Morgunblaðið - 14.02.2014, Page 39

MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 14. FEBRÚAR 2014
Elsku Erna. Mig
langar að minnast
þín með nokkrum
orðum í tilefni af-
mælisdags þíns 11.
febrúar.
Eftir erfið veikindi kvaddir þú
okkur allt of fljótt. Við vorum
æskuvinkonur og frænkur og ól-
umst upp undir Eyjafjöllum í
Rangárvallasýslu. Við brölluðum
margt saman í sveitinni eins og
gengur og gerist, lékum okkur
saman í langbolta, feluleikjum og
öðrum skemmtilegum leikjum.
Oft vorum við úti langt fram á
kvöld eftir að hafa klárað þau störf
sem ætlast var til af okkur þá
daga í sveitinni. Það var svo gam-
an þegar við komum saman
krakkarnir á bæjunum til að
dansa. Við æfðum okkur m.a. í
haughúsinu eða reyndar bara
hvar sem við fundum auðan blett.
Mér er minnisstætt þegar við vor-
um fengnar til að hjálpa til við að
taka upp kartöflur hjá föður-
bræðrum þínum í Drangshlíð,
þeim Ísleifi og Bjössa. Við þóttum
standa okkur svo vel, að að laun-
um fór Ísleifur með okkur í bíltúr
út í Hjörleifshöfða á gamla Willys-
jeppanum sínum. Þessi ferð var
mikið ævintýri fyrir okkur stelp-
urnar.
Erna mín, þú varst alltaf svo
mikill húmoristi og alveg einstak-
Erna Stefanía
Gissurardóttir
✝ Erna Stefaníafæddist 11.
febrúar 1941. Hún
lést 30. mars 2013.
Útför Ernu fór
fram 8. apríl 2013.
lega orðheppin og
skemmtileg í tilsvör-
um. Við systurnar
komum oft í heim-
sókn til ykkar systr-
anna í Selkoti. Það
var ávallt glatt á
hjalla þegar við vor-
um saman. Einu
sinni þegar við vor-
um að stelast til að
reykja uppi á lofti
hjá ykkur þá komst
það upp. Blessunin hún mamma
þín þorði ekki að sofa um nóttina,
því loftið var allt fullt af hefilspæn-
um og hefði ekki þurft að spyrja
að leikslokum ef glóð hefði farið
niður. Við fengum nú líka stund-
um að gista hjá ykkur í Selkoti. Þá
hringdi annaðhvort Þóra eða þú í
mömmu og pabba til að fá leyfi,
því þau áttu miklu erfiðara með að
segja nei við ykkur en okkur.
Þegar þið Matti voruð farin að
búa saman í Reykjavík fékk ég
leigt hjá ykkur herbergi um tíma.
Það var góður tími og alltaf gott
hjá ykkur að vera. Þótt síðustu ár
hafi ekki verið mikið samband
okkar á milli, þá muntu alltaf vera
ein af mínum kærustu vinkonum.
Ég er mjög þakklát fyrir að hafa
átt þig að og er svo óendanlega
glöð yfir að hafa hitt þig hressa og
káta stuttu áður en þú kvaddir.
Ég mun ætíð minnast þín kæra
vinkona. Hvíldu í friði elsku Erna
mín.
Elsku Matti, Birna og fjöl-
skylda, ég sendi ykkur mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Þín
Guðný.
✝ Kristrún AnnaFinnsdóttir
fæddist á Ytri-Á í
Ólafsfirði hinn 9.
ágúst 1918. Hún
lést á dvalarheim-
ilinu Hlíð, Akureyri
29. janúar 2014.
Foreldrar henn-
ar voru Sigurbjörn
Finnur Björnsson,
f. 16. september
1895, d. 29. maí
1986, og Mundína Freydís Þor-
láksdóttir, f. 8. apríl 1899, d. 5.
desember 1985. Kristrún var
næstelst 20 systkina, hin eru
Birna Kristín, f. 1917, d. 1990,
Anton Baldvin, f. 1920, d. 2014,
Gunnar, f. 1922, d. 1929, Sig-
urjón, f. 1924, dó á barnsaldri,
Guðmundur Sigurjón, f. 1925, d.
2009, Laufey Haflína, f. 1926, d.
2010, Bjarni Sigurður, f. 1928, d.
1995, Gunnar Konráð, f. 1929,
Stefanía Gunnlaug, f. 1930,
stúlka, f. 1931, dó ung, Eva, f.
1933, Bára, f. 1934, d. 1937, Jón
Albert, f. 1935, Sólrún Guðrún,
f. 1936, Aðalgeir Gísli, f. 1938,
Fjóla Bára, f. 1939, Héðinn
Kristinn, f. 1941,
Bragi, f. 1943, d.
1995, og Óskar
Þráinn, f. 1945.
Kristrún var tví-
gift. Fyrri maður
hennar, Skarphéð-
inn Pétursson, f. 13.
ágúst 1915, lést
langt um aldur
fram úr berklum
25. apríl 1946. Síð-
ari maður Krist-
rúnar var Gunnar Sigmar Sig-
urjónsson húsasmíðameistari, f.
27. febrúar 1912, d. 13. mars
1999. Kristrún og Gunnar
bjuggu alltaf á Akureyri, lengst
af á Ásvegi 4, en það hús byggðu
þau. Kristrún var mikil hann-
yrða- og saumakona og vann
mikið við það. Lengst af starfs-
ævi sinni, í um þrjátíu ár, vann
hún á saumastofu Amaro og síð-
an á Saumastofunni Írisi við
fatasaum.
Útför Kristrúnar Önnu fór
fram frá Akureyrarkirkju 6.
febrúar 2014 og fór athöfnin
fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Í dag kveðjum við föðursystur
okkar, Kristrúnu Finnsdóttur.
Kristrún var næstelst tuttugu
systkina frá Ytri-Á á Kleifum í
Ólafsfirði. Af þessum tuttugu
systkinum komust sextán til full-
orðinsára. Kristrún var ein
þriggja systkina sinna sem fædd-
ust í gamla bænum á Ytri-Á.
Snemma byrjaði Kristrún að taka
til hendinni og kornung hóf hún
að sauma. Það leið ekki á löngu
áður en hún var farin að sauma
flíkur á heimilisfólkið og skipti þá
engu hvort það var einfaldur eða
flóknari saumaskapur því hún
hafði þetta í sér og náði að rækta
og þroska þann hæfileika það vel
að hún vann síðar lengi við
saumaskap.
Í minningunni er ákveðinn æv-
intýraljómi yfir því þegar farið
var í heimsókn á Ásveginn en þar
höfðu Kristrún og Gunnar komið
sér fyrir og var húsið í okkar aug-
um sem höll. Það var ekki hefð-
bundið hús. Girðingin í kringum
húsið var steyptir stólpar með
steyptu skrautmilliverki.
Það voru súlur undir svölunum
og eitt hornið bogadregið. Þegar
inn var komið var vítt til veggja
og allt í röð og reglu. Okkur þótti
stiginn einstaklega vel heppnaður
og góður til að renna sér í honum.
Með aldrinum fórum við að
velta fyrir okkur fjölskyldusög-
unni og þá var gott að ræða við
Kristrúnu því hún var stálminnug
og hafði upplifað miklar breyting-
ar. Hún hafði frá mörgu að segja.
Frá húsinu á Ytri-Á fyrir stækk-
un hússins, hvernig herberjaskip-
an var, að þar hafi hvorki verið
klósett né þvottahús, stiganum
upp á efri hæðina, strákaherberg-
inu, heimilishaldi og hver var hvar
í húsinu. Einnig fræddi hún okkur
um störfin úti við bæði til sjós og
lands.
Þó svo að Kristrún hafi ekki
eignast börn þá átti hún eitthvað í
öllum fimmtíu og tveimur systk-
inabörnunum og hún var óspör að
láta í ljós skoðun sína á því sem
hún taldi að betur mætti fara í fari
okkar. Við erum þakklát fyrir að
hafa notið fróðleiks og samveru-
stunda við hana. Hvíldu í friði,
frænka.
Lilja, Steinunn, Guðmundur
Finnur, Kristín Björk
og Jón Birgir.
Látin er í hárri elli Kristrún
Anna Finnsdóttir, eiginkona föð-
urbróður okkar bræðra, Gunnars
Sigurjónssonar frá Skefilsstöð-
um.
Hægt en örugglega raknar sá
strengur er tengir okkur við for-
tíðina. Fortíð sem er í örfjarlægð í
hafsjó tímans en í órafjarlægð frá
raunverleika nútímans eins hann
birtist frá degi til dags.
Kristrún er sú síðasta af kyn-
slóð föðurfólks okkar sem nú
hverfur sjónum og með henni lífs-
reynsla og viðhorf sem skópst í
upphafi síðustu aldar. Við minn-
umst konu sem við litum aðdáun-
araugum fyrir styrk og mildi, og
var hin bjargfasta lifandi tenging
bæði við liðna tíð og nútímann.
Kristrún var fædd og uppalin á
Ytri Á við Ólafsfjörð ein af tutt-
ugu systkinum. Kristrúnu og
Gunnari var ekki barna auðið, en
reyndust okkur bræðrum sem
bestu foreldrar og þá sérstaklega
Guðmundi og Sigurjóni sem
dvöldu oft á sumrin hjá þeim
ágætu hjónum. Minnisstæð er
okkur stór kommóða sem var á
heimili Kristrúnar og Gunnars á
Ásveginum þegar við dvöldum
þar.
Kristrún sagði okkur að þetta
hefði verið rúm yngstu systkina
sinna. Hver skúffa var dregin
mislangt út og nýtt sem rúm fyrir
þau yngstu,og rúmuðust 6 börn í
skúffunum. Yndisleg saga, en erf-
itt er að ímynda sér hvernig þetta
hefur verið í raunveruleikanum.
En af hverju var Kristrún okk-
ur svo kær og mikilvægur hluti af
lífi okkar bræðra. Já, það tengist
flughræðslu móður okkar. Móðir
okkar bræðra hélt að mögulegur
dauði byggi við hvert flugtak og
öruggur dauði við hverja lend-
ingu. Þess vegna fóru foreldrar
okkar alltaf með skipi til útlanda,
sem tók marga daga. Og hvað hef-
ur þetta með hana Kristrúnu á
Akureyri að gera?
Jú, bræðurnir voru sendir
norður í pössun til Kristrúnar og
Gunnars á meðan foreldrar okkar
dvöldu í útlöndum. Þær eru
ógleymanlegar sumardvalirnar á
Akureyri, þar sem Kristrún
stjanaði við okkur. Og veitti okk-
ur allt það besta sem hún átti til.
Hlýrri og skapbetri konu höf-
um við ekki kynnst, enda var allt-
af tilhlökkun þegar foreldrar okk-
ar voru að fara til útlanda því þá
fengum við að fara til Kristrúnar
norður á Akureyri.
Alls þessa atlætis Kristrúnar
nutum við vegna flughræðslu
móður okkar og góðvildar hennar
í okkar garð. Með þessum fáu lín-
um viljum við kveðja merka konu
sem ávallt hló að lífsviðhorfum
Skeflanna: „að troða ekki öðrum
um tær,“ gerði ekkert með það og
hélt þannig utan um ættartengsl
sem annars hefðu glatast.
Kristrún vann ekki einungis
róðrarkeppni Ólafsfirðinga – hún
vann hug og hjörtu okkar allra
sem kynntust henni.
Akureyri heldur áfram að vera
fallegastur bæja, en blærinn yfir
bænum hefur breyst í okkar
huga. Við minnumst kærrar
frænku með eftirsjá, eins og
gengur og gerist, en samt í þeirri
vissu,sem hún ekki fyrir svo löngu
trúði okkur fyrir, að hún sé nú þar
í eilífðinni sem hún helst vildi
vera.
Stefán, Guðmundur og
Sigurjón Benediktssynir.
Kristrún A.
Finnsdóttir
Hún elsku Bogga
frænka hefur nú
kvatt þennan heim.
Hún skilur eftir sig
hlýjar minningar.
Það var mikill samgangur á milli
Boggu og mömmu. Fyrst voru
Bogga og Þröstur heimsótt í
hverri ferð til Patreksfjarðar og
svo var hist á Nesinu eða heima í
Miðstræti eftir að þau fluttu í bæ-
inn. Mikið sem manni þótti nú
gaman að liggja á hleri og hlusta á
mömmu og Boggu skrafa um ýmsa
hluti. Bogga frænka var hnyttin í
tilsvörum og kom manni oft á óvart
með fyndnum athugasemdum.
Einu sinni fóru foreldrar okkar
til útlanda og sögðu að Bogga ætl-
aði að passa okkur. Okkur leist nú
ekki á blikuna, vildum auðvitað
hafa foreldrana heima og héldum
að Bogga yrði ströng en auðvitað
var hún ljúf sem lamb, vakti okkur
á morgnana, snaraði fram morg-
unmat og kom okkur af stað í skól-
ann. Hana munaði sko ekki um að
hjálpa til og stökkva inn á barn-
margt heimilið (fjögur börn og
einn köttur) í fjarveru foreldranna
og hugsa um okkur af alúð og
elsku.
Einu sinni bauð Bogga upp á
nýbakaða kleinuhringi sem voru
allsberir. Okkur leist ekki á blik-
una að fá svona súkkulaðilausa
Guðbjörg
Friðþjófsdóttir
✝ Guðbjörg Frið-þjófsdóttir,
Bogga, fæddist 14.
júní 1941. Hún lést
1. febrúar 2014. Út-
för Boggu fór fram
10. febrúar 2014.
kleinuhringi en við
vorum vel upp aldar
og sögðum auðvitað
já takk, sem betur
fer því Bogga bak-
aði heimsins bestu
kleinuhringi sem
bráðnuðu hreinlega
uppi í manni.
Að lokum er ekki
hægt að sleppa
dásamlegu ferðinni
okkar vestur á Pat-
reksfjörð með Boggu og mömmu
í stóra flotta bílnum þeirra Boggu
og Þrastar. Í þá daga var ekkert
mikið um að börnin sætu spennt í
aftursætinu og á þessum sólríka
degi vorum við stelpurnar því
dinglandi í skottinu á bílnum að
kafna úr hita, leika okkur, hlusta
á Michael Jackson og drekka
hálfvolgan sítrónusvala. Á meðan
sátu mamma og Bogga þolinmóð-
ar í framsætinu og náðu nú lík-
lega að spjalla svolítið saman
þrátt fyrir Jackson. Leiðin var
löng og Bogga var ekkert að flýta
sér. Í minningu okkar var þetta
ein af skemmtilegri bílferðum til
Patreksfjarðar og nóg pláss til að
leika sér á leiðinni.
Okkur finnst sárt að geta ekki
tekið þátt í kveðjustundinni
heima á Íslandi en yljum okkur
nú og í framtíðinni við góðar og
skemmtilegar minningar um ein-
staka frænku okkar.
Elsku Þröstur, Helgi Leifur,
Guðrún Rós, Lilja, Skúli og börn,
við vottum ykkur okkar dýpstu
samúð og hugsum til ykkar.
Ásdís og Bergdís
Guðnadætur.
Elsku kallinn
minn, þinn tími er
kominn og þú ert
farinn til englanna. Ég sem hélt
að kvöldin okkar í Skeiðarvog-
inum yrðu svo miklu fleiri. Ég
sem hélt að knúsin frá þér yrðu
miklu fleiri. Ég sem hélt svo
margt.
Minningarnar eru margar.
Kvöldin heima hjá þér þar sem
við mamma þín sátum og lærð-
um og þú máttir ekki trufla okk-
ur, en komst samt „bara aðeins“,
af því þú þurftir að segja mér
dálítið. Sögustundirnar voru
hver annarri skemmtilegri. Einu
sinni komstu á boxerbuxunum
einum fata, en það skipti engu
máli. Þú settist samt niður og
ræddir málin.
Þetta varst þú. Þú komst til
dyranna eins og þú varst klædd-
ur, brosandi eða með stríðnis-
glottið þitt fallega og með út-
breiddan faðminn, alltaf tilbúinn
til að hjálpa.
Ég var engin undantekning
þar á, enda vinátta okkar sér-
stök. Þú varst alltaf fyrstur til að
bjóða fram aðstoð. Skipti engu
máli hvað þyrfti að gera, tiltekt,
þrif, barnapössun, þetta var bara
ekkert vandamál.
Þú vildir eiga síðasta orðið og
lést ekki slá þig út af laginu,
enda fæddur sigurvegari. Einu
sinni sátum við og skoðuðum
myndir af þér þar sem þú varst
klæddur upp og farðaður eins og
glæsilegasta dragdrottning. Ég
skaut eitthvað á þig og ætlaði að
stríða þér, en þú svaraðir um
hæl að þetta hefði nú bara verið
skemmtilegt og ekki mikið mál,
enda værir þú 100% öruggur
með þína kynhneigð og því ekk-
ert því til fyrirstöðu að dressa
sig aðeins upp.
Í annað skipti voru strákarnir
„mínir“ að metast um það hvern
ég héldi mest upp á af þeim. Þú
horfðir á mig í smástund og
sagðir svo með stríðnissvip: „Ég
verð alltaf uppáhaldspungurinn
þinn.“ Svona varst þú.
Ég man líka eftir því þegar þú
sagðir mér að nú værir þú byrj-
aður með stelpu. Þú varst svo
stoltur af henni Önnu Jónu. „Þér
á pottþétt eftir að líka við hana.“
Þú komst svo með hana hingað
heim, brostir hringinn, komst
með faðminn útbreiddan og sagð-
ir að nú gæti ég tekið hana út.
Eitthvað hef ég verið lengi að
taka við mér, því þú sagðir: „Ætl-
arðu ekki að knúsa hana líka?“
Knúsið sem ég fékk frá þér þetta
kvöld var síðasta knúsið.
Þú lifðir lífinu hratt, en þó að
tími þinn hér væri ekki langur
skildirðu meira eftir en margur.
Hugarfarsbreyting hefur orðið
af þínum völdum í öllu þjóðfélag-
inu og á eftir að verða um
ókomna tíð. Þetta gerðir þú og
þú einn.
Elsku Skarphéðinn minn, það
er heiður að hafa fengið að kynn-
ast þér, ég er betri manneskja
fyrir vikið. Ég sem ætlaði að
kenna þér svo mikið með öllum
fyrirlestrunum um lífið og til-
veruna, en svo þegar upp er
staðið varst það þú sem kenndir
mér. Ég verð þér ávallt þakklát
fyrir það.
Ég kveð þig með tilvitnun úr
Spámanninum sem hefur verið
ofarlega í huga mínum síðustu
vikur og á svo vel við:
„Þegar þú ert sorgmæddur skoðaðu
þá aftur huga þinn og þú munt sjá að
Skarphéðinn Andri
Kristjánsson
✝ SkarphéðinnAndri Krist-
jánsson fæddist 1.
mars 1995. Hann
lést 28. janúar
2014. Útför Skarp-
héðins Andra fór
fram 8. febrúar
2014.
þú grætur vegna þess
sem var gleði þín.“
(Khalil Gibran)
Elsku Steinunn,
Kiddi og fjölskylda.
Ég sendi ykkur
innilegar samúðar-
kveðjur, megi Guð
styrkja ykkur á
þessum erfiðu tím-
um.
Þín vinkona,
Sigurbjörg (Sibba).
Ég sit hér og reyni að skrifa
niður minningar um þig, elsku
frændi, en ég veit ekki hvernig á
að byrja þar sem það er svo
margs að minnast. Ég hef trú á
að það sé tilgangur með öllu í líf-
inu, ekkert sé sjálfsagt. Þú
kvaddir þennan heim allt of ung-
ur en varst búinn að lifa vel og
hratt, naust hverjar mínútu í
gleði og sorg. Þú máttir ekkert
aumt sjá, sama hvað eða hver
það var þá komst þú. Á þínum
yngri árum varstu með það á
hreinu að þú værir sautján og al-
veg að fá bílpróf og því varð ekki
haggað, þú varðst að hafa síðasta
orðið með það enda gafst ég upp
á að reyna leiðrétta það. Eins
varstu með það á hreinu að þú
værir eldri en ég þar sem þú átt-
ir afmæli þrettán dögum á und-
an mér. Þær voru ófáar ferð-
irnar í kjallarann eftir að ég
flutti í Vorsabæ og stundum vissi
ég ekki hvort ég var að tala við
barn eða fullorðinn. Stundum
læddistu inn, beint til Kollu
frænku þínar án þess að nokkur
vissi nema hún, því það var til-
tektardagur og þú áttir að taka
til í herberginu þínu og hún var
alveg til í að fela þig. Það kom
nú líka fyrir að þú næðir að plata
hana til að hjálpa þér, en sú
hjálp var fólgin í því að þú sagðir
henni hvar hlutirnir ættu að vera
og sast í hengistólnum.
Í laun fékk hún kannski einn
nammimola. Þegar Kolla byrjaði
í Árbæjarskóla komst hún undir
þinn verndarvæng og þú kynntir
hana fyrir vinum þínum og vildir
helst af öllu að hún kæmist í
þinn bekk. Það gekk ekki eftir
en þú misstir aldrei sjónar á
henni.
Ótalmargar minningar koma
upp sem ekki er hægt að koma á
blað en ég geymi þær á góðum
stað í hjarta mínu. Þín verður
ætíð minnst og síst gleymum við
góðmennsku þinni alveg til síð-
asta dags, dagsins sem þú
kvaddir okkur. Það skipti þig
miklu máli að fjölskyldan hittist
því þú varst félagsvera og hafðir
gaman af góðum félagsskap og
ekki skemmdi fyrir ef eitthvert
góðgæti var á borðum.
Elsku Steina, Kiddi, Einar,
Ágúst, Sigga og Steinunn Björg,
ég veit að missirinn er mikil og
söknuðurinn sár, stórt skarð í
fjölskylduna höggvið, en við lær-
um að lífa með þessum missi og
vitum að hann á eftir að láta vita
af sér í tíma og ótíma ef ég
þekkti hann rétt. Nú er hann
kominn til Önnu Jónu sinar og
ganga þau saman um græn engi
og fallegu blómin, fullt af góðu
fólki sem tekur á móti þeim.
Hvíldu í friði, elsku Skarphéð-
inn, við sjáumst þegar minn tími
kemur.
Þú ert sem bláa blómið
svo blíð og hrein og skær.
Ég lít á þig og löngun
mér líður hjarta nær.
Mér er sem leggi ég lófann
á litla höfuðið þitt,
biðjandi Guð að geyma
gullfagra barnið mitt.
(Þýð. Benedikt Gröndal)
Elín Jóna
(Ella Jóna frænka).