Morgunblaðið - 20.04.2012, Blaðsíða 37

blóma lífsins, eða eins og okkur
kom saman um nú í vetur, að við
værum báðir á þrítugsaldri, að
minnsta kosti andlega.
Við kynntumst þegar við báðir
blótuðum Bakkus nokkuð ótæpi-
lega, og varð okkur strax vel til
vina. Diddi butler, eins og heil
kynslóð þekkti Kristján, var mikið
valmenni, geðgóður, með góða
kímnigáfu, vel lesinn og það var
ekki komið að tómum kofunum
hjá honum, sama hvað um var
rætt. Gælunafnið er tilkomið
vegna einstakrar meðfæddrar
snyrtimennsku, ef hann var á
staðnum, voru öll glös hrein, ösku-
bakkarnir tæmdir, og það var
annar bragur þar sem Diddi but-
ler var staddur. Sem betur fer,
náðum við nú báðir tökum á Bakk-
usi karlinum.
Diddi var dúka- og teppalagn-
ingamaður og snillingur í því fagi,
rak teppaverslun fyrir Friðrik
Bertelsen, varð síðar tjónaskoð-
unarmaður og stofnaði síðan eigið
fyrirtæki sem sérhæfir sig í
hreinsun allra hugsanlegra muna
eftir bruna eða annað tjón. Mest
af þeim vélum og tækjum sem
hann notaði voru eigin uppfinn-
ingar og hönnun, og það var gam-
an að koma í heimsókn til Didda
og Grétu, eiginkonu hans sem
vann með honum alla tíð að fyr-
irtækinu. Alltaf var eitthvað nýtt
að skoða, og það var gaman að
hlusta á Didda lýsa hugarfóstrum
sínum. Eða bara rabba um Njálu,
stjórnmál eða eitthvað út í bláinn.
Það var líklega 1976, þegar ég
bjó enn hjá foreldrum mínum, að
ég vaknaði upp við að á miðju
stofuteppinu var langt brunasár
eftir vindil. Það var bara ein lausn,
hringja í Didda, og hann gaf mér
forskriftina, enda þekkti hann
teppið, hafði lagt það á sínum
tíma. Diddi sagðist eiga vísan bút
af teppinu og ég ætti að fara í ein-
herja hannyrðabúð og kaupa
heklunál númer fimm, skilja eftir
opið, og hann sæi um málið. Ég
hlýddi auðvitað, og þegar ég kom
heim um kvöldið, þá var Diddi bú-
inn að prjóna eða hekla í sárið og
það svo vel að ég varð að leita að
viðgerðinni, Og aldrei komust for-
eldrar mínir að þessu. Þökk sé
snilli Didda.
Diddi var lánsamur maður
hvað kvonfang snerti, eiginkona
hans, Gréta, stóð alltaf við hliðina
á honum, gegnum þykkt og þunnt,
og sá um fjármál fyrirtækjanna
og þeirra hjóna. Samband þeirra
var virkilega gott, og þeim leið
alltaf best hvoru nálægt öðru.
Grétu og fjölskyldu þeirra Didda
sendi ég samúðarkveðjur, en
Diddi skilur bara eftir sig góðar
minningar, og þær verma fjöl-
skyldu, vini og kunningja um
ókomna tíð.
Garðar Jóhann.
Gleymdu aldrei góðum vin,
þótt gefist aðrir nýir.
Þeir eru eins og skúraskin,
skammvinnir en hlýir.
Við Diddi vorum bernskuvinir.
Lékum okkur saman alla daga
ásamt Hauki vini okkar sem lést
alltof ungur.
Suðureyri þeirra daga var heill
ævintýraheimur fyrir hrausta
krakka og mikið að gera við að
þefa uppi ævintýrin og njóta
þeirra. Það er svo skrítið að í end-
urminningunni var alltaf gott veð-
ur. Kannske var það vegna þess
að veðrið skipti okkur púkana svo
litlu máli – við klæddum okkur
bara öðruvísi og vorum í mismun-
andi leikjum eftir því hvernig
vindar blésu. Krakkarnir á Suður-
eyri voru duglegir við að leika sér
og mikil samstaða í hópnum. Vin-
sæll leikur var Hverfa sem við lék-
um mikið á sumarkvöldum og gat
hann staðið fram eftir kvöldi og
borist víða. Fjaran var okkur
endalaus uppspretta skemmtileg-
heita. Þar lékum við okkur í bolta-
leikjum og sjóræningjaleikjum,
sulluðum í sjónum eða bara rölt-
um þar um til að leita að skeljum
og fallegum glerbrotum í búin. Við
leiksystkinin tókum þátt í þessu
öllu þegar við höfðum aldur til.
Þannig leið okkar bernska og
æska við leik og gleði og þótt auð-
vitað slettist upp á vinskapinn
öðru hvoru var það oftast gleymt
þegar við hittumst næst.
Á tímabili heyrði Diddi mjög
illa og ekki vitað hvað olli. Þegar
háls-, nef- og eyrnalæknir kom í
heimsókn leit hann í eyrun á
Didda. Hann var þá með svona
mikla eyrnamergsmyndun að eyr-
um voru nær stífluð. Þetta var
hreinsað og eftir þetta heyrði
Diddi svo vel að hann skammaði
okkur stöðugt fyrir að öskra á sig!
Ég fékk að vera með Didda og
foreldrum hans í Vatnadal á sumr-
in meðan Þórður Þórðar og Sigga
Einars heyjuðu þar. Við sváfum
þá í tjaldi en gömlu hjónin í hlöð-
unni. Fjárhúsin voru svo eldhúsið
og borðstofan og sátum við Diddi
á fjöl við endann á jötunni meðan
við borðuðum, Sigga pumpaði
prímusinn sem hún eldaði á og
Þórður raulaði „Nordan, hardan,
gerdi gard“ o.s.frv. meðan hann
beið eftir matnum.
Ég á yndislegar minningar frá
þessum tíma. Bílaleikirnir á
Helguhól og á steininum fyrir
neðan fjárhúsin, þátttaka í hey-
skapnum af veikum mætti og að
sulla í ánni milli rifjinga. Svo var
auðvitað farið í berjamó yfir í
hraun þegar sá tími kom.
Ekki mun ég tíunda líf Didda á
fullorðinsárunum utan að í hvert
skipti sem við hittumst, sem var
allt of sjaldan, var eins og við hefð-
um hist í gær. Hann var mikill öð-
lingur með hjarta úr gulli og alla
þá greiðasemi og velvilja sem
hann sýndi mér og mínu fólki get
ég seint fullþakkað. „Það tíðkast
ekki hjá þessari fjölskyldu“ sagði
hann við son minn þegar hann
ætlaði að borga honum fyrir smá-
viðvik nýlega og við það sat.
Ég votta Grétu og fjölskyld-
unni mína innilegustu samúð um
leið og ég þakka Didda fyrir mínar
góðu bernskuminningar sem hann
átti sinn stóra þátt í að gera
skemmtilegar.
Vilhelmína Þórdís
Salbergsdóttir (Villa).
MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. APRÍL 2012
✝ Marý Karls-dóttir fæddist á
Akureyri 20. októ-
ber 1935. Hún lést á
sjúkrahúsinu Hlíf á
Ísafirði 31. mars
2012.
Foreldrar henn-
ar voru Elín Guðný
Friðriksdóttir, f. 22.
desember 1910 á
Neðri-Vindheimum
og Karl Andrés
Hallgrímsson, f. 29.
desember 1897 í Hrísey. Þau eru
bæði látin. Marý var einkabarn
foreldra sinna.
Marý giftist 2. apríl 1956 Guð-
mundi Bjarna Kristjánssyni, f.
19. nóvember 1935, bónda í
Neðri-Hjarðardal í Dýrafirði.
Foreldrar hans voru Kristján Þ.
Davíðsson og Magðalena Öss-
urardóttir. Börn Marýjar og
Bjarna: 1) Elín Guðný, f. 3.1.
1956, maki Jón Baldursson, f.
23.12 1954. Börn: a) Ragnheiður
Ragnarsdóttir, 13.8. 1974, unn-
usti Guðmundur Þór Gunn-
arsson, f. 15.1. 1976 (dætur El-
ínborg 30.1. 2003 og Kristín 27.6.
2006); b) Jón Bjarni, f. 8.8. 1985;
c) Magni Rafn, f. 1.5. 1987, unn-
usta Hugrún Ösp Ingibergs-
dóttir, f. 28.6. 1989, dóttir Klara
Dís, f. 27.6. 2011. 2) Guðrún Sig-
ríður, f. 10.10. 1957, maki Hall-
Kári, f. 4.10. 2001. 6) Anna Katr-
ín, f. 16.12. 1971, maki Jónas Þór
Birgisson, f. 24.3. 1972. Börn: a)
Þórólfur Marel, f. 1.12. 1995; b)
Magðalena, f. 4.1. 1998; c)Bjarni
Pétur Marel, f. 26.3. 2000; d)
Anna Marý, f. 24.1. 2005.
Fyrstu árin ólst Marý upp hjá
foreldrum sínum á Akureyri.
Móðir hennar, Elín, greindist
með berkla þegar Marý var ung
stúlka og þurfti hún að fara suð-
ur á Vífilsstaði. Marý fór þá í
fóstur til móðurbróður síns, Þor-
gríms, og konu hans Guðrúnar
Sigríðar Þórðardóttur. Hún
stundaði hefðbundið skólanám
og fór einn vetur í Húsmæðra-
skóla í Danmörku. Marý bjó síð-
an hjá fósturforeldrum sínum
þar til hún fór að vinna á Hvann-
eyri. Þar kynntist hún eftirlif-
andi maka sínum, Bjarna Krist-
jánssyni, sem þar var við nám.
Eftir að Marý og Bjarni giftu sig
árið 1956 fluttu þau vestur á
heimasetur Bjarna í Neðri-
Hjarðardal við Dýrafjörð. Bjarni
og Marý stunduðu búskap til árs-
ins 1982 er þau flytja til Þing-
eyrar og sonur þeirra, Karl, tek-
ur við búinu. Árið 2007 flytja þau
á Hlíf á Ísafirði þar sem hún bjó
fram á hinstu stund.
Útför Marýjar fer fram í Ísa-
fjarðarkirkju í dag, 20. apríl
2012, kl. 14.
dór Jónsson Eg-
ilsson, 15.3. 1953.
Börn: a) Eirný
Sveinsdóttir, 18.4.
1979. b) Egill Hall-
dórsson, f. 7.8.
1982, unnusta Hjör-
dís Ósk Harð-
ardóttir, f. 30.8.
1982, dóttir Að-
alheiður Daðey, f.
17.1. 2008; c) Bjarn-
ey, f. 29.4. 1985; d)
Vigdís Pála, f. 7.2.
1995. 3) Kristján, f. 22.3. 1959,
maki Kristín Guðmundsdóttir, f.
13.6. 1953. Börn: a) Kolbrún
Kristínardóttir, f. 24.4. 1979,
maki Sveinn; b) Kristín Sif, f.
20.1. 2004; c) Þórarinn Bjarki, f.
21.1. 2009; d) Tómas Krist-
jánsson, f. 9.7. 1984, e) Sólveig
Margrét, f. 7.5. 1989, unnusti
Jónatan Atli Sveinsson, f. 2.6.
1987. 4) Karl Andrés, f. 29.8.
1962, maki Erla Björg Ástvalds-
dóttir, f. 28.4. 1964. Börn a)
Marý, f. 15.5. 1982, unnusti Sig-
urður Freyr Kristinsson, f. 29.11.
1987. Börn Rósbjörg Edda, f.
17.6. 2003, Þórir Karl, f. 29.8.
2009. b) Blómey Ósk Karlsdóttir,
f. 1.10. 1994. 5) Jóhannes Oddur,
f. 29.8. 1962, maki Eva Rós Vil-
hjálmsdóttir, f. 24.10. 1971.
Börn: a) Aníta, f. 17.11. 1995; b)
Birgitta Karen, f. 8.5. 2000; c)
Horfin er hún amma mín, sem
var mér svo mikils virði. Hún var
alltaf svo góð við mann og passaði
mann alltaf. Ég hugsa til þín dag
sem nótt, hvar sem ég er því að þú
skiptir mig svo miklu máli. Ég
vildi að þú værir hér enn því þú
varst mér svo mikið. Ég vil að þú
vitir að þú varst og verður alltaf
besta amma sem ég hef átt. En þú
verður að lofa mér því að lifa lífinu
ennþá þó að þú sért uppi í himna-
ríkinu því þar mun Guð vernda þig
eins og þú gerðir við okkur hér á
jörðinni.
Við amma eigum ótal góðar
minningar saman sem ég mun
aldrei nokkurn tímann gleyma.
Hvar sem ég var með ömmu
fannst mér ég alltaf vera svo
örugg, ég veit samt ekki afhverju
en amma veitti mér alltaf svo
mikla umhyggju og öryggi. Þegar
ég heimsæki afa núna finnst mér
alltaf svo tómlegt, þá átta ég mig á
því að það vantar alltaf ömmu. Ég
mun aldrei gleyma þér og ég mun
lifa fyrir okkur báðar. Minning þín
mun alltaf vera hér hjá mér og
vonandi líður þér vel þar sem þú
ert núna.
Þín dótturdóttir,
Magðalena Jónasdóttir.
Mig langar að minnast með ör-
fáum orðum elskulegrar frænku
minnar og uppeldissystur, Marýj-
ar Karlsdóttur, sem lést 31. mars
sl.
Móðir Marýjar, Elín, fékk
berkla þegar Marý var ung stúlka
og þurfti að koma suður á Vífils-
staði, en fjölskyldan bjó á Akur-
eyri. Faðir minn, Þorgrímur, og
Elín voru systkini og þegar hún
veikist og verður að fara á Vífils-
staði kom Marý í fóstur til for-
eldra minna. Marý var einkabarn
foreldra sinna og hefur þetta án
efa verið mjög erfiður tími fyrir
unga stúlku. Faðir hennar við
störf fyrir norðan en móðirin
dauðvona á Vífilsstöðum þar sem
ekki mátti fara í heimsókn vegna
hættu á smiti. Elín lést 5. október
1951 þegar Marý er sextán ára.
Samband móður minnar, Guðrún-
ar, og Marý var alla tíð sérlega
gott og þótti henni afar vænt um
fósturmóður sína eins og hún kall-
aði hana. Veit ég fyrir víst um
væntumþykju móður minnar á
Marý og við systkinin litum ætíð á
hana sem stóru systur.
Marý vann á Hvanneyri í nokk-
ur ár og þar kynntist hún verðandi
maka sínum, Bjarna Kristjáns-
syni, sem var við nám á Hvann-
eyri. Þau giftu sig um vorið 1956
og hófu búskap á ættarsetri
Bjarna, Neðri-Hjarðardal í Dýra-
firði.
Þegar Marý flutti vestur bauð
hún foreldrum mínum að senda
mig til sín í sveit og var það þegið
með þökkum. Ég fór því til Marýj-
ar og Bjarna í sveit 1956 á þeirra
fyrsta hjúskaparári. Þá er ég níu
ára og var ég hjá þeim á sumrin
fram yfir fermingu. Allt frá fyrsta
degi undi ég mér sérlega vel og
hlakkaði mikið til að komast í
sveitina á vorin. Þessi sumur sem
ég var hjá Marý og Bjarna var
yndislegur tími sem skildi eftir
dásamlegar minningar um ný-
fædd lömb, heyskap, hesta og gott
fólk. Þau voru mér sem bestu for-
eldrar og vildu allt fyrir mig gera.
Ég á þeim mikið að þakka fyrir að
hafa leyft mér að vera hjá sér öll
þessi sumur og njóta lífsins innan
um skepnur og gott fólk.
Marý og Bjarni eignuðust fimm
börn á sjö árum svo mikið var að
gera þessi fyrstu hjúskaparár.
Auk þess var ég og strákur í sveit
hjá þeim. Fyrstu árin var ekki
komið rafmagn svo allur þvottur
var þveginn í höndum og á þvotta-
bretti, eldað og húsið kynt með
kolaeldavél. Marý var dugnaðar-
forkur sem lét slíka smámuni ekki
á sig fá þrátt fyrir að hún væri alin
upp við aðrar aðstæður. Mér er
það sérlega minnisstætt að þegar
móðir mín og fósturmóðir Marýj-
ar lést fyrir 22 árum kom Marý að
vestan með tvær fullar ferðatösk-
ur af tertubotnum og kökum sem
hún hafði bakað fyrir erfidrykkj-
una. Þegar börnin fóru að vaxa úr
grasi fór hún að sinna félagsmál-
um í ríkara mæli og naut þess í
hvívetna.
Nú þegar Marý hefur hvatt
kemur upp söknuður og þrá um að
við hefðum getað verið í betra
sambandi síðustu árin. Ég kveð
því frænku mína og uppeldissyst-
ur með trega og sorg í hjarta.
Kæri Bjarni, Ella, Gunna,
Kiddi, Kalli, Jói og Anna Kata,
tengdabörn og barnabörn, ég
votta ykkur mína dýpstu samúð
og bið Guð að gefa ykkur styrk í
sorg ykkar. Farðu í friði elsku
Marý mín.
Sigurrós Þorgrímsdóttir.
Marý á Bakka er látin.
Það er mikil gæfa að eiga góða
nágranna. Ekki síst þegar maður
býr í sveit. Við í Hjarðardal áttum
því láni að fagna að eiga mjög
góða og trygga nágranna. Hjálp-
semi, greiðvikni og góðvild koma
upp í hugann er við minnumst
Marýar þegar komið er að kveðju-
stund. Við viljum þakka henni fyr-
ir samfylgdina og alla góðvildina
sem hún sýndi okkur á lífsleiðinni.
Bjarni og fjöldskylda. Sendum
ykkur öllum innilegar samúðar-
kveðjur og þökkum fyrir liðnu ár-
in.
Dagrún og bræðurnir
frá Hjarðardal.
Ég sakna þín
Marý mín kæra
kærleiksrík vinkona mín
saknaðarkveðjur vil ég þér færa
Elsku Marý mín, þá er þraut-
um þínum lokið og þú hvílir nú í
faðmi Drottins. Þú hafðir miklar
áhyggur af fæti þínum en allt fór
þó eins og þú vildir. Vinátta okkar
byrjaði á sjúkrahúsinu þar sem
við lágum saman á stofu. Ég hef
ekki kynnst yndislegri konu en
þér, það er líka tómlegt síðan þú
fórst. Nú kemur enginn og tekur
utan um mig í hádeginu og kyssir
mig á kinnina. Nú er ég þakklát
fyrir að við fengum að kveðjast
innilega sama sólarhringinn og þú
lést, en ég átti alls ekki von á því
að þú værir að fara svona fljótt.
Elsku Bjarni og fjölskylda, ég
bið Guð að blessa ykkur og hugga
í sorginni.
Guð blessi minningu þína, elsku
Marý mín.
Þín hjartkær vinkona,
Helga Ben.
Marý Karlsdóttir
ÚTF
sem börn en þar leið okkur sann-
arlega sem kóngi og drottningu í
ömmuríki. Þá var margt gert sér
til dundurs og tók amma mikinn
þátt í spjalli og leikjum okkar
barnanna. Á milli þess sem fing-
urbjörgin var falin og fundin sötr-
uðum við systkinin sykrað mjólk-
urkaffi og leið eins og fullorðnu
fólki.
Í þessum heimsóknum töluðum
við amma um allt milli himins og
jarðar. Mér þótti strax sem lítilli
stelpu ævintýralega skemmtileg-
ar sögurnar úr Bjarnahúsinu og
fannst spennandi að heyra hvern-
ig lífið gekk fyrir sig í stórri fjöl-
skyldu ömmu. Sérstaklega gaman
var að skoða fjölskyldumyndirnar
og prófa að tengja nöfn við andlit-
in í systkinahópnum sem voru
þrettán talsins. Ekki þótti mér
verra að systurnar litu allar út
fyrir að vera kvikmyndaleikkonur
og hafði amma gaman af því að
segja mér frá kjólatískunni og
hvað var móðins á hverjum tíma.
Eftir því sem árin liðu var
minna rætt um tísku en þeim mun
meira um fótbolta en amma hafði
mjög mikinn áhuga á þeirri íþrótt.
Ég held jafnvel að henni hafi þótt
raunverulega vænt um uppá-
haldsleikmennina sína enda talaði
hún ekki um þá öðruvísi en kútinn
hinn og kútinn þennan. Ég hafði
alltaf gaman af því þegar amma
var sú fyrsta til að segja mér frá
áhugaverðum kaupum knatt-
spyrnustjóranna á Englandi en
þá vitneskju fékk hún iðulega úr
breska ríkisútvarpinu sem hún
hlustaði oft á.
Amma var mikil útvarpskona
og var helst með kveikt á öllum
viðtækjunum sínum í einu svo hún
missti örugglega ekki af neinu
þegar hún gekk á milli herbergja.
Það var nú kannski ekki svo
skrýtið enda var amma afar fróð-
leiksfús og með áhuga á svo
mörgu allt fram á síðasta dag og
tók það tímann sinn að fara í
gegnum dagblöðin þegar allt
þurfti að lesast.
Um leið og ég kveð fallegu
ömmu mína langar mig til að
þakka fyrir allar góðu stundirnar
okkar saman, ástúðina, tartalett-
urnar, húmorinn og fyrir að vera
mér góð fyrirmynd.
Far í friði amma mín,
Gunnhildur.
Elsku amma Doddí kvaddi
þennan heim sama dag og yngsta
langömmubarnið hennar fagnaði
eins árs afmælinu sínu. Litla
stúlkan á allt lífið framundan og
eignaðist á þessum fyrsta afmæl-
isdegi verndarengil. Mikið þótti
okkur fjölskyldunni vænt um að
amma skyldi hafa komist í
skírnina hennar Auðar Lóu í
fyrrasumar á yndislegum sumar-
degi. Ljósmyndin sem var tekin
of okkur öllum saman, fjórum
ættliðum í beinan kvenlegg (lang-
ömmu Doddí, ömmu Lóu, mér og
Lóu litlu), er mér svo dýrmæt.
Við Óli Þór eigum margar
notalegar rólyndisminningar úr
Gnoðarvoginum hjá ömmu, með
Ríkisútvarpið í gangi í bakgrunni.
Þar var alltaf tekið á móti okkur
með dýrindis smurbrauðsveislu
og ég gleymi aldrei fiskgratíninu
hennar sem var í algjöru uppá-
haldi hjá mér. Hún átti líka handa
okkur lítil súkkulaðistykki sem
hún kenndi okkur að njóta lengur
með því að sjúga litla bita í stað
þess að gleypa allt í einu. Stund-
um hlustuðum við saman á út-
varpsleikritið og stundum sat Óli
Þór í litla sófanum í stofunni með
sleif í stað gírstangar og skutlaði
okkur ömmu um Reykjavík þvera
og endilanga, á meðan við horfð-
um á sjónvarpið eða lásum blöð og
bækur.
Á menntaskólaárunum upp-
götvaði ég hvað amma hafði verið
mikill snillingur þegar kom að
saumaskap þegar ég fann gömul
pils og kjóla frá henni, ótrúlega
vönduð og falleg föt sem áttu sér
sögu og var gaman að klæðast.
Hún átti einnig mikið af flottum
skóm enda var hún alla tíð stór-
glæsileg kona. Ennþá leynist ein
og ein gömul flík frá ömmu í fata-
skápnum mínum. Hún kenndi
mér líka að maður á aldrei að
henda flík fyrr en maður er búinn
að klippa tölurnar af og forláta
töluboxið hennar sem geymdi töl-
ur af öllum stærðum og gerðum
er mér enn minnisstætt.
Amma hefði verið hinn full-
komni Trivial Pursuit-spilari því
hún var algjörlega með allt á
hreinu sem sneri að ættfræði,
bókmenntum og listum, landa-
fræði, fréttum og málefnum líð-
andi stundar, bæði innlendum og
erlendum. Hún hafði ótrúlega
gaman af boltaíþróttum, bæði
handbolta og fótbolta, og stóðust
henni fáir snúning þegar rætt var
um enska boltann og jafnvel þann
þýska og spænska ef því var að
skipta. Eftir að hún flutti á dval-
arheimilið í Stykkishólmi varð
hún sér snarlega úti um áskrift að
öllum helstu sportrásum landsins
sem sýndu einhverja knatt-
spyrnu. Mér er minnisstætt þeg-
ar Garðar maðurinn minn hitti
ömmu eitt sinn í Hafnarfirðinum
og eftir gott spjall um helstu
tækni- og sprotafyrirtæki lands-
ins færðist talið að enska boltan-
um – „af hverju skipti hann ekki
Xavi inná í seinni hálfleik?“ og „ég
skil ekkert hvað þeir eru að hugsa
með að selja Torres“! Það var allt-
af svo gaman að spjalla við ömmu
um daginn og veginn, hún hafði
sterkar skoðanir á hlutunum og
var uppfull af fróðleik og
skemmtilegum sögum. Þannig
læðist óhjákvæmilega alltaf bros
á varirnar þegar við hugsum til
hennar.
Guð blessi þig elsku amma
okkar.
Guðrún Olga og Ólafur Þór.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is
má finna upplýsingar um inn-
sendingarmáta og skilafrest.
Einnig má smella á Morgunblaðs-
lógóið efst í hægra horninu og
velja viðeigandi lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir birt-
ingu á útfarardegi þarf greinin að
hafa borist á hádegi tveimur virk-
um dögum fyrr (á föstudegi ef út-
för er á mánudegi eða þriðju-
degi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, jafnvel þótt
grein hafi borist innan skilafrests.
Minningargreinar