Morgunblaðið - 13.02.2013, Síða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 13. FEBRÚAR 2013
✝ Guðjón Helga-son fæddist í
Vík í Mýrdal 21.
september 1942.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urnesja 5. febrúar
2013.
Foreldrar hans
voru Helgi Helga-
son, f. 30. júní 1911,
d. 26. október 1985
og Jóhanna Hall-
dórsdóttir, f. 24. ágúst 1909, d.
15. febrúar 1969. Systkini Guð-
jóns eru: Halldór Hörður, f. 19.
janúar 1930, Helgi Grétar, f. 31.
janúar 1935, d. 19. september
1990, Valgeir Ólafur f. 13.jan-
úar 1937, d. 27. janúar 2012,
Bára, f. 17. september 1938,
Sævar, f. 12. júlí 1941, d. 28. des-
ember 2008, Jón Bjarni, f. 18.
febrúar 1949. Guðjón kvæntist
31. desember 1971 Sveinborgu
unglingsárunum tók Guðjón
þátt í því að endurvekja skátafé-
lagið Víkverja í Njarðvík en
hann starfaði á vegum þess í
nokkur ár. Þá gekk hann í Ung-
mennafélagið tólf ára að aldri
og keppti í knattspyrnu í öllum
flokkum. Hann keppti með
meistaraflokki í körfubolta og
síðar með lávarðadeild félags-
ins. Guðjón keppti í körfubolta
með íþróttafélagi Keflavík-
urflugvallar og var formaður
þess félags síðustu árin eða þar
til félagið sameinaðist UMFN. Á
fullorðinsaldri hefur Guðjón
stundað ýmsar íþróttir eins og
t.d. skíði og keilu. Þá hefur
hann starfað mikið fyrir Al-
þýðuflokksfélagið í Njarðvík,
sat í kjördæmisráði, í bæj-
arstjórn og byggingarnefnd eitt
kjörtímabil og var formaður Al-
þýðuflokksfélags Njarðvíkur í
áraraðir.
Útför Guðjóns verður gerð
frá Ytri-Njarðvíkurkirkju í dag,
13. febrúar 2013, og hefst at-
höfnin kl. 14.
Daníelsdóttur, f. 2.
desember 1943.
Barn Guðjóns og
Sveinborgar er
Sunneva Guðjóns-
dóttir, f. 5. ágúst
1983. Guðjón fædd-
ist í Vík í Mýrdal og
ólst þar upp til ell-
efu ára aldurs. Þá
fluttist fjölskyldan
til Ytri-Njarðvíkur
þar sem hann hefur
búið síðan. Guðjón lærði skipa-
smíði í Skipasmíðastöð Njarð-
víkur og vann þar í átta ár. Þá
lærði hann húsasmíði hjá Tré-
smíðaverkstæði Héðins og
Hreins í Njarðvík og hefur síðan
unnið við húsasmíðar hjá ýms-
um fyrirtækjum. Lengst af
starfaði hann þó hjá Íslenskum
aðalverktökum. Guðjón var alla
tíð mikill áhugamaður um heil-
brigt líferni og íþróttaiðkun. Á
Elsku pabbi minn. Ég veit
ekki hvernig heimurinn getur
verið svona grimmur og ósann-
gjarn að taka þig frá okkur
mömmu, þú svona heilsuhraust-
ur og ekki tilbúinn að kveðja.
Það var nú bara í desember síð-
astliðnum að við fengum þær
hræðilegu fréttir að þú hefðir
greinst með erfiðan sjúkdóm,
krabbamein. Ég sem hélt að fjöl-
skyldan væri búin að ganga í
gegnum nógu mikla erfiðleika
síðastliðið ár, en maður veit víst
aldrei hver er næstur.
Eins og sorgin er nístandi
þessa dagana yfir því að þú sért
farinn og lífið hefur á einhvern
hátt stoppað í bili, þá er mikil
huggun í að hugsa um lífsferil
þinn og það góða líf sem þú hef-
ur gefið mér. Í gegnum mín upp-
vaxtarár var pabbi ávallt skjólið
sem hægt var að leita til og var
hann reiðubúinn til hjálpar.
Pabbi stundaði ávallt störf sín af
mikilli samviskusemi og heiðar-
leika og leysti öll mál sem upp
komu með jákvæðni og stað-
festu. Hann pabbi var dáður og
virtur, hann var lýsandi dæmi
um einstakan mann sem lagði
allt á sig. Metnaður í starfi, heið-
arleiki, samviskusemi, atorku-
semi, nákvæmni og úrræðagóður
eru allt orð sem lýsa pabba mín-
um. Það var því sárara en orð fá
lýst að horfa á eftir þér inn í ei-
lífðina. Við mamma erum þó
þakklátar fyrir að þú fékkst
hvíldina, eftir stutta baráttu,
tveir mánuðir eru ekki langur
tími í lífsbaráttu.
Í þessari baráttu varst þú
hetja sem lést ekkert stoppa þig,
æðruleysið sem þú sýndir og
hinn óþreytandi lífsvilji var
aðdáunarverður.
Elsku pabbi minn, ég verð þér
ævinlega þakklát fyrir allar
mjúku strokurnar sem fóru um
vanga mína og ég á aldrei eftir
að gleyma kossunum sem ég
fékk á dánarbeð þínum, þeir
voru veittir af veikum mætti en
mikilli elsku. Þeir voru það síð-
asta sem þú gast gert á þinni fal-
legu ævi. Við mamma munum
halda okkar lífi áfram og geyma
allar þær góðu minningar sem
við eigum um þig á góðum stað í
hjörtum okkar. Ég elska þig um
alla eilífið elsku besti pabbi
minn.
Þín dóttir,
Sunneva.
„Gutti er nákvæmlega eins í
útliti, hefur ekkert breyst. Hér
er hann bara í smækkaðri
mynd,“ sagði maðurinn minn
skellihlæjandi, þegar hann skoð-
aði myndskeið frá árinu 1954 af
gamla, ævintýralega leikvellin-
um í Ytri-Njarðvík, en þar var
Guðjón Helgason auðþekkjan-
legur í hópi margra annarra
barna. Við sýndum Gutta mynd-
skeiðið í janúar sem leið þegar
hann lá á sjúkrahúsi og var hann
okkur sammála. Sérstaklega
veittum við því athygli hvernig
hann bar sig að þegar hann
stökk yfir hestinn. Í lendingunni
rétti hann grafalvarlegur og
tignarlegur úr sér með hendur
niður með síðum eins og fremstu
fimleikakappar gera.
En svona var Gutti alltaf.
Hann anaði aldrei að neinu.
Hann lærði rétt handtök og
vandaði sig. Þetta átti við um allt
sem hann tók sér fyrir hendur,
sama hvort um var að ræða
skíðaíþróttina, körfuboltann,
dansinn, keilu, gítarspil, smíð-
arnar eða samskipti við annað
fólk.
Gutti var mikill lífskúnstner.
Hann var sjálfum sér nógur og
hafði alltaf eitthvað fyrir stafni.
Hann var sífellt að bæta við sig
og læra eitthvað nýtt og ég get
ekki ímyndað mér að honum hafi
nokkurn tíma leiðst. Flest leitum
við að einhvers konar jafnvægi í
lífinu og sumum reynist það erf-
itt, en mig grunar að Gutti hafi
fengið slíkt jafnvægi í vöggugjöf.
Ég kynntist Gutta fyrst þegar
hann og Sveina systir mín voru í
tilhugalífinu. Hún var nítján ára,
en hann tvítugur. Hann gekk
heiman frá sér, stoppaði í sjopp-
unni á leiðinni heim til okkar og
keypti rauðan konfektpoka
handa Sveinu sinni. Mér, litlu
systur Sveinu, þótti strax afar
vænt um Gutta og konfektpok-
ann.
Allar götur síðan hafa hann og
Sveina verið fastur og traustur
punktur í lífi fjölskyldunnar. Á
meðan við systkini Sveinu bjugg-
um erlendis, þá bjuggu Sveina
og Gutti heima, í húsinu sem
Gutti byggði. Mamma gat alltaf
reitt sig á þau og einnig við hin.
Um tíma bjó ég hjá þeim og
margir aðrir úr fjölskyldunni
hafa dvalið hjá þeim og Sunnevu
dóttur þeirra í lengri eða
skemmri tíma.
Það hafa verið forréttindi fyr-
ir mig og fjölskyldu mína að
dvelja með Sveinu, Gutta og
Sunnevu í sumarbústöðunum í
Vík í Mýrdal og í Skorradalnum.
Gutta þótti svo vænt um Víkina,
enda fæddur þar.
Þessari væntumþykju miðlaði
hann til okkar sem einnig tókum
ástfóstri við staðinn. Í minning-
unni sem ég ætla að halda fast í
göngum við úlpuklædd í úðarign-
ingu nálægt Reynisdröngum.
Gutti er með kíkinn um hálsinn,
tilbúinn að skoða fuglana sem
sveima þar um. Hann segir okk-
ur frá uppvaxtarárunum í Vík og
brimið leikur undir orðin hans.
Takk fyrir samfylgdina, Gutti
minn.
Hulda Karen Daníelsdóttir.
Það er með söknuð í hjarta
sem ég kveð frænda minn og
góðan vin, en á sama tíma horfi
ég til baka með hlýhug og ein-
skæru þakklæti. Þakklæti fyrir
allar þær stundir er við áttum
saman.
Á uppeldisárum fórum við
systkinin oft með Guðjóni og
Sveinu í Bláfjöll á skíði, einnig
áttum við margar góðar stundir í
„Víkinni“. Síðasta ferð sem ég
fór með Guðjóni og Jóni var far-
in síðasta sumar í Búðardalsá,
áttum við frændurnir þar frá-
bæra stund. Alltaf var hægt að
leita ráða hjá Guðjóni og þegar
við systkinin byggðum bústaðinn
okkar teiknaði Guðjón hann fyrir
okkur með sinni útsjónarsemi og
gaf okkur góð ráð. Þegar Guðjón
hætti störfum hjá ÍAV fékk ég
hann til starfa hjá ÁÁ verktök-
um, þar leyndi sér ekki fag-
mennska hans og útsjónarsemi.
Persónuleiki Guðjóns og viðhorf
hans til lífsins var til eftir-
breytni. Sem dæmi var okkar
síðasta samverustund á sjúkra-
húsinu á þann veg að hann var
ákveðinn í því að ná sér og fara á
skíði sem fyrst.
Þá var pólitík hans hjartans
mál og mikið rætt um flokksþing
Samfylkingarinnar sem stóð þá
yfir. Guðjón frændi var mér mik-
il fyrirmynd og heiður og for-
réttindi að hafa hann í lífi mínu,
sorgin og söknuðinn er sár.
Elsku Sveina og Sunneva, ég
votta ykkur mína dýpstu samúð
og minning lifir um yndislegan
mann.
Áslaugur Stefán Einarsson.
Elsku Guðjón frændi. Ég vil
þakka þér fyrir allar góðu minn-
ingarnar sem ég á um þig. Alltaf
svo hraustur, hress og kátur.
Á ættarmótum í Víkinni varst
þú alltaf tilbúinn með gítarinn og
fékkst alla til að syngja með þér
langt fram á nótt.
Það var alltaf svo gaman að fá
að koma með ömmu Báru til þín
og Sveinu. Ég fékk að tína ber í
garðinum með ykkur og fylgjast
með ykkur Sveinu gera úr þeim
rifsberjasultu.
Þegar ég varð eldri og var í
fjáröflun fyrir körfuna eða skól-
ann nýtti ég tækifærið til að
koma og spjalla við ykkur. Þú
hafðir mikinn áhuga á ferðunum
sem ég var að fara í og að sjálf-
sögðu styrktuð þið mig.
Þetta er bara brot af þeim
minningum sem ég á og mun
varðveita um þig.
Elsku Sveina og Sunneva,
missir ykkar er mikill. En minn-
ingarnar sem þið eigið eru dýr-
mætar og munu fylgja ykkur um
ókomna tíð.
Hvíldu í friði elsku frændi.
Hjördís Hafsteinsdóttir.
Gutti og Sveina, Guðjón
Helgason og Sveinborg Daníels-
dóttir móðursystir mín, voru
stór hluti af mínum uppvexti.
Þau voru eins og aðrir foreldrar
okkar systkina. Þau voru lengi
barnlaus en höfðu mikið að gefa
og margir nutu góðs af. Það eru
ófáir sem hafa búið hjá þeim um
lengri eða skemmri tíma. 1983
urðu þau þeirrar gæfu aðnjót-
andi að eignast hana Sunnevu
sína.
Mér fannst húsið þeirra alltaf
svo nýtískulegt og smart. Eins
og algengt var á árum áður
byggði Gutti húsið sitt sjálfur,
smíðaði meira að segja eldhús-
innréttinguna. Guðjón var fag-
urkeri sem hafði smekk fyrir
vönduðu handverki og fallegri
hönnun.
Hann var rólegur, yfirvegaður
og hafði þægilega nærveru.
Hann var virkur í pólitísku starfi
en samt man ég aldrei eftir að
hafa heyrt hann rífast um pólitík
eða hækka róminn.
Þegar hann varð fimmtugur
var haldin stór og skemmtileg
veisla. Við vorum nokkrar konur
heima hjá þeim að gera matinn
tilbúinn og allar sendum við
Gutta fram og til baka. Hann
haggaðist ekki í öllum látunum
en af og til fór hann inn í her-
bergi, spilaði á gítarinn sinn eitt
augnablik, kom svo aftur út og
lét okkur snúa sér.
Hann var íþróttamaður og
hélt sér í góðu formi. Árum sam-
an sýndi hann þann sjálfsaga að
fara eftir vinnu inn í herbergi og
gera æfingar eftir Atlaskerfinu.
Síðustu árin var hann keppnis-
maður í keilu, mér skilst að hann
hafi lesið bók um keilu á sjúkra-
húsinu.
Undanfarin ár hafði hann ver-
ið að taka allt húsið í gegn að
innan og utan. Mikið held ég
hann hafi verið feginn því að
þurfa ekki að horfa á ókláruð
verk þegar hann lá kraftlítill
heima.
Síðast þegar ég hitti hann,
rúmri viku áður en hann dó,
hugsaði ég hvernig er hægt að
vera svona flottur og smart orð-
inn svona veikur?
Elsku Sveina og Sunneva, ég
votta ykkur mína innilegustu
samúð.
Dagný Guðmundsdóttir.
Hlýja, hógværð, glettið bros
og gítarleikur er það sem kemur
fyrst upp í hugann þegar við
hugsum til Gutta. Þegar við
fengum þær fregnir að barátta
hans við veikindin væri á enda
var erfitt að trúa því.
Minningarnar um samveru-
stundir okkar með Gutta eru
ansi margar og leiðinlegt hvað
þær urðu færri með árunum.
Það má segja að Gutti og Sveina
eigi nú svolítið í okkur hjónum.
Það var einmitt á heimili þeirra
sem við fórum að skjóta okkur
saman fyrir alvöru. Þegar ég og
Sunneva urðum vinkonur var ég
tíður gestur á Hlíðarveginum og
oftar en ekki haldinn gleðskapur
áður en farið var út að skemmta
sér. Ég dáðist oft að þolinmæði
þeirra hjóna að hafa þetta unga
fólk inni á heimili sínu að ekki sé
talað um lætin sem okkur
fylgdu. Þessar stundir urðu samt
sem áður með þeim dýrmætustu
sem við eigum og Gutti og
Sveina stór partur af þeim því
þau tóku stundum þátt í gleðinni
og oftar en ekki tók Gutti fram
gítarinn. Honum fannst það nú
ekki leiðinlegt og ekki var verra
að hafa félaga við gítarspilið.
Okkur eru líka minnisstæð ætt-
armótin í Víkinni og þá var sama
upp á teningnum, spilað á gítar
og Gutti svo ánægður að fá fé-
lagsskap í undirspilið frá okkur
hjónum sem skiptumst á að spila
honum við hlið undir söng gest-
anna. Svo ekki sé minnst á Euro-
vision-partíið fræga sem við
minnumst á hverju ári með mikl-
um hlátrasköllum og munum
gera áfram um ókomna tíð.
Síðasta samverustund okkar
með Gutta var í brúðkaupinu
okkar 8. september sl. Aldrei
hefði okkur órað fyrir því þegar
við tvistuðum á dansgólfinu með
honum í veislunni að að svo
stuttum tíma liðnum hefði hann
kvatt þennan heim.
Gutti var einstaklega dugleg-
ur, iðinn og alltaf boðinn og bú-
inn þegar til hans var leitað.
Missir fjölskyldunnar er mikill
en mestur er hann hjá þeim
Sveinu og Sunnevu. Frábærar
minningar um einstakan mann
munu lifa með okkur öllum.
Elsku Sveina og Sunneva, við
sendum ykkur okkar dýpstu
samúðarkveðjur, megi algóður
Guð veita ykkur styrk og bless-
un á þessum erfiðu tímum.
Þótt ævitíminn eyðist
og ört verði þáttaskil
vér eigum margs að minnast
og margs að hlakka til.
Og sérhver með oss eldist
sem unnum vér hér á jörð
og á vorn hug og hjarta
vora heill og þakkargjörð.
(Þ. Ibsen.)
Gígja og Atli Geir.
Félagi okkar Guðjón Helga-
son er fallinn frá eftir stutt en
erfið veikindi. Guðjón sat í rit-
nefnd UMFN sem starfað hefur
í rúmt ár og er að vinna að af-
mælisriti UMFN sem gefið verð-
ur út á 70 ára afmæli félagsins
hinn 10. apríl 2014.
Guðjón starfaði af heilum hug
í nefndinni og greinilegt var að
hann lagði sig allan fram í verk-
efninu og kom alltaf með nýjar
hugmyndir á fundi nefndarinnar.
Hann var ótrúlega áhugasamur
og duglegur að finna til hug-
myndir í blaðið frá upphafstím-
um ungmennafélagsins. Það var
gaman að vinna með Guðjóni og
frásagnir hans af ýmsum við-
burðum í gegnum sögu félagsins
voru einstakar og reyndar stór-
merkilegar.
Guðjón var mikill ungmenna-
félagsmaður og ekki var komið
að tómum kofunum þegar hann
fór yfir starfsemi hreyfingarinn-
ar á nánast öllum sviðum. Hann
hafði sérstaklega gaman af því
að rifja upp gamla viðburði og
var ótrúlega minnugur þegar
farið var yfir gamla kappleiki og
viðburði ýmiskonar í starfsemi
ungmennafélagsins.
Við félagarnir í ritnefnd
UMFN munum sárlega sakna
fallins félaga okkar, skarð hans
verður vandfyllt.
Hvílík harmafregn
hjartansstrengur hvín.
Dynur dauðaregn,
daprast augu mín.
Lokast birtubrá,
og brosin hlý og skær.
Er vinur fellur frá,
færist myrkur nær.
(Páll Janus Þórðarson)
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem)
Sendum fjölskyldu Guðjóns
og vinum innilegar samúðar-
kveðjur.
F.h. ritnefndar UMFN,
Viðar Kristjánsson.
Elsku frændi, hvernig gat
þetta bara gerst, þú ert farinn,
svo skyndilega, og kemur ekki
aftur. Þú sem varst alltaf svo
hress.
Það er í mér mikill söknuður,
en ég veit að það hefur verið tek-
ið vel á móti þér hinumegin,
örugglega með snúðunum henn-
ar mömmu sem hefur tekið á
móti þér ásamt pabba, Sævari og
Grétari bræðrum þínum, for-
eldrum þínum og ekki síst Jó-
hönnu systur og Magga Dan
mági þínum. Það verða fagnaðar
fundir hjá þeim en að sama skapi
verður þín sárt saknað meðal
okkar sem eftir eru.
Skorradalurinn og Vík í Mýr-
dal voru þér kærir staðir. Hver á
núna að spila á gítarinn á ætt-
armótunum í Víkinni? Víkin var
þér sérlega kær. Sem dæmi um
það átti einu sinna að breyta til
og vera með ættarmót annars
staðar en í Víkinni, þar sem
mörgum þótti heldur langt að
fara þangað. Þú sagðir þvert nei
og sagðir að þú myndir þá bara
mæta einn í Víkina.
Þú varst mikill íþróttamaður,
ávallt jákvæður, jarðbundinn og
með ótakmarkað jafnaðargeð.
Þú varst eins og klettur þegar
við systkinin misstum mömmu,
Jóhönnu og pabba og varst alltaf
til staðar fyrir okkur. Ómældar
þakkir frá okkur í fjölskyldunni
fyrir það.
Að leiðarlokum, elsku frændi,
er það fyrst og fremst þakklæti
sem kemur upp í hugann, þakk-
læti fyrir það viðmót og hlýju
sem þú sýndir mér og fölskyldu
minni meðan á samfylgd okkar
stóð.
Elsku Sveina og Sunneva,
ykkar missir er mikill. Við fjöl-
skyldan vottum ykkur dýpstu
samúð og biðjum ykkur Guðs
blessunar. Minningin um okkar
kæra vin lifir.
Kveðja
Guðrún Bergmann
Valgeirsdóttir.
Guðjón Helgason
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, fósturfaðir og afi,
HELGI MARINÓ FRIÐFINNSSON,
Snægili 18,
áður til heimilis að Grundargerði 8,
Akureyri,
lést á heimili sínu þriðjudaginn 5. febrúar.
Útför hans fer fram frá Akureyrarkirkju föstudaginn 15. febrúar
kl. 13.30.
Blóm vinsamlegast afþökkuð, en þeim sem vilja minnast hans
er bent á Heimahlynningu á Akureyri.
Guðrún Jónsdóttir,
Ragnheiður Helgadóttir, Ari Þór Jónsson,
Sigurður Helgason, Aðalheiður Bragadóttir,
Agnes Sverrisdóttir, Lars Potrykus,
Hafdís Gylfadóttir,
Eva María, Una, Birkir Þór og Gígja.
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
KJARTAN INGIMARSSON,
bifreiðastjóri,
til heimilis að Kirkjuteigi 9,
Reykjavík,
lést á Hrafnistu þriðjudaginn 12. febrúar.
Þóra Kjartansdóttir,
Ingimar Kjartansson,
Björg Vigfúsína Kjartansdóttir (Lilla),
tengdabörn og barnabörn.