Morgunblaðið - 01.03.2014, Blaðsíða 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 1. MARS 2014
✝ Metúsalem Óla-son fæddist í
Þingmúla í Skrið-
dal hinn 23. mars
1921. Hann lést á
Hjúkrunarh. HSA
Egilsstöðum 21.
febrúar 2014.
Foreldrar hans
voru Margrét Ein-
arsdóttir, f. 1891, d.
1978, og Óli Ein-
arsson söðlasmiður,
f. 1878, d. 1965. Systkini Metú-
salems voru; Einar, f. 1914, d.
1972, Sölvi, f. 1915, d. 2004, Jón-
ína Salný, f. 1918, d. 1974, Berg-
ur Guðlaugur, f. 1919, d. 2010,
Bergsteinn, f. 1926, og Jóhann
Kristinn, f. 1931, d. 1969. Hinn
20. október 1946 kvæntist Metú-
salem eftirlifandi eiginkonu
sinni Rósu Bergsteinsdóttur, f. 9.
mars 1924, frá Ási í Fellum. For-
eldrar hennar voru Margrét
Jónsdóttir, f. 1894, d. 1969, og
Bergsteinn Brynjólfsson bóndi,
f. 1891, d. 1973. Metúsalem og
Rósa eignuðust fjögur börn; 1)
Guttormur mjólkurfræðingur, f.
12.5. 1947, kvæntur Nönnu Snæ-
dísi Jóhannsdóttur, f. 18.8. 1948.
Dætur þeirra eru; a) Gyða Þor-
björg, f. 1972, gift Aðalsteini
Þórhallssyni, f. 1968, og eiga þau
Sali var tvo vetur í Alþýðu-
skólanum á Eiðum, nýorðinn tví-
tugur. Kominn undir fertugt
settist hann á skólabekk að nýju
í Iðnskóla Fljótsdalshéraðs og
útskrifaðist þaðan sem vélvirki
og fékk síðar meistararéttindi.
Sali og Rósa voru meðal frum-
byggja á Egilsstöðum og hófu
þar búskap 1946 í kjallara ný-
byggðs sjúkrahúss. Þau bjuggu
síðan í Hlíð, húsi Einars bróður
Sala til 1959, þegar þau fluttu í
eigið hús, Víðihlíð, síðar Selás
21, þar sem þau bjuggu til 2010.
Sali vann fyrstu árin við bygg-
ingarvinnu og aðra tilfallandi
verkamannavinnu s.s. við bygg-
ingu sjúkrahússins á Egils-
stöðum. Árið 1952 var sam-
vinnubúið Búbót stofnað og við
það vann Sali þar til það var selt
1956, síðustu þrjú árin sem bú-
stjóri. Þá hóf hann störf á véla-
verkstæði Steinþórs Eiríkssonar
og síðar á vélaverkstæði Gunn-
ars og Kjartans. Árið 1973 hóf
hann störf hjá Rarik, fyrst við
byggingu Lagarfossvirkjunar og
gæslustörf þar og síðan á verk-
stæðinu á Egilsstöðum, sem
einnig sinnti viðhaldi rafstöðva
og vélgæslu um allt Austurland
þar til hann lét af störfum árið
1991.
Útför Metúsalems fer fram
frá Egilsstaðakirkju í dag, 1.
mars 2014, og hefst athöfnin kl.
14.
þrjá syni, Almar,
Unnar og Steinar,
b) Linda Karen, f.
1975, gift Pálmari
Hreinssyni, f. 1974,
eiga þau tvö börn,
Heklu Sól og Ísak
Mána. 2) Bergljót
Ragnheiður, f. 5.2.
1949, d. 12.9. 1968.
3) Óli Grétar verk-
fræðingur, f. 27.7.
1954, kvæntur
Ragnheiði Kristjánsdóttur, f.
10.6. 1953. Börn þeirra eru; a)
Einar Örn, f. 1978, kvæntur
Agnesi Mörtu Vogler, f. 1979,
eiga þau tvo börn, Völund Ara
og Hugrúnu Hröfnu, b) Eva Dag-
björt, f. 1983, c) Eiríkur, f. 1991.
4) Bergsteinn Hilmar verkfræð-
ingur, f. 5.12. 1959, kvæntur
Rannveigu Sigurjónsdóttur, f.
20.3. 1962. Sonur þeirra er Sig-
urjón, f. 1999. Börn Rannveigar
eru; a) Hafdís, f. 1986, unnusti
Magnús K. Gylfason, eiga þau
eina dóttur, Aldísi Emilíu, b)
Birkir, f. 1989.
Metúsalem, eða Sali eins og
hann var alltaf kallaður, ólst upp
í Þingmúla og bjó fjölskyldan
þar til 1946 að einu ári und-
anskildu er þau bjuggu á Reyð-
arfirði.
Nú þegar faðir minn hefur lok-
ið langri ævi langar mig að minn-
ast hans hér með örfáum orðum.
Hugurinn er fullur af minning-
um, sumar eiga erindi til annarra,
aðrar ekki.
Ég veit að barnabörnin muna
hann sem síglaðan, stundum
stríðinn en fyrst og fremst ástrík-
an afa. Hann var einstaklega
barngóður og kannski sá ég hann
síðast brosa þegar herbergið
fylltist í haust af kátum krökkum
komnum til að heilsa upp á Rósu
frænku og Sala. Og sá hann gráta
þegar ellin meinaði honum að
njóta tækninnar og spjalla augliti
til auglits við langafabörnin í
Hamborg gegnum nýjasta tækni-
undrið í lófa mínum.
Ég veit að samferðamenn hans
muna hann sem duglegan, hjálp-
saman og ósérhlífinn samborg-
ara, sem sjaldan féll verk úr
hendi. Félagslyndan og vinmarg-
an. Bændur sem komu með bil-
aðan traktor voru teknir með
heim í hádegismat og ungir æv-
intýramenn úr öðrum landshorn-
um, sem ferðuðust um og grófu
sundur mýrar landsins, voru um
tíma tíðir gestir.
En mig langar til að minnast
hans sem eins síðasta fulltrúa
þeirra ungu karla sem fyrir miðja
síðustu öld, fluttu úr sveitunum
hér í kring og settust að með fjöl-
skyldum sínum á ásunum austan
við Egilsstaði. Stofnuðu þar
heimili og byggðu sér hús, að
manni finnst nú, með dugnaðinn
einn í farteskinu og bjartsýnina
sem sitt öruggasta lifibrauð.
Eyddu allri starfsævi sinni og
kröftum í þágu þessa samfélags,
sem hér varð til. Hér bjuggu þau
móðir mín saman í tæp sjötíu ár,
þar af í meira en sextíu ár við
sömu götu. Hér vildi hann búa og
hér vildi hann deyja. Hann var
ekki kröfuharður maður. Held að
hann hafi aðeins beðið mig um
eitt á lífsleiðinni, kannski var það
krafa en ekki bón. Þegar þau
móðir mín þurftu að dveljast
tímabundið á hjúkrunarheimilinu
á Uppsölum á Fáskrúðsfirði og
framhald dvalarinnar kom til um-
ræðu sagði hann við mig: „Ég vil
að síðasta heimili okkar verði á
Egilsstöðum.“ Þessi ósk var að
sjálfsögðu uppfyllt og hann lést
síðan á sjúkrahúsinu hér, við-
byggingu við gamla sjúkraskýlið,
sem hann tók þátt í að byggja á
upphafsárum þorpsins. Og enn
svaf við hlið hans konan, sem
hann hóf ævilanga samferð með
handan við hornið fyrir tæpum
sjötíu árum.
Og ég vil líka minnast hans
fyrir hvernig hann tók þeim áföll-
um sem yfir dundu með styrk,
æðruleysi og dugnaði. Á áttræð-
isaldri glímdi hann við hjartveiki,
sem farin var að ganga nærri
honum. Loks þegar hann var
kominn yfir áttrætt var hann
sendur í stóra aðgerð og mér er
minnisstætt hvernig þeir hjarta-
læknirinn töluðu um hana eins og
fyrir dyrum stæði að skipta um
pípulagnir í miðstöðvarklefa.
Upp úr sjúkrarúminu reis hann
og byggði upp á nýjan leik sinn
gamla skrokk, með þeirri stað-
festu og dugnaði sem honum var
eiginleg. Hann náði fyrri reisn,
sem hann hélt þar til elli kerling
beygði hann loks nærri leiðarlok-
um.
Loks vil ég minnast hans sem
trausts föður, sem alltaf var til
staðar, þó ekki bæri alltaf mikið
á, og borgaði undir mig farið
heim að vori, þegar sumarhýran
entist ekki skólavistina alla.
Óli Grétar.
Nú hefur Sali afi kvatt okkur,
tæplega 93 ára gamall. Við vor-
um svo lánsamar að fá að alast
upp í návist hans og Rósu ömmu
og vera í nálægð við þau alla okk-
ar tíð. Afi var auðvitað einstakur
og upp hrannast myndskeið og
myndbrot þar sem hann er í að-
alhlutverki en amma þó aldrei
langt undan. Flestar tengjast
þessar myndir litla húsinu þeirra
á Selásnum þar sem þau bjuggu í
rúm 50 ár; afi á fjórum fótum að
leika við okkur í ganginum, inni í
eldhúsi að hella upp á kaffi eða
setja í uppþvottavélina, úti í
garði að slá, á stuttbuxum og ber
að ofan ef einhver sólarglenna
var, gera við og dytta að innan-
dyra sem utan, eitthvað að
bjástra í bílskúrnum, skjótast í
búðina fyrir ömmu, moka bíla-
stæðið. Svona gætum við haldið
lengi áfram.
Afi var alltaf að, það átti ekki
við hann að sitja lengi kyrr nema
þá helst við að ráða krossgátur
eða leggja kapal. Þá má ekki
gleyma ófáum stundum þar sem
hann „sat“ við sjónvarpið til að
fylgjast með „einhverjum bolta“
eins og amma sagði því hún skildi
ekki hvað hann gat setið lengi við
þegar stórkeppnir voru í gangi.
Afi var mikill íþróttamaður, létt-
ur á sér og lipur og höfum við
heyrt að hann hafi gengið álíka
mikið um á höndum og fótum
þegar hann stundaði nám á Eið-
um ungur að árum. Hann lét sig
ekki muna um að skunda upp á
Þingmúlann á klossunum eða
skokka upp á næstu hæð til að
kanna hvað leyndist handan
hennar. Þá var hann tíður gestur
í sundlauginni og hittumst við oft
þar.
Já, hann afi var um margt ólík-
ur mönnum af hans kynslóð.
Hann tók virkan þátt í heimilis-
störfum frá því við munum fyrst
eftir, færði ömmu alltaf blóm á
konudaginn og sá einn og sjálfur
um að kaupa afmælis- og jóla-
gjafir handa henni. Hann var líka
frekar nýjungagjarn og voru ým-
is tól og tæki til hjá afa og ömmu
löngu áður en þau komu inn á
heimili foreldra okkar.
Fátt af þessu breyttist þó ald-
urinn færðist yfir. Þá tók við leik-
ur og sprell með langafabörnun-
um. Bjástrið í bílskúrnum varð að
glæsilegum gripum sem urðu til í
rennibekknum og var efnið
stundum bara sótt út í garð.
Hann hélt áfram að hella upp á
kaffið og skjótast í búðina fyrir
ömmu og fannst mesti óþarfi að
við værum að aðstoða hann við
sláttinn eða moksturinn.
Við erum afar þakklátar fyrir
að hafa átt svona frískan, fjörug-
an og svolítið stríðinn afa sem gat
allt, var alltaf til staðar og okkur
flott fyrirmynd á svo margan
hátt. Þó alltaf sé sárt að sjá á eftir
fólki sem er manni kært, þá erum
við fegnar því að afi hafi lengst af
getað gert flest það sem hann var
vanur og að hann var ekki lengi
upp á aðra kominn.
Nú er það okkar að reyna að
fylla í skarð afa og hugsa vel um
ömmu sem hefur haft hann sér
við hlið í tæp sjötíu ár. Elsku Sali
afi, takk fyrir allt og allt.
Þínar
Gyða og Linda.
Kæri afi Sali, takk fyrir allt
það sem þú gerðir fyrir mig og
vera svona sprækur miklu lengur
en aðrir afar. Mig langaði að gera
svo margt fleira með þér og tala
svo mikið meira við þig. Ég hefði
helst viljað að þú yrðir 100 ára og
Metúsalem Ólason
✝ Sigrún Jóns-dóttir fæddist í
Norðurhjáleigu í
Álftaveri hinn 27.
febrúar 1935. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Suður-
lands, Ljósheimum,
hinn 22. febrúar
2014.
Sigrún var dótt-
ir hjónanna Jóns
Gíslasonar, f. 11.1.
1896, d. 2.4. 1975, og Þórunnar
Pálsdóttur, f. 5.9. 1896, d.
27.10. 1989. Systkini Sigrúnar
voru Þórhildur, f. 1918, d.
1996, Júlíus, f. 1920, d. 2009,
Gísli, f. 1921, d. 2010, Pálína, f.
1923, d. 2010, Böðvar, f. 1925,
d. 2013, Sigurður, f. 1926, d.
2009, Guðlaug, f. 1927, dó sama
ár, Guðlaugur, f. 1930, Jón, f.
1931, Fanney, f. 1933, Sigþór, f.
1937, og Jónas, f. 1939. Hinn
25.2. 1956 giftist Sigrún eftirlif-
andi eiginmanni sínum, Stefáni
Ármanni Þórðarsyni, f. 30.9.
1929. Börn þeirra eru; 1) Ing-
unn, f. 18.8. 1956, barn hennar
með Sigurði Reyni Óttarssyni
1989, Hrafnkell Áki, f. 1991,
Fannar, f. 1995, og Þórir Gauti,
f. 1998. 5) Rut, f. 15.1. 1964 en
börn hennar með Leifi Sigurvin
Helgasyni eru Rakel Dóra, f.
1988, og Ingi Björn, f. 1997.
Barnabarnabörnin eru 4 tals-
ins.
Sigrún ólst upp í foreldra-
húsum í Norðurhjáleigu. Hún
tók fullnaðarpróf frá barna-
skólanum í Álftaveri 1950 og
landspróf frá Skógaskóla 1953.
Hún vann verslunarstörf hjá
Kaupfélagi Vestur-Skaftfell-
inga á Klaustri og í Vík 1953-
57. Sinnti húsmóðurhlutverkinu
í fullu starfi frá 57-68 en árið
1967 fluttu þau hjónin úr Vík á
Selfoss og starfaði Sigrún í
Sundhöll Selfoss frá 1968-74.
Frá 1974-77 var hún sauð-
fjárbóndi á Höfðabrekku í Mýr-
dal en vegna veikinda eig-
inmannsins fluttu þau aftur á
Selfoss 1977. Þá hóf hún versl-
unarstörf hjá Kaupfélagi Ár-
nesinga og starfaði þar til árs-
ins 1985. Frá 1985-91 vann hún
umönnunarstörf á öldr-
unarheimilinu Ljósheimum á
Selfossi.
Útför Sigrúnar fer fram frá
Selfosskirkju í dag, 1. mars
2014, kl. 15.
er Stefán Jökull, f.
1979. Börn hennar
með Þorfinni
Snorrasyni eru
Einar, f. 1986,
Snorri, f. 1988,
Eva, f. 1994, og
Sigrún Drífa, f.
1997. 2) Þórður, f.
7.1. 1958, barn
hans með Margréti
Lilliendahl er Stef-
án Ármann, f.
1987, og börn hans með Huldu
Brynjólfsdóttur eru Guðlaugur
Ingi, f. 1996, Anna Guðrún, f.
1997, og Agnes Fríða, f. 2005.
3) Brynjar Jón, f. 9.7. 1960,
börn hans með Elínu Árnadótt-
ur, d. 1997, eru Sigrún Arna, f.
1987, og Böðvar Dór, f. 1995.
Fósturbörn hans með Rann-
veigu Árnadóttur eru Díana, f.
1988, og Sverrir, f. 1989, en
saman eiga þau soninn Brynjar
Jón, f. 2001. 3) Páll, f. 15.12.
1961, en barn hans með Mar-
gréti Sigurðardóttur er Hólm-
fríður Ásta, f. 1981, og börn
hans með Eddu Björk Ólafs-
dóttur eru Ólafur Tryggvi, f.
Í dag verður hún móðir okkar,
Sigrún Jónsdóttir, borin til graf-
ar í Selfosskirkjugarði. Á slíkri
stundu fer í huga okkar af stað
flæði hugsana og rót tilfinninga
s.s. tregi, söknuður, fallegar
minningar, ógleymanlegar
stundir og svo margt fleira. Ekki
síður hugsum við hver hún
mamma var, hvaða mann hún
hafði að geyma og hvernig henni
hefði liðið að eiga okkur.
Öllum þeim sem þekktu Sig-
rúnu Jóns á fyrri hluta lífsskeiðs
hennar ber saman um að þar hafi
farið einstaklingur fullur lífs-
gleði, glettni, hreysti og ham-
ingju. Í æsku hafði hún alltaf
meira gaman af því sem strák-
arnir voru að gera heldur en að
stússast við störf meðal kvenna
inni í bæ. Á skólaárum hennar í
Skógaskóla er haft fyrir víst að
hún hafi ekki alltaf verið stillt og
prúð. Hún var eftirsótt í íþrótt-
um, sérstaklega í handbolta, að
hennar eigin sögn vegna þess að
hún skaut boltanum svo fast að
ef hann lenti á andstæðingnum
skrækti viðkomandi alltaf af
sársauka. Sagði hún okkur
systkinunum oftar en einu sinni
frá því að hún hefði sem ungling-
ur verið svo snögg að hlaupa að
hún hefði leikið sé að því að
hlaupa uppi hálfsmánaðar gömul
lömb. Já, það var oft gaman að
hlusta á sögurnar hennar
mömmu þegar hún hvatti okkur
til dáða og góðra verka. Það var
svo margt sem hún kenndi okkur
fljótt sem börnum og unglingum
s.s. að spila á spil, dansa og
syngja auk allra þeirra hluta
sem voru svo sjálfsagðir í hennar
uppeldisgildum. Má þar nefna
kurteisi, virðingu fyrir okkur
eldra fólki, lestur góðra bóka,
lærdóm ljóða og vísna, trú á Jesú
Krist og jafnvel á Framsóknar-
flokkinn. Það má með sanni
segja að fáir hafi verið eins póli-
tískir og hún Sigrún Jóns og
væri hægt að segja margar sög-
ur því til stuðnings.
Með dugnaði sínum og elju
komu þau mamma og pabbi okk-
ur systkinunum til manns og leyfi
ég mér að fullyrða að það hafi oft
verið langir og strangir vinnu-
dagar hjá þeim báðum, í æði
mörg ár aðeins með eina fyrir-
vinnu utan heimilisins.
Upp úr miðjum aldri, jafnvel
fljótlega eftir að við systkinin
fæddumst, fór að bera á heilsu-
bresti hjá móður okkar. Með ár-
unum jukust líkamleg og geð-
ræn einkenni sem hún reyndi
lengi vel að dylja. Stóð sú bar-
átta í mörg ár og olli henni og
föður okkar áreiðanlega miklum
raunum á lífsleiðinni. Með þeirri
vitneskju sem við búum yfir í
dag á þeim sjúkdómi sem hrjáði
hana hvað mest hefði örugglega
mátt gera líf hennar mun bæri-
legra.
En þrátt fyrir að oft hafi verið
dimmir dagar á seinni árum lífs
þíns, elsku mamma, þá léstu
okkur finna vel fyrir því hversu
stolt þú varst af okkur og hversu
vænt þér þótti um okkur öll og
börnin okkar. Svo sannarlega
þótti okkur vænt um þig.
Far þú í friði. Hafðu þökk fyr-
ir allt og allt.
Ingunn, Þórður, Brynj-
ar Jón, Páll og Rut.
Í dag verður Sigrún Jónsdótt-
ir, tengdamóðir mín, jarðsungin.
Við kynntumst fyrir hartnær
þrjátíu árum þegar ég kom inn í
fjölskyldu hennar og eiginmanns
hennar Stefáns Ármanns og gift-
ist frumburði þeirra Ingunni
Stefánsdóttur. Það fór strax vel
á með okkur Sigrúnu og við urð-
um góðir vinir með árunum. Við
vorum nú ekki alltaf sammála
um hlutina og tókumst oft á í
pólitíkinni þar sem við vorum á
sitt hvorum kantinum, hún að
sjálfsögðu framsókn í takti við
uppruna sinn, en ég íhald eins og
hún kallaði það og fannst bölvað.
Það hvein stundum í eldhúsinu á
Skólavöllum 6, sérstaklega ef við
vorum aðeins við skál. En við
skildum ætíð sátt enda höfðum
við bæði lúmskt gaman af. Við
deildum bæði áhuga á hesta-
mennsku, en Sigrúnu var í blóð
borið að elska allan búfénað, og
þá sérstaklega fé. Hún var glögg
á fé eins og margt hennar fólk og
minntist oft æskuáranna og bú-
skaparáranna á Höfðabrekku
með söknuði. Sigrún hafði sterka
málvitund og talaði kjarnyrt og
gott mál og sagðist ekki ansa
neinu „hæ og bæ kjaftæði“. Þar
fengum við góðan liðsmann þeg-
ar börnin fóru að verða fasta-
gestir á Skólavöllunum. Þangað
fóru þau í hádegishléinu í skól-
anum og fengu eitthvað gott í
gogginn. Fengum við stundum
að heyra það, foreldrarnir, að
það væri munur að koma til
ömmu og afa, þar væri alltaf til
eitthvað gott að borða!
Við fjölskyldan á Selfossi 4
eigum margar góðar minningar
af Skólavöllunum sem við þökk-
um fyrir og minnumst.Við þökk-
um þér samfylgdina í gegnum
lífið, og óskum þess að nú gætir
þú fjár í grænum brekkum þar
sem aldrei sölnar gras.
Þorfinnur og fjölskylda.
Í dag kveð ég tengdamóður
mína Sigrúnu Jónsdóttur sem ég
kynntist fyrir rúmlega 15 árum
er ég fór að vera með Brynjari
Jóni syni hennar. Gaman hefði
verið að kynnast henni áður en
hún veiktist svona mikið, því
margar skemmtilegar sögur hef
ég heyrt af henni fyrir veikindin.
Samband okkar varð strax með
ágætum og hélt ég með rétta lið-
inu sem var Liverpool, því hún
sat yfir boltanum ef hún mögu-
lega gat.
Tengdamamma sagði manni
alltaf hvað henni fannst hvort
sem það gladdi mann eða særði,
þetta var bæði stór kostur og
galli hjá henni Sigrúnu minni en
góðan húmor hafði hún fyrir sér
og sínum. Man ég vel þegar ég
hitti tengdaforeldra mína í
fyrsta sinn og við búin að sitja
og tala saman í svona 20 mín. þá
kemur snöggur jarðskjálfti sem
okkur bregður öllum við og þá
segir Sigrún hvað helvíti tekur
þetta á að hitta þig en það er nú
samt gaman að kynnast þér. Við
drukkum saman marga kaffi-
bolla á skóló og sagði tengdó
mér frá lífi sínu þegar hún var
að alast upp í Norðurhjáleigu í
Álftaveri og þegar hún var að ala
upp börnin sín, en skemmtileg-
ast þótti henni að tala um rollur.
Sigrún var mjög stolt af börn-
unum sínum og ánægð að þau
skyldu erfa sveitagenin hennar
og halda skepnur. Sigrún átti
erfið ár á lokasprettinum og var
hvíldinni fegin, þeir sjúkdómar
sem sjást ekki að utan eru oft
erfiðir við að eiga. Sigrún kom
inn í tilveru mína og færði mér
reynslu sína sem auðgaði líf
mitt. Vil ég þakka Sigrúnu fyrir
tímann sem hún gaf mér með
sér. Elsku Stefán, skrefin fram-
undan eru erfið en þú átt góð
börn sem gera allt sem þau geta
fyrir þig. Að lokum langar mér
að þakka starfsfólki Ljósheima
fyrir góða umönnun og hlýju við
Sigrúnu.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Rannveig.
Sigrún amma mín hefur nú
fengið hvíldina sína. Mér brá
þegar ég fékk símtalið frá
mömmu um að amma væri farin.
Elsku amma. Sigrún amma mín
var ótrúlega góð kona. Það er
það fyrsta sem mér dettur í hug
þegar ég hugsa til hennar. Ég
eyddi mörgum stundum heima
hjá ömmu og afa, bjó hjá þeim í
smá tíma þegar ég var smápolli
og mamma var að klára ljós-
mæðranámið sitt og ég man hvað
mér leið alltaf vel hjá þeim. Það
var eitthvað við andrúmsloftið
sem var svo afslappað og nota-
legt enda bæði mikið sómafólk.
Amma og afi hafa reynst mér
ómetanleg og kennt mér margt í
gegnum árin.
Það er margs að minnast um
ömmu. Ég minnist þess sérstak-
lega þegar amma sýndi mér litla
gróðurhúsið sitt úti í garði fyrst.
Þar ræktaði hún meðal annars
jarðarber sem okkur krökkunum
Sigrún Jónsdóttir