Morgunblaðið - 01.02.2013, Qupperneq 29

óþarfi, en ein af mínum skemmti-
legustu minningum er þegar Jón
hélt upp á fertugsafmælið sitt á
dásamlegum vordegi fermingar-
árið mitt. Það var yndisleg veisla
þar sem sveitungar og vinir sam-
fögnuðu og sungið var langt inn í
nóttina. Já, þótt margir verði til
að muna störf Jóns frænda míns í
þágu sveitarfélagsins, eru mér þó
eftirminnilegust hlutverk hans á
leiksviðinu þegar leikfélagið var
og hét. Þá var gaman.
Nú er hugur minn hjá Þóru
minni sem lifir mann sinn, börn-
unum, tengdabörnunum og yngri
afkomendunum sem hann dáðist
svo að. Þau eiga dýrmætar minn-
ingar að ylja sér við.
Blessuð sé minning Jóns
frænda míns.
Elsa Jónasdóttir.
Stór skörð eru höggvin í Mela-
fjölskylduna þessa dagana. Fyrst
kvöddum við móður mína, Ellu
Dís, og nú er Jón föðurbróðir
minn allur. Minningar frá æsku-
dögunum á Melum leita því óhjá-
kvæmilega á hugann. Frá amstr-
inu þar sem börnin tóku þátt,
stelpurnar innan dyra en strák-
arnir úti, þótt hægt væri að nota
þær í smærri verk, s.s. að reka úr
túnum, tína grjót úr nýræktinni –
nóg af grjóti í Melatúnunum – en
óþarfi að kenna á dráttarvélar og
önnur farartæki, þau voru ætluð
strákunum.
Þeir voru svolítið fastir í hefð-
unum, Melabræður. Yndislegir
menn, hver á sinn hátt, og létu
sér annt um okkur öll, frænd-
systkinin. Ég hygg að Jón hafi lit-
ið á sig sem höfuð stórfjölskyld-
unnar, enda elstur bræðranna, og
að við missi föður þeirra hefði
ábyrgðin flust á hans herðar.
Jón var aðgætinn í fjármálum
og því eðlilegt að hann veldist til
trúnaðarstarfa í sveitinni. Þá var
hann virkur í starfi ungmenna-
félagsins; góðir leikhæfileikar
komu í ljós og oft var hann í
stórum hlutverkum þegar sett
voru upp leikrit og ógleymanleg
eru kvöldin sem þeir sátu saman,
pabbi og hann, og sömdu leik-
þætti og gamanmál sem flutt
voru á þorrablótum. Þeir voru
góðar eftirhermur og léku eftir
röddum stjórnmálamanna og
annarra tíðra gesta í útvarpinu.
Jón var heimakær, fór lítið af
bæ nema hann ætti erindi. Ég
man þó eftir kaupfélagsferð vest-
ur á firði sem þau hjón höfðu
mikla ánægju af, annars var ekki
farið nema á Hvammstanga og
ekinn Vatnsneshringurinn, á
æskuslóðir Þóru og hennar fólk
heimsótt.
Ég man varla eftir Jóni frænda
mínum öðruvísi en sívinnandi.
Búskapurinn átti hug hans allan
og skipaði sauðkindin æðstan
sess. Hann var fjárglöggur, gat
séð heiman frá fjárhúsum ef ein-
hverja ána vantaði annað lambið
frammi á hlíð, þá var sest upp í
bílinn og keyrt frameftir og hug-
að að lambánum. Hann þekkti fé
frá öllum bæjum í Laxárdalnum á
leið vestur í Stykkishólm, og
sagði Lilla dóttir hans hann hafa
horft meira á féð en veginn.
Frændi minn var ekki alltaf
bjartsýnasti maður á Íslandi.
Hann óttaðist rigningarsumur;
vildi eiga nægar fyrningar fyrir
veturinn, alltaf væri hætta á haf-
ís, svellalögum og þ.a.l. kali í tún-
um. Hann hafði áhyggjur af efna-
hagsmálum þjóðarinnar allt fram
undir það síðasta. En svo gat
hann farið á flug þegar rætt var
um virkjanir og hafði áhuga á að
virkja meira í landi Mela.
Ég átti þess kost að hjálpa til á
heimilinu sem unglingur þegar
Þóra þurfti að fara á sjúkrahús.
Matseldin hjá okkur frænkunum
komst líklega ekki í tæri við það
sem frændi minn var vanur hjá
sinni góðu konu, en ef eitthvað
bragðaðist ekki vel kvartaði hann
ekki en sagði að við þyrftum nú
ekki að elda þetta aftur. Síðar
kom ég oft í heimsókn í nýja húsið
suðurfrá. Þar var gott að koma,
drekka kaffi og spjalla um menn
og málefni, kannski fá nýjustu
stökurnar úr kompu Þóru og sýn
Jóns á pólitíkina. Allt of sjaldan
leit ég til þeirra í borginni, en fór
alltaf ríkari af hverjum fundi. Um
leið og ég þakka kærum frænda
samfylgd, sendi ég elsku Þóru
minni og öllum afkomendum inni-
legar samúðarkveðjur.
Ína Halldóra Jónasdóttir
frá Melum.
Fátt er betra í sveitinni en að
eiga góða granna. Þetta kemur í
hugann þegar maður er að kveðja
gamla nágranna frá Melum. Jón
Jónsson andaðist 23. janúar sl.
Daginn eftir var mágkona hans,
Elín Þórdís Þórhallsdóttir, borin
til grafar. Það er stutt á milli
Mela og Hrútatungu og nágrenn-
ið var einstaklega gott. Hrein-
skiptnari menn var tæpast að
finna en þá bræður, Jón, Jónas og
Sigurð.
Það var ekki bjart yfir sveitum
þegar Jón á Melum hóf búskap
með konu sinni Þóru Ágústsdótt-
ir. Niðurskurður vegna mæði-
veiki stóð yfir með tilheyrandi
erfiðleikum, en ekkert annað kom
til greina en að búa á Melum.
Jón var bóndi af lífi og sál og
hafði til þess mikinn metnað. Átti
fljótt góðan bústofn, sem hann
hugsaði vel um, hafði líka góðar
afurðir. Landgæði mikil á Mel-
um. Bræðurnir byggðu allt upp á
Melum og ræktuðu mikið.
Jón bar mikla virðingu fyrir
forfeðrum sínum. Sama ættin
hafði þá búið á Melum frá því um
1660, í beinan karllegg og flestir
heitið Jón. Þessi saga var honum
hugleikin.
Jón stóð ekki einn, Þóra stóð
alla tíð við bakið á bónda sínum
og bjó honum og börnum þeirra
einstakt heimili. Ég kom oft til
þeirra og gestrisnin var einstök.
Það var mikil hlýja sem tók á
móti manni.
Jón kom víða við ásamt bú-
skapnum og tók þátt í félags- og
menningarmálum í héraði. Á
sjötta áratug síðustu aldar stóð
ungmennafélagið fyrir því að
setja upp leikrit á hverjum vetri.
Bræðurnir, Jón og Jónas, voru
þarna burðarásar ásamt fleirum.
Þegar þessu lauk samdi Jón
marga smáleikþætti, sem sýndir
voru á jólaskemmtunum og
þorrablótum. Hann stjórnaði og
lék jafnframt eitthvert hlutverk-
ið. Það kom fyrir að þetta væri
flutt í öðrum sveitum.
Jón varð formaður Veiðifélags
Hrútafjarðarár og Síkár árið
1974. Hann tók starfið föstum
tökum, var jafnframt gjaldkeri og
allt var í röð og reglu. Hann lét
svo af formennsku árið 1991.
Jón sá um viðhald sauðfjár-
veikivarnargirðinga hér á svæð-
inu um árabil. Hann sinnti þessu
af mikilli trúmennsku og vand-
virkni. Við vorum nokkrir sem
unnum hjá honum við þetta og
það var oft mikil glaðværð og
spaugsyrði sem gengu milli
manna. Eitt sinn hringdi Jón og
bað mig að koma með sér vestur í
Haukadalsskarð. Erindið var að
skoða nýtt girðingarstæði en
ákveðið var að færa girðinguna
ofar í landið. Mikið af landi Mela
var ofan við eldri girðinguna og
nú átti að ráða bót á því. Það var
gaman að ganga um svæðið með
Jóni og skynja áhuga hans á
verkefninu.
Vinátta okkar var mikil. Við
töluðum oft saman og ræddum þá
um allt það sem var efst á baugi.
Hann kom oft í heimsókn. Faðir
minn og þeir Melabræður voru
miklir vinir. Jón sagði stundum
þegar hann kom hér á hlaðið og
litaðist um: „Ég öfunda ykkur af
þessu góða útsýni á Geldingafell-
in.“ Jón brá búi vorið 1994 og
flutti til Reykjavíkur. Heilsan var
farin að bila. Hugurinn var mikið
fyrir norðan.
Það er fjársjóður að eiga allar
þessar góðu minningar um Jón á
Melum og samskiptin við allt
Melafólkið. Við Sigrún vottum
fjölskyldunni samúð okkar.
Gunnar Sæmundsson.
MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. FEBRÚAR 2013
✝ ÞorvaldurJónsson fædd-
ist á Tjörnum í
Eyjafjarðasveit 3.
ágúst 1926. Hann
lést á Dvalarheim-
ilinu Hlíð á Ak-
ureyri 24. janúar
2013.
Foreldrar hans
voru Jón Jónsson,
sjómaður f. 20.6.
1898, d. 18.11.
1973 og Guðbjörg Benedikts-
dóttir, húsfreyja f. 30.5. 1895,
d. 25.10. 1974. Systkin Þorvald-
ar voru: Ríkharð f. 28.10. 1924,
d. 15.5. 1997, Sigríður f. 13.11.
1928, d. 23.2. 2012 og Halldóra
f. 13.11. 1928, d. 4.5. 1958.
Þorvaldur kvæntist 19.11.
1949 eftirlifandi eiginkonu
sinni, Rósu Maríu Sigurð-
ardóttur frá Dalvík, f. 18.12.
1925. Foreldrar hennar voru
Sigurður Þorgilsson, f. 6.6.
1891, d. 11.4. 1951 og Petrína
Þórunn Jónsdóttir, f. 19.12.
1891, d. 18.4. 1974.
Þorvaldur lauk bókbands-
námi við Iðnskólann á Ak-
ureyri. Hann starfaði í Prent-
smiðju Björns Jónssonar fyrst
eftir að námi lauk, hjá Sýslu-
mannsembættinu á Akureyri til
ársins 1953 en var þá ráðinn til
Pósts og síma. Þar starfaði
hann allt til ársins 1996 eða
samfellt í 43 ár, fyrst sem skrif-
stofumaður, skrifstofustjóri og
síðar umdæmisfulltrúi Pósts og
síma á Akureyri. Þorvaldur
hafði bókband sem aukavinnu
með öðrum störfum alla tíð.
Þorvaldur gegndi ýmsum
trúnaðarstörfum í stjórn-
málum. Hann sat í bæjarstjórn
á Akureyri fyrir Alþýðuflokk-
inn í 12 ár. Þá var hann í mörg
ár virkur félagi í Lionsfélaginu
Hugin, í Félagi íslenskra síma-
manna, í Sambandi íslenskra
berklasjúklinga (SÍBS) og í Fé-
lagi eldri borgara á Akureyri.
Þá kom Þorvaldur að stofnun
HL-stöðvarinnar á Akureyri
ásamt mörgu öðru góðu fólki
og sat í stjórn hennar um hríð.
Þorvaldur verður jarðsung-
inn frá Akureyrarkirkju í dag,
1. febrúar 2013, og hefst at-
höfnin kl. 13:30.
Dóttir Þorvald-
ar og Rósu er Guð-
björg Þorvalds-
dóttir f. 13.7. 1952.
Maður hennar var
Sigbjörn Gunn-
arsson, f. 2.5. 1951,
d. 15.2. 2009. Börn
Guðbjargar og
Sigbjörns eru a)
Hildur Björk, f.
1972, maður henn-
ar er Stefán Geir
Árnason. Börn þeirra eru Jök-
ull Starri Hagalín, Hrafnhildur
Ýr og Arna Ísold; b) Guðrún Ýr
f. 1974, maður hennar er
Magnús Jónsson. Dætur þeirra
eru Eva María og Auður Ýr; c)
Þorvaldur Makan f. 1974, kona
hans er Katrín Jónsdóttir og
sonur Egill Darri; d) Rósa
María f. 1980. Fyrir átti Sig-
björn soninn Björn Þór f. 1972,
kona hans er Ástríður Þórð-
ardóttir og sonur þeirra Sölvi.
Sambýlismaður Guðbjargar er
Hallgrímur Jónasson f. 9.7.
1945
Afi minn Þorvaldur var svo
sannarlega myndarlegur maður.
Hávaxinn, grannur, með stærri
eyru en flestir og rauðbirkið hár
sem aldrei virtist ætla að grána.
Svo unglegur og líkamlega vel á
sig kominn að lengi vel taldi ég
sjálfri mér trú um að langt væri í
kveðjustund. Ég vildi svo gjarnan
trúa því að afi, þessi lífsglaði og
ljúfi sprelligosi, gæti tekið á móti
mér áfram með hlýjan faðminn og
stríðnislegt bros á vör. En í síð-
ustu heimsókn minni norður duld-
ist mér þó ekki að senn kæmi að
leiðarlokum.
Í æsku fór það mjög fyrir
brjóstið á okkur systkinum hversu
staðfastlega afi Þorvaldur hélt því
fram að hann væri Þórsari. Afi
hafði greinilega lúmskt gaman af
hvað þessi staðreynd olli okkur
systkinunum miklu hugarangri og
notaði hvert tækifæri til þess að
breiða vandlega úr forláta Þórs-
teppi í aftursætinu á ljósbláu
Cortinunni sinni. Svo ætlaðist
hann til þess að að fjórir litlir KA-
rassar létu vel um sig fara á rauð-
hvítu teppinu meðan hann ók,
venju samkvæmt, löturhægt um
götur Akureyrar. Í gegnum árin
gerðum við systkinin ótal tilraunir
til þess að fá afa til þess að láta af
þessari vitleysu. Sármóðguð föld-
um við teppið hans kæra og gáfum
honum KA-teppi í staðinn. En allt
kom þó fyrir ekki. Þórsari sagðist
hann vera og teppið skyldi vera í
bílnum. Eftir á að hyggja er ég þó
ekki í vafa um að KA-hjartað hans
sló bæði hraðar og fastar en
nokkru sinni Þórs-hjartað þegar
við systkin öttum kappi á leik-
vöngum bæjarins undir merkjum
KA.
Afi Þorvaldur bar hag okkar
systkina alla tíð fyrir brjósti.
Reglulega vorum við spurð hvort
okkur vantaði ekki aura. Sú var
auðvitað oft raunin, ekki hvað síst
ef íþróttaferðalög eða dansleikir
voru framundan. Þá var farið í
þvældan vindlakassann sem
geymdur var í læstri skrifborðs-
skúffu og spegilsléttir seðlar
reiddir af hendi. Afi og amma
studdu mig líka fjárhagslega
fyrsta árið í háskóla. Fyrir það
verð ég þeim ævinlega þakklát því
það munaði svo sannarlega um
aurinn þá.
Afi var sérlega handlaginn og
hafði einhverja fegurstu rithönd
sem ég hef nokkru sinni séð. Ung-
ur maður lærði hann bókband og
hafði það sem aukavinnu með öðr-
um stöfum. Fyrir okkur systkinin
var það ævintýri líkast að fá að
vera með afa í bókbandsherberg-
inu þar sem ilmurinn af skinni var
alltumfaðmandi, forvitnileg tæki
og tól þöktu veggi og ekki varð
þverfótað fyrir gullrenningum og
pappírsræmum. Í dag gleðst ég
yfir því að eiga nokkrar bækur
sem bera handbragði afa og vand-
virkni hans fagurt vitni. Vænst
þykir mér þó án vafa um inn-
bundna og áritaða gestabók sem
hann færði okkur hjónum
skömmu eftir að sambúð okkar
hófst. Afi var þá kominn hátt á átt-
ræðisaldur en bókinni fylgdi
handskrifaður miði með orðunum:
„Ég vona að þið getið notað bók-
ina þótt nokkrir hnökrar séu á
vinnubrögðunum. Ég held ég sé
ekki í fullri æfingu eins og íþrótta-
mennirnir segja.“
Hnökrarnir voru ekki nokkrir,
nema síður væri, og bókin hefur
komið að góðum notum. Hún mun
fylgja fjölskyldunni um ókomna
tíð, ekki síður en ljúfar minningar
um afa Þorvald.
Hildur Björk Sigbjörnsdóttir.
Í dag kveðjum við afa Þorvald
sem við minnumst með hlýjum
huga og miklu þakklæti. Við
systkinin eigum margar góðar
minningar um þennan hjartahlýja
og góða mann. Við minnumst allra
heimsóknanna til afa og ömmu í
Grenivellina en þar var nóg að fást
við og skemmtilegir staðir að leika
sér á. Oftar en ekki tók afi þátt í
þessum leikjum með okkur. Bók-
bindaraherbergi afa í kjallaranum
á Grenivöllum var heill ævintýra-
heimur út af fyrir sig. Þar fengum
við að sjá afa sinna helsta áhuga-
máli sínu. Í herberginu fengum
við að skoða allt leðrið sem hann
átti og eiga ómetanlega gullaf-
ganga af gyllingum bókanna sem
hann batt svo fallega inn.
Afi og amma höfðu ávallt gam-
an af að spila og voru þau dugleg
að spila við okkur systkinin. Spila-
hefð fjölskyldunnar í dag má að
miklu leyti þakka þeim. Afi gerði í
því að stríða okkur með því að
þykjast slakari spilari en hann var
og reyna að svindla á okkur, því
hann vissi að okkur þótti það
skemmtilegt. Aðfangadagur var
venjulega einn skemmtilegasti
dagur ársins. Þá var haldið árlegt
jólabingó hjá afa og ömmu. Ekk-
ert var til sparað, innpakkaðir
vinningar í boði, skálar fylltar af
snakki og kristalsskálin yfirfyllt af
góðgæti.
Afi var bjartsýnn að eðlisfari og
lifði lífinu með glaðværð og kímni.
Oft minnti hann okkur á Walter
Matthau, ekki af því að hann var
„grumpy old man“, heldur af því
að hann var óborganlega fyndinn
og skemmtilegur. Hann var líka
einstaklega góðhjartaður og ávallt
tilbúinn að hjálpa þeim sem þurftu
á aðstoð að halda. Hann var mikill
jafnaðarmaður og barðist ötullega
fyrir jöfnuði og réttindum fólks.
Afi var barngóður maður. Því
fengum við að kynnast í æsku og
síðar í heimsóknum okkar með
langafabörnin. Alltaf varð afi
fyrstur til að ná í dótakassann
þegar langafabörnin komu í heim-
sókn. Afi fylgdist vel með afkom-
endum sínum og leyndist það eng-
um að hann var stoltur af hópnum
sínum.
Afi og amma voru samstiga
hjón. Gaman var að fylgjast með
ást, umhyggju og samstöðu þeirra
gegnum lífið. Missir ömmu er því
mikill. Afi var fyrirmynd okkar
systkinanna. Við erum einstak-
lega lánsöm að hafa notið leið-
sagnar hans í öll þessi ár og fyrir
það þökkum við. Afa verður sárt
saknað en eftir standa dýrmætar
og fallegar minningar um góðan
mann sem mundu lifa um ókomna
tíð.
Guðrún Ýr, Þorvaldur
Makan og Rósa María.
Það eru nærri 65 ár síðan ég leit
hann fyrst augum þennan rauð-
hærða, glaðlega unga mann, sem
var samtíða tveimur systkinum
mínum á Kristneshæli forðum
daga meðan berklaveikin var enn
mikill vágestur á Íslandi. Þorgils
bróðir minn hafði verið til sjós þar
sem hann smitaðist af berklum og
kom heim veikur. Þá smituðust
þeir sem ekki höfðu berklabakt-
eríuna á heimilinu en sluppu með
það, nema Rósa systir mín, sem
var komin til Englands til að
freista gæfunnar þegar hún veikt-
ist. Hún kom því veik heim og fór
á „hælið“ eins og sagt var nokkru
á eftir Þorgils. Það er ef til vill
ekki auðvelt fyrir fólk í dag að
ímynda sér þessar aðstæður þeg-
ar ungt fólk „í blóma lífsins“ er
dæmt til einangrunar á berkla-
hæli oft svo árum skipti, því lækn-
ingin var ekki fljótvirk og stund-
um náðist enginn bati.
Þar sem ég hafði fengið berkla-
bakteríuna fékk ég að heimsækja
systkini mín og fór stundum um
helgar því ég var í skóla á Akur-
eyri og þarna sá ég Þorvald, sem
seinna átti eftir að giftast Rósu
systur og búa með henni langa
ævi, fyrst. Ekki man ég hve lengi
þau voru á hælinu en líklega hafa
bæði útskrifast á sama tíma og
settu þá saman bú heima hjá for-
eldrum Þorvaldar að Lögbergs-
götu 3. Seinni vetur minn í skól-
anum fékk ég að búa þar með
þeim. Í heimilinu var einnig yngri
systir Þorvaldar, sem líka var
berklaveik en var ekki smitberi.
Hún fékk aldrei varanlegan bata
af þessum sjúkdómi og lést úr
honum mörgum árum seinna. Þar
fyrir utan hafði Guðbjörg, móðir
Þorvaldar, kostgangara sem voru
tveir ungir skólastrákar svo dauf-
legt var heimilislífið ekki.
Mér hefur dvalist við þennan
inngang að örfáum minningarorð-
um um minn kæra mág, sem aldr-
ei lét mig finna að ég væri að-
skotamanneskja á hans heimili þó
ég yrði þaulsætin. Ég flutti með
þeim í nýju íbúðina þeirra á Greni-
völlum 18 árið 1954, þar sem þau
bjuggu með dóttur sinni Guð-
björgu en þeirra dvöl þar varði í
rúm 40 ár. Árið 1955 bætti ég syni
mínum í heimilið og fóstruðu þau
hann með mér fyrstu árin í hans
lífi og er ég þeim ævilangt þakklát
fyrir það.
Ég fékk að vera hjá þeim hjón-
um seinustu 3 sólarhringana í ævi
Þorvaldar og það voru ljúfar
stundir eftir að búið var að finna
góða verkjameðferð fyrir hann.
Seinasta árið var búið að vera
þeim að mörgu leyti erfitt, heilsu
Þorvaldar hrakaði dag frá degi og
Rósa fékk hvert áfallið á fætur
öðru, sem hún þó hafði náð nokkr-
um bata af. En hann var alveg
tilbúinn að leggja í seinustu ferð-
ina og lét það í ljós stuttu áður en
að því kom. Það er svo margt, sem
mig langar til að segja og ég
mundi það allt í nótt en nú er það
farið svo ég læt hér staðar numið.
Mér verður lengi minnisstæð
þessi dvöl mín í Beykihlíð þar sem
allt starfsfólkið var boðið og búið
að létta undir og gerði það af nær-
gætni og hlýju, sem ég er mjög
þakklát fyrir. Systur minni, syst-
urdóttur, barnabörnum Þorvaldar
og þeirra fólki sendi ég mínar inni-
legustu samúðarkveðjur. Minn-
ingin lifir um yndislegan eigin-
mann, góðan mág, frábæran föður
og bráðskemmtilegan afa.
Þín mágkona.
Sigurveig Sigurðardóttir
(Veiga).
Ég man vel þá stund er ég hitti
Þorvald í fyrsta sinn. Það var á 17.
júní fyrir nærri 22 árum, ég var
nýflutt til Akureyrar til Nonna
míns og við ákváðum að taka þátt í
siglingakeppni þennan dag. Þegar
keppni lauk vorum við bæði svöng
og Nonni sagði mér frá því að
Rósa móðursystir hans væri með
kaffi og við skyldum drífa okkur
þangað. Ég vildi vita hvort ekki
væri við hæfi að skipta um föt en
unnustinn þverneitaði því. Þá kom
ég í fyrsta skiptið inn á fallegt
heimili þeirra Þorvaldar og Rósu á
Grenivöllunum. Auðvitað var dúk-
að borð, kaffibrauð í stórum stíl og
sparistell í boði og öll stórfjöl-
skyldan samankomin, sparikædd
á þjóðhátíðardaginn. Ég hugsaði
Nonna þegjandi þörfina þar sem
ég stóð í siglingagallanum. En
áhyggjur af óviðeigandi klæðnaði
gleymdust fljótt, gestrisni og
elskulegheit þeirra hjóna sáu til
þess. Valdi var einstaklega nota-
legur maður, glaðlyndur, ljúfur og
sérstakt snyrtimenni, þau Rósa
voru alltaf sérstaklega glæsileg
hjón. Seinna átti hann eftir að
leyfa mér að prófa að binda inn
bækur hjá sér og leiðbeina mér
með það skemmtilega verk, það
gerði hann ljúflega á meðan strák-
arnir mínir hámuðu í sig góðgæti
hjá Rósu frænku sinni. Börnin
okkar urðu öll hænd að Valda,
hann stríddi þeim hæfilega mikið
og sýndi þeim ástúð og áhuga.
Valdi og Rósa hafa verið með okk-
ur í öllum stærri viðburðum fjöl-
skyldunnar frá því að við hjónin
byrjuðum okkar búskap, auk
margra skemmtilegra grillveislna
í Suðurbyggðinni og það er sann-
arlega sjónarsviptir að manni eins
og Valda. Ég hafði orð á því við
Nonna að ég hefði aldrei heyrt
Valda hækka róminn eða reiðast
og hann minnist þess ekki heldur
og hefur þó þekkt hann allt sitt líf.
Hann var samt alls ekki skoðana-
laus maður og var vel að sér um
ýmislegt og skemmtilegt og fróð-
legt að eiga við hann samræður.
Við hjónin sendum Rósu,
Guggu og allri þeirra fjölskyldu
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur og kveðjum með virðingu heið-
ursmanninn Þorvald Jónsson.
Herdís A. Jónsdóttir
og Jón Sigurðsson.
Þorvaldur Jónsson
HINSTA KVEÐJA
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Jökull Starri, Egill Darri,
Hrafnhildur Ýr, Eva
María, Auður Ýr og Arna
Ísold.