Morgunblaðið - 13.12.2012, Síða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 13. DESEMBER 2012
✝ Kristín Bald-ursdóttir fædd-
ist í Reykjavík 22.
janúar 1982. Hún
lést í Reykjavík 3.
desember 2012.
Foreldrar Krist-
ínar voru hjónin
Karítas Kvaran,
forstöðumaður Al-
þjóðaskrifstofu Há-
skóla Íslands, og
Baldur Guðlaugs-
son, lögfræðingur og fyrrver-
andi ráðuneytisstjóri. Systkini
Kristínar eru Arnaldur Skúli, f.
1971, Ólafur Hrafnkell, f. 1978
og Þórhildur, f. 1987.
Kristín lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum í Reykjavík
árið 2001 og BA-prófi í stjórn-
börnum og unglingum. Vetur-
inn 2011-2012 var hún aðstoðar-
kennari í ensku við grunn- og
framhaldsskóla í Madrid. Eftir
að Kristín lauk stúdentsprófi
var hún einn vetur við sjálf-
boðastörf á Spáni á vegum Al-
þjóðlegra ungmennaskipta
(AUS) þar sem hún aðstoðaði
börn og unglinga sem bjuggu
við erfiðar félagslegar aðstæður
við heimanám. Eftir heimkomu
tók hún um nokkurt skeið virk-
an þátt í starfi AUS hér á landi
og var m.a. formaður samtak-
anna 2004-2005. Kristín lærði á
fiðlu og þverflautu sem barn og
tók þátt í kórstarfi frá unga
aldri. Hún söng m.a. í Graduale-
kór Langholtskirkju, kór
Menntaskólans í Reykjavík, Há-
skólakórnum, Mótettukór Hall-
grímskirkju og kór Complu-
tense-háskólans í Madrid.
Útför Kristínar fer fram frá
Áskirkju v. Vesturbrún í
Reykjavík í dag, 13. desember
2012, og hefst athöfnin kl. 13.
málafræði og
spænsku frá Há-
skóla Íslands árið
2006. Er hún lést
var hún við meist-
aranám í þýðingar-
fræðum og
spænsku við Há-
skóla Íslands sem
hún hugðist ljúka
næsta vor. Kristín
tók hluta af náminu
sem skiptinám við
háskóla í Madrid á Spáni. Krist-
ín stundaði ýmis störf með námi
og eftir að hún lauk BA-prófi.
Hún vann m.a. sem verkefna-
stjóri hjá AFS á Íslandi, sem rit-
stjóri vefja í markaðsdeild
Húsasmiðjunnar og Blómavals
og sem frístundaráðgjafi með
Mér er minnisstætt hversu
glaðvær og hláturmild Kristín
var strax sem lítið barn. Það
þurfti ekki mikið til að kalla fram
fallega brosið hennar og hún
hreinlega geislaði af gleði og
hamingju. Hún var einnig ein-
staklega falleg, með stór blá augu
og hvítar krullur. Þetta fallega
barn vakti mikla athygli og það
gerðist oft á ferðalögum erlendis,
að ókunnugir nálguðust hana, til
að virða betur fyrir sér. Þetta
framkallaði iðulega stærðarinnar
bros og skríkjandi hlátur hjá
Kristínu sem smitaði gleði út frá
sér. Eitt sinn þegar Kristín var í
grunnskóla vantaði einhvern til
að leika engil í hæfileikakeppni.
Kristín var hið augljósa val.
Annað sem gerði Kristínu sér-
staka var gott hjartalag hennar
og umhyggja fyrir öðrum. Eitt
skiptið þegar Kristín var barn að
aldri bárust ömmu okkar sorgar-
fréttir, Kristín var of ung til að
skilja það sem gerst hafði, en
skynjaði sorg ömmu sinnar, hljóp
til hennar, faðmaði hana að sér og
grét sáran.
Þegar Kristín lauk stúdents-
prófi einsetti hún sér að ferðast
til útlanda og stunda sjálfboða-
störf. Hún dvaldist á Spáni og að-
stoðaði börn sem bjuggu við erf-
iðar aðstæður. Tungumál lágu
einkar vel fyrir Kristínu og eftir
þessa dvöl gat hún talað spænsku
en gat auk þess talað ensku,
dönsku, þýsku og frönsku. Eftir
að hafa lokið námi í stjórnmála-
fræði við Háskóla Íslands ákvað
Kristín að beina kröftum sínum
að tungumálanámi og lauk námi í
spænsku og var við fráfall sitt ná-
lægt því að ljúka meistaranámi í
þýðingarfræðum. Hún dvaldist
við nám og störf í Madrid á Spáni
um tveggja ára skeið og full-
komnaði spænskukunnáttu sína
og naut spænskrar menningar
sem hún hafði mikið dálæti á. Það
var virkilega gaman að heim-
sækja hana til Madridar og njóta
leiðsagnar hennar um borgina.
Hún kynnti manni sína uppá-
haldsstaði og var frábær leið-
sögumaður, fór sér í engu óðs-
lega, hafði ekki áform um að
dekka alla helstu túristastaðina,
heldur fór um í rólegheitum, gaf
sér tíma á hverjum stað og
tryggði að við fengjum einnig
notið samverunnar.
Björt og fallega ásjóna Krist-
ínar fylgdi henni alla tíð og einnig
umhyggja hennar gagnvart öðr-
um.
Hún lét aldrei styggðaryrði
falla um nokkurn mann þó eflaust
hafi stundum verið ástæða til.
Kristín hafði stórt en óvarið
hjarta en auk þess mikið stolt og
lét því aldrei í ljós ef henni sárn-
aði eitthvað.
Síðastliðin ár skynjaði maður
það að Kristínu liði ekki alltaf vel,
því þótt brosið væri enn til staðar
þá var depurð í augunum.
Þegar Hekla, dóttir mín, fædd-
ist síðasta vor samgladdist Krist-
ín mér innilega og var æ síðan
manna duglegust við að spyrjast
frétta, hrósa og gleðjast yfir litlu
frænku sinni. Hekla fer á mis við
svo ótrúlega mikið að fá ekki að
kynnast Kristínu betur, en við
sem eftir erum munum segja
henni frá Kristínu frænku sinni
og hversu falleg og einstök hún
var.
Sofðu rótt, elsku systir mín.
Þinn bróðir,
Ólafur (Óli).
Þegar ég hugsa til elsku Krist-
ínar minnar og allra þeirra góðu
stunda sem við áttum saman, fyll-
ist hjarta mitt gleði. Þegar við
hittumst í fyrsta sinn, fyrir sjö ár-
um, færði hún mér fallega gjöf,
kærleikstré, sem skyldi færa mér
gleði og hamingju. Gjöfin gladdi
mig mikið og gerir enn og mér
varð strax ljóst að Kristín var
yndisleg stúlka og besta mág-
kona sem ég gat hugsað mér.
Mér fannst ég alltaf velkomin og
mikils virði í návist Kristínar. Á
liðnum árum áttum við saman
margar góðar stundir, í Seattle,
Berlín, Madrid, Kaupmannahöfn
og ekki síst á Íslandi. Kristín var
sérlega umhyggjusöm og fólki
leið vel í félagsskap hennar. Þessi
eiginleiki gerði hana að einstakri
manneskju. Ég minnist allra
stundanna, þar sem við sátum
saman og ræddum framtíðar-
drauma og tilgang lífsins yfir te-
bolla. Það er svo margt sem ég
hlakkaði til að gera með henni.
Það fyllir mig yfirþyrmandi sorg
að hún skuli farin frá okkur.
Kristín var mér sem systir og
mun ávallt eiga stað í hjarta
mínu.
Eitt sinn var sólskinið einungis sól-
skinið,
indælt og gullbjart að sjá.
Nú eru alheimsins áhyggjur komnar
og eiga að dragast frá.
Fengi ég viðtal hjá veraldarstjórninni
viki ég orðum að því
að fá okkar skuldlausa, gamla og gullna
og glaðværa sólskin á ný.
(Piet Hein. Þýð. Helgi Hálfdánarson)
Charlotte.
Ég á enn erfitt með að átta mig
á atburðarás síðustu daga. Í hug-
anum hef ég þrætt göturnar í
Laugarnesinu og leitað skjóls í
fallegum minningum um mína
elskuðu frænku og bernskuvin-
konu. Myndir af okkur skjóta upp
kollinum hér og þar. Við sem
börn að borða stafasúpu á Lau-
gateignum, í leit að fjögurra
blaða smára á Hraunteigi, að leik
á skólalóðinni við Laugarnes-
skóla og á rölti í gegnum Laug-
ardalinn að ræða yfirgang eldri
bræðra og skipuleggja mótað-
gerðir.
Þegar ég rifja upp barnæsk-
una birtist ævinlega mynd af
okkur Kristínu saman. Við bjugg-
um í sama hverfi og nutum þess
hve nánar fjölskyldur okkar voru.
Við eyddum saman öllum stund-
um og vorum vinkonur í blíðu og
stríðu. Kristín var sérlega traust
og góð vinkona. Hún var ljúf og
brosmild og til hennar var gott að
leita þegar eitthvað bjátaði á.
Á unglingsárunum fórum við í
ólíkar áttir og síðar áttum við eft-
ir að dveljast í ólíkum landshlut-
um og hvor í sínu landinu. Stund-
um leið langur tími á milli þess
sem við hittumst og stundum
komu hnökrar á samband okkar.
Við náðum alltaf saman aftur og
fyrir það er ég þakklát. Vinátta
okkar var djúp og sérlega dýr-
mæt. Hvorug okkar átti margar
vinkonur frá barnæsku en við átt-
um alltaf hvor aðra.
Og fleiri minningar streyma
að: Við á bar á Akureyri að reyna
að tala saman á spænsku. Hlaup-
andi upp og niður Klapparstíginn
að reyna að handsama innikött
sem hafði sloppið út og fundið
langþráð frelsi. Að drekka
súkkulaðite úr fallega doppótta
katlinum þínum á Meistaravöll-
um og eiga saman notalega
stund. Gönguferð í kringum
tjörnina með Huga minn í barna-
vagni nú í haust og rabb um lífið,
tilveruna og fólkið okkar. Við átt-
um saman falleg og hlý samtöl
stuttu áður en hún fór. Það er í
senn hjartsárt og huggandi. Nú
hefur hún fundið frið, elsku
frænkan mín.
Ég reiknaði alltaf með því að
við myndum fylgjast að og verða
samferða í gegnum lífið og það er
óbærilegt að hugsa til þess að við
munum ekki hittast aftur. Þetta
eru þungbær tímamót, ég hef
misst mína bestu vinkonu. Elsku
Baldur, Kaja, Óli og Þórhildur.
Hugsanir mínar eru hjá ykkur
ávallt. Megi Guð vaka yfir ykkur
á þessum erfiðu tímum.
Fljótt líður hver draumur, og fljótt líður
hver stund,
fljótt lokast vor augu í hinum síðasta
blund.
Þá byrjar eilíf æska og eilíft tímabil,
og aldrei mun þá skilnaður framar vera
til.
(Undína.)
Hrafnhildur
Snæfríðar- og
Gunnarsdóttir.
Líkt og skáldinu á Borg forð-
um tíð, þá er mér tregt tungu að
hræra, þegar ég kveð nú ná-
frænku mína, unga, efnilega
stúlku á besta aldri, sem hefur yf-
irgefið okkur alltof fljótt, og eftir
stöndum við, fjölskylda, ættingj-
ar og vinir, sorgmædd með
spurningar á vörum, sem aldrei
fást svör við.
Kristín var ein af uppáhalds-
frændbörnum mínum, afar góð
og elskuleg stúlka, sem mikil eft-
irsjá verður að. Hún var líka af-
skaplega hæfileikarík og greind
stúlka, sem gaman var að hitta og
tala við og átti vissulega framtíð-
ina fyrir sér. Því sárar er að vita,
að hún skuli nú vera horfin á
braut inn í hina himnesku hásali,
þar sem hún mun án efa syngja
með öðrum englum jólabarninu
til lofs og dýrðar, og við munum
hitta hana aftur, þegar okkar tími
kemur. Guð varðveiti hana þar að
eilífu.
Foreldrum hennar, systkinum
og öðrum aðstandendum votta ég
mína dýpstu samúð og bið algóð-
an Guð að styrkja þau og styðja á
þessum erfiðu tímum.
Blessuð sé minning þessarar
elskulegu frænku minnar.
Guðbjörg Snót Jónsdóttir.
Það var mikið áfall að heyra af
fráfalli elskulegrar frænku okkar
Kristínar.
Ótal minningar hrannast upp,
t.d. frá Kaplaskjólsvegi, Hraun-
teignum og Hvassaleitinu. Krist-
ín með ljósu lokkana, ómótstæði-
lega brosið og smitandi
hláturinn. Það var ætíð svo gott
að vera í návist hennar.
Kristín var alltaf svo góð við
alla og fyrst til að rétta fram
hjálparhönd, sama hvað á bjátaði.
Einlægari, yndislegri og hjarta-
hlýrri manneskju var ekki hægt
að hugsa sér.
Elsku Baldur, Kaja, Óli, Þór-
hildur og Arnaldur, við sendum
ykkur allan þann kraft sem hugs-
ast getur til að takast á við þessa
miklu sorg.
Við erum sannfærð um að
Kristín hvílir nú sæl og glöð í
faðmi afa Guðlaugs.
Við munum varðveita minn-
inguna um Kristínu frænku okk-
ar alla tíð.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Karen og Guðlaugur.
Elsku frænka.
Það er svo sárt og óraunveru-
legt að þurfa að horfast í augu við
að þú sért farinn. Þakka þér fyrir
alla hlýjuna og nærveruna þína.
Ég man eftir hlátrinum þínum,
glettnislegu brosi. Hvað þú varst
hjálpsöm og styðjandi og hvað
það var gott að tala við þig. Ég
man aldrei eftir að hafa heyrt þig
tala illa um annað fólk eða að þú
hafir tekið þátt í þannig umræðu.
Að þessu leyti, og á svo marga
aðra vegu, varstu einstök.
Elsku frænka, það voru for-
réttindi að fá að kynnast þér.
Minningin um þig er af fegurð og
hlýju.
Einar frændi.
Það er margs að minnast þeg-
ar við kveðjum Kristínu, ástkæra
frænku og vin sem hefur verið
órjúfanlegur hluti tilveru okkar
síðustu 30 árin. Ekkert okkar
grunaði að leiðir myndi skilja svo
skjótt og við gerðum svo sann-
arlega ekki ráð fyrir öðru en að
Kristín tæki þátt í gleði og sorg-
um fjölskyldunnar hér eftir sem
hingað til.
Við minnumst þess þegar
Kristín kom í heiminn og við
fylgdumst með henni vaxa úr
grasi, lítilli hnátu umvafinni ást
og umhyggju foreldra sinna.
Kristín var frá fyrstu stund mikill
gleðigjafi, hláturmild, fínleg og
falleg. Hún var smávaxin fram
eftir aldri og þótt hún væri skýr
og kotroskin var hún af og til lítil í
sér. Á slíkum stundum sótti hún
styrk til foreldra sinna og systk-
ina. Þannig er okkur minnisstætt
hvernig faðir hennar kenndi
henni að hjóla með því að hlaupa
með henni kvöld eftir kvöld úti á
lóð Laugarnesskóla þar til hún
hafði náð nægri færni á reiðhjól-
inu sínu til að taka þátt í leikjum
jafnaldranna sem brunuðu um
hverfið. Og móðir hennar var
ætíð reiðubúin að stappa stálinu í
litlu stúlkuna sína og hvetja hana
til dáða.
Fjölskyldurnar eru nákomnar
og hafa lengst af búið í nágrenni
hvor við aðra, auk þess að eiga
saman unaðsreit við Þingvalla-
vatn. Þær frænkur og jafnöldrur,
Kristín og Hrafnhildur dóttir
okkar, eyddu því löngum stund-
um saman á uppvaxtarárunum. Í
minningunni eru þær næstum
sem ein að bardúsa við eitthvað
skemmtilegt heima fyrir, skott-
ast um Teigana, sinna sameigin-
legri tómstundaiðju eða syngja,
spila eða bara stússa saman í
sveitinni.
Menntaskólaárin og fyrstu há-
skólaárin voru sérlega góður tími
í lífi Kristínar. Hún blómstraði í
námi og félagsstarfi, söng í kór
og um tíma tók hún þátt í störfum
hjálparsveitar. Frá henni stafaði
hlýju og væntumþykju og hún
var afar ræktarsöm við þá sem
næstir henni stóðu. Síðustu tvö
árin dvaldi Kristín að mestu við
nám og störf á Spáni en við heim-
komuna síðastliðið sumar var
augljóst að henni leið ekki vel.
Það var aðdáunarvert að fylgjast
með því hve foreldrarnir og
systkinin lögðu sig fram um að
styðja hana. Vegna þess hvað
Kristín var eljusöm í veikindum
sínum og sinnti náminu vel grun-
aði engan hve þungbær líðan
hennar var. Hún vildi hins vegar
ekki íþyngja öðrum með erfið-
leikum sínum og kaus að takast á
við þá á sinn hátt. Því kom fráfall
hennar öllum í opna skjöldu. Það
er afar sárt að sjá á eftir Kristínu
en minningarnar um ljúfa stúlku
og góðan vin munu lifa í hugum
okkar og hjörtum.
Snæfríður og Gunnar.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn
þína
sem hefði klökkur gígjustrengur
brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi
lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast
ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðmundsson.)
Elsku Baldur, Karítas, Arn-
aldur, Ólafur og Þórhildur, við
vottum ykkur okkar dýpstu sam-
úð.
Minningin um góða vinkonu
lifir í hjörtum okkar.
Þórhildur og Ágústa.
Þau hræðilegu tíðindi sem mér
bárust fyrir rúmri viku voru svo
óraunveruleg og eru enn. Að
þessi yndislega stelpa, sem ég
var svo heppinn að kynnast í
gegnum vináttu mína við Óla,
væri ekki lengur á meðal vor.
Þegar ég minnist Kristínar er
brosið það fyrsta sem kemur upp
í hugann. Fallegra og bjartara
bros verður vart fundið. Þegar ég
kom í heimsókn á Laugarásveg-
inn og hún var heima tók hún allt-
af á móti manni brosandi og lýsti
upp allt í kringum sig. Fyrir mér
þá lýsir einmitt þetta einlæga og
fallega bros hvernig karakter
Kristín hafði að geyma. Kristín
var yndisleg stelpa, skemmtileg,
hlý, með þægilega nærveru og
sýndi því sem maður hafði frá að
segja alltaf raunverulegan áhuga,
þó svo sumt af því hafi nú ef til vill
ekki verið mjög áhugavert. Slík-
ur eiginleiki er sjaldséður í fólki
en þann eiginleika kann ég virki-
lega að meta. Ég er þakklátur
fyrir að hafa kynnst Kristínu og
finnst sárt að þurfa að kveðja
hana í dag. Kristínar verður sárt
saknað um ókomna framtíð.
Kæra fjölskylda, missir ykkar
er mikill, megið þið finna styrk
hvert í öðru til að takast á við
sorgina.
Guðmundur Sigbergsson.
Orð mega sín lítils til að tjá til-
finningar sínar þegar ástkær vin-
kona fellur frá í blóma lífsins.
Fregnin um fráfall minnar gömlu
bekkjarsystur og vinkonu, Krist-
ínar Baldursdóttur, kom sem
reiðarslag sem erfitt er að sætta
sig við. Fáar manneskjur, sem ég
hef kynnst á lífsleiðinni, bjóða af
sér svo mikinn þokka og birtu
sem Kristín gerði.
Hún var ein af okkur sjö sem
fórum saman í MR úr Lauga-
lækjarskóla og milli okkar mynd-
uðust sterk vináttubönd. Eitt af
því sem við Kristín áttum sam-
eiginlegt var að feður okkar
höfðu starfað saman í ungliða-
hreyfingu Sjálfstæðisflokksins
hér á árum áður og við göntuð-
umst stundum með það, sérstak-
lega um ljósmyndina af þeim
tveimur með Nixon, fyrrverandi
Bandaríkjaforseta.
Í seinni tíð vorum við mest-
megnis sitt í hvoru landinu, en við
reyndum þó ávallt að hittast og
ræða málin þegar tækifæri gáf-
ust til. Kristín var þá, eins og hún
hafði alltaf verið, björt og
skemmtileg og þannig verður
hún í minningu minni og allra
þeirra sem urðu þeirrar gæfu að-
njótandi að kynnast henni.
Hugur minn hvílir hjá fjöl-
skyldu Kristínar á þessum erfiðu
tímum.
Blessuð sé minning minnar
kæru vinkonu.
Stefán Gunnar Sveinsson.
Samferð okkar með yndislegri
vinkonu er á enda í bili og við sitj-
um eftir í tárum, söknuðurinn
nístir hjartað. Það er svo óskilj-
anlegt að þurfa að halda áfram að
lifa án Kristínar. En minningarn-
ar um vináttu okkar og samveru-
stundir fylla okkur þakklæti fyrir
að hafa átt svona góðan og trygg-
an vin. Við munum aldrei gleyma.
Við huggum okkur við þá til-
hugsun að hittast aftur í ríki
Krists þar sem ekkert fær aftur
skilið okkur að, því
„dauðinn mun ekki framar til vera,
hvorki harmur né vein né kvöl er fram-
ar til.“ (Opb. 21:4).
Hvíl í friði, elsku vinkona.
Karítas, Baldur, Arnaldur, Óli
og Þórhildur, við vottum ykkur
okkar dýpstu samúð og biðjum
góðan Guð að veita ykkur styrk.
Þóra Lilja og Helga.
Elsku fallega Kristín, ég vil
ekki trúa því að það sé komið að
kveðjustund. Ég man þegar við
hittumst fyrst í félagsmiðstöðinni
Árseli þar sem Aus var með mót-
tökuráðstefnu fyrir erlenda sjálf-
boðaliða. Ég tók strax eftir því
hversu mikla útgeislun þú hafðir
og varst einstaklega hlý og vina-
leg. Svona varstu alltaf, svo hlý,
góð, dugleg og umhyggjusöm.
Við störfuðum saman í stjórn
Aus í nokkur ár. Það var mjög
gefandi tími og upphaf að okkar
vinskap. Seinna leigðum við sam-
an á Hrannarstígnum og áttum
þar margar góðar stundir. Þótt
leiðir okkar hafi ekki legið jafn-
mikið saman síðustu ár reyndum
við þó að hittast af og til en alltof
sjaldan. Ef mögulegt væri að sjá
fram í tímann þá hefði ég sann-
arlega nýtt tímann betur. Ég er
þakklát fyrir heimsóknina þína
um daginn, að þú sást litla dreng-
inn minn, en svo sorgmædd yfir
að hann skuli ekki fá að kynnast
þér. Ég er þakklát fyrir vinskap
okkar, fyrir þann tíma sem við
áttum saman og hafa kynnst eins
miklum öðlingi og þú varst. Eftir
lifir minningin um einstaka
manneskju.
Megi Guð vera með þér elsku
vinkona.
Ég votta fjölskyldu Kristínar
alla mína samúð.
Áslaug Ármannsdóttir.
Skólasystir okkar, Kristín
Baldursdóttir, er fallin frá, langt
um aldur fram. Fregnin af and-
láti hennar fyllti okkur sorg og
við minnumst yndislegrar stúlku
með mikilli hlýju. Kristín setti
sterkan svip á hópinn okkar í
grunnskóla en hún var brosmild
og glettin, félagslynd og vildi öll-
um vel. Hún var trygg og sönn
vinkona.
Kristín
Baldursdóttir