Morgunblaðið - 11.01.2014, Qupperneq 45

MINNINGAR 45
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. JANÚAR 2014
Þegar góður vinur kveður
streyma minningarnar fram.
Fyrstu sporin eru í Steinholti
við knattleiki og silungsveiði.
Keppni og kapp komu fljótt í
fram og góðmennska og greind
skín úr andlitinu. Líkamlegt at-
gervi var óvanalega mikið strax
á unglingsárum og tók Binni
fullar síldartunnur og snaraði
uppí þriðja lag á Múlaplaninu.
Brynjólfur Karl
Eiríksson
✝ Brynjólfur,Binni eða
Benny, fæddist 21.
júní 1942. Hann lést
á heimili sínu Stein-
holti á Dalvík 8.
desember 2013.
Brynjólfur lætur
eftir sig eina dótt-
ur, Hedvig, fædd í
Noregi en búsett í
Svíþjóð.
Útför Brynjólfs
fer fram frá Dalvíkurkirkju í
dag, 11. janúar 2014, og hefst at-
höfnin kl. 13.30.
Eftir landspróf fór
Binni að Laugar-
vatni. Fjölskyldan í
Steinholti bjóst við
Binna í jólafrí með
bíl frá Óskari Jóns-
syni & co. Eplabíll-
inn kom að sunnan
en enginn Binni.
Næsti bíll kom og
svo seinasti bíll en
ekki Binni. Um jól-
in fréttist að Binni
er í Bremerhaven og á leið að
gerast atvinnumaður í knatt-
spyrnu í Danmörku. Hafði
hann þá farið niður að bryggju
í Reykjavík meðan hann beið
eftir bílnum frá Ó.J. & co. Þar
var togarinn Hallveig Fróða-
dóttir að fara í sölutúr til
Þýskalands. Dyrnar að atvinnu-
mennsku reyndust ekki víðar
inngöngu. Farareyrir var
knappur til framfærslu. Sá
hann auglýst eftir fólki til
starfa í gróðurhúsum í Amager
til að gróðursetja lauka í ak-
korði. Hóf Binni hlaup eftir
göngum gróðurhúsa og plantaði
á bæði borð og náði a.m.k.
20.000 laukum á dag. Þar sem
gamla herraþjóðin gat ekki
nýtt sér hæfileika hans með
bolta þá hlytu þeir í Ósló að
gera það. Allt kom fyrir ekki og
fjárskortur framundan og enga
vinnu að fá í Ósló. Seinustu
krónurnar eru notaðar til að að
kaupa far með Bergensbanen
svo sem aurar entust. Til Geilo.
Þar sér hann Holms Hotel. Um
kvöldið er Binni farinn að
skræla þar kartöflur og þvo
upp leirtau. Út um gluggann
sér hann skilti, Ski skole. Verða
þá straumhvörf í lífi Binna.
Verður hann þjálfari og skíða-
kennari í Geilo og kunnur með-
al almúga og háaðals í Evrópu.
Rak hann næturklúbb í kjallara
Bardöla-hótelsins og síðar veit-
ingahúsið Skarv. Benny var
hann kallaður og er enn goð-
sögn í Hallingsdalen. Alltaf var
Binni til staðar og leysti mál. Á
sumrum fór hann í Evrópuferð-
ir, akandi, til að skoða hvað var
um að vera í Ölpunum, þefa
uppi tónleika, sjá hvað var nýj-
ast í hátískunni í París, Mílanó,
eða hvar sem var og fór til
Spánar og kláraði Ferðamála-
skóla Simon Spies eða vann hjá
Dikemann, skrúðgarðamanni í
Kaupmannahöfn sem sá um
garða fyrir aðalinn á Sjálandi, í
Þýskalandi og víðar og nam þar
latnesk plöntuheiti. Fínum
frúm í Hellerup og Charlotten-
lund fannst það góður kostur
að fá Benny í heimsókn, alltaf
var Benny með á nótunum.
Þeim sem muna manninn með
síða skeggið í bláa Smáravegs-
samfestingnum á götum Dal-
víkur, Akureyrar og um tíma
Borgarness, mun aldrei til hug-
ar koma að sá hinn sami átti
heilan kjallara í Noregi af há-
tískufötum, pelsum, skíðum og
skóm sem hann skildi eftir er
hann yfirgaf Noreg. Hvar sem
Binni kom hændust að honum
börn og dýr. Eftir að Binni
kemur í Steinholt aftur stund-
aði hann sjómennsku og fleira.
Hjálpsemi fylgdi honum alla
ævi og fróðleiksfýsn og var allt
lesið sem til náðist, hlustað á
fréttir og málin rædd. Síðustu
árin nam hann allt sem hann
komst yfir varðandi siðblindu
og átti erfitt með að sætta sig
við orðinn hlut í þeim málum,
bæði hvað varðar nærumhverf-
ið og á landsvísu.
María Sigurjónsdóttir.
Það er alltaf erfitt að kveðja
samferðafólk sem er okkur er
kært, ekki síst þá sem manni
finnst að fari allt of snemma.
Þannig er það með Soffíu Guð-
mundsdóttur úr Borgarnesi sem
ég hef þekkt frá því ég var barn,
eða síðan þau fluttu í húsið á
móti. Við Anna, elsta dóttir henn-
ar, urðum vinkonur, systir mín
og yngri dóttir hennar urðu vin-
konur og það var alltaf mikill
samgangur milli heimilanna. Vin-
kona mín naut þeirra forréttinda
að vera með nánast forstofuher-
bergi, næst útidyrum, auðvelt að
skjótast inn og út eftir þörfum,
sem gerði herbergið að ákjósan-
legum dvalarstað þar sem við sá
Soffía
Guðmundsdóttir
✝ Soffía Guð-mundsdóttir
fæddist í Vest-
mannaeyjum 30.
október 1936. Hún
lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 26. desember
2013.
Útför Soffíu fór
fram frá Borg-
arneskirkju 3. jan-
úar 2014.
sátum heilu kvöldin
að spjalla og hlusta
á músík.
Umburðarlyndi
þessara foreldra,
Steina og Soffíu, var
einstakt þrátt fyrir
sjö manna heimili
og endalausan um-
gang vina og vanda-
manna þá áttum við
þarna athvarf. Þeg-
ar ég hugsa til baka
til eldhússins á Kjartansgötunni
finnst mér þetta hafa verið á
stundum eins og hjá ítalskri stór-
fjölskyldu, miklar umræður í
gangi og oft háværar, ekkert ver-
ið að skafa utan af hlutunum en
aldrei leiðindi, mikið grínast og
hlegið enda oft sagðar sögur með
leikrænum tilburðum. Þá stóð
Soffía í eldhúskróknum, lagaði
kaffi og bar fram bakkelsi, glotti
við tönn yfir sínum manni, leið-
rétti eða bætti við.
Soffía var lágvaxin með ljósa
húð, lagleg kona, með fallega
rautt hár, hæglát, æðrulaus en
alltaf stutt í glettni, hún varð ung
móðir og mér fannst hún ein-
hvern veginn alltaf vera á okkar
aldri, skildi okkur svo vel og var
ekki með vesen yfir smámunum.
Hún var ákaflega myndarleg
húsmóðir, alltaf að, listakona í
höndunum, vinnusöm og hjálpleg
við alla, hún ræktaði garðinn
sinn, bæði innan dyra og utan.
Það skilaði sér líka þegar hún var
orðin veik því krakkarnir hennar
sáu um að hjálpa henni svo hún
gat verið heima nánast til hinsta
dags en heilsu hennar hrakaði
mikið síðustu árin. Það var erfitt
að horfa upp á því lífslöngunin
var svo sterk, hún hafði enda-
lausan áhuga á að ferðast og
fræðast, skoða sig um, lesa og
vinna handavinnu og bara að
vera með sínu fólki öllum stund-
um.
Ég kveð Soffíu með söknuði og
þakka henni hjartanlega fyrir
allt. Sendi fjölskyldunni innilegar
samúðarkveðjur.
Sigríður Sveina Helgadóttir.
Í miðri jólahátíðinni lokaðist
lífsbók vinkonu minnar, Soffíu
Guðmundsdóttur, eftir langt og
erfitt sjúkdómsstríð. Það er sagt
að þegar við fæðumst sé búið að
rita sögu okkar frá vöggu til graf-
ar, örlögin skammti okkur gleði,
sorg og erfiðleika. Mér finnst að
Soffa hafi fengið of stóran
skammt af erfiðleikum. Strax í
æsku þurfti hún að stríða við
veikindi. Hún ólst upp án móður
og þurfti því að fara á milli staða
strax sjö ára. En skjólið var hjá
Guðrúnu og Albert á Kárastöð-
um. Soffa varð ung einstæð móð-
ir og átti fárra kosta völ, en hún
gat alltaf leitað til fóstru sinnar.
Meðan ég átti heima í Borg-
arnesi var mikill samgangur milli
okkar og hún varð ein af mínu
bestu vinkonum. Á síðustu árum
urðum við aftur nágrannar. Soffa
tók þátt í félagsstarfi aldraða.
Hún naut sín í handavinnu. Hún
var listamaður í höndunum eins
og glerlistaverk, bútasaumur eða
prjónaðir vettlingar hennar sýna
vel. Soffa var dugleg að ferðast
og sleppti aldrei úr ferð til Vest-
mannaeyja. Toppnum varð náð
þegar hún komst í siglingu um
Karíbahaf fyrir rúmu ári. Hún
sýndi mér myndir úr ferðinni og
þar var hún eins og drottning, í
síðum fallegum kjól.
Við Júlla eigum eftir að hugsa
til liðinna samverustunda og dást
að hugrekki Soffu, sem einkenndi
hana allt til síðasta dags. Að gef-
ast upp var ekki til í hennar huga.
Ég sé Soffu fyrir mér ganga
um í blómagarði sínum og leiða
tvær telpur við hönd. Hún hafði
gaman af að sýna rósirnar sínar.
Allir máttu leika sér í gaðinum.
Börnin voru Soffíu allt og það var
aðdáunarvert að sjá hvernig þau
mynduðu teymi utan um hana
svo hún gæti verið heima sem
lengst.
Blessuð sé minning Soffíu
Guðmundsdóttur.
Ólöf Guðmundsdóttir.
Leiðir okkar Sólveigar Ás-
geirsdóttur lágu mikið saman
eftir að bóndi hennar, sr. Pétur
Sigurgeirsson, hafði verið kjör-
inn biskup Íslands og mikið var
það indæl og skemmtileg sam-
leið. Ég annaðist þá samkirkju-
mál og fjölmiðlun á Biskupsstofu
en þeir málaflokkar voru einmitt
sérstök áhugasvið biskups svo að
stuðningur hans var afdráttar-
laus, en Pétur var við nám í
blaðamennsku vestanhafs. Svo
Sólveig
Ásgeirsdóttir
✝ Sólveig Ás-geirsdóttir var
fædd í Reykjavík 2.
ágúst 1926. Hún
lést á hjúkr-
unarheimilinu
Grund í Reykjavík
27. desember 2013.
Útförin var gerð
frá Dómkirkjunni í
Reykjavík 4. janúar
2014.
kynntist ég konu
hans Sólveigu og
varð ljóst að ég
hafði eignast góðan
samverkamann.
Þau hjónin
brugðu miklum svip
yfir umhverfi sitt
heima sem heiman.
Þau voru óvenju
glæsilegt par, sér-
lega fríð sýnum,
glaðsinna og með
mikla útgeislun. Þau voru áhuga-
söm og hvetjandi og skópu ein-
faldlega líf og gleði hvar sem þau
komu. Biskup barðist við sykur-
sýki á allháu stigi og slíkur hug-
maður sem hann var átti hann til
að gleyma þeim varúðarráðstöf-
unum sem fylgja ber. Meðal ann-
ars vegna þess fylgdi Sólveig
bónda sínum á ferðum hans til
þess að skapa honum sem bestar
vinnuaðstæður. Við vorum því
saman á ýmsum fundum og þing-
um erlendis og það var skemmti-
leg og eftirminnileg reynsla.
Þau hjónin voru almennt afar
áhugasöm um flest er fyrir þau
bar, þau kunnu að njóta lífsins og
voru glögg og fundvís á skemmti-
legri hliðar þess og jafnframt á
þau málefni sem komu íslensku
kirkjunni að mestu gagni í er-
lendum samskiptum. Fólk laðað-
ist að þeim. Meðan við Pétur
biskup vorum bundnir á fundum
kynntist Sólveig mörgum og sér-
staklega fólki frá austantjalds-
löndum en á þessum árum var
kalda stríðið í algleymingi. Með
hennar milligöngu gat íslenska
kirkjan orðið nokkuð að liði
kirkjunum handan járntjaldsins
sem bjuggu við afar erfiðan kost.
Sólveig var þarna í essinu sínu.
Hún var afar hjartahlý og samúð
hennar var virk og kraftmikil.
Hún var eiginlega mikill töffari,
stóð fast á sínu en kom málum
sinum fram með lífsgleði sinni,
hnyttni, rökvísi og afvopnandi
þokka. Hér heima höfðu margir
skjól hjá henni og vísan stuðning
Sama gilti um fjölmiðlun kirkj-
unnar. Hún var alltaf fús til að
koma fram í því kirkjulega út-
varpsefni sem þá átti nokkuð
greiða leið í ríkisútvarpinu. Hún
var glögg á þau málefni sem þörf
var á að fjalla um og höfðu al-
menna skírskotun. Þau hjónin
bæði voru óspör á hvatningarorð
en veittu líka uppbyggilega
gagnrýni.
Sólveig vildi vita hlutina vel.
Hún sótti tíma í guðfræðideild
Háskólans, hún var í fjölbreytt-
um og litríkum biblíuleshóp og í
almennum samræðum hafði hún
lag á að efla málefnalega um-
ræðu. Hún las mikið og fylgdist
með og greindi vel alvöru þjóð-
félagsmála en jafnframt hið kát-
lega sem þar var að finna og kom
því á framfæri með sínum frá-
bæra húmor. Það var alltaf til-
hlökkunarefni að hitta hana og
maður kom ævinlega ríkari af
hennar fundi. Sólveig Ásgeirs-
dóttir átti ríkt líf, bæði með
miklu skini sem erfiðum skúrum
en trú hennar bar hana uppi.
Hún gekk með Guði sínum og nú
er hún farin „gegnum Jesú helg-
ast hjarta“ þangað sem kærleik-
urinn ríkir. Við Rannveig þökk-
um henni samleiðina og biðjum
fjölskyldu hennar blessunar
Guðs.
Bernharður Guðmundsson.
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
útfararstjóri
útfararþjónusta
Önnumst alla þætti útfararinnar
Þegar andlát ber að höndum
Arnór L. Pálsson
framkvæmdastjóri
Ísleifur Jónsson Frímann Andrésson
útfararþjónusta
Jón Bjarnason
útfararþjónusta
Hugrún Jónsdóttir uðmundur Baldvinsson
útfararþjónusta
G Þorsteinn Elíasson
útfararþjónusta
Ellert Ingason
útfararþjónusta
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför elskulegs eigin-
manns míns, föður okkar, afa og bróður,
SIGMUNDAR ÁGÚSTSSONAR
múrara,
Langholtsvegi 204.
Sérstakar þakkir viljum við færa starfsfólki
krabbmeinsdeildar 11 E á Landspítalanum,
sem og starfsfólki líknardeildar.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Hafdís Una Júlíusdóttir.
✝
Minn elskulegi eiginmaður, faðir, tengdafaðir,
bróðir, tengdasonur, frændi og mágur,
EIRÍKUR ÓMAR SVEINSSON,
framkvæmdastjóri Keflavíkurflugvallar,
lést á Landspítalanum 25. desember.
Útförin fer fram frá Dómkirkjunni þriðjudaginn
14. janúar kl. 15.00.
Ingibjörg Sandholt,
Sveinn Rafn, Melkorka Ragnhildardóttir,
Egill Orri,
Þóra Kristín,
Hafdís og Sigrún (Lóa) Sveinsdætur,
Þóra Sandholt,
Sigrún Björg Ingvadóttir, Ásgeir Stefánsson,
Bergur Sandholt, Stella Hafsteinsdóttir,
Kristín Sandholt, Ingvar Vilhelmsson.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
GUÐRÚN GUNNARSDÓTTIR,
Lautarsmára 1,
Kópavogi,
lést á Landspítalanum í Fossvogi
miðvikudaginn 8. janúar.
Útför hennar fer fram frá Kópavogskirkju
föstudaginn 17. janúar kl. 13.00.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Oddný, Gunnlaug og Gestur Yngvabörn.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
UNNUR GUÐMUNDSDÓTTIR
frá Drápuhlíð í Helgafellssveit,
Hjúkrunarheimilinu Sóltúni,
áður til heimilis
Hvassaleiti 56,
lést sunnudaginn 5. janúar.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 16. janúar
kl. 13.00.
Sigurþór Jóhannesson, Árný Ásgeirsdóttir,
Kristrún Jóhannesdóttir,
Unnur Sigurþórsdóttir, Fróði H. Isaksen,
Erla Sigurþórsdóttir, Örn Viðar Grétarsson,
Eva Finnbogadóttir, Hannes Bjarki Vigfússon,
Albert Finnbogason, Bergrún Snæbjörnsdóttir
og barnabarnabörn.