo til Keflavíkur þar
sem Gísli gerði út bátinn sinn
Fylki.
Þegar ég fékk símtal um það
að skipið sem Gísli ásamt fleirum
var að ferja til Noregs hefði farist
og þriggja væri saknað setti mig
hljóða. Í viðtalinu við Eirík kom
fram að Gísli hefði hjálpað Eiríki
út og þar var Gísla rétt lýst, alltaf
að hugsa um aðra á undan sjálf-
um sér.
Elsku Dísa mín, þinn missir er
mikill, megi góður Guð gefa þér
styrk til að takast á við þessa erf-
iðu tíma.
Blessuð sé minning Gísla
Garðarssonar.
Agnes Elva Guðmundsdóttir.
Ég kveð þig nú
minn kæri vinur
Ég kveð þig nú
Í hinsta sinn.
Þú sigldir um sjóinn
í gárugum öldum
þú elskaðir það
eins og lífið sjálft.
Á örlagastundu
þú aldrei gafst upp,
á örlagastundu
þú hræddist ei.
Elsku Gísli á himnum þú dvelur
á himnum þú dvelur
verndar og gætir
þinnar heittelskuðu.
(Ásta Kristín Guðmundsdóttir.)
Gísli var hjartahlýr og góður
maður sem ávallt fékk mig til að
brosa og gleðjast yfir lífinu.
Gísla verður sárt saknað.
Minning hans lengi lifi.
Ásta Kristín
Guðmundsdóttir og
Þorgeir Ó. Margeirsson.
Sjórinn spegilsléttur, fjalla-
sýnin svo skörp að hún skilur eft-
ir far á sjónhimnunni, taktfastur
slátturinn í dísivél Fylkis og
hress rödd Gísla þegar hann kall-
ar aftur á dekk „við erum komin,
þá er bara að kasta“; minning-
arnar hópast saman og einhvern
veginn var alltaf gott veður þegar
við vorum að merkja fiska með
þeim Gísla og Dísu. Þeir gleym-
ast aldrei leiðangrarnir með
Gísla á Fylki enda einvalalið um
borð en auk Gísla og Dísu þá vor-
um við yfirleitt 4 frá Hafrann-
sóknastofnuninni, Vilhjálmur
Þorsteinsson, leiðangursstjórinn
sjálfur, Sigurður Gunnarsson
sem kvarnaði þorskana svo hratt
að ekki sáut handaskil og Hrefna
Einarsdóttir konan hans sem
aldrei brást fimin og var fljót að
hjálpa með merkin þó að krók-
loppin væri. Allt um kring var
síðan Dísa sem gekk í öll störf
með sína góðu nærveru. Á þess-
um árum 1991-1993, var ég ný-
komin úr námi frá Bandaríkjun-
um og var þetta mín fyrsta
reynsla af rannsóknaleiðöngrum
hér við Ísland. Farið var á milli
fjarða á Austurlandi og merktir
þorskar sem voru að ganga inn til
hrygningar. Heppnin reyndist
vera með okkur þegar Gísli
fékkst til að sigla með okkur og
lána okkur bátinn Fylki en hann
hentaði einkar vel í þessar rann-
sóknir. Ekki var hægt að hugsa
sér betri skipstjóra en Gísla en
hann vissi deil á öllum sköpuðum
hlutum og var óþreytandi að
segja frá fiskum og mönnum.
Erfitt þótti honum að sjá á eftir
merktum þorskunum í sjóinn aft-
ur en það kætti hann þó að sjá þá
aftur ári seinna þegar þeir veidd-
ust eftir langa veru í hafi. Gísli
hefur verið sannur vinur alla tíð
síðan þessir leiðangrar voru farn-
ir. Hann hefur oft komið til hjálp-
ar og nú síðast í Kollafirði vorin
2008-2009 þegar við vorum að
setja út hlustunardufl til að fylgj-
ast með hrygningaratferli þorsk-
anna við Brimnesið.
Ég kveð þig, kæri vinur, og
þakka þér fyrir allar frábæru
stundirnar. Elsku Dísa, þér sendi
ég innilegar samúðarkveðjur.
Guðrún Marteinsdóttir.
Gísli Garðarsson – Gísli á
Fylki – er fallinn frá. Hann fór í
sína síðustu sjóferð á togaranum
Hallgrími SI þar sem ásamt
honum fórust tveir félagar hans.
Vikunni fyrir þetta hörmu-
lega sjóslys sat Gísli hjá mér og
við ræddum um lokun á máli þar
sem greiða- og hjálpsemi hans
lýsti sér vel. Í flóknu stjórnkerfi
fiskveiða koma stundum upp
málefni sem þeir sem starfa eftir
hafa ekki tekið eftir að þurfi að
uppfylla. Bjarga þurfti yfirvof-
andi veiðiheimildamissi eins fé-
lagsmanns. Tíminn var að renna
út. Hvern get ég hringt í? Jú –
Gísla á Fylki. Ekki málið sagði
Gísli, ég geng í þetta. Allt klapp-
að og klárt stuttu síðar.
Nú sátum við hins vegar yfir
því að ganga frá endunum. Við
þá vinnu bar ýmislegt góma,
fiskveiðistjórnunina, gráslepp-
una, lífríkið í sjónum, Hafró, ofl.
Gísli hafði fastar og mótaðar
skoðanir á öllum þessum þátt-
um. Skoðanir sem ég virti og
hafa fært mér mikilvæga þekk-
ingu. Hann sagði mér einnig frá
símtali sem hann hefði fengið
þar sem hann var beðinn að vera
stýrimaður á togara sem ferja
þurfti til Noregs. Heyra mátti á
honum að lítið mál hefði verið að
taka ákvörðun um það.
Þegar búið var að ræða málin
og setja erindið í ákveðinn far-
veg kvöddumst við, með þeim
orðum að við sæjumst í næstu
viku þegar hann kæmi til baka
frá Noregi.
Þær hörmungar sem dundu
yfir nokkrum dögum síðar
minnir óneitanlega á hversu
stutt er á milli lífs og dauða,
gleði og sorgar, feigs og ófeigs.
Hættunnar sem ætíð vofir yfir
sjómannsstarfinu þar sem nátt-
úruöflin eira engu þegar sá gáll-
inn er á þeim.
Gísla þakka ég fyrir afar góð
kynni þar sem minningin um
góðan dreng kemur í huga minn.
Eiginkonu og aðstandendum
votta ég mína dýpstu samúð.
Örn Pálsson.
„Hvað segirðu, hvað er að
frétta?“ Þetta var það sem mað-
ur heyrði þegar maður hringdi í
þig, en nú ert þú farinn, og það
er erfitt að kyngja því, við sem
áttum eftir að gera svo mikið
saman. Við vorum búin að koma
okkur svo vel fyrir á Flúðum, þið
á A 1 og við á A 2 og mikið rætt
um næsta sumar og ætluðum við
að láta verða af því að fara upp á
hálendið á Campernum ykkar
þetta sumarið. Við gleymum
ekki hvað þú gafst þér mikinn
tíma með krökkunum okkar og
barnabörnum, sagðir aldrei nei,
nenntir alltaf að fara í göngu-
túra með þeim, dragandi bíla og
ýtandi kerru á undan sér, enda
var mikið talað um Gísla, og ekki
má nú gleyma kennslustundinni
hjá þér í færeyskum dönsum
sem við fengum í einni útileg-
unni. Þið Dísa dönsuðuð og svo
tókstu stelpurnar í kennslu, það
var mikið gaman. Eða þegar við
vorum að koma frá Danmörku
með Norrænu, áttum við að
gista tvær nætur í Færeyjum,
við vorum búin að vera í sms-
sambandi alla okkar ferð, en allt
í einu sendir þú ein skilaboðin
um að sambandið yrði ekki gott
á næstunni vegna fjallvega sem
þið Dísa væruð að keyra um í
það skiptið, og þegar við vorum
að koma á tjaldstæðið í Færeyj-
um varst þú fyrsti maðurinn
sem við sáum við hliðið og tilbú-
inn að taka á móti okkur, ekki
áttum við von á að hitta ykkur
þar. En nú ert þú farinn í annað
ferðalag.
Takk fyrir allt. Minning um
góðan dreng mun lifa.
Hafþór (Haffi) og
Kristín (Kiddý).
Gísli Garðarsson
 Fleiri minningargreinar
um Gísla Garðarssson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.