Morgunblaðið - 05.09.2013, Síða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. SEPTEMBER 2013
✝ Björgvin Arn-ar Atlason
fæddist í Reykja-
vík 3. febrúar
2007. Hann lést á
Barnaspítala
Hringsins eftir
langvarandi veik-
indi 26. ágúst
2013.
Foreldrar hans
eru Ásdís Arna
Gottskálksdóttir
og Atli Björgvin Oddsson. Sam-
býliskona Atla er Kristín Anna
Tryggvadóttir. Systkini Björg-
vins eru Nói Hrafn Atlason, f.
8. desember 1999 og Eyrún
vistum og eftir dvölina í Stokk-
hólmi fluttist Björgvin með
móður sinni heim, nánar til
tekið í Reykjanesbæ. Björgvin
Arnar var á leikskólanum Holti
í Reykjanesbæ þegar hann
hafði heilsu til þar sem hann
átti góðar stundir og eignaðist
góða vini. Miklum tíma eyddi
hann á Barnaspítala Hringsins
en dvaldi á heimilum foreldra
sinna eins mikið og mögulegt
var því þar fannst honum best
að vera.
Útför Björgvins Arnars fer
fram frá Keflavíkurkirkju í
dag, 5. september 2013, og
hefst athöfnin kl. 14.
Arna Ásdísar-
dóttir, f. 24. febr-
úar 2013. For-
eldrar Ásdísar eru
Gottskálk Ólafsson
og Guðlaug Jónína
Sigtryggsdóttir.
Foreldrar Atla eru
Oddur Sigurðsson
og Kristrún Olga
Clausen.
Björgvin Arnar
bjó með foreldrum
sínum í Reykjanesbæ þangað
til hann var 2 ára. Þá flutti
fjölskyldan til Stokkhólms.
Meðan á dvölinni í Stokkhólmi
stóð slitu foreldrar hans sam-
Elsku hjartans drengurinn
minn er farinn. Við höfum barist
saman síðan hann var greindur
með hjartagalla aðeins sjö mán-
aða gamall. Þá hófst baráttan í
Boston sem endaði núna eftir
rúm sex ár, ekki með ósigri þar
sem sigur var ekki möguleiki.
Þessi tími er búinn að vera erf-
iður fyrir okkur öll. Björgvin
Arnar var einstakur drengur,
lífsglaður og góðhjartaður. Veik-
indunum tók hann með æðruleysi
og var alltaf tilbúinn að fara á
spítalann hvað sem á bjátaði. Á
spítalanum kynntist hann góðum
vinum og fannst meiriháttar að
fara á leikstofuna og rúnta um
gangana á bílunum sem voru þar
í boði.
Lífið okkar gekk áfram á von-
inni, þeirri von að heilsan hans
Björgvins myndi batna, einhver
lausn fyndist, niðurstaða sjúk-
dóms yrði sú að einhver lækning
lægi fyrir. Fyrr á þessu ári fjar-
aði sú von út þegar við fengum
niðurstöðu sem fylgdi sá dómur
að lífslíkur væru skertar og engin
von væri á þeirri niðurstöðu sem
við óskuðum eftir. Þetta var mik-
ið áfall, heimurinn hrundi. Sú
sorg var yfirþyrmandi að þessi
yndislegi klári strákur væri í lík-
ama sem var að bregðast honum.
Lífið getur verið svo ósanngjarnt
og óskiljanlegt.
Björgvin Arnar elskaði tónlist.
Hlustaði á Ladda, Latabæ,
Sveppa og Villa og söng með hátt
og snjallt. Hann var einnig snill-
ingur að blístra og blístraði heilu
lögin þegar honum fannst of erf-
itt að syngja. Hann var fljótur að
læra og mikill listamaður. Hann
skrifaði stafrófið og teiknaði
mörg listaverk á hverjum degi.
Hann var skemmtilegur per-
sónuleiki, glaður og hnyttinn. Við
áttum ótal margar stundir sem
við töluðum saman og hlógum
mikið, þetta eru dýrmætustu
stundir sem ég hef átt og mun
geyma í hjarta mínu um ókomna
tíð.
Elsku Björgvin minn, ég
þakka guði fyrir að hafa átt þig,
hafa elskað þig, hugsað um þig
og verndað þig. Þú varst mér allt
og nú þarf ég að læra að lifa upp
á nýtt án þín. Tómarúmið er mik-
ið. Get ekki ímyndað mér að fá
ekki að sjá þig aftur, ekki faðma
þig og kyssa og segja þér hvað ég
elska þig mikið. Það er mikið
skarð í lífi mínu. Ég mun halda
uppi minningu þinni og sjá til
þess að litla systir þín muni vita
allt um þig og hve dásamlegur
drengur þú varst. Þú varst svo
stoltur stóri bróðir og fórst svo
varlega að henni.
Hvíldu í friði elsku drengurinn
minn.
Þín
mamma.
Elsku Björgvin. Ég trúi því
vart að þú sért farinn og þrauta-
göngu þinni sé lokið. Það er
skrýtið að hugsa til þess að fyrir
rétt rúmri viku sátum við saman,
sungum og hlógum. Innst inni
vissum við í hvað stefndi en átt-
um erfitt með að sleppa voninni
fram á síðasta dag um að þú
myndir braggast. En mikið var
þetta orðið erfitt líf hjá þér og
okkur er viss huggun harmi gegn
í því að þú þurfir ekki lengur að
bera þær þungu byrðar sem á þig
voru lagðar. En þótt ævi þín hafi
verið stutt og erfið var hún inni-
haldsrík og þú gafst mér svo mik-
ið sem ég mun varðveita í hjarta
mínu að eilífu. Þó svo að ég hafi
aldrei getað varið eins miklum
tíma með þér og ég vildi, þá var
það mín besta ákvörðun að flytja
aftur heim til Íslands svo að ég,
þú og Nói stóri bróðir þinn hefð-
um betra færi á að njóta sam-
vista. Og þeirra nutum við sko
sannarlega. Þú vaktir athygli og
aðdáun hvert sem við fórum enda
fallegur drengur, skýr og
skemmtilegur. Þú áttir þér
margvísleg áhugamál eins og
lestir, tónlist, íþróttaálfinn, tölv-
ur og sund. Þú varst alltaf svo
glaður í sundi að ánægjan skein
af þér; a.m.k. þar til við þurftum
að fara upp úr. Við áttum svo
yndislegt sumarfrí saman með
Nóa og Kimmý. Mér er minnis-
stæður marhnúturinn sem þú
veiddir í sumar með okkur og
varst svo stoltur af og vildir endi-
lega borða. Það var fyrsti og eini
fiskurinn sem við veiddum sam-
an, þó að við höfum gert margar
tilraunir. Og mikið fannst þér
gaman þegar við tókum bát út í
Viðey og þú horfðir á öldugang-
inn sem lagði frá bátnum. Það
þurfti ekki mikið til að gleðja þig.
Þær eru ótalmargar fallegar
minningarnar sem við eigum
saman og þær munu hlýja okkur
um hjartarætur um ókomna tíð.
Þú ert mesta hetja sem ég hef
þekkt.
Ég vildi ég gæti og mætti svo margt,
sem mér finnst að þyrfti að gera,
sem gæti engan skaðað, og gott er og
þarft,
en Guð hefir samt látið vera.
Þá skyldi ég létta þau mannanna mein,
sem meiningarlaust er að bera,
og kasta af brautinni burtu þeim stein,
sem beið þar, en átti ekki að vera.
(Sigurður Jónsson.)
Guð geymi þig.
Pabbi.
Elskulegur dóttursonur okk-
ar, Björgvin Arnar Atlason, er
látinn eftir langvarandi veikindi.
Það er mikil sorg í hjörtum
okkar, en viss léttir að kveðja þig
úr þessu jarðneska lífi, elsku
Björgvin Arnar. Við höfum fylgt
þér frá fæðingu nánast hvert fót-
mál og tekið þátt í lífsbaráttu
þinni og ávallt reynt að vera til
staðar við hlið móður þinnar í
þessu erfiða veikindastríði. Við
vitum því að allt sem í mannlegu
valdi stendur, hefur verið reynt
til þess að þú mættir öðlast betri
heilsu og farsælla líf. Það er því
ákveðinn léttir að þessi erfiða
lífsbarátta þín skuli vera á enda,
en það var orðið virkilega átak-
anlegt að sjá hvað þú áttir erfitt
með að lifa þótt hugurinn væri
sterkur.
Elsku Björgvin Arnar, það er
margs að minnast og dásamlegt
að hafa fengið að vera með þér í
blíðu og stríðu. Það var aðdáun-
arvert að fylgjast með hvernig þú
gast tekist á við öll þau vandamál
sem fylgdu sjúkdómi þínum, en
við minnumst þess ekki að nokk-
urn tíma hafi verið vandamál þó
að skyndilega þyrfti að fara með
þig á spítalann. Þú eignaðist alls
staðar vini, hvort sem það voru
læknarnir, hjúkrunarfólkið,
Sibba og Gróa á leikstofunni,
Helga sjúkraþjálfari eða hann
Lalli sendill, allt voru þetta mikl-
ir vinir þínir og þú vissir að þau
voru öllsömul að vinna til að
hjálpa þér og öðrum börnum.
Björgvin Arnar var einstakt
barn og við nutum þess að vera í
samskiptum við hann nánast á
hverjum degi, dagurinn byrjaði
oft á því að hann hringdi í okkur
og ræddi um hvað framundan
væri því hann var búinn að skipu-
leggja daginn. Einn daginn þeg-
ar hann hringdi sagði hann, afi
þú þarft að koma og gera við
Dodda bílinn minn og svo er ég
búinn að gera leyndó á töfluna
mína fyrir þig og ömmu, en ég
þarf líka að tala við ömmu því
hún á líka að koma til að vera
með okkur í Latabæjarleiknum
sem ég ætla að gera á eftir. Já,
samskipti okkar og Björgvins
Arnars voru yndisleg og við nut-
um þeirra fram til síðasta dags.
Það var okkur mjög kærkomið
að fá að fylgja þér nokkuð oft á
leikskólann þinn. Það var aðdá-
unarvert hvernig starfsfólk leik-
skólans Holts tók ávallt vel á
móti þér og hvað það var búið að
tileinka sér sérstök vinnubrögð
sem þurfti til vegna veikinda
þinna. Þegar ég sótti þig einn
daginn tók ég eftir að þú kvaddir
eina starfsstúlkuna með knúsi og
sagðir ég elska þig, þegar við
komum út í bíl spurði ég hvort
konurnar væru ekki allar góðar
og þú svaraðir strax, jú afi, þær
eru yndislegar.
Elsku hjartans ömmu- og afa-
drengurinn okkar, það er erfitt
að hugsa þá hugsun til enda að
þú sért ekki hjá okkur lengur í
þessu lífi.
Elskum þig að eilífu.
Elsku Ásdís Arna, þú ert frá-
bær móðir og við munum ávallt
vera til staðar fyrir þig og takast
á við sorgina með þér á þessum
erfiðu tímum.
Amma og afi,
Guðlaug Jónína Sigtryggs-
dóttir og Gottskálk Ólafsson.
Mánudagurinn 26. ágúst er
dagurinn sem aldrei mun líða
mér úr minni, svo lengi sem ég
lifi. Þetta er dagurinn sem litli
afastrákurinn minn Björgvin
Arnar kvaddi þetta líf, líf sem
hann hafði barist fyrir í rúm sex
ár. Það er sárt þegar slík hetja
sem aldrei lét bilbug á sér finna,
hverfur svo allt í einu úr okkar
heimi og allir eru óviðbúnir, þrátt
fyrir að vitað væri að hverju
stefndi. Nei, eitthvað innra með
mér vildi ekki samþykkja það.
Það eru ekki margir dagar síð-
an Björgvin kom í heimsókn til
mín með föður sínum, mér til
mikillar ánægju og gleði, því ég
vissi að hann sagði við pabba sinn
að hann vildi spjalla við afa. Þessi
litli, fallegi drengur sem var bara
sex ára og hafði aldrei kynnst því
að vera heill heilsu en samt alltaf
svo sterkur. Ég sagði oft við
sjálfan mig, bara ef ég væri eins
kjarkmikill og hann, þá væri
margt öðruvísi. Hann settist við
eldhúsborðið hjá mér og við hóf-
um spjallið. Hann talaði við afa
og sagði honum frá hvað fram-
undan væri, hann væri nú hættur
á leikskóla og nú færi hann í
öðruvísi skóla, barnaskóla. Á
þessum tíma var ég búinn að fá
þær fréttir að lífslíkur hans færu
minnkandi þannig að hugur minn
staldraði við. Kannski skynjaði
litli strákurinn minn eitthvað en
ég veit það ekki, því hann lagði
hönd sína á handlegg minn og
sagði, „Afi, ég elska þig“. Hvað
gerir afi þegar hann finnur aug-
un fyllast tárum, finnur að litli
afastrákurinn ber sterkar tilfinn-
ingar til hans? Hann faðmar
hann og knúsar en getur engu
breytt og það er erfitt.
Björgvin hafði frábæran húm-
or sem oft kom mér verulega á
óvart. Til að mynda þá var
skemmtileg saga af honum sem
mamma hans sagði. Eiríkur Fjal-
ar, hinn mikli dáðadrengur,
heimsótti hann á spítalann um
daginn og söng fyrir hann nokk-
ur lög. Björgvin var að sjálfsögðu
mjög ánægður með það og reyndi
af sínum mætti að skemmta sér
sem best. Eftir þetta frábæra
framtak Eiríks Fjalars þá spurði
mamma hans hann hvað hefði nú
verið skemmtilegast. Þessi tón-
elski drengur sem Björgvin svo
sannarlega var, svaraði: „Þegar
hann sagði hæ.“
Svona var þessi litli afastrákur
minn, íhugull, svaraði að bragði
og meinti það sem hann sagði.
Þegar ég hugsa um þessa hetju
þá hugsa ég að hann hafi verið
skilaboð til okkar hinna sem
finnst góð heilsa vera eitthvað al-
veg sjálfsagður hlutur í lífinu.
Björgvin Arnar, uppskurð eftir
uppskurð á hjarta, lungum og
öðrum líffærum, brosti samt móti
lífinu. Já, það er sorglegt að
kveðja þennan yndislega dreng.
Nói Hrafn, bróðir hans, þarf nú
að takast á við sorgina og það er
honum mjög erfitt, aðeins fjórtán
ára gömlum, að sjá á eftir litla
bróður sínum sem hann hafði svo
mikið yndi af. Við vorum flest
alltaf trúuð á að lausn kæmi á
veikindum litla stráksins en sú
varð ekki raunin. Guð gaf og guð
tók og litli strákurinn er nú í
faðmi hans.
Mínar dýpstu samúðarkveðjur
til ykkar foreldranna, Nóa
Hrafns, Kristínar Önnu, Tryggva
og annarra aðstandenda. Guð
geymi litla drenginn minn.
Oddur Sigurðsson.
Björgvin Arnar er farinn á
betri stað. Já það er skrítið að
upplifa það hvernig sex ára
drengur kveður okkur langt fyrir
tímann. Þegar Björgvin fæddist
leit allt eðlilega út, heilbrigður
drengur fæddur og systir mín
ljómaði með drenginn sinn í
höndunum. Annað kom síðar í
ljós, að Björgvin okkar var mikið
veikur, hann var með ólæknandi
sjúkdóm sem fyrst var greindur
fyrr á þessu ári. Að lokum hafði
sjúkdómurinn betur eftir sex ára
baráttu. Já í rúm sex ár hefur litli
frændi barist hetjulega og á þeim
tíma hefur hann kennt mér
margt um lífið. Það er ekki sjálf-
gefið að vera heilbrigður og geta
leikið sér sem barn með öðrum
börnum og gengið þessa lífsins
göngu sem við eldra fólkið höfum
gert. Björgvin fékk ekki að fara
þessa leið sem við foreldrar ósk-
um börnum okkar og finnst sjálf-
sagt að gerist. Þótt Björgvin
gæti tekið takmarkaðan þátt í líf-
inu sá móðir hans til þess að
Björgvin ætti góða daga, einn
dag í einu. Björgvin var vel
greindur og vel máli farinn, oft
brosti maður þegar hann sagði
setningar sem aðeins eldra fólk
segir. Var það vegna þess að
hann var oft hjá afa sínum og
ömmu til að móðir hans gæti
stundað vinnu. Björgvin elskaði
marga hluti, það er varla hægt
annað en að minnast á íþróttaálf-
inn. Hann var í mestu uppáhaldi
hjá honum og var hann alltaf í
íþróttaálfsgallanum. Þegar ég
kom í heimsókn sýndi hann mér
ýmsar æfingar sem hann og
íþróttaálfurinn gerðu. Hann
skildi alltaf eftir eitthvað gott í
sálu minni þegar ég kvaddi hann.
Síðasta setningin sem hann sagði
við mig var svohljóðandi: „Óli, þú
manst hvað þú sagðir við mig,
þegar þú ert búinn að vinna og
sækja Þór og Emilíu þá kemurðu
til mín.“ Mér fannst svo gaman
að þessu, hvað hann mundi allt.
Björgvin var skemmtilegur og
blíður drengur. Keppnismaður
mikill og með heilbrigðan líkama
hefði hann sigrað heiminn á
heillandi hátt. Hans verður sárt
saknað á mörgum stöðum, hann
átti svo marga vini, á Barnaspít-
ala Hringsins og í Reykjanesbæ
og víðar. Ég kveð yndislegan
dreng sem skilur eftir bjartar og
góðar minningar í hjarta mínu.
Við fjölskyldan hlökkum til að
hitta þig, Björgvin minn, uppi á
himninum.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti, sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
Hafðu gát á hjarta mínu
halt mér fast í spori þínu,
að ég fari aldrei frá þér,
alltaf, Jesús, vertu hjá mér.
Um þig alltaf sál mín syngi
sérhvern dag, þó eitthvað þyngi.
Gef ég verði góða barnið,
geisli þinn á kalda hjarnið.
(Ásmundur Eiríksson)
Ólafur Gottskálksson
og fjölskylda.
Á fimmtudegi 15. ágúst síðast-
liðnum mættum við Valli á spít-
alann til þess að heilsa upp á þig.
Þá var búið að tala um að þú vær-
ir orðinn alveg rosalega veikur
og að erfiðir tímar væru fram-
undan. Ég ætlaði nú ekki að trúa
mínum eigin augum þegar við
komum inn ganginn að sjá þig
sitja við borðið með pabba þínum
hlæjandi út í eitt því Latibær var
svo fyndinn. Spólaðir aftur og
aftur til baka til þess að leyfa
okkur að hlæja með þér. Glanni
glæpur þurfti ekki nema að
hoppa til þess að fá þig til þess að
hlæja.
Hlátur þinn og pepperóní
brandararnir. Ég get ekki annað
en brosað þegar ég hugsa til
þessa kvölds. „Bless, bless
pepperóní!“ sagðir þú við okkur
þegar við vorum að fara, eftir það
skelltir þú sænginni yfir höfuðið
og hlóst.
Við gengum út af spítalanum
og töluðum um hvað þessir
læknar væru ruglaðir. „Þessi
drengur er ekki veikur fyrir
fimm aura.“ Hugsaði ég með mér
en vissi þó betur. Eitthvað innra
með mér sagði að það væri ekki
mikið eftir. Ég vildi auðvitað ekki
trúa því en svo var það raunin.
Ég hugga mig við myndböndin
sem ég á frá þessu kvöldi og fal-
lega myndin sem ég horfi á alla
daga á símanum mínum. Einnig
vitandi það að þér fannst Atli
Fannar sonur minn tala of mikið.
Ég hélt ég yrði ekki eldri þegar
þú sagðir þetta. Ég gat ekki ann-
að en hlegið, kyssti þig svo á höf-
uðið og fór beint í að segja pabba
þínum.
Mig langar til þess að segja
þér að ég elska þig rosalega mik-
ið og kem til með að sakna þín
endalaust. Valli, Kristófer Máni
og Atli Fannar sakna þín líka. Á
okkar heimili verður mikið talað
um þig og höfum við nú þegar
lært af þér svo ótrúlega margt.
Einn, tveir, þrír, áfram Latibær!
Sólin skín og dagur er nýr.
Það er enginn latur í Latabæ,
Sýnum nú hvað í okkur býr.
(Úr Latabæ.)
Elsku Atli, Kimmý, Nói Hrafn
og aðrir aðstandendur, ég vil
votta ykkur mína dýpstu samúð
og vona ég að þið finnið þann
styrk sem þið þurfið til þess að
komast í gegnum þessa erfiðu
tíma.
Þín frænka,
Sigþrúður (Deda).
Elsku frændi, mig langar til að
kveðja þig með nokkrum orðum.
Þó svo að ég hafi ekki hitt þig oft
á þinni stuttu ævi, þá get ég ekki
gleymt hversu innilegur þú varst
alltaf við mig. Þú fannst að ég var
hrædd um þig en þú vildir alltaf
sýna mér hversu hress þú værir
og að ekkert væri að óttast. Þú
varst íþróttaálfurinn og það
sýndir þú mér með ótrúlegum
æfingum sem ég gat ekki sjálf
þegar ég var á þínum aldri, þó að
fullfrísk væri.
Elsku Björgvin, þú ert hetjan
mín sem ég hefði svo sannarlega
viljað hitta mikið oftar. Nærvera
þín var yndisleg og ég sakna þín
sárt. Erfiðleikar þínir eru að
baki, þar sem þú hvílir í faðmi
þeirra sem á undan eru farnir.
Elsku vinur minn, ég veit að við
hittumst aftur hinum megin og
ég bið Guð að blessa þig og
vernda.
Innilegar samúðarkveðjur til
foreldranna og ykkar sem næst
honum standa.
Elsa Sigurðardóttir.
Björgvin Arnar var mesta
hetja sem ég hef kynnst. Hans
stutta líf var, í fáum orðum sagt,
stöðug barátta. Erfiðar aðgerðir,
tíð veikindi, óteljandi lyf, mjög
skert sjón, engin lyst, ekkert
lyktarskyn o.s.frv. En það var
ekki að sjá að neitt af þessu skipti
máli þegar maður hitti þennan
dreng. Ekki var hann að kvarta.
Hann var bara frábær. Það var
fátt skemmtilegra en að sjá hann
og mömmuna saman, alltaf
brandarar og mikið hlegið og þá
skipti ekki máli þótt komið væri á
fjórðu viku á langri spítaladvöl út
af einhverri lungnabólgunni.
Hann var bara svo skemmtileg-
ur. Síðan var hann svo góður, ef
hann heyrði af einhverjum ná-
lægt sem átti bágt vildi hann
gera allt til að rétta hjálparhönd
og koma með góð ráð enda gaur
með mikla reynslu. Þegar hann
fékk litla systur þá bræddi alveg
hjartað að sjá hvað hann var um-
hyggjusamur við hana. Síðan var
hann svo klár. Teiknaði ótrúlega
vel þrátt fyrir sína sjón og lék sér
með tölur og stafi og orð á frum-
legan hátt og hann var músík-
alskur.
Hvernig má það vera að allt
þetta hafi náð að skína í gegn
þrátt fyrir alla erfiðleikana? Jú,
hann var náttúrlega bara þvílíkur
nagli og mikill karakter og það er
ekkert lítið sem maður hefur
lært af því. Síðan var það auðvit-
að umönnunin og umhyggjan
sem hann fékk frá sínum nánustu
og þar ber hæst hans yndislega
mamma sem ég er svo stoltur að
geta kallað vinkonu mína. Á ótrú-
legan hátt tókst henni að hjúpa
hann í umhverfi af umhyggju og
hlýju, áhyggjuleysi og öryggi á
góðu heimili. Á sama tíma og hún
barðist á mörgum vígstöðvum
fyrir öllu sem honum viðkom.
Það sem var einna erfiðast við
veikindin var óvissan og allar
löngu biðirnar eftir framförum
sem komu aldrei. Alltaf voru ein-
hverjir nýir hjallar og alltaf var
vonin að eftir næsta sigur myndi
allt hrökkva í gang, Björgvin færi
að vaxa, lungun að braggast og
allt yrði betra. En aldrei rættist
úr þeim vonum og undir það síð-
asta kom sú greining þar sem
vonin fór að dofna. Allt þetta ferli
tók að sjálfsögðu ómanneskju-
lega mikið á móðurhjartað. Það
er auðvelt að segja, vá hún var
sterk. Það var hún. En það var
ekki af því að hún hafi einhvern
veginn náð að leiða allt hjá sér og
hugsa bara um drenginn. Nei,
þetta voru sex ár þar sem voru
stöðugar og djúpar áhyggjur,
streita og álag og svo auðvitað
mikil sorg í hjarta yfir ástandi
sonarins og yfir hverjum von-
brigðunum á eftir öðrum. Hún
Björgvin Arnar Atlason