Morgunblaðið - 11.01.2014, Qupperneq 39

við úti í sveit, það var líka mjög
gestkvæmt, mikið bakað og
smurt af brauði enda kunnu þau
svo sannarlega að taka á móti
gestum og alltaf nóg pláss í gist-
ingu þótt þau byggju fyrst í
gamla bænum, barnabörnin
höfðu mjög gaman af dvöl sinni
hjá ömmu og afa í sveitinni. Árið
1993 fór í það að undirbúa og
flytja á Ísafjörð og nálægðin við
þau gerði okkur kleift að eiga
margar samverustundir.
Mömmu fannst gaman að að-
stoða okkur á sumrin þegar við
rákum Djúpmannabúð, t.d.
hjálpaði mér við að sauma gard-
ínurnar og dúkana, enda var það
vel gert og oft komu þau pabbi í
heimsókn til okkar þangað.
Ferðin sem við fórum saman til
Þýskalands var mjög góð og nut-
um við þess að vera þar saman í
þrjár vikur, skoðuðum okkur
mikið um og keyrðum um þýskar
sveitir allt frá Móseldalnum og
til Sviss og alltaf var verið að
spekúlera í landbúnaðinum á
þessum slóðum og skógarhögg-
inu.
Mamma bauð öllum afkom-
endum og tengdabörnum í átt-
ræðisafmæli sitt í Stykkishólm
og vorum við þar flestöll saman
yfir helgi og áttum yndislegar
stundir þar. Árin á Hlíf 2 voru
16, þar líkaði mömmu vel, þekkti
þar marga og kynntist mörgu
góðu fólki, naut þess að fá gesti
og bjóða í kaffi og alla bíltúrana,
sem mamma bauð oft mörgum
íbúum með sér í, og voru það
henni mikil viðbrigði að geta
ekki lengur keyrt bíl og smátt og
smátt að missa máttinn í fótun-
um. Þá tók göngugrindin við og
síðar hjólastóllinn, reyndum við
að vera dugleg að bjóða henni í
bíltúra og keyra hana í verslanir
og alltaf var gaman að fara með
hana í búðir, sérstaklega fata-
verslanir, þar sá hún alltaf eitt-
hvað mjög heppilegt á sig eða
einhverja aðra.
Ef einhver var í nýrri flík þá
hafði hún strax orð á því alveg
fram á síðasta dag, það fór ekk-
ert fram hjá henni. Við erum
mjög þakklát fyrir að hafa átt
yndislega mömmu og tengda-
mömmu og var hún stelpunum
okkar góð amma og leiðbeindi
þeim mikið. Síðastliðið ár dvald-
ist mamma á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Ísafirði og viljum við
þakka öllu starfsfólki þar og á
Hlíf fyrir sérstaklega mikla og
góða umönnun og að gera henni
kleift að vera svona lengi heima.
Álfhildur og Þór Ólafur.
Elsku Munda amma. Þín
verður sárt saknað. Þú sem varst
alltaf svo góð við mig og ég hafði
mjög gaman af að vera hjá ykkur
afa á Gerðhömrum. Ég man eftir
barnaballi á Núpi, þegar ég fór
að Felli og fékk að gista þar hjá
stelpunni, það var rosa gaman.
Eins þegar við vorum að pakka
harðfiski í gamla bænum, alltaf
gaman að hjálpa til. Við krakk-
arnir lékum okkur í klettunum,
algjörir glannar vorum við. Ég á
eftir að sakna allra símtalanna
þinna. Þú varst alltaf svo dugleg
að hringja í mig. Ég veit að afi
bíður þín og þið verðið ham-
ingjusamir englar sem vaka yfir
okkur.
Þín
Sigríður Þóra.
Margar af mínum fallegustu
og bestu minningum bernskunn-
ar eru tengdar veru minni á
Gerðhömrum í sveitinni hjá
Mundu ömmu og Nonna afa. Ég
beið spenntur á vorin eftir því að
grunnskólanum lyki til þess að
komast í sveitina hjá ömmu og
afa. Þar vildi ég helst dvelja allt
sumarið.
Þegar ég var hjá ömmu og afa
var ég í þeim besta félagsskap
sem hægt var að hugsa sér, það
góðum að mér stóð á sama þótt
engir aðrir krakkar væru á
svæðinu.
Munda amma var mjög gest-
risin og vingjarnleg. Þegar gesti
bar að garði voru ávallt dregnar
fram helstu kræsingar heimilis-
ins og mátti helst enginn stíga
svangur frá borði. Þessu gátu
jafnvel ókunnugir sem stoppuðu
til þess eins að spyrja til vegar
átt von á.
Þegar amma var flutt á Hlíf á
Ísafirði kíkti ég stundum í heim-
sókn til hennar og passaði ég
mig alltaf á því að koma svangur
þar sem hún hafði miklar
áhyggjur af holdafari mínu og
sleppti mér ekki út fyrr en ég
var búinn að raða í mig óhóflegu
magni af dýrindiskræsingum
sem hún töfraði fram án þess að
virðast hafa neitt fyrir því, þrátt
fyrir að þurfa stuðning við að
ganga.
Í þessum heimsóknum til
ömmu og afa á Hlíf var ég
sjaldnast einn með þeim enda
var stöðugur gestagangur hjá
þeim. Þar voru á ferð ættingjar
og einnig voru vinkonurnar mjög
duglegar að kíkja í kaffi. Amma
var mikil félagsvera sem naut sín
í góðum félagsskap.
Þegar ég og konan mín vorum
rétt byrjuð að búa saman furðaði
hún sig mikið á því hversu löng
og hressileg símtöl ég ætti við
háaldraða ömmu mína, símtölin
gátu varað í klukkutíma. Hildur
kona mín var fljót að átta sig á
þessu þegar hún svaraði síman-
um eitt skiptið og talaði í yfir
hálftíma við hana án þess að hafa
nokkurn tímann hitt hana.
Amma hafði alltaf eitthvað að
spjalla um.
Í vor hringdi ég í Mundu
ömmu og bað hana um leyfi til
þess að fá að skíra yngsta son
minn Jón Hafstein í höfuðið á afa
mínum og eiginmanni Mundu.
Amma var mjög ánægð með það
og gaf mér leyfi til þess. Nú eru
amma og afi bæði farin á betri
stað og held ég að Munda amma
hafi verið orðin sátt við að yf-
irgefa þetta jarðneska líf og
sameinast honum Nonna afa,
enda voru hennar bestu ár að
baki.
Mér er alltaf minnisstætt þeg-
ar ég fór með ömmu upp á
sjúkrahús að heimsækja afa þeg-
ar hann dvaldi þar í lok ævi sinn-
ar. Þá kom til okkar hjúkrunar-
kona og sagði okkur að hún hefði
spurt afa af hverju hann kvartaði
aldrei yfir neinu. Þá sagði afi við
hana að hann ætti svo góða konu
að hann hefði aldrei þurft að
kvarta yfir neinu. Amma ljómaði
af ánægju þegar hún heyrði
þessi orð.
Takk fyrir ómetanlegar
stundir í gegn um tíðina, elsku
amma mín.
Kveðja
Páll (Palli).
Þerraðu kinnar þess er grætur,
þvoðu kaun hins særða manns.
Sendu inn í sérhvert hjarta,
sólageisla kærleikans.
(Höf. ók.)
Amma mín, fallega amma mín,
er farin. Amma mín, yngsta
barnið sem drakk móðurmjólk-
ina fyrstu fjögur árin sín og
hljóp um með dökkar krullur,
dreymandi um slétta og fallega
lokka. Amma mín, telpan sem
langaði að kúra með kisu til fóta
og var skömmuð fyrir óhreinar
hendur – þegar húðin var bara
dökk af sól og útiveru. Telpan
sem grét þegar bræður hennar
kölluðu hana Guðmundu Jónínu
– hún var jú bara kölluð Munda
og sem barðist við hláturinn
undir húslestri og messuhaldi.
Amma mín, daman, sem saumaði
sér móðins kjóla úr hveitipokum,
langaði að verða smiður og varð
ástfangin af myndarlega piltin-
um handan við ána. Daman sem
fór til borgarinnar og vann í
Tjarnarbíói, en sem örlögin
ákváðu að setjast skyldi að á
heimaslóðum í dalnum fagra.
Amma mín, konan sem opnaði
fang sitt jafnt eigin börnum sem
annarra, bakaði, prjónaði, saum-
aði og sinnti störfum inni sem
úti. Konan sem klæddi sig upp
með lokka, men og varalit, hnar-
reist, stolt og glæsileg. Amma
mín sem ávallt spurði: „Hvernig
svafstu?“ þegar ég teygði mig í
snerilinn og steig inn í ylinn í
eldhúsinu, nuddandi stírurnar úr
augunum og bætti svo við: „Ertu
ekki svöng, Dagbjört mín?“
Amma mín sem alltaf hugsaði
um hag okkar barnanna, bakaði
rúgbrauð og hveitikökur, eldaði
rauðmaga og grásleppu, prjónaði
sokka og vettlinga, saumaði
svuntur og gardínur. Amma mín
sem gladdist svo yfir hópnum
sínum og sagði stolt og meyr:
„Og hugsa sér, þau eru öll heil-
brigð!“ Já, svona var og er hún
Munda amma mín og nú vakir
hún yfir okkur, hjörðinni sinni.
Og afi heldur í höndina á henni,
ástinni sinni, sem hann hefur
beðið eftir, þolinmóður að vanda.
Hér að hinstu leiðarlokum
ljúf og fögur minning skín.
Elskulega amma góða
um hin mörgu gæði þín.
Allt frá fyrstu æskudögum
áttum skjól í faðmi þér.
Hjörtun ungu ástúð vafðir
okkur gjöf sú dýrmæt er.
Hvar sem okkar leiðir liggja
lýsa göfug áhrif þín.
Eins og geisli á okkar brautum
amma góð, þótt hverfir sýn.
Athvarf hlýtt við áttum hjá þér
ástrík skildir bros og tár.
Í samleik björt, sem sólskinsdagur
samfylgd þín um horfin ár.
Fyrir allt sem okkur varstu
ástarþakkir færum þér.
Gæði og tryggð er gafstu
í verki, góðri konu vitni ber.
Aðalsmerkið: elska og fórna
yfir þínum sporum skín.
Hlý og björt í hugum okkar
hjartkær lifir minning þín.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Þín
Dagbjört.
Einhvers staðar stendur að
þeir verði að missa sem eiga. En
það er alltaf jafnsárt að kveðja
þá sem eru manni kærir. Munda,
eins og hún var alltaf kölluð, var
sannkallaður ættarhöfðingi.
Réttara væri að segja drottning
stórs hóps glæsilegra afkom-
enda. En nú er drottningin horf-
in af sviðinu og skilur eftir sig
góðar minningar um fallega
konu með blíðustu rödd í heimi.
Vorið 1949 var lítil snót átta
ára (að verða níu eins og maður
bætir alltaf við á þeim aldri)
send í nýja sveit á Ingjaldssandi.
Bæjarnafnið var ævintýralegt;
Álfadalur! Ungu hjónin, Munda
og Nonni, rúmlega tvítug með
litla fallega Einar son sinn, tóku
vel á móti þeirri litlu, sem fannst
lífið dásamlegt og var fljót að
venjast nýju umhverfi og nýjum
vinum. Að vísu hafði vantað
snúningastrák á bæinn. En
vegna þrýstings frá bræðrunum
Helga og Munda frá Brekku var
þessi smástelpa látin duga. Og
frá því að vera snúningastelpa á
sumrin endaði hún sem kaupa-
kona og þótti ekki lítill frami í
þeirri nafnbót. Næstu sjö sumur
voru sælusumur. Það var þröngt
í litla húsinu á Álfadal. En þar
var fullt af hlýju og gleði. Og
alltaf pláss fyrir einn í viðbót.
Aldrei leiðinlegt. Alltaf eitthvað
að gerast. Og Álfadalur ber
nafnið með rentu; þar eru álfa-
steinar sem mátti ekki hamast í
kringum. Þar eru líka álagablett-
ir, sem ekki mátti slá. Já, þær
eru margar minningarnar.
Munda að baka bestu kleinur í
heimi, jólakökur og brúnkökur.
Munda að sauma flotta sumar-
kjóla á sig og kaupakonuna til að
þær væru gjaldgengar á ballið í
Vonalandi. Munda að kenna ung-
lingnum þolinmæði við að læra
að hekla og prjóna.
Munda var mikill gleðigjafi og
elskaði lífið. Hún ólst upp í
stórum, glöðum og myndarleg-
um systkinahópi, yngst allra, og
kvaddi okkur síðust af þeim. Þau
Nonni áttu því láni að fagna að
ferðast mikið um landið sitt og
áttu ættingja og góða vini víða,
sem þau heimsóttu og héldu
tryggð við. Munda ferðaðist líka
erlendis og heimsótti meðal ann-
ars vini og ættingja í Vestur-
heimi með Guðdísi systur sinni.
Margar hamingjustundir hafa
liðið við að rifja upp minningar
úr ferðum þeirra systra, sem og
vinafundi um gjörvallt Ísland.
Börnin þeirra fjögur bera þess
merki að hafa átt góða æsku og
frábæra foreldra, sem alltaf
hugsuðu fyrst og fremst um hag
allra sinna afkomenda og hefur
undirrituð ekki verið skilin út-
undan í þeirri umhyggju. Það
var mitt stóra lán í lífinu og verð-
ur aldrei fullþakkað að fá að vera
ein af hópnum þeirra Mundu og
Nonna. Innilegustu samúðar-
kveðjur til allrar fjölskyldunnar.
Blessuð sé minning Mundu og
Nonna.
Margrét (Magga á Álfadal).
MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. JANÚAR 2014
Hún var ákaflega stolt af sí-
stækkandi barnahópnum sínum
og undraðist í raun stundum
hvernig hann gæti verið orðinn
svona stór út frá einni dóttur.
Jólin eru nýliðin og það var
skrýtin tilfinning að hafa ekki
ömmu með í jólastússinu eins og
vanalega en gleðilegt fyrir okkur
fjölskylduna að geta átt með
henni góða stund á sjúkrahúsinu
á aðfangadag. Elsku amma, takk
fyrir allt. Elsku afi, mamma og
fjölskyldan öll, megi Guð styðja
okkur og styrkja í sorginni. Hvíli
amma í friði.
Heiðrún Tryggvadóttir.
Elsku amma mín og nafna,
Ásta, kvaddi þennan heim 2. jan-
úar sl. Þegar ég kvaddi ömmu
milli jóla og nýárs vissum við báð-
ar að þetta væri kveðjustundin.
Ekki datt mér samt í hug þegar
ég fór til Kanada að ég yrði kom-
in aftur til Íslands eftir viku.
Við amma áttum alltaf sér-
stakt samband. Á sumrin dvöld-
um við Heiðrún gjarnan hjá
henni og afa á Tálknafirði og þá
var margt brallað. Minnisstæðar
eru útilegurnar þar sem Ladan
hennar ömmu var fyllt af hálfri
búslóðinni þannig að varla var
pláss fyrir okkur systurnar og
lagt var af stað á vit ævintýranna
og ef ekki var hægt að fara í úti-
legu þá var bara tjaldað í stofunni
og við systur sváfum þar.
Eftir að ég eignaðist mín börn,
Guðfinn Tryggva og Bryndísi
Báru, hjálpaði amma mér mikið,
passaði, saumaði og prjónaði á
börnin. Þegar við fjölskyldan
fluttum austur á firði fannst
henni ekkert tiltökumál að elta
okkur svo við værum ekki ein og
án aðstoðar.
Eftir að ég flutti til Montreal
2008 komu amma og afi að heim-
sækja mig, svona til að tékka á
því hvort vel færi um mig í út-
landinu. Þrátt fyrir að við amma
höfum ekki hist mikið undanfarin
ár hefur samband okkar ávallt
verið gott og alltaf var eins og ég
hefði aldrei farið í burtu.
Elsku amma, þín verður sár-
lega saknað. Hver mun nú kalla
mig „hlunkinn hennar ömmu“
þegar ég kem heim á Ísafjörð?
Ég bið Guð um að styðja og
styrkja afa, mömmu og okkur öll í
sorginni. Megi amma hvíla í friði.
Ásta, Guðfinnur Tryggvi og
Bryndís Bára.
Það var alltaf gott að koma í
heimsókn til langömmu og lang-
afa á Hlíf. Oft þegar við komum í
heimsókn sat langamma í stóln-
um sínum og var að horfa á
glæpaþætti. Hún vildi alltaf gefa
okkur eitthvað að borða, annað-
hvort heitt kakó og grillaðar sam-
lokur eða heilsusafa og súkku-
laðirúsínur. Á sumrin fórum við
stundum að pútta með langömmu
en það fannst henni mjög
skemmtilegt að gera.
Það var leiðinlegt fyrir lang-
ömmu þegar hún var orðin veik
og erfitt fyrir okkur að sjá hana
þannig. Við eigum margar minn-
ingar sem við geymum hjá okkur
og svo eigum við ýmsa handa-
vinnu sem hún hefur gert og gefið
okkur, eins og jólasokkana okkar
sem minna okkur alltaf á hana.
Takk fyrir allt, langamma. Elsku
langafi, við hugsum til þín og
munum verða duglegir að koma í
heimsókn og passa upp á þig.
Langömmustrákarnir í Holti,
Tryggvi, Egill, Haukur
og Magni.
Elsku amma, langamma. Okk-
ur fjölskylduna langar til að
kveðja þig með örfáum orðum og
þakka þér fyrir allt sem þú hefur
kennt og gert fyrir okkur. Við
munum halda við öllum ljóðunum
og sögunum sem þú hefur kennt
okkur í gegnum árin og munum
við kenna þeim sem yngri eru. Þú
hafðir mikla frásagnarhæfileika
og fróðleikurinn sem kom frá þér
var mikill, enda lastu mikið og
fannst þér mjög gaman að sökkva
þér ofan í fróðleik, ættfræði og
fleira og miðla til okkar sem
yngri erum. Þau eru ófá ferðalög-
in sem við fórum í með þér og afa.
Á svona stundum er gott að eiga
allar þessar góðu minningar og
tala um þær. Einnig var alltaf
gott að koma til ykkar afa og fá
kakó og kleinurnar hans afa. Allt-
af áttir þú súkkulaðirúsínur
handa okkur og voru börnin alltaf
umvafin ást og kærleika hjá þér.
Elsku amma, við munum hugsa
vel um afa og Gósý ömmu sem
sakna þín mikið, hvíl í friði. Bless-
uð sé minning Ástu ömmu.
Jakob Ólafur og fjölskylda.
Að heilsast og kveðjast er lífs-
ins gangur og nú hefur Ásta Þór-
gerður Jakobsdóttir, sú góða
kona, kvatt okkur í upphafi nýs
árs. Þegar ég var ungur drengur
bjuggu Ásta og eftirlifandi eigin-
maður hennar, Stefán Haukur
föðurbróður minn, um skeið í
kjallaraíbúð á æskuheimili mínu
að Skeiðarvogi 81. Bæði voru þau
mér ákaflega góð og lá leið
stráksins oftar en ekki niður í
kjallarann og aldrei gáfu þau
annað í skyn en þar færi aufúsu-
gestur. Tíminn leið, Ásta og
Haukur fluttu búferlum, sam-
gangurinn varð ekki eins mikill
og fyrr. Leiðir lágu saman er við
Maja fluttum á Bíldudal, Ásta og
Haukur bjuggu þá á Tálknafirði
og aftur gátum við notið samvista
við þau er við fluttum til Súðavík-
ur og þau búsett á Hlíf á Ísafirði.
Þegar við Ásta hittumst í
seinni tíð minntist hún gjarnan á
Skeiðarvogsárin þá er ég heim-
sótti hana og Hauk í litlu íbúðina í
kjallaranum og ýmislegt rifjaðist
upp. Nefna má það meðal annars
að Ásta átti drjúgan hlut í að ég
varð snemmlæs með því að láta
mig lesa upp úr Morgunblaðinu
fyrir sig og á fóninum hljómaði
„endalausa lagið,“ sem Ásta
nefndi svo og ég vildi heyra aftur
og aftur, „In The Mood“ með
Glenn Miller og hljómsveit, það
ætlaði aldrei að enda. Fyrir þetta
og svo margt annað vil ég þakka
Ástu, hún á væna fúlgu í sjóði
dýrmætra minninga.
Ásta var ákveðin atorkukona
sem vildi láta hlutina ganga. Hún
var listræn handverkskona sem
bjó til fallega hluti, m.a. úr fisk-
roði, jafnvel ein af brautryðjend-
um á því sviði. Nefna má aðkomu
hennar að skipulagningu og
framkvæmdum við félagsaðstöðu
íbúanna á Hlíf, Nausti, þar á hún
ásamt Hauki stóran hlut að öðr-
um ólöstuðum. Það að sjón Ástu
fór mjög versnandi síðustu miss-
erin varð henni mikil raun,
frændi minn blessaður var konu
sinni stoð og stytta eftir megni,
hann er einstakur maður. Þá var
einkadóttirin Guðrún, afkomend-
ur og ástvinir skammt undan.
Leiðin að endalokunum var síðan
mörkuð eftir áfall og erfið veik-
indi á haustdögum síðasta árs.
Ásta dvaldi eftir það svo til óslitið
á Heilbrigðisstofnun Vestfjarða
þar sem hún lést í byrjun ársins,
kraftarnir voru þrotnir.
Ég vil þakka Ástu góðvild og
hugulsemi fyrr og síðar og ég trúi
því að öll mein sem hana hrjáðu
séu á bak og brott og að nú lesi
hún Morgunblaðið hjálparlaust.
Ef til vill hljómar „endalausa lag-
ið“, gamli Miller og hans menn
eru trúlega á svæðinu.
Elsku Haukur frændi, Gósí,
Tryggvi, kæru afkomendur og
ættingjar. Ég, Maja og Sonja
Lind sendum ykkur okkar inni-
legustu samúðarkveðjur. Ástu
minnumst við með virðingu og
þakklæti.
Sveinbjörn Dýrmundsson.
Sögumaður, ættfræðingur,
danskennari, bílstjóri, ferða-
félagi, skemmtileg, skapandi,
saumakona, prjónakona, hand-
verkskona, lestrarhestur eru
nokkur orð sem lýsa Ástu
frænku, móðursystur minni. Hún
saumaði á mig kjóla þegar ég var
lítil, föndraði með mér og ég naut
þeirra forréttinda að fá að ferðast
með henni. Útilegur eða ferðalög
milli Reykjavíkur og Ísafjarðar
eru mér ógleymanleg og þegar
hún bjó á Tálknafirði leiddi hún
mig um töfra suðurhluta Vest-
fjarða.
Ásta frænka hafði svo mikinn
áhuga á ættfræði og sögur for-
feðra okkar birtust mér ljóslif-
andi í frásögnum hennar. Hún
spurði vinkonur mínar hverra
manna þær væru og gat svo rakið
ættir okkar saman. Hvorki Is-
lendingabok.is né vegahandbæk-
ur komast nálægt því að halda at-
hygli minni eða áhuga á sama
hátt og Ásta frænka náði. Þessi
kraftmikla frænka mín er senni-
lega það sem næst kemst að vera
ættarhöfðingi okkar. Nú þegar
hún hefur kvatt þessa jarðvist,
þakka ég kærri frænku samferð-
ina og færi Hauki, Gósý og fjöl-
skyldunni mínar dýpstu samúð-
arkveðjur.
Guðrún Lilja Bínu- og
Rúnarsdóttir.
Þegar ég frétti um andlát
Ástu, eiginkonu Hauks föður-
bróður míns, minnist ég sérstak-
lega góðra kynna á æskuárunum
þegar þau bjuggu í Skeiðarvog-
inum í Reykjavík fyrir nær 60 ár-
um. Nú þegar víða er mikill snjór
og skíðamenn fara á kreik finnst
mér viðeigandi að rifja upp kæra
æskuminningu. Fyrir áhrif frá
Ástu safnaði ég mér fyrir skíðum,
næst á eftir reiðhjóli og Tarzan-
bókum. Þá var ekki plastdótið,
skíðin úr kjörviði með stálkönt-
um og leðurbindingum og bamb-
usstafir við hæfi. Drengurinn
kom stoltur heim með þessar ger-
semar í Vogum hraðferð á þorra,
nægur snjór og gott að prófa þau
á Hálogalandshæðinni, þótt ekki
væri nema að ganga á þeim en
kunnáttan var engin. Ásta kemur
út á tröppurnar þegar hún sér
mig vera að bauka við skíði og
stafi. „Óli minn, haltu ekki svona
á stöfunum, það getur verið vara-
samt ef þú dettur.“ Þarna fékk ég
mína fyrstu leiðsögn, heilræði
sem dugðu vel, en það sem skipti
ekki minna máli var hve Ásta tók
skemmtilegan þátt í þessari
gleðistund. Henni fylgdi ætíð já-
kvæður og hressilegur andi og
við hlógum bæði þegar ég hélt
upp í hæðina. Þannig ætla ég að
minnast Ástu. Blessuð sé minn-
ing hennar.
Hauki frænda, Guðrúnu
frænku og öllum öðrum aðstand-
endum votta ég innilega samúð.
Ólafur R. Dýrmundsson.