Morgunblaðið - 27.08.2012, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 27. ÁGÚST 2012
✝ Rafn KristjánKristjánsson
fæddist í Vesturbæ
Reykjavíkur þann
28. júní 1927. Hann
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
þann 19. ágúst síð-
astliðinn.
Foreldrar Rafns
voru Kristján
Kristjánsson skip-
stjóri f. 10. júlí 1893
á Ósi í Bolungarvík, d. 16. júní
1958 og Margrét Berentsdóttir
f. 27. desember 1902 í Reykja-
vík, d. 2. febrúar 1956. Systkini
Rafns sammæðra eru Hafsteinn,
Helga, Halldór Jón (Donni) d.
1983, Ólafía (Lóa) og Margrét
Birna Sigurbjörnsbörn. Systir
Rafns samfeðra er Vilborg
Kristjánsdóttir.
Uppeldissystkin Rafns eru
Sverrir og Sigríður Ólafsbörn.
Rafn kvæntist þann 23. sept-
ember 1956 Róseyju Sigríði
Helgadóttur frá Suðureyri við
Súgandafjörð f. 28. nóvember
1921, d. 7. febrúar 2005. Börn
Hreinn Þorkelsson áfangastjóri,
synir þeirra eru Atli Rafn f.
1989, Hlynur f. 1992 og Haukur
f. 1997. Fyrir átti Rósey tvö
börn: 6) Kristján Ásgeir Ás-
geirsson húsasmíðameistara f.
1943, d. 1983, eftirlifandi maki
Sigrún Arnbjarnardóttir. Börn
þeirra eru Arna Viktoría, flug-
freyja f. 1962 og Ásgeir Ísak f.
1964. 7) Sigrún Bernótusdóttir
f. 1950, d. 1980, eftirlifandi maki
er Þorsteinn Guðbjartsson.
Börn þeirra eru Elín Kristín f.
1968, Hermann Björn múr-
arameistari f. 1969 og Helgi
framkvæmdastjóri f. 1976.
Barnabarnabörn eru 11 og 1
barnabarnabarnabarn.
Rafn hlaut almenna gagn-
fræðamenntun frá Reykjaskóla
við Ísafjarðardjúp. Lauk hann
síðan fiskimannsprófi frá Sjó-
mannaskólanum í Reykjavík um
1950. Rafn byrjaði 16 ára til sjós
og starfaði fyrst sem háseti en
síðar sem bátsmaður, netamað-
ur og stýrimaður á ýmsum tog-
urum til ársins 1968. Eftir það
vann hann sem sölumaður hjá
Sindra Stál til starfsloka. Rafn
var virkur félagi í Bridsfélagi
eldri borgara og formaður fé-
lagsins um skeið.
Útför Rafns Kristjáns fer
fram frá Langholtskirkju í dag,
27. ágúst 2012 kl. 13.
þeirra eru: 1) Helgi
Rúnar, múr-
arameistari f. 22.
ágúst 1954 maki
Arngunnur R. Jóns-
dóttir, gjaldkeri. 2)
Sigríður Svava
garðyrkjufræð-
ingur f. 22. janúar
1957, maki Pálmi
Finnbogason
stjórnmálafræð-
ingur, dætur þeirra
eru Auður Tiya f. 2001 og Harpa
Rósey Qingqin f. 2004. 3) Mar-
grét garðyrkjufræðingur f. 19.
apríl 1959, maki Sæmundur
Hólmar Sverrisson rekstr-
arstjóri, barn þeirra er Sara
Hrönn f. 1997. Börn Margrétar
eru Freyr f. 1987 og Thelma Rós
f. 1988, fyrir á Sæmundur einn
son. 4) Kristján trésmiður f. 19.
apríl 1959, maki Íris Ösp Birgis-
dóttir, barn þeirra er Rafn
Kristján f. 1999. Börn Kristjáns
eru Kolbrún Marí f. 1982, Anton
f. 1983 og Rósey f. 1993, fyrir á
Íris tvær dætur. 5) Auður kenn-
ari f. 14. janúar 1963, maki
Fyrstu kynni okkar Rabba
urðu þegar ég var að gera hosur
mínar grænar fyrir henni Auði
minni. Við héldum báðir fjar-
lægðinni til að byrja með; hann
tortrygginn; ég á varðbergi.
Hún var yngsta barnið hans, en
augasteinninn okkar beggja.
Þetta þekkja auðvitað margir.
Svo liðu vikur og mánuðir og
hægt og bítandi unnum við okk-
ur saman að því marki að kynn-
ast og treysta hvor öðrum. Það
ferli tók okkur Róseyju mun
skemmri tíma, en áfallalaust var
það og gegnheilt og traust þegar
markinu var náð. Það var svo
innsiglað þegar hann útvegaði
mér sumarvinnu í Sindra-Stáli.
Ég er mjög þakklátur fyrir að
hafa fengið að sjá karlinn í ess-
inu sínu í vinnunni. Rabbi naut
óskoraðrar virðingar, var ótví-
ræður kóngur í ríki sínu. Hann
var með’etta. Starfsmennirnir
dönsuðu ánægðir eftir bending-
um hans og þegar hlutirnir áttu
að ganga, lét hátt í karli – sá
hvetjandi, glaðbeitti styrkur
sem hann léði rödd sinni, varð
mér fyrirmynd.
Eftir því sem árunum mínum
fjölgaði í fjölskyldunni gerði ég
mér betri grein fyrir því að hann
var svona karlmaður, eins og við
margir, sem flíkaði helst ekki til-
finningunum, þótt þær ólguðu
undir niðri í leit að útgönguleið.
Karlmaður með bresti og lesti,
sem glímdi við sjálfan sig og laut
e.t.v. í lægra haldi á stundum, í
skjóli veikleika sem ekki voru
ræddir, eða viðurkenndir og þá
jafnvel ýtt út af borðinu með há-
vaða og/eða uppásnúningi. Hann
var venjulegur maður sem elsk-
aði fólkið sitt heitt, en í hljóði.
Hann gerði til þess mikla kröfu
um að það stæði sig, seint og
snemma.
Rafn var nákvæmur maður
með ríka réttlætiskennd, sem
vildi hafa allt upp á punkt og
prik og hélt nákvæmt bókhald
yfir viðskipti sín. Hann hafði
ákveðnar skoðanir og samfélags-
leg sýn var grunnþáttur í tilveru
hans, þótt ekki hengdi hann
trúss sitt á pólitíska flokks-
klakka. Það heita heilindi við
eigin sannfæringu í minni bók.
Stefnufesta var eitt persónuein-
kennanna, sem erfðist reyndar
bærilega til barnanna hans. Þar
kom honum vel að eiga ástríka,
þýða og ljúfa eiginkonu í Rós-
eyju sinni, sem hann hefur sakn-
að óbærilega síðan hún kvaddi.
Nú er hann kominn í faðminn
sem honum var varmastur og
kærstur. Ég ann honum vel
hvíldarinnar þar.
Hreinn Þorkelsson.
Hann elsku afi er nú búinn að
kveðja. Hann var alltaf svo ynd-
islega góður við okkur, hann gaf
okkur alltaf kex þegar við kom-
um í heimsókn og kyssti okkur á
kollinn og faðmaði með stóru
örmunum sínum. Hann varð allt-
af glaður þegar við komum. Afi
var mjög stoltur maður og vin-
gjarnlegur og við elskuðum hann
mikið.
Afi var alltaf hjá okkur á jól-
unum og kenndi okkur ýmsar
jólahefðir sem við ætlum að
halda í eins og að klappa eftir að
hver pakki er opnaður. Honum
fannst gott að borða góðan mat
og sérstaklega fannst honum
gott að fá steiktan fisk eins og
hún amma gerði. Afi var algjör
kraftaverkamaður, hann fór oft á
spítala en kom alltaf aftur heim,
nema núna, núna fór hann til
ömmu.
Auður Tiya og Harpa Rósey
Qingqin Pálmadætur.
Afi Rafn var maður sem ég
dáði, virti og elskaði og sakna nú
sárt. Samband okkar afa var
mjög svo einstakt á alla vegu.
Við vorum mjög nánir og hann
var minn besti vinur. Þær voru
ófáar samverustundirnar sem við
afi áttum; allar verslunarferðirn-
ar, stundirnar fyrir framan kass-
ann að horfa á fótboltaleiki með
pitsu og kók. Ekki má gleyma
rúntunum um Reykjavíkurhöfn-
ina með ís í annarri og súkkulaði
í hinni. Ég fann hvað hann lifnaði
allur við að koma þangað.
Ég veit að afi var skapmaður
mikill og ef honum mislíkaði eitt-
hvað eða einhver fór með rangt
mál þá lét hann alveg heyra í sér.
Því hann var réttlátur og harður
í horn að taka. Hann hafði húm-
orinn og smá stríðni var þó aldrei
langt undan. Minningarnar sem
ég á um hann afa minn kæra eru
svo margar og góðar. Svo mikið
sem orð fá ekki lýst.
Afi minn! Alltaf var gott að
koma í heimsókn til þín og þú
varst alltaf svo þakklátur að fá
mig. Mér hlýnaði alltaf við að
hlusta á þig í símanum þó oft og
tíðum væri það erfitt vegna veik-
inda þinna og ég svo langt í
burtu og gat ekkert gert til að
létta þér lundina, elsku afi minn!
Ég er svo innilega þakklátur fyr-
ir allan þann tíma sem við áttum
saman, þakklátur fyrir öll símtöl-
in – öll ráðin sem þú gafst mér,
þakklátur fyrir að þú hlustaðir á
mig, fyrir að eiga þig að. Þakka
þér fyrir að hlusta á mín vand-
ræði, hjálpa mér í gegnum hvað
sem var, súrt og sætt, hvernig
sem á stóð. Alltaf gat ég stólað á
þín ráð því þau voru alltaf þaul-
hugsuð og útpæld. Þú varst alltaf
með svörin við öllu enda reynslu-
ríkur maður.
Takk afi fyrir allt saman, ég
mun ávallt elska þig og þú munt
alltaf vera mér efst í huga sem
kær vinur og félagi.
Freyr.
Elsku Rabbi afi, ótrúlega er-
um við bræður heppnir og þakk-
látir fyrir að hafa átt svo frábær-
an afa sem þú varst. Það eru ekki
allir í þessum heimi sem hafa átt
möguleika á að kynnast eða eyða
miklum tíma með afa sínum eins
og við höfum fengið að gera í
gegnum tíðina, og erum við æv-
inlega þakklátir fyrir það.
Þegar litið er til baka á allar
Reykjavíkurheimsóknirnar er
erfitt að finna eina slíka þar sem
við bræðurnir, saman eða hver í
sínu lagi, komum ekki í heimsókn
til ömmu og afa í Seljalandinu
(síðar Dalbraut). Ástæðan er
auðvitað sú hve gaman var að
heimsækja þau. Afi var alltaf
tilbúinn að aga barnabörnin, en
aldrei langt í grínið og glensið,
eða fótboltann. Það er ekki hægt
að segja annað en að elsku afi
okkar hafi verið frábær, yndis-
legur, fyndinn og skemmtilegur,
og erum við afskaplega heppnir
að hafa þekkt og elskað hann á
þeim sameiginlega tíma sem við
áttum í þessu lífi.
Atli Rafn, Hlynur og
Haukur.
Hér er genginn góður drengur,
sem gat ei barist öllu lengur.
Brostinn er nú bræðra strengur,
sem báðum var svo mikill fengur.
Rafn var stór maður í fleiru en
einu. Hann var stór maður vexti,
samsvaraði sér vel og bar með
sér í framkomu og fasi að þar fór
einbeittur, skapstór og ákveðinn
maður. Hann var ekki margra,
en þeim sem hann tók var hann
ævilangt tryggur, hjálpsamur og
sannur vinur. Æviferill hans var
eins og þúsunda annarra Íslend-
inga, sem nú eru að kveðja þessa
tilveru. Hann hóf sjómennsku
fyrir 70 árum, þá 15 ára gamall
með föður sínum á togaranum
Viðey og þá sem hálfdrættingur
sem kallað var, þ.e. upp á hálfan
hlut. Á þessum árum var sjó-
mennskan þrælavinna en sam-
kvæmt vökulögunum á togurun-
um á þeim tíma var vaktin 12
tímar á dekki og 6 í koju og á
þeim 6 tímum urðu menn að
þrífa sig, nærast og sofa. Þetta
breyttist þó til batnaðar í mjög
hörðu verkfalli sjómanna árið
1950 þegar lögfest var 12 tíma
hvíld á togurum.
Mér er minnisstæð fyrsta ferð
okkar saman á togara. Þetta var
söluferð með ísfisk til Bretlands
á togaranum Skúla Magnússyni í
desember 1948. Ég var háseti
þar, og var beðinn að koma með
sem aðstoðarmaður kokksins því
við áttum að taka 8 manns sem
farþega heim. Rafn var annar
stýrimaður í þessari ferð og átt-
um við að sjá um 4 farþega, hjón
með 2 drengi, eins og sex ára.
Við fengum kolvitlaust veður á
heimleiðinni og urðu foreldrar
drengjanna svo sjóveikir að þeir
gátu svo til ekkert sinnt börnum
sínum. Kom það í hlut okkar
bræðranna að sjá um drengina,
skipta um bleyjur, þvo og þrífa,
og hita pela. Kom þá fljótt í ljós
að Rafn gat fleira gert en stjórn-
að skipi.
Úr Stýrimannaskóla Íslands
lauk Rafn meira fiskimannaprófi
1949 og frá þeim tíma var hann á
nýsköpunartogurunm, lengst af
sem stýrimaður og skipstjóri til
ársins 1969 þegar hann hætti á
sjó. Þegar hann hætti sjó-
mennsku vann Rafn í járnvöru-
deild Sindra hf., eða þar til hann
fór á eftirlaun. Margs er að
minnast eftir löng kynni og er
mér sérstaklega minnisstæð
fórnfýsi og alúð þeirra hjóna
Rafns og Róseyjar, er við Lára
kona mín dvöldum langtímum
hjá þeim til skiptis í veikindum
sona okkar tveggja, annars í bar-
áttu við hvítblæði og hins eftir
slæmt umferðarslys. Þar áttum
við Hauka í horni í fleiri en ein-
um skilningi. Þar sem Rafn bjó í
Reykjavík en ég á Akranesi urðu
samskipti okkar ekki mikil með-
an báðir stunduðu sjómennsku.
Eftir að við báðir komum í land
urðu samskipti okkar meiri og
fórum við þá með fjölskyldum
okkar í ferðalög um landið. Og
þegar börnin voru uppkomin fór-
um við nokkrum sinnum saman
til útlanda.
Rafn var mikill fjölskyldumað-
ur, fylgdist vel með börnum sín-
um og barnabörnum. Áhugamál
hans voru ekki mörg en spila-
mennska var líf hans og yndi,
sérstaklega þó síðustu árin og
vann hann til margra verðlauna í
bridskeppnum. Það voru forrétt-
indi að eiga Rafn að bróður og
vini. Ég og fjölskylda mín vott-
um börnum Rafns okkar dýpstu
samúð við fráfall hans. Þar er
genginn góður drengur.
Hafsteinn og fjölskylda.
Látinn er í Reykjavík Rafn
Kristján Kristjánsson á 86. ald-
ursári.
Í gamalli afmælisdagabók,
sem Rabbi frændi minn ritaði
nafn sitt í einhvern tímann á
fimmta áratugnum, segir að þeir
sem eigi þennan afmælisdag séu
einbeittir, stefnufastir, iðnir og
hafi til að bera ágætar gáfur.
Mér finnst þetta allt saman
eiga nokkuð vel við um frænda
minn. Einbeitnin var kannski
stundum fullmikil og stefnufest-
an leiddi manninn stundum í
nokkrar ógöngur, sem hefði mátt
komast hjá með meiri sveigjan-
leika. Iðnin var hins vegar ótví-
ræð og gáfur hafði hann góðar.
Þrátt fyrir slæma heilsu hin
síðari ár voru það tíðindi ef
Rabbi væri ekki meðal efstu
manna í brids eldri borgara, sem
hann stundaði reglulega á meðan
kraftar leyfðu.
Atvikin höguðu því svo, að ég
ólst upp með þessum frænda
mínum á heimili foreldra minna
við Lækjargötu í Reykjavík á
reitnum, sem afmarkast af Von-
arstræti og Lækjargötu og er nú
bílastæði fyrir nokkra bíla
bankamanna. Þá bjuggu á þess-
um reit á fjórða tug manna og
höfðu flestir allt, sem þurfti. Svo
mjög eru tímar breyttir.
Rabbi var mér jafnan sem
bezti stóri bróðir og vinur. Hann
fór snemma á sjóinn með föður
sínum, sem var togaraskipstjóri.
Nám sótti hann í stýrimanna-
skólanum og minnist ég hins fjöl-
skrúðuga vinahóps, sem jafnan
var í kringum hann og var þá oft
glatt á hjalla. Eftir einn sölutúr-
inn til Englands færði hann mér
reiðhjól, sem ég náði ekki niður á
fótstigin á, ef ég sat á hnakknum.
En það lagaðist. Eitt sinn kom
hann heim með fullan bala af let-
urhumar. Sagði að það kæmi
alltaf eitthvað af þessum and-
skota upp með trollinu, sem væri
bara fleygt. Konur vissu varla
hvað ætti að gera við jafn ljóta
fiska.
Afmælisdagabókin segir líka,
að vinum sínum sé hann ástríkur
og tryggur og var það orð að
sönnu.
Sjómennskan var aðalævistarf
Rabba. Hann lenti í ýmsum
mannraunum svo sem að falla út-
byrðis úti á reginhafi, sleppa
naumlega frá borgarísjaka, sem
leitað hafði verið vars undir, er
hann velti sér, og bjargast naum-
lega er togarinn Fylkir varð fyrir
tundurdufli og sökk á 20 mín-
útum á Halamiðum. Þá sýndi
Rabbi þá hetjulund að skera einn
skipsfélaga sinn úr netatrossu á
sökkvandi skipinu, sem hann
hafði flækst í við sprenginguna,
og bjarga þar með lífi hans. Hver
getur verið betri vinum sínum?
Sjóferðasaga Rabba hefur
verið færð í letur og birtist hún í
Sjómannablaðinu Víkingi fyrir
nokkrum árum. Hefur hún að
geyma ýmsar svipmyndir frá líf-
inu um borð á síðutogurunum og
mun það að mörgu leyti hafa ver-
ið ólíkt því sem síðar varð á fiski-
snekkjum nútímans. Eitt hefur
þó breytzt til batnaðar og mátti
breytast en mörgum góðum vini
mátti Rabbi sjá á bak, er þeir
fórust af slysförum við störf sín á
hafinu.
Eftir aldarfjórðungs sjó-
mennsku fékk Rabbi sér vinnu í
landi. Fótamein hrjáði hann og
varð um síðir ekki hjá komist að
taka af annan fót. En dugurinn
var óbilandi og seiglan ekki síð-
ur.
Hjónaband Rabba og Róseyj-
ar var hið farsælasta og kærleik-
urinn gagnkvæmur.
Sverrir Ólafsson.
Rafn Kristján
Kristjánsson
✝
Okkar ástkæri eiginmaður, faðir, stjúpfaðir, afi
og langafi,
ÓLAFUR BEN SNORRASON,
Laxalæk 36,
Selfossi,
lést á Landspítalanum í Fossvogi
þriðjudaginn 21. ágúst.
Útförin fer fram frá Selfosskirkju fimmtudaginn 30. ágúst
kl. 15.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á að láta MND-félagið
njóta þess.
Irena Halina Kolodziej,
Unnur Ben Ólafsdóttir, Viðar Bergsson,
Ólöf Þóra Ólafsdóttir,
María Ben Ólafsdóttir, Óskar Einarsson,
Einar Ólafsson,
Guðný Ólafsdóttir, Gunnar Jökull Guðmundsson,
Sara Rós Kolodziej,
barnabörn og barnabarnabörn.
Móðir okkar og tengdamóðir
SIGRID FRIDEL BJARNASON
(HAMELÝ)
lést á Vífilsstöðum laugardaginn 25. ágúst.
Útförin verður gerð frá Garðakirkju
föstudaginn 31. ágúst klukkan 13.00.
Edda Erlendsdóttir, Magnús Kristinsson,
Sverrir Páll Erlendsson.
Ástkær eiginkona, móðir, amma og
langamma,
HILDUR GUÐMUNDSDÓTTIR,
Stekkjargötu 9, Reykjanesbæ,
lést á Landspítalanum í Fossvogi 25. ágúst.
Útför hennar fer fram frá
Ytri-Njarðvíkurkirkju, fimmtudaginn 30.
ágúst kl. 14.00.
Steinn Erlingsson,
Einar Ólafur Steinsson, Sigríður Dagbjört Jónsdóttir,
Dagný Alda Steinsdóttir, Guðmundur Már Ástþórsson,
Una Steinsdóttir, Reynir Valbergsson,
barnabörn og langömmubarn.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is má
finna upplýsingar um innsendingarmáta og skilafrest. Einnig má
smella á Morgunblaðslógóið efst í hægra horninu og velja viðeigandi
lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir birtingu á útfarardegi þarf greinin að
hafa borist á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef út-
för er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, jafnvel þótt grein
hafi borist innan skilafrests.
Lengd | Hámarkslengd minningargreina er 3.000 slög. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda stutta
kveðju, Hinstu kveðju, 5-15 línur.
Minningargreinar