Morgunblaðið - 27.03.2013, Page 37

afi þú varst. Þú passaðir ófá skipt-
in en það var skondið að skipta um
bleiu á greyið barninu á eftir, hún
var teipuð það fast að maginn blés
út eftir losun, hún átti sko ekki að
losna á þinni vakt.
Það er erfitt að segja Gaur-
mundi, eins og þú kallaðir hann
alltaf, frá því að afi sé dáinn. Eitt
kvöldið bendir Andri mér á tungl-
ið. Ég fer þá að útskýra að afi sé
kominn til himna og hann sé ein af
stjörnunum og við getum alltaf
talað við hann. Ég fæ samstundis
stórt nei þar sem hann segir: afi
tunglið ekki stjarna. Þetta þýðir,
Væi minn, að þú þarft að vippa þér
í hlutverk karlsins í tunglinu
svona þegar Andra litla hentar, þú
ferð létt með það er það ekki.
Það er eitt sem brennur á mér í
þessu ferli öllu saman. Ég bara
trúi því ekki að þú eigir ekki eftir
að standa við hlið Árna þegar
hann loksins finnur þá einu réttu
til að giftast. Sem betur fer eign-
aðist þú nú fleiri stráka sem geta
tekið við og staðið þína vakt. Hver
á svo að dansa þennan líka hrika-
lega hallærislega dans langt fram
á nótt í veislunni?
Elsku Væi, æðruleysið og húm-
orinn hélst allt fram á síðasta dag.
Takk fyrir að gefa Andraling
svona mikið, fyrir að vera svona
opinskár um dauðann við okkur
hin og fyrir að vera besti tengda-
pabbi í heimi. Þú ert alveg magn-
aður maður og eins og ég lofaði
þér þá á ég eftir að passa vel upp á
hana Svönu þína.
Harpa Vífilsdóttir.
Elsku afi minn, ég þakka þér
fyrir allar samverustundir okkar
og allar gjafirnar sem þú hefur
gefið mér. Líka þegar við horfðum
saman á Aðþrengdar eiginkonur,
ég, amma og þú.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson)
Ég mun alltaf muna það sem þú
sagðir við mig þegar við kvödd-
umst í síðasta sinn.
Guð geymi þig, elsku afi minn.
Þitt barnabarn,
Svanhildur.
Elsku afi, takk fyrir allar sund-
ferðirnar og allar gjafirnar sem þú
gafst mér. Ég mun alltaf muna
það sem þú sagðir við mig þegar
þú kvaddir mig. Einnig þegar ég
sá þig í síðasta sinn og hélt í hönd-
ina þína og kyssti þig bless. Ég
mun alltaf minnast þess hvað þú
varst góður við mig.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt
(Matthías Jochumsson)
Ég mun alltaf elska þig. Guð
geymi þig elsku afi minn, þín vin-
kona og barnabarn,
Árný Margrét.
Látinn er kær vinur og fyrrum
svili minn, Þorvarður G. Haralds-
son eða Væi eins og fjölskylda og
vinir kölluðu hann. Væja vissi ég
fyrst af 1965, þá átti hann einn af
flottari bifreiðum sem sáust aka
um götur borgarinnar, þetta var
„Nassinn“, grænn ljósum prýddur
og mælaborð klætt selskinni, hann
vakti eftirtekt þessi eðalvagn. Á
þessum tíma var Væi búinn að
finna fallegu konuna sína, hana
Svönu, og hún akandi með honum
á rúntinum í Reykjavík. Kvöld eitt
vorum við fyrri maður minn, bróð-
ir Svönu, á leiðinni heim úr bíó og
þurftum að taka strætisvagn úr
Lækjargötu í Kópavog eftir sýn-
ingu.
Þá rann upp að okkur bifreið
með léttu flauti og viti menn,
þarna voru Svana og Væi á ferð og
bauðst Væi til að skutla okkur í
Kópavog, sem við þáðum með
þökkum. Þegar heim var komið
bauð ég þeim kaffisopa og notaði
tækifærið til að kynna Væja, fékk
lánað kaffi í könnuna hjá tengda-
móður minni og sagðist þurfa að
kynna hana fyrir manni, sem varð
síðan tengdasonur þeirra hjóna,
Árna og Katrínar. Margar gleði-
stundir áttum við saman, fjöl-
skylduboðin og ferðalögin innan-
lands og man ég eftir ferð með
stórfjölskyldunni sem farin var
norður í land með tjöld, borð, stóla
og allar græjur sem þurfti til. Þá
var farið í Dimmuborgir og Ás-
byrgi og tjaldað þar í ferhyrning
þannig að tjöldin voru hvert við
annað og því mjög hljóðbært milli
tjalda, við vorum með köttinn
meðferðis og urðum að hafa hann í
bandi ef eitthvað átti að hreyfa sig.
Eitt kvöld heyrði ég hlátrasköll
frá Væja þegar hann heyrði blóts-
yrðin koma frá mér, þá hafði kött-
urinn migið ofan á svefnpokann
minn.
Væi var yndislegur maður og
reyndist tengdaforeldrum sínum
afar vel alla tíð. Hann var mikið
snyrtimenni og afar flinkur iðnað-
armaður, dúklagninga- og vegg-
fóðrarameistari og vann öll sín
verk af vandvirkni og natni.
Ég hitti þau hjónin Svönu og
Væja daginn fyrir Þorláksmessu,
þá vorum við í BYKO og verið að
leggja lokahönd á jólainnkaupin.
Þarna urðu miklir fagnaðarfundir,
knús og kossar, þá vissi ég ekki að
Væi væri búinn í rannsóknum og
ekkert komið í ljós. Þau vissu ekki
sjálf hvað meinið var orðið alvar-
legt á þessum tíma. Svo er það í
byrjun febrúar að ég heyri að
hann væri kominn með krabba-
mein og nokkrum vikum síðar lát-
inn, eða 15. mars. Tók ég veikindi
hans og andlát mjög nærri mér og
gat ekki heimsótt hann vegna
mikils kvefs sem ég hafði. Tilfinn-
ingar til þeirra eru miklar þar sem
þau eru mér eins og systkin eftir
tæpa fimm áratuga kynni.
Væi hefði orðið sjötugur ef
hann hefði lifað þann 24. mars.
Hann var alltaf jafn unglegur og
grannur og samband þeirra hjóna
var alla tíð mjög fallegt.
Elsku Væi minn, hafðu þökk
fyrir allt og bið ég góðan Guð að
geyma þig. Elsku Svana mín,
Smári, Sævar, Ella, Kristin Árni
og fjölskyldur, Erna mín og fjöl-
skylda. Bið Guð að gefa ykkur
styrk á erfiðum tíma.
Anna Ingibjörg og
fjölskylda í Grindavík.
Kæri Væi. Við gleymum aldrei
þeim degi þegar við sáum tengda-
son okkar í fyrsta sinn. Fallegur
maður, prúður og feiminn. Þar var
á ferðinni Árni Þorvarðarson.
Fljótlega kynntumst við hjónin
foreldrum hans, Væa og Svönu í
Grenilundi. Þar var tekið vel á
móti okkur með hlýju og góðu við-
móti. Eitt sinn ákváðum við að láta
flísaleggja baðherbergið hjá okk-
ur og spurðum Árna hvort hann
þekkti einhvern. En hvað með
pabba, hann getur það. Svo Væi
var ráðinn í starfið. Kom þá fljót-
lega í ljós að þarna var mikill og
vandvirkur fagmaður á ferðinni.
Og kynntumst við þá Væa bet-
ur í kaffitímum og kom þá í ljós að
honum þótti gott að fá meðlæti
með kaffinu og eiga gott spjall.
Hann var lífsreyndur maður og
með gott hjarta.
Seinna árið 2011 fengum við
sameiginlegt barnabarn, hann
Andra. Þegar Andri fór að fá vit
var ekkert eins skemmtilegt og að
fara í Grenilundinn. Svava og Væi
tóku vel á móti honum. Væi fór þá
strax að leika við Andra og þegar
Andri fór heim var afi Væi oft
þreyttur en ánægður eftir heim-
sóknina. Andri var fljótur að sjá að
ef dótið hans var bilað þá var alltaf
hægt að leita til afa Væa til að laga
það. Þá fóru þeir saman inn í bíl-
skúr og unnu þar saman.
Við hjónin þökkum fyrir að hafa
fengið að kynnast Væa og sendum
Svönu, börnum og barnabörnum
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Vífill Sigurjónsson,
Fanney Egilsdóttir.
Þegar mamma og hringdi á
föstudagskvöldið sagði hún okkur
að Væi væri dáinn. Þá tóku minn-
ingarnar að streyma fram. Ég var
fimm ára þegar Væi kom inn í, ég
segi fjölskylduna.
Ein fyrsta minningin er að ég
var vestur í Ólafsvík hjá ömmu og
afa, við biðum langt fram á nótt
eftir því að Stebbi frændi og vinur
hans kæmu að sunnan. Í mínum
augum voru þeir algjör ofur-
menni, þeir gengu á „Jökulinn“
alla leið úr Ólafsvík, menn voru nú
eitthvað að efast um það, en
seinna um sumarið birtust sönn-
unargögnin. Ljósmyndir sem þeir
höfðu tekið við þúfurnar. Á þeim
tímum þurfti að senda filmuna
suður í framköllun og það gat tek-
ið tíma að fá myndir sem maður
tók.
Væi átti alltaf svo flotta bíla og
nefni ég hérna einn, það var
„Nashinn“ þvílíkur bíll í augum lít-
ils drengs, að fara í ísbíltúr með
Væja var engu líkt, lífið var full-
komið að eiga svona „frænda“.
Einn daginn var mikil spenna í
loftinu, Væi hafði farið í Radíóbúð-
ina og keypt „radíófón“. Það er
mubla sem var sambyggður skáp-
ur með sjónvarpi, útvarpi og
plötuspilari.
Þetta var í fyrsta skipti sem ég
sá sjónvarp, þvílíkt undratæki.
Reisa þurfti sex metra stöng fyrir
loftnetið og náðu herlegheitin alla-
vega eina átta metra uppí loftið,
og það kom mynd! Ég mátti horfa
á sjónvarpið þegar ég vildi. Þarna
kynntist ég Rawhide, Combat,
Gunsmoke, Bonanza og þannig
væri hægt að telja endalaust. Væi
kynnti mig fyrir The Beatles,
Rolling Stones og fleirum, oft þeg-
ar hann kom heim með nýja plötu
bauð hann mér að koma yfir til að
hlusta og var þá boðið upp á kók
og prins.
Núna þegar ég sit og skrifa, eru
liðin 50 ár frá því að fyrsta Bítlap-
latan kom út „Please, Please me“
og er það mér í fersku minni þegar
Væi kom með hana sumarið 1963,
og bítlaæðið tók völdin. Þegar ég
varð eldri fór ég stundum með
Væja og Sigga „braskara“ í
„Nefndina“ að spá í bíla. Þar var
brenndi bíllinn keyptur, man ekki
hvaða tegund það var. Menn töldu
Væja stórskrítinn að ætla að
reyna að gera bíl úr þessum
brunarústum. Útkoman var einn
fallegasti bíll sem ég hef séð. Væi
var einstaklega vandvirkur og allt
handverk lék í höndunum á hon-
um. Það var gaman að horfa á
hann leggja dúk eða flísar, þvílík
var fagmennskan og nákvæmnin.
Þegar ég var kominn með bílpróf
var ég nokkrum sinnum „driver“
fyrir Væja, Steina og vini þeirra
og oft var þá þrasað um „svarta
límið“ og fékkst aldrei niðurstaða í
það mál eftir því sem ég veit best.
Þetta eru nokkur minningabrot
sem ég hef sett hérna á blað þegar
ég kveð góðan vin, en ég er sann-
færður um að pabbi hefur tekið á
móti Væja með góðu „ te- i“ þegar
hann kom til austursins eilífa.
Þegar æviröðull rennur,
rökkvar fyrir sjónum þér,
hræðstu eigi, hel er fortjald,
hinum megin birtan er.
Höndin, sem þig hingað leiddi,
himins til þig aftur ber.
Drottinn elskar, – Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
(Sigurður Kristófer Pétursson)
Svana, Smári, Sævar, Ella
Kata, Kristín, Árni og fjölskyldur,
megi hinn hæsti höfuðsmiður him-
ins og jarðar styrkja ykkur á þess-
um erfiðu tímum.
Eyjólfur og fjölskylda.
Það var fagurt sólarlag við
Kópavoginn föstudaginn 15. mars
er hann Þorvarður vinur minn
flutti til sólarlandsins. Hann háði
harða baráttu við illvígan sjúkdóm
er hann tókst á við rólegur og yf-
irvegaður.
Ég hitti hann fyrst 16 ára þegar
hann kom til okkar hjóna með
Stefáni Smára bróður mínum.
Þeir sögðust ætla að deila her-
bergi saman og frá þeim tíma hef-
ur hann tilheyrt minni fjölskyldu.
Þeir vinirnir voru báðir nemar í
Iðnskólanum og voru mjög nánir.
Á hátíðum og í sumarfríum var
farið til foreldra minna vestur í
Ólafsvík, þar var þeim tekið opn-
um örmum.
En sorgin kvaddi dyra er bróðir
minn lést og varð okkur öllum
mikill harmdauði. Þorvarður
saknaði vinar síns mjög mikið.
Eftir lát hans var hann hjá okkur
hjónum þar til hann stofnaði heim-
ili með Svönu sinni. Þau gáfu okk-
ur yndislega fjölskyldu með börn-
um sínum þar sem einlæg vinátta
hefur skapast. Við höfum átt
ógleymanlegar stundir saman
bæði í sorg og gleði. Eftirminni-
legar eru ferðirnar á Vestfirðina,
símtölin frá ykkur Svönu og allar
heimsóknirnar og notalegt spjall í
Grenilundinum.
Annar dagur jóla hefur verið
hátíðisdagur þegar mín fjölskylda
og ykkar hafa komið saman heima
hjá mér og þannig var það einnig
síðustu jól. Þá sá ég að vinur minn
gekk ekki heill til skógar en grun-
aði ekki hvílík alvara var á ferð-
inni.
Á síðustu vikum höfum við rætt
margt saman um lífið og dauðann,
hann sagði oft við mig, bráðum
hitti ég Kolla minn.
Elsku besti vinur minn, okkar
samband var sérstakt og mjög ná-
ið, fyrir það er ég þakklát og mun
sakna þín.
Elsku Svana, ég á þig eftir, við
styrkjum hvor aðra og börnin
ykkar, tengdabörn og barnabörn
á ég áfram, þau hafa gefið mér svo
mikið. Guð veri með ykkur öllum.
Guð blessi þig, kæri vinur,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gull og perlum að safna sér
sumir endalaust reyna
vita ekki að vináttan er
verðmætust eðalsteina.
(Hjálmar Freysteinsson)
Erna Kristinsdóttir.
Okkur langar að minnast sóma-
mannsins Þorvarðar G. Haralds-
sonar með nokkrum orðum. Við
kynntumst Þorvarði fyrir um 20
árum og bar aldrei skugga á þann
vinskap.
Þorvarður var einstaklega
notalegur í umgengni og ljúf-
menni mikið. Hann og Svanhildur
konan hans, sem nú sér á eftir sín-
um lífsförunaut, kunnu svo sann-
arlega að taka á móti gestum
hvort sem það var í Garðabænum
eða í sumarbústaðnum. Kræsing-
ar að hætti Svanhildar, sem alltaf
leggur svo fallega á borð og kemur
öllu svo smekklega fyrir, þar sem
góðgætið svíkur engan, og Þor-
varður alltaf tilbúinn til að spjalla
um allt milli himins og jarðar og
setja sig inn í málin með glettni og
góðvild. Við eigum margar góðar
minningar frá heimsóknum,
ferðalögum og ýmsum uppátækj-
um þar sem var hlegið saman,
spjallað og borðað og oft bárum
við saman bækur okkar varðandi
börn og barnabörn, uppeldi og
heimilishald.
Þorvarður var alltaf tilbúinn að
veita hjálp ef leitað var til hans og
kunni fag sitt vel. Hann var vand-
virkur og kláraði verk sín af ör-
yggi og festu.
Við hjónin viljum þakka Þor-
varði góða vináttu og trygglyndi í
gegnum árin um leið og við vott-
um Svanhildi og allri fjölskyldunni
okkar innilegustu samúð. Minn-
ingin um góðan dreng mun lifa.
Kallið er komið
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem)
Gunnar H. Þórisson og
Loftveig K. Kristjánsdóttir.
MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 27. MARS 2013
Kári Hermannsson tengdafaðir
minn er látinn, saddur lífdaga. Orð
Hávamála „orðstír deyr aldregi
hveim sér góðan getur“ eiga vel
við „Kára afa“ eins og hann var
ávallt nefndur í fjölskyldunni eftir
að barnabörnin fæddust. Hann
tók lífinu, jafnt sem dauðanum, af
æðruleysi. Þegar dauðastundin
nálgaðist og Hildur náði sambandi
við hann hinsta sinni og spurði um
líðan hans kom svarið: „Mér líður
ágætlega.“ Slíkt svar var einkenn-
andi fyrir Kára, þrotinn kröftum
og vitandi hvert stefndi.
Ég minnist þess vel þegar ég
hitti Kára í fyrsta skipti. Ég hafði
mannað mig upp í að banka upp á í
Þórunnarstrætinu á sunnudags-
morgni, en fram að því hafði ég
einungis læðst þar um ganga á síð-
kvöldum. Kári var að setja upp
fataskáp í herbergi Hildar. Hann
tók mér kurteislega, en með var-
úð. Hefur eflaust hugsað sitt um
að einkadóttirin, á sautjánda ári,
væri að venja inn á heimilið skóla-
strák af Vestfjörðum, litlu eldri.
Við náðum hins vegar fljótt góðu
sambandi og Kári var óþreytandi
að aðstoða okkur Hildi fyrstu
skrefin í búskapnum þegar um var
að ræða að smíða veggi, múra gólf
eða mála.
Ég komst fljótt að því að árang-
ursríkt væri að kynna sig sem
tengdason Kára Hermannssonar.
Ef mig vantaði fyrirgreiðslu í
banka eða verkstæðum Akureyr-
ar opnuðut flestar dyr eftir slíka
kynningu. Ég naut þess að Kári
var þekktur heiðursmaður.
Kári var húsgagnasmíðameist-
ari og margir þekktir húsgagna-
smiðir lærðu list sína og hand-
Kári
Hermannsson
✝ Kári Her-mannsson
fæddist á Mið-
húsum á Víkurdal
19. september
1919. Hann lést 6.
mars 2013.
Útför Kára var
gerð frá Akureyr-
arkirkju 18. mars
2012.
bragð af Kára.
Örlögin höguðu því
hins vegar þannig að
Kári varð að hætta
leik í húsgagnaiðnað-
inum þegar hæst bar
vegna heiftarlegs of-
næmissjúkdóms.
Hann lét þó ekki
deigan síga en hasl-
aði sér völl sem versl-
unarmaður. Hann
rak Atlabúðina um
árabil af þeirri alúð sem einkenndi
hann.
Kári kynntist ungur Hólmfríði
tengdamóður minni, eða „Hýju
ömmu“ eins og hún er nefnd í fjöl-
skyldunni. Þau tókust á við lífið
saman í 66 ár. Þau áttu fallegt
heimili þar sem handsmíðuð hús-
gögnin báru snilli Kára vitni, og
fágaður smekkur Hýju ömmu
setti punktinn yfir i-ið. Saman
hafa Kári og Hýja stutt hvort ann-
að gegnum langt og farsælt líf.
Kári var á 94. ári þegar hann lést
og Hómfríður er 92. Á Hlíð, þar
sem þau bjuggu síðustu árin sam-
an, báru þau titilinn „hjónin“.
Allt þar til þróttur Kára þvarr
fyrir fáeinum vikum mátti sjá þau
leiðast um ganga dvalarheimilis-
ins. Þar studdu þau hvort annað
síðasta spölinn í eiginlegri merk-
ingu. Á Hlíð hafa þau getið sér orð
fyrir ljúfmennsku sína. Hana
fengu þau endurgoldna ríkulega
frá starfsfólki heimilisins. Við, að-
standendur Kára og Hólmfríðar,
stöndum í mikilli þakkarskuld við
allt það góða fólk sem þar starfar.
Kári trúði á líf eftir dauðann.
Hýja amma er sama sinnis. Nú
glímir hún við síðustu brekkuna,
án Kára. Hún veit að þegar henn-
ar tími kemur muni hann bíða
hennar í blómabrekkunni handan
móðunnar miklu. Þess er ég líka
fullviss.
Við Hildur og fjölskyldurnar
okkar þökkum Kára afa fyrir
langa og hlýja samveru og Hýju
ömmu óskum við styrks og vel-
farnaðar við nýjar og breyttar að-
stæður.
Þórarinn Sigurðsson.
Haustið 1949 settist Edda vin-
kona mín í 6. bekk C í MR eftir að
hafa tekið próf upp úr 5. bekk um
haustið. Hún átti engin orð til að
lýsa hve skemmtilegur þessi
bekkur var og svo fór að ég sett-
ist þar líka sem utanskólanem-
andi. Við voru fjórtán í bekknum.
Mér var afar vel tekið og ég fann
fljótt að hún hafði rétt að mæla.
Elsti nemandinn, séra Hannes,
var níu árum eldri en ég og hinir
dreifðust í aldri á milli 17 og 26.
Ég ætla ekki að lýsa Halldóri,
aðrir hafa gert það og get ég tek-
ið þar undir hvert orð. Nú eru að-
eins þrír eftir úr þessum ógleym-
anlega bekk. Seint gleymi ég
jólagleðinni okkar. Við bjuggum
stofuna eins og krá – fullt af alls
kyns flöskum. Að vísu voru veit-
ingarnar vatn með matarlit. Hall-
dór sá um innanhússskreytingar
og á töfluna teiknaði hann Arn-
arhól með tveimur rónum (fyrir-
myndin var tveir bekkjarfélag-
Halldór
Ólafsson
✝ Halldór Ólafs-son fæddist í
Neðri-Vífilsdal,
Hörðadal í Dala-
sýslu, 6. mars 1928.
Hann lést á Land-
spítalanum 4. mars
2013.
Útför Halldórs
var gerð frá Nes-
kirkju við Haga-
torg 15. mars 2013.
ar). Að loknu
stúdentsprófi voru
þeir Hálfdán mað-
urinn minn saman
tvo vetur í við-
skiptafræði. Hálf-
dán vann líka í
nokkur ár á sama
stað og Erla, sem þá
var orðin kona
Dóra, svo kunnings-
skapurinn hélst
óslitið.
Ég held að fátítt sé að sam-
stúdentar hittist eins oft og ár-
gangurinn 1950. Fyrst var hist á
stórafmælum en langt er síðan
við fórum að hittast árlega og var
þá fyrst einhver sem kynnti sinn
starfsvettvang. Síðan var snædd-
ur kvöldverður, lengst af í Raf-
stöðvarheimilinu, í nóvember. Til
að sjá um það var kosið bekkj-
arráð og var Halldór okkar
fulltrúi. Fyrir stuttu andaðist
fulltrúi A-bekkjarins, Matthildur
Marteinsdóttir, og var það mikill
missir.
Dóri var mikill gæfumaður í
lífinu. Þau hjón einstaklega sam-
hent og mjög vinmörg. Hann var
stoltur af börnunum sínum og
ekki síður barnabörnum. Ég
sendi innilegar samúðarkveðjur
til Erlu og fjölskyldunnar frá mér
og Eddu vinkonu minni. Blessuð
sé minning Halldórs Ólafssonar.
Anna Margrét
Jafetsdóttir.