Morgunblaðið - 04.10.2012, Side 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. OKTÓBER 2012
✝ Margrét Stein-grímsdóttir
fæddist í Reykjavík
27. febrúar 1928.
Hún lést á Land-
spítalanum í
Reykjavík 26. sept-
ember 2012.
Margrét var
dóttir hjónanna
Steingríms Magn-
ússonar, f. 6.1.
1891, d. 30.5. 1980,
sjómanns úr Reykjavík, og Vil-
borgar Sigþrúðar Vigfúsdóttur,
f. 14.2. 1892, d. 26.1. 1980 frá
Hraunbæ og Heiðarseli í Land-
broti. Systkini Margrétar voru
Tryggvi, f. 2.4. 1922, d. 19.2.
1997, Haraldur f. 7.9. 1923, d.
8.9. 1989, Rannveig, f. 25.10.
1925, d. 2.7. 1994, Guðrún, f.
9.4. 1929, og Þór, f. 28.2.1933.
Hálfsyskini hennar, börn Stein-
gríms, voru Stefán, f. 1912,
Hermann, f. 1918, Beta Ein-
arína, f. 1918 og Ásta, f.1920,
öll eru þau látin.
Margrét giftist Gunnari
Aksel Olav, f. 2010, Ari, f.7.6.
1982, Gunnar, f. 13.8. 1983 og
Einar, f. 13.12. 1988. 3) Guðrún
Erla Gunnarsdóttir, f. 25.4.
1964, gift Þorgrími Páli Þor-
grímssyni, f. 19.8. 1960 , börn
þeirra a) Þorgrímur Sólon, f.
4.3. 1991, og Torfi, f. 16.12.
1998.
Margrét ólst upp við Loka-
stíginn í Reykjavík. Hún braut-
skráðist frá Kvennaskólanum í
Reykjavík 1946 og stundaði síð-
ar nám í húsmæðraskólanum í
Riisby í Noregi. Stundaði hún
skrifstofustörf með húsmóð-
urstörfunum, m.a. hjá Útvegs-
banka Íslands og Ferðaskrif-
stofu ríkisins síðar
Ferðaskrifstofu Íslands. Fyrstu
búskaparárin bjuggu þau Mar-
grét og Gunnar í Kaupmanna-
höfn en fluttu svo að Bergstaða-
stræti 78, hjá tengdaforeldrum
Margrétar. Fluttu þau síðar í
Stigahlíð 28 og bjuggu þar allt
til ársins 1971 er þau færðu sig
í Stangarholt 34. Árið 2003
fluttu þau í Mánatún 2 og voru
þar allt þar til að Margrét flyt-
ur sem ekkja að Hrafnistu í
Reykjavík árið 2011.
Útför Margrétar verður gerð
frá Fríkirkjunni í Reykjavík í
dag, 4. október 2012, og hefst
athöfnin kl. 13.
Hreiðari Árnasyni
flugvirkja 24.12.
1949, f. 5.5. 1928, d.
14.11. 2009. Börn
Margrétar og
Gunnars eru 1)
Árni Gunnarsson. f.
16.9. 1951, kvæntur
Sjöfn Ósk-
arsdóttur, f. 16.12.
1951; börn þeirra
eru a) Margrét
Eva, f. 5.1. 1975
gift Albert Smith, b) Óskar Örn,
f. 20.3. 1978, kvæntur Auði Vé-
steinsdóttur, börn þeirra: Ari, f.
2005 og Iðunn, f. 2008, c) Gunn-
ar Snorri, f. 18.11. 1991. 2) Vil-
borg Gunnarsdóttir, f. 6.11.
1958, gift Gunnari Aðalsteins-
syni, f. 13.11. 1949. Börn Vil-
borgar af fyrra hjónabandi með
Hinriki Þórhallssyni eru a)
Gunnar Árni, f. 19.11. 1985, b)
Hinrik og c) Haukur, báðir f.
6.6. 1990. Börn Gunnars af
fyrra hjónabandi eru Margrét,
f. 1.5. 1972, gift Inge A. Jensen,
synir þeirra: Sindri, f. 2008 og
Ég hef alltaf litið á það sem
einstakt happ í lífinu að hafa
eignast góða tengdaforeldra og
tengdafjölskyldu. Gunnar
tengdafaðir minn kvaddi fyrir
tæpum þremur árum og nú er
komið að því að kveðja Margréti
tengdamóður mína. Það er erfitt
að minnast hennar án þess að
hugsa til þeirra beggja þar sem
þau voru einstaklega samhent
og samstiga í lífinu. Heimili
þeirra var sérstaklega fallegt og
hlýlegt, prýtt fallegum munum
og handavinnu Margrétar sem
var alls staðar sýnileg.
Margrét var á margan hátt
einstök kona. Skarpgreind,
hæfileikarík á mörgum sviðum
og með eindæmum jákvæð. Hún
var alltaf boðin og búin að rétta
hjálparhönd og var á margan
hátt kjölfestan í fjölskyldunni.
Hún var einstaklega vinamörg
og ræktarsöm og má segja að
hún hafi uppskorið ríkulega.
Þegar heilsan fór að gefa sig
var hún umkringd vinum og
vandamönnum því heimsóknir
til hennar voru sérstaklega
margar. Hún var góð amma og
barnabörnin minnast hennar
sem bestu ömmu sem hægt var
að hugsa sér. Sýndi þeim alltaf
mikinn áhuga og gladdist með
þeim þegar áföngum var náð.
Barnabarnabörnunum fannst
líka gaman að heimsækja lang-
ömmu á Hrafnistu.
Margrét var mjög félagslynd
og hafði gaman af samneyti við
annað fólk. Þau Gunnar héldu
margar stórveislur og matar-
boð. Yfirleitt voru öll tilefni not-
uð til að kalla fjölskyldu og vini
saman. Þannig héldu þau upp á
öll stórafmæli því henni fannst
fólk ætti að hittast og gleðjast
saman. Hún var öndvegis kokk-
ur og smekkkona á alla hluti.
Þegar halda skyldi veislu var
allt skipulagt í þaula og svo haf-
ist handa. Eldað gjarnan í
marga daga og aldrei slegið af.
Hún hafði ung farið til Noregs í
húsmæðraskóla og bjó alla tíð
vel að þeirri dvöl.
Margrét var mikil hannyrða-
kona. Áður fyrr saumaði hún
mikið út í höndum og liggja eft-
ir hana margir fagrir gripir.
Síðar féll hún fyrir bútasaumn-
um og saumaði fjöldann allan af
teppum og púðum. Þannig gaf
hún öllum barnabörnunum teppi
og gjarnan púða í stíl allt var
unnið að mikilli natni og vand-
virkni.
Við Margrét höfum átt sam-
leið yfir fjörutíu ár. Öll okkar
samskipti hafa verið jákvæð og
get ég á margan hátt tekið hana
mér til fyrirmyndar. Hún var
laus við alla tilætlunarsemi og
smámunasemi og kvartaði aldr-
ei. Síðast árið var henni erfitt
þegar heilsan var þrotin en
sagði alltaf „ekki hafa áhyggjur
af mér, mér leiðist aldrei“. Það
var mikil gæfa að kynnast og
eiga samleið með Margréti
Steingrímsdóttur, blessuð sé
minning hennar.
Sjöfn Óskarsdóttir.
Margrét tengdamóðir mín
tók mér vel í fyrsta skipti sem
ég hitti hana. Um það leyti voru
hún og Gunnar að flytja í Má-
natún 2 þar sem þau áttu sér-
staklega gott ævikvöld.
Tilgerðarlaus hlýja hennar og
afslöppuð nærvera var þess
valdandi að það var auðvelt að
kynnast henni og alltaf gaman
að heimsækja hana. Fljótlega
komst ég að raun um að hún var
listakokkur og mikil hannyrða-
kona, svo mikil að það liggja
verk eftir hana hjá börnum og
barnabörnum sem eru í háveg-
um höfð.
Margrét bar hag afkomenda
sinna fyrir brjósti og ekki síður
barna minna sem hún sýndi um-
hyggju og spurði mig reglulega
um. Hún átti stóran vinahóp
sem hún ræktaði tengslin við og
ekki síður við stórfjölskylduna
sem var henni afar kær.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
fengið að kynnast Margréti og
fylgja henni síðustu árin á
langri ævi. Ég kveð hana með
söknuði, virðingu og þakklæti í
huga.
Gunnar Aðalsteinsson.
Elsku Margrét amma mín.
Nú ertu laus úr viðjum hrjáðs
líkama og verkja. Ég veit að
Gunnar afi hefur tekið vel á
móti þér og að nú eruð þið sam-
an á ný.
Þegar við vorum krakkar
vorum við bróðir minn oft hjá
ykkur í Stangarholtinu. Þið vor-
uð alltaf til í að gera allt fyrir
okkur og okkur leið alltaf mjög
vel hjá ykkur.
Ég man eftir sleða- og þotu-
ferðunum á Klambratúni. Ég
man eftir ferðunum í kartöflu-
garðinn að taka upp kartöflur
sem voru borðaðar samdægurs
og litlu ponsunum sem voru
langbestar. Ég man eftir gömlu
Andrésar andar-möppunum sem
við lásum spjaldanna á milli. Ég
man eftir matarboðunum þar
sem þú töfraðir fram besta mat
sem ég hafði smakkað, einhvern
veginn var ömmumaturinn alltaf
bestur. Ég man sérstaklega eft-
ir lambakjötinu þar sem það var
uppáhaldið hans afa. Ég man
eftir sumarbústaðaferðunum í
Suðursveit þar sem þið afi sýnd-
uð okkur systkinunum náttúr-
una, kríuvarp og kennduð okkur
að fleyta kerlingar. Ég man eft-
ir bílferðunum í sumarbústaðinn
þar sem við fengum alltaf að
setja nokkra tíkalla í spilakass-
ana í sjoppunum á leiðinni og
kaupa smánammi fyrir vinning-
inn. Ég man eftir brokkolíinu
sem þið ræktuðuð úti í garði
heima. Ég man eftir afa að þvo
bílinn hvern einasta sunnudag.
Ég man eftir hvað það var
spennandi að fá að fara með
niður í köldu geymslu og sjá
hvað þar var að finna. Ég man
eftir Landnámsspilinu sem þið
áttuð sem við systkinin spiluð-
um endalaust. Ég man eftir
rifflaða ostaskeranum sem ein-
hvern veginn gerði ostinn ykkar
miklu bragðbetri en ostinn
heima hjá mér. Ég man eftir
afakæfu sem þið bjugguð alltaf
til reglulega. Ég man eftir
hannyrðunum sem þú bjóst til
og þá sérstaklega glæsilegu
teppunum sem þú hannaðir og
saumaðir fyrir alla í fjölskyld-
unni. Ég man eftir hlýjunni sem
tók alltaf á móti mér hjá ykkur.
Ég hef alltaf verið stolt og
glöð yfir að vera skírð í höfuðið
á þér og það er tenging sem
alltaf verður til staðar okkar á
milli. Ég kveð þig með miklum
söknuði. Guð geymi þig.
Margrét Eva Árnadóttir.
Við bræðurnir eigum margar
og góðar minningar um Möggu,
móðursystur okkar. Hún var
sterk kona í alla staði og af
henni ljómaði dugnaður og innri
styrkur. Hún var ráðagóð og lá
ekki á skoðunum sínum, ósér-
hlífin og gerði miklar kröfur til
sjálfrar sín.
Við minnumst góðra daga
þegar við fengum að gista hjá
Möggu og Gunnari heitnum í
Stigahlíðinni. Þau Magga og
Gunnar voru einstaklega sam-
hent og samstíga í flestu sem
þau tóku sér fyrir hendur. Það
var sérlega gott að vera hjá
þeim, barnið er næmt og hjá
þeim var öryggi. Þetta var á
sjöunda áratugnum og minning-
ar um súperbolta sem gátu
skoppað næstum upp í sömu
hæð og eldhúsgluggi Möggu og
Gunnars skjóta upp kollinum
ásamt minningu um forláta
Volkswagen bjöllu þeirra hjóna,
fagurljósgræna og með stefnu-
ljósum sem skutust út örsnöggt
og blikkuðu.
Matseld Möggu, sem lærði í
hússtjórnarskóla í Riisby í Nor-
egi, var engu lík og eru veislur
þeirra hjóna ógleymanlegar.
Stórfjölskyldan var fjölmenn og
það var oft margt um manninn í
fjölskylduboðunum, barnasægur
og fullorðnir og allt þar á milli.
Móðir okkar varð samferða
Möggu í gegnum lífið og þær
voru mjög nánar og samrýmdar.
Það er með söknuði og virð-
ingu sem við kveðjum Margréti
móðursystur okkar í dag. Við
vottum Guðrúnu Erlu, Vilborgu,
Árna og fjölskyldum þeirra okk-
ar einlægustu samúð. Hugur
okkar er líka hjá móður okkar
Guðrúnu Steingrímsdóttur og
bróður þeirra systra Þór Stein-
grímssyni.
Blessuð sé minning Mar-
grétar Steingrímsdóttur.
Egill, Steingrímur
Dúi og Már.
Margrét
Steingrímsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Kveðja frá dætrum.
Nú leggur þú á hinn ljósa vog,
sem liggur á milli stranda.
Þér verður fagnað af vinum, þar
sem verðir himnanna standa,
sem alkomnum bróður, úr útlegð,
heim
af eyðimörk reginsanda.
En þín við minnumst með þökk í
hug
sem þess sem við líkjast viljum.
Og fetum veginn í fótspor þín,
hve fátt og smátt, sem við skiljum.
Það léttir þá raun að rata heim
í reynslunnar hörkubyljum.
(Kristján frá Djúpalæk)
Vilborg og Guðrún Erla.
V/Reykjalund - Mosfellsbæ - Sími 562 8500 - www.mulalundur.is
Múlalundur - fyrir betri framtíð
Möguleiki á áletrun
Þegar ég var sex
eða sjö ára henti mig
sú gæfa að vera skilinn eftir eitt
síðdegi um sauðburð á Herjólfs-
stöðum hjá Vigdísi. Faðir minn
átti erindi suður í Kúabót og
Hjörtur heitinn fylgdi honum en
ég var skilinn eftir enda sennilega
ekki margt spennandi þar að sjá
fyrir lítinn strák.
Á olíueldavélinni í eldhúsinu
hjá Vigdísi voru lambamerki sem
verið var að slá, og þetta vakti at-
hygli mína. Stór og mikil talstöð
var svo í forstofunni sem tilheyrði
almannavarnakerfinu vegna
Kötlugosa og mér fannst hún ekki
síður athygli verð. Ég man að Vig-
dís kveikti á henni fyrir mig og
það kom mikið suð.
Þegar foreldrar mínir ámálg-
uðu það svo nokkru síðar hvort
mig langaði ekki í sveit þá kom
Vigdís Marta
Magnúsdóttir
✝ Vigdís MartaMagnúsdóttir
fæddist á Steinum
undir Eyjafjöllum
16. janúar 1920.
Vigdís var jarð-
sungin frá Graf-
arvogskirkju
mánudaginn 24.
september 2012.
enginn annar staður
til greina í mínum
huga en Herjólfs-
staðir, og það varð
úr.
Þau hjónin voru
barngóð og þetta var
fjölmennt heimili á
sumrin því margir
sóttust eftir að vera
þar, og þarna leið
mér vel. Vigdís var
kröfuhörð bæði í eig-
in garð og annarra og með ein-
dæmum ósérhlífin.
Það er fátt sem ég hef haft jafn
gott af um ævina og að vera í sveit
á Herjólfsstöðum og ég efast um
að hún hafi nokkurn tíma gert sér
grein fyrir hversu góð áhrif hún
hafði á það unga fólk sem henni
var treyst fyrir til sumardvalar.
Jóhann Þórsson.
Þegar stjörnurnar blika,
þegar sólin skín,
hugsa ég til þín,
elskulega frænka mín.
Vigdís Marta Magnúsdóttir
hefur svifið á braut himinblámans
og sameinast í kærleika eigin-
manns síns Hjartar Sigurðar
Hannessonar sem lést 29.7. 2006.
Þetta var langþráð lausn. Ástúð
frænku minnar umvafði mig frá
fyrstu tíð og börnin hennar,
frændsystkini mín, eru mér jafn-
kær og systkini.
Dvölin í sveitinni á Herjólfs-
stöðum í Álftaveri var mér dýr-
mæt og lærdómsrík.
Allir lögðu sig fram við störfin
sem þurfti að sinna. Hjörtur og
Vigdís kunnu að örva og verðlauna
dugnað. Sem dæmi ef okkur tæk-
ist að hirða norðurtúnið fyrir helgi
færum við í bílferð eða í berjaferð
eftir árstíma. Þetta þótti sumum
sveitungunum skrítið, en við börn-
in nutum þess og lögðum okkur
fram við störfin.
Frænka mín var ótrúlega dug-
leg, vaknaði eldsnemma og var bú-
in að baka stafla af flatkökum fyrir
fótaferðartíma annarra á bænum.
Á kvöldin gaf hún sér tíma fyrir
okkur börnin með bænalestur og
það voru ljúfar stundir fyrir svefn-
inn.
Gestkvæmt var og öllum tekið
með gleði og veitingum.
Yfir vetrarmánuðina fékk hún
tíma til handavinnu; vefnaðar,
prjóns og útsaums, og eins og öll
hennar verk var útkoman sérlega
vönduð.
Frænka mín var létt í lund en
ákveðin og sérstaklega mild og
blíð við börn.
Ég elskaði hana eins og móður
mína.
Hvíl í friði hjartans frænka.
Elín Guðrún Óskarsdóttir,
Þráinn og börn.