Morgunblaðið - 13.08.2012, Blaðsíða 19

✝ GuðbjörnKarlsson fædd-
ist 17. nóvember
1966. Hann lést
skyndilega af völd-
um hjartaáfalls 29.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar Guð-
björns eru Berg-
þóra Guðbjörns-
dóttir, f. 20.
september 1947,
dóttir Katrínar Val-
týsdóttur frá Árskógsströnd við
Eyjafjörð og Guðbjörns Guðjóns-
sonar frá Vestmannaeyjum, og
Karl Ásmundsson, f. 27. október
1946, sonur Kristrúnar Karls-
dóttur frá Keflavík og Ásmundar
Bjarnasonar frá Húsavík. Guð-
björn kvæntist Katrínu Haralds-
dóttur Krøyer árið
1989 og eignuðust
þau tvær dætur.
Þær eru: Nika, f. 15.
júlí 1992, og Anya,
f. 29. desember
1995. Seinni konu
sinni, Júlíu Woods
Karlsson, kvæntist
hann í október
2000.
Bræður Guð-
björns eru: Karl
Rúnar Karlsson, f. 3. mars 1973 í
Kaliforníu, giftur Catlin Dulac,
og eiga þau tvo syni, þá Hauk og
Óskar; Jóhann Ingi, f. 21. febrúar
1984 í New Hampshire.
Minningarathöfn um Guð-
björn fer fram í Bústaðakirkju í
dag, 13. ágúst 2012, kl. 13.
Mig langar að minnast bróð-
ursonar míns Guðbjörns Karls-
sonar, Bjössa. Hann var tekinn
frá okkur allt of snemma og fyr-
irvaralaust – sem gerir allt svo
undarlegt og óskiljanlegt.
Kalli bróðir og Begga fluttu til
Kaliforníu árið 1967 þegar Bjössi
var rúmlega eins árs. Árið 1978
fluttu þau úr hitanum í Kaliforníu
til Gilford í New Hampshire. Þar
opnaðist nýr heimur fyrir Bjössa,
því þar voru vetur harðir og svo
góð sumur með sól og hita.
Þar undi Bjössi hag sínum vel,
stundaði íþróttir af kappi, var t.d.
góður tennis- og skíðamaður.
Bjössi lauk menntaskólanámi
árið 1984 og lauk síðan BS-prófi í
líffræði árið 1989. Hann sérhæfði
sig í sjávarlíffræði og lauk mast-
ersprófi frá Bergen 1991. Í tvö ár
stundaði hann ýmsar rannsóknir,
m.a. selarannsóknir hér við Ís-
land. Hann venti síðan kvæði sínu
í kross og lauk námi í læknisfræði
í Bandaríkjunum árið 1999 og
starfsnámi á Eastern Maine
Medical Center og Darthmouth
Hitchock Medical Center í New
Hampshire árið 2005.
Bjössi starfaði við Inland-
sjúkrahúsið í borginni Waterville
í Maineríki til dauðadags. Hann
var mikils metinn og dáður lækn-
ir og var m.a. í nefnd ríkisstjóra
Maineríkis sem vann að því að
efla varnir gegn farsóttum og
smitsjúkdómum í ríkinu.
Örlögin höguðu því þannig að
við Bjössi kynntumst seint því við
fórumst eiginlega alltaf á mis – ef
hann var hér var ég þar og svo öf-
ugt. Ég vissi samt alltaf af honum
og þeim bræðrum og fylgdist
með því sem þeir frændur mínir
vestanhafs voru að gera.
Ég heimsótti loks Bjössa og
Júlíu sl. sumar þar sem þau voru
búin að koma sér vel fyrir við Se-
basticook-vatn í Maine. Þau nutu
lífsins í faðmi náttúrunnar þar
sem ameríski örninn og himbrim-
inn eru við völd, eins og Bjössi
sagði. Þá fékk ég innsýn í þeirra
góða líf sem þau nutu til fulls.
Bjössi var hrókur alls fagnað-
ar og góðmennskan var ávallt í
fyrirrúmi. Þegar ég kvaddi þau
vissi ég að ég var búinn að eign-
ast virkilega góða vini fyrir lífstíð
– vinskap sem ég var staðráðinn í
að rækta eins og nokkur kostur
væri. En – örlögin gripu inn í og
eftir stendur minningin um ein-
stakan dreng sem er sárt saknað.
Bjössi lagði mikla áherslu á að
halda í hinn íslenska uppruna
sinn og efla tengsl sín við Ísland.
Hann hélt mjög góðum tengslum
við afa sinn og nafna Guðbjörn
Guðjónsson og voru þeir miklir
vinir og skildu hvor annan full-
komlega. Í seinni tíð kom hann
oft til Íslands, ferðaðist um og
vildi kynnast landinu og komast
að uppruna sínum. Vestmanna-
eyjar voru hans uppáhald – þar
undi hann hag sínum vel.
Það er ekki auðvelt að finna
réttu lýsingarorðin til að lýsa
þessum dreng því hann var ein-
stakur öllum þeim sem kynntust
honum. Hann var gæddur þeim
hæfileika að láta öllum líða vel í
návist sinni með mikilli og já-
kvæðri útgeislun, gamansemi og
góðvild. Eftirfarandi vísa Káins
lýsir kannski best hvernig ég
upplifði kynni mín af Bjössa og
hve sárt mér þótti þegar hann
lést svo skyndilega.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
Bjarni Ásmundsson.
Guðbjörn Karlsson
MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 13. ÁGÚST 2012
✝ Sólveig Krist-jánsdóttir
fæddist á Sauð-
árkróki hinn 21.
júní 1923. Hún lést
á Heilbrigð-
isstofnun Sauð-
árkróks hinn 1.
ágúst síðastliðinn.
Hún var dóttir
hjónanna Sigríðar
Daníelsdóttur frá
Steinsstöðum í
Tungusveit og Kristjáns Inga
Sveinssonar frá Stekkjarflötum
í Austurdal. Systir Sólveigar var
Anna Sigríður Kristjánsdóttir,
fædd 1912. Hún lést árið 1993.
Sólveig giftist Gunnari Guð-
mundssyni frá Hóli á Langanesi.
Gunnar fæddist 1913, og lést ár-
uðust saman 3 syni. Þeir eru:
Guðmundur, fæddur 1954,
kvæntur Björmu Didriksen, syn-
ir þeirra eru Gísli Gunnar og
Ingvar Emil. Sigurður Daníel,
fæddur 1958, kvæntur Önnu
Skagfjörð Gunnarsdóttur, börn
þeirra eru, Daníel, Sigríður Da-
ney og Fríða Björg. Oddur,
fæddur 1960, kvæntur Áslaugu
Jónsdóttur, börn þeirra eru, Jón
Hjörtur, María Björk og Sólveig
Erla. Barnabarnabörnin eru 12.
Sólveig var í foreldrahúsum á
Sauðárkróki til tvítugs, en flutti
þá með þeim til Hríseyjar og
seinna til Siglufjarðar. Hún
flutti til Reykjavíkur 1951 og bjó
þar með manni sínum til 1996 er
hann andaðist. Hún bjó áfram í
Reykjavík til 2004, en flutti þá
til Sauðárkróks fyrst í eigin
íbúð, en síðar á Heilbrigð-
isstofnun Sauðárkróks.
Útför Sólveigar verður gerð
frá Sauðárkrókskirkju í dag,
mánudaginn 13. ágúst 2012, kl.
14.
ið 1996. Sonur
Gunnars og stjúp-
sonur Sólveigar er
Páll Kaj, fæddur
1944. Hann er
kvæntur Esther
Þorgrímsdóttur og
eru börn þeirra
María Rósa, Gunn-
ar Karl og Lísa.
Sonur Sólveigar og
stjúpsonur Gunnars
var Kristján
Sveinn, fæddur 1945. Hann lést
árið 1975. Sonur Kristjáns sem
hann átti með Sigrúnu J. Jó-
hannsdóttur fyrir hjónaband er
Jóhann Kristján. Kristján
kvæntist Guðríði Friðriksdóttur
og áttu þau eina dóttur Sól-
veigu. Sólveig og Gunnar eign-
Elskuleg tengdamóðir mín,
Sólveig, er látin og margs er að
minnast og þakka á 30 ára sam-
leið.
Þegar ég kynntist Sólveigu var
hún tæplega sextug og farið að
hægjast um hjá henni eftir mikl-
ar annir. Hún stóð fyrir stóru
heimili og var heimavinnandi
húsmóðir í orðsins fyllstu merk-
ingu. Auk þess að ala upp fimm
syni ásamt Gunnari eiginmanni
sínum, tók hún fullorðna foreldra
sína til sín og annaðist um þau í
tæpan áratug.
Sólveig var sérlega myndarleg
og margt til lista lagt. Helst ber
að nefna að hún saumaði fjölda
upphluta, ákaflega fallega og
vandaða. Hún gaf tengdadætrum
og sonardætrum sínum silfur og
saumaði á þær íslenska þjóðbún-
inginn og einnig saumaði hún
búninga á litlar ömmustelpur,
fallega rauða. Það var eftir því
tekið þegar Sólveig ásamt
tengdadætrum og ömmustelpum
fögnuðu 17. júní í miðborg
Reykjavíkur. Sólveig hafði mikið
yndi af þessum þjóðbúningasaum
og var komin á níræðisaldur þeg-
ar hún lagði hann á hilluna. Það
er með ólíkindum að svona full-
orðin kona hafi getað saumað
með svörtum tvinna í svart flauel
og baldýrað, allt svo vel gert.
Sólveig saumaði fyrir heimilið,
bróderaði og var lagin við harð-
angur og klaustursaum. Einnig
lagði hún fyrir sig að prjóna lopa-
peysur sem hún seldi og notaði
hún tekjurnar til að ferðast m.a.
til Noregs, Bandaríkjanna og
Kanada til að heimsækja ætt-
ingja, en Sólveig var sérstaklega
frændrækin. Ég minnist þess að
þegar ég var að kynnast henni að
mér þótti með ólíkindum allur
þessi fjöldi af frændfólki sem
kom úr öllum heimshornum að
heimsækja hana. Það var líka af-
ar sérstakt að Sólveig sem talaði
ekkert erlent tungumál, talaði
bara íslensku og erlendir gestir
áttu í engum vandræðum með að
skilja hana og hún ekki þá. Hún
var líka ákaflega dugleg að heim-
sækja ættingja innanlands og þá
mest í Skagafirðinum.
Það var Sólveigu afar þung-
bært að missa frumburð sinn
Kristján Svein, sem fórst af slys-
förum þegar hann var í blóma
lífsins. En henni auðnaðist að
horfa fram á veginn og njóta sam-
vista við börn Kristjáns, Jóhann
og Sólveigu.
Við Sólveig urðum góðar vin-
konur og áttum margar yndisleg-
ar stundir saman. Nú er mér efst
í huga þakklæti og helst vil ég
þakka fyrir hversu vel hún studdi
við bakið á okkur Oddi þegar
börnin okkar voru lítil. Það eru
dásamlegar minningar sem koma
upp í hugann um lítil börn sofandi
í fangi ömmu, kúrandi í ömmu-
posi eða að háma í sig nýbakaðar
kleinur og ástarpunga.
Sólveig sýndi mikinn styrk
þegar hún annaðist um Gunnar
eiginmann sinn í erfiðum veikind-
um í 10 ár. En það kom mér á
óvart þegar hún ákvað eftir rúm-
lega 50 ára búsetu í Reykjavík að
flytja til Sauðárkróks á æsku-
stöðvarnar og eyða ævikvöldinu
þar, fjarri afkomendum sínum.
En þegar frá leið þá skildi ég
þetta betur enda fór afar vel um
Sólveigu og var samband við ætt-
ingja mikið og gott og síminn
auðvitað mikið notaður á milli
ferða.
Með þökk fyrir allt og allt.
Áslaug Jónsdóttir.
Nú þegar elskuleg amma mín
hefur kvatt þennan heim langar
mig til þess að minnast hennar í
nokkrum orðum.
Þegar ég var yngri, áður en
hún flutti norður, eyddi ég mörg-
um stundum hjá henni í Nökkva-
voginum. Hvort sem ég var að
fylgjast með henni sauma, spila
við hana, hjálpa henni að baka
eða leika mér í garðinum hennar
var alltaf gott að vera hjá ömmu.
Við amma vorum miklar vinkon-
ur og spjölluðum við um alla
heima og geima og hún kenndi
mér margt.
Ef ég reyndi að lýsa ömmu í
einu orði yrði orðið hjartahlý fyr-
ir valinu. Amma var einstaklega
hjartahlý kona og ef eitthvað
bjátaði á var fátt sem mjúku
faðmlögin hennar gátu ekki lag-
að.
Okkur barnabörnunum var
guðvelkomið að gæða okkur á
rifsberjunum á runnanum henn-
ar úti í garði og nutum við vel. Við
hinsvegar nutum þess enn betur
þegar við laumuðumst í jarðar-
berin hennar þrátt fyrir að hún
hefði harðbannað okkur að borða
þau. Við sáum hana stundum
fylgjast með okkur í glugganum
og bankaði hún í glerið til að láta
okkur vita að hún sæi hvað við
værum að bralla. Þá var skríkt og
hlaupið í burtu.
Sú minning stendur einnig upp
úr þegar við fórum til ömmu í
laufabrauðsbakstur, amma að
fletja út og fjölskyldan við eld-
húsborðið að skera. Sú minning
er mér kær og það er alveg
merkilegt hvað laufabrauð
smakkast miklu betur þegar
maður hefur skorið það út sjálfur.
Ég dáðist að þjóðbúningunum
sem hún saumaði og ég var held-
ur betur heppin að hún var í
heimsókn hjá okkur fyrir peysu-
fatadaginn minn í Versló.
Við nöfnur höfðum gaman af
því að klæða mig upp í upphlutinn
hennar sem var sjálfsagt mál að
fá að láni.
Ég er stolt af því að vera henn-
ar afkomandi og ég kveð elsku
ömmu með söknuði.
Sólveig Erla.
Við fráfall elsku ömmu eru ótal
minningar sem koma upp í hug-
ann, en rúmast tæplega í stuttri
minningargrein.
Amma hafði mjúkar hendur
sem struku mér um vangann um
leið og hún heilsaði og sagði „Nei,
ertu komin elskuleg“ – hlýrri
kveðju er vart hægt að hugsa sér.
Hún var starfsöm kona sem
hafði alltaf nóg að gera. Man ég
hana oftast þar sem hún sat við
að sauma. Sat ég stundum með
henni og horfði á hana vinna og
sýndi hún mér oft það sem hún
var að gera. Að fá að skoða
saumadótið hennar þótti mér
skemmtilegt, því þar voru ýmsir
spennandi hlutir.
En amma hafði líka tíma til að
sinna lítilli stúlku, var alltaf til í
að spila ólsen ólsen eða veiði-
mann, segja frá því hvernig lífið
var í gamla daga, nú eða þá að
baka vöfflur eða annað góðgæti
sem hún vissi að rynni ljúflega
niður í litla maga.
Amma var mér góð fyrirmynd
og kenndi hún mér ýmislegt sem
ég mun búa að alla ævi.
Með þessum orðum kveð ég
hana og geymi minningu hennar
með mér alla tíð.
María Björk.
Sólveig
Kristjánsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Sof, ástríka auga,
sof, yndisrödd þýð,
hvíl, hlýjasta hjarta,
hvíl, höndin svo blíð!
Það hverfur ei héðan,
sem helgast oss var:
vor brjóst eiga bústað,
– þú býrð alltaf þar.
Hið mjúka milda vor
sín blóm á þig breiði
og blessi þín spor.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Guð geymi elsku ömmu,
Sólveig Kristjánsdóttir
og fjölskylda.
Þegar setjast á niður og semja
minningargrein um Ellu frænku
koma margar góðar minningar
upp í hugann. Ella var upp-
spretta gleði og hamingju og það
var alltaf gott að koma á Hvassa-
fell til Ellu og Gísla, eftirlifandi
manns hennar.
Fyrir okkur borgarbörnin var
sveitin ævintýraheimur. Þegar
keyrt var upp dalinn sást fljótt
glitta í Ellu með kíkinn í eldhús-
glugganum enda vön að fylgjast
Elín Sigríður
Jóhannesdóttir
✝ Elín SigríðurJóhannesdóttir
fæddist á Vöðlum,
V-Ísafjarðarsýslu
22. apríl 1942. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Vest-
urlands, Akranesi
24. júlí 2012.
Útför Elínar var
gerð frá Borg-
arneskirkju
fimmtudaginn 9.
ágúst 2012.
með þeim sem
framhjá fóru. Á
bænum var mikið
fjör og var Ella
ávallt til í að
skemmta okkur
systkinunum. Hún
kenndi okkur meðal
annars Óla skans
dansinn sem var
ósjaldan rifjaður
upp í seinni tíð við
mikla gleði.
Þær systur, Ella og mamma
voru miklar vinkonur og það var
alltaf kátt á hjalla í kringum þær
þegar þær hittust, en báðar höfðu
þær skemmtilegt skopskyn. Þeg-
ar móðir okkar veiktist reyndust
Ella og Gísli okkur einstaklega
vel. Við fengum þá að dvelja sum-
arlangt í sveitinni og upplifa
margt skemmtilegt. Sá tími sem
við áttum í sveitinni mun aldrei
gleymast.
Þegar Ella veiktist sást hversu
mikil baráttukona hún var og
Gísli stóð sem klettur við hlið
hennar. Ella sýndi mikla þraut-
seigju í veikindum sínum og tók
þessu eins og hverju öðru verk-
efni. Þrátt fyrir erfiðleika missti
hún aldrei skopskynið. Ella er
sannkölluð fyrirmynd fyrir okkur
sem eftir lifum.
Ég veit að þú ert tilbúin
ég veit að búkurinn er flúinn
og fögur sálin lúin.
Þú veist að hliðin eru opin í hálfa gátt
þú veist hvenær þú hefur ei mátt
til að þrauka lengur og ferð sátt.
Hann veit að von er á þér.
Hann veit hvar nýja samastað þinn má
setja
„og það er hér hjá Mér
á himnum meðal hetja“.
(Ásta Björnsdóttir.)
Ella frænka hefur átt djúp
spor í okkar lífi sem við munum
aldrei gleyma. Gísli og fjölskylda,
megi góður Guð vera með ykkur í
sorginni, hugga og varðveita ykk-
ur.
Guðrún Ósk og Þorsteinn A.
Elskuleg tengdamóðir mín,
Elín Jóhannesdóttir, er látin.
Kynni okkar hófust fyrir tæpum
þrjátíu árum þegar ég hóf nám
við Samvinnuskólann á Bifröst en
Ella vann þar við ræstingar. Í
minningunni spilar hún stórt
hlutverk í starfsmannahópnum,
vann störf sín af alúð, glaðleg í
viðmóti og brosandi. Nokkrum
árum síðar hittumst við á ný, ég
orðin nemandi aftur í skólanum,
Ella enn á sínum stað og kynni
okkar verða nánari þegar við urð-
um samstarfskonur á sumarhót-
elinu á Bifröst.
Við sem unnum saman þarna
vorum flest um tvítugt, mikil
vinna, ærsl og fjör og þrátt fyrir
aldursmun varð Ella strax ein af
hópnum og var þar hrókur alls
fagnaðar. Þetta sumar kynnist ég
líka syni Ellu, Þorsteini Gísla-
syni, og um haustið þegar við
urðum par tóku Ella og Gísli,
maður hennar, mér opnum örm-
um. Við bjuggum síðan öll saman
á Hvassafelli í mörg ár, hvor á
sinni hæðinni, og var samgangur
og samvinna okkar mikil. Alla tíð
voru samskipti okkar Ellu góð,
við áttum auðvelt með að vinna
saman og ekki síst að hlæja sam-
an. Við gátum spjallað um flesta
hluti og kaupstaðarferðirnar
voru ófáar, Ella fékk mig til að
keyra og bauð upp á kaffi eða ís í
Hyrnunni í staðinn. Einnig sung-
um við með Freyjukórnum um
tíma en Ella hafði gaman af söng
og naut þess að taka þátt í kór-
starfinu og félagsskapnum.
Veikindi Ellu settu strik í sam-
skipti okkar hin síðari ár eftir að
við fluttum búferlum og hún átti
erfiðara með ferðalög en hún
hafði samband þegar hún gat og
við vissum að hugur hennar
dvaldi oft hjá okkur. Núna þegar
samferðinni er lokið eru mér efst
í huga skemmtilegar minningar
um ýmsar ferðir okkar saman og
spjallstundir við eldhúsborðið,
orðheppni Ellu og kímnisögur af
samferðamönnum. Í Ellu eignað-
ist ég tengdamömmu, góða vin-
konu og eiginlega þriðju
mömmuna á lífsleiðinni, fyrir það
er ég þakklát og kveð hana í dag
með sorg í hjarta og hugann full-
an af góðum minningum.
Anna Bryndís
Sigurðardóttir.