Morgunblaðið - 01.03.2014, Blaðsíða 42

42 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 1. MARS 2014
✝ SteingrímurVilhjálmsson
fæddist í Hátúni á
Nesi í Norðfirði 16.
nóvember 1924.
Hann lést á Sjúkra-
húsinu á Akureyri
19. febrúar 2014.
Foreldrar hans
voru Vilhjálmur
Stefánsson, f. á
Hofi í Norðfjarð-
arsveit 28.4. 1877,
d. í Hátúni í Neskaupstað 12.4.
1953, og Kristín Árnadóttir, f. í
Grænanesi í Norðfirði 8.10.
1887, d. í Neskaupstað 12.10.
1936.
Börn þeirra voru: Sveinhild-
ur, Laufey, Sigfinnur, Sigurður
Björgvin, Bjarni, Þorbjörg Guð-
ríður, Helga, Árni, Friðrik,
Guðni, Valgeir Gunnlaugur og
Steingrímur. Auk þessara
barna eignuðust þau dreng
1916 og stúlku 1928 sem bæði
lifðu skamma stund og þrjár
stúlkur fæddust andvana, 1926,
1930 og 1933. Fyrri kona Vil-
hjálms var Sveinhildur Hildi-
brandsdóttir, f. 20.11. 1876 í
Sandvíkurseli, d. 6.1. 1907 í Há-
túni. Börn þeirra voru: Brandur
Ágúst, Sigurlín, Þórunn, Stefán
Valgeir (1) og Stefán Valgeir
(2) og drengur sem dó í fæð-
ingu 1907. Guðrún, stjúpdóttir
Vilhjálms, dóttir Sveinhildar og
fyrri manns hennar Brands
grímur, Tinna Sif og Sandra
Marín. 6) Sigurður, f. 1958,
maki Kristjana Friðriksdóttir.
Dætur þeirra: Ásdís og Hugrún.
Fyrir átti Sigurður Sigurdísi
Ösp. 7) Sigurlaug Guðrún, f.
1959, maki Eyjólfur Árnason.
Dætur þeirra: Guðbjörg, Anna
Vala og Eyrún. 8) Anna Hall-
fríður, f. 1960, maki Hafþór
Hermannsson. Börn Önnu og
Sigurmons Þórðarsonar: Jörg-
ína Þórey, f. 3.2. 1980, d. 21.2.
1980, Sigurður Örvar, Silja Rós,
Signý og Salóme. 9) Auður, f.
1963, maki Guðmundur Sveins-
son. Börn þeirra: Sveinn, Anna
Lóa og Svala. 10) Eysteinn, f.
1965, maki Aldís Guðrún Axels-
dóttir. Synir þeirra: Elmar, Ey-
þór og Reynir. Afkomendur
Steingríms og Önnu eru 79.
Steingrímur lauk búfræði-
prófi frá Bændaskólanum á
Hólum 1944. Var á síld eina
vertíð, fjósamaður á Hólum,
ráðsmaður í Garði í Hegranesi
og kenndi við barnaskóla Við-
víkursveitar. Steingrímur og
Anna hófu búskap í Brimnesi
en stofnuðu nýbýlið Laufhól ár-
ið 1952 og þar var Steingrímur
bóndi til ársins 2011. Stein-
grímur gegndi trúnaðar-
störfum, var hreppstjóri, í
sveitarstjórn, formaður og
gjaldkeri sjúkrasamlags og
búnaðarfélags. Var sýslunefnd-
armaður í 18 ár, deildarstjóri
KS, í stjórn Sjúkrahúss Skag-
firðinga og í áfengisvarn-
arnefnd og skólanefnd. Stein-
grímur verður kvaddur í
Sauðárkrókskirkju í dag, 1.
mars 2014, kl. 14, en jarðsett
verður í Viðvíkurkirkjugarði.
Jónssonar, ólst upp
í Hátúni. Systkini
Steingríms eru öll
látin. Eiginkona
Steingríms var
Anna M. Jóns-
dóttir, f. á Svaða-
stöðum 6.8. 1922,
d. á Sauðárkróki
14.7. 2009. For-
eldrar hennar voru
Jón Pálmason á
Svaðastöðum, f.
7.10. 1900, d. 12.8. 1955, og Sig-
urlaug Guðrún Sigurðardóttir
frá Hvalnesi, f. 6.5. 1903, d.
23.2. 1971. Börn Steingríms og
Önnu eru:
1) Gunnlaugur, f. 1948, maki
Svala Jónsdóttir. Börn Gunn-
laugs og Sigríðar Steinunnar
Óladóttur: Guðlaug Anna, Þor-
steinn og Valdís María. Börn
Gunnlaugs og Valbjargar Fjól-
mundsdóttur: Sindri Víðir og
Fjóla Björk. 2) Símon Rúnar, f.
1949, maki Sigrún Höskulds-
dóttir. Synir þeirra: Pálmi og
Einar. 3) Vilhjálmur, f. 1953,
maki Ásdís Garðarsdóttir. Börn
þeirra: Anna Freyja, Dagný
Ösp og Garðar Freyr. 4) Hall-
dór Sigurbjörn, f. 1955, maki
María Soffía Steingrímsdóttir.
Börn þeirra: Hjörvar, Steinunn
Anna og Ragnheiður. Fyrir átti
María Steingrím Óskarsson. 5)
Kristín Sigurlaug, f. 1956. Börn
hennar: Sigurbjörg Ósk, Stein-
Það eru rúm þrjátíu ár síðan
ég hitti Steingrím Vilhjálmsson,
tengdaföður minn, í fyrsta sinn.
Auður taldi að tími væri kominn
á formlega kynningu, hún hafði
undirbúið mig og sagt mér á
hverju ég mætti eiga von. Og það
gekk eftir. Í eldhúsinu tók Anna
á móti mér glaðleg og fyllti eld-
húsborðið kræsingum. Ég var
sestur í hornið þar sem ég átti
eftir að sitja svo oft. Steingrímur
kemur inn, heilsar mér með
þéttu handabandi og fær sér
sæti. Fljótlega komu spurningar
sem ég reyndi að svara eftir
bestu getu um mig, mitt fólk og
sitthvað fleira en yfirheyrslan
varð býsna löng. Stundirnar við
eldhúsborðið áttu eftir að verða
margar þar sem hin ýmsu mál
voru rædd og oft var slegið á
létta strengi. Áhugi okkar á
ljóðagerð og íslensku máli tengdi
okkur ágætlega saman og ófáar
vísur og ljóð var ég búinn að fá
að heyra í eldhúsinu á Laufhóli
reyndar frá þeim hjónum báðum.
Búskapurinn var líka oft ræddur
og mál honum tengd.
Eftir því sem ég kynntist
tengdaföður mínum meira hafði
ég gaman af því að koma með
óvænta vinkla á hin ýmsu mál og
þá var bóndinn oft hugsi. Oft var
hringt til mín eftir að ég var
kominn heim þar sem ég þurfti
að standa fyrir máli mínu.
Það var ekki hægt að fara með
hálfkveðnar vísur fyrir Stein-
grím á Laufhóli. Hann var mikill
nákvæmnismaður, skarpgreind-
ur, minnugur, þrjóskur og þrár
ef því var að skipta.
Tengdaföður mínum voru falin
ýmis trúnaðarstörf fyrir sína
sveit og sitt hérað þar sem hans
eðliskostir nutu sín vel til góðra
starfa.
Mig grunar að þeir kostir sem
reyndust honum sem best hafi
oft á tíðum einnig laumast svolít-
ið aftan að honum á stundum og
verið til trafala.
En mér og mínu fólki reynd-
ust þau Laufhólshjón afburðavel
og var það mitt lán að kynnast
þessu sómafólki og fyrir það
verð ég ævarandi þakklátur.
Börnin mín minnast afa sem var
alla tíð áhugasamur um þeirra
hagi og lét sér annt um þau til
hinsta dags.
Ævistarfið var drjúgt, Lauf-
hóll byggður upp og komið á
legg stórum barnahópi sem ber
foreldrum og góðu uppeldi gott
vitni. Steingrímur var farsæll
bóndi sem spilaði vel úr þeim
spilum sem hann hafði.
Fyrir tæpum tveim árum var
brugðið búi og flutt til Akureyr-
ar. Mér fannst hann hálfráðvillt-
ur eftir þessar miklu breytingar
á sínum högum og þótt börnin
sem búsett eru á Akureyri dekr-
uðu við hann var hugurinn í
Skagafirði. Og hann stefndi
þangað. Í Skagafirði vildi hann
eyða sínum síðustu árum en eng-
inn ræður sínum næturstað.
Þegar við Auður keyrðum norð-
ur til vera hjá honum síðustu
nóttina var mikið sjónarspil hjá
almættinu. Norðurljósin döns-
uðu um himinhvolfið og ég er
ekki frá því að þau hafi myndað
óslitna braut úr Eyjafirði yfir í
Skagafjörð um Hörgárdal og
Hjaltadalsheiði og þessa braut
hefur Steingrímur eflaust notað
til síns hinsta ferðalags.
Ég þakka ógleymanleg kynni
og bið þig fyrir kveðju til tengda-
mömmu.
Guðmundur Sveinsson.
Steingrímur Vilhjálmsson,
föðurbróðir minn, er látinn, tæp-
lega níræður að aldri. Það kom á
óvart, hann hætti búskap fyrir
stuttu, hélt heimili fram á síðasta
dag og bar sig vel. Steingrímur
var ekki aðeins föðurbróðir
minn, hann var fóstri minn, upp-
fræðari og besti vinur.
Við systkinin höfðum kynnst
öðrum systkinum pabba áður en
ég hitti Steingrím. Þau bjuggu í
Neskaupstað og á Djúpavogi,
þegar þau áttu leið til höfuðborg-
arinnar bjuggu þau á heimili
okkar. Öll nema Guðni, sem bjó
lengi nálægt okkur og Brandur,
sem bjó í Reykjavík og skaut
skjólshúsi yfir okkur þegar mest
lá við. Við elskuðum hann og
Dóru og nutum nærveru þeirra.
Steingrímur var yngstur systk-
inanna, hann hafði farið frá
Norðfirði á Bændaskólann á
Hólum kornungur. Þar hitti
hann Önnu sína og þá var ekki
ástæða til að fara heim aftur.
Þau hófu búskap á Laufhóli í
Viðvíkursveit, fyrstu árin í gamla
bænum í Brimnesi hjá móður og
stjúpa Önnu. Þar fæddust þrír
elstu synirnir. Það var einmitt
vegna þeirra sem leiðir okkar
lágu saman.
Vorið 1954 sögðu foreldrar
mínir mér að ég hefði verið dug-
leg að sinna bræðrum mínum.
Nú væri kominn tími til að fara
út í hinn stóra heim, norður í
Skagafjörð að gæta Vilhjálms á
öðru ári. Það þurfti ekki að líta
eftir herrunum Gunnlaugi og
Símoni 5 og 4 ára. Þeir tóku að
sér að leiða frænku sína í allan
sannleika um búskaparhætti,
sýndu gamla bæinn, blómagarð
ömmu sinnar, nýja fjósið og
Fergusoninn og fóru með vísur
þess á milli. Síðar smíðuðu þeir
hjólbörur til að létta henni
barnagæsluna. Ég sinnti Vil-
hjálmi undir handleiðslu Önnu
og þvoði upp eftir matinn á með-
an hann svaf. Vinnumanni þeirra
og öðrum í Brimnesi 11 og 12 ára
gömlum fannst ekki mikið vit í
að fá stelpu frá Reykjavík til að
skoða hænuungana dag eftir
dag. En ég tók það ekki nærri
mér. Mér leið vel, hafði sérher-
bergi með mynd af fallegum
engli vakandi yfir mér. Næsta
sumar hafði fjórði sonurinn bæst
í hópinn, ég fór norður með rút-
unni um leið og skólinn var bú-
inn. Halldór litli svaf mikið en
það þurfti að skipta á honum,
baða hann og gefa honum pel-
ann. Skyldurnar urðu fleiri,
sækja kýrnar, taka þátt í hey-
skapnum og ég fékk lamb að
launum um haustið. Kristín
fæddist næsta sumar, hún var
yndisleg. Enn bættust í hópinn
Sigurður og Sigurlaug, ég var að
springa úr stolti að eiga öll þessi
fallegu fósturbörn. Eftir mín sex
sumur eignuðust þau hjónin
Önnu, Auði og Eystein. Eysteinn
er aðeins árinu eldri en Bjarni
sonur minn, síðan átti ég Stefán
og Steingrím yngstan. Stein-
grímur og Anna höfðu gantast
með að ég hefði fengið nóg af
barnaamstri á þessum árum.
Þeim skjátlaðist þar en ég keypti
mér snemma uppþvottavél.
Smátt og smátt áttaði ég mig
á því að það var jafnaðarhyggja
foreldra minna sem sá til þess að
ég fór norður fyrsta sumarið.
Börnum Önnu og Steingríms
og fjölskyldum sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Guð blessi þau öll. Önnu og
Steingrími þakka ég fóstrið og
umhyggjuna, fyrir að kenna mér
að þekkja fugla og plöntur og
reyna að kenna mér vísur. Ég
sakna þeirra beggja.
Elísabet Bjarnadóttir.
Nú þegar afi er kvaddur rifj-
ast upp margar heimsóknirnar
til hans og ömmu í sveitinni. Það
var svo gott að koma til ykkar,
alltaf tekið svo vel á móti manni.
Þá var byrjað að hlaða á borð-
ið, sest niður og spjallað um dag-
inn og veginn. Hvernig gengi í
skólanum og hvað ég ætlaði nú
að verða þegar ég væri orðin
stór .
Mér er minnisstætt þegar ég
fór með afa að tína ber og fékk
ég þá dós hjá ömmu til að tína í.
Amma beið heima eftir okkur
meðan við skruppum í berja-
móinn. Þegar ég var búin að fylla
boxið héldum við heim og þegar
ég kom inn til ömmu sagði ég
„nú verður afi mjög glaður með
mig, ég er búin að tína fullt box
af krækiberjum handa honum“.
Amma leit þá ofan í boxið, klapp-
aði saman lófunum og brosti til
mín. „Já, Valdís mín, hann afi
verður mjög svo glaður með
þetta. Við skulum nú bara sýna
honum þau og vita hvað hann
segir um þessi ber sem þú tínd-
ir.“
Þegar kom að því að sýna afa
boxið með berjunum sem ég
tíndi, brostu þau bæði til mín og
sögðu að við ættum ekki að
borða þessi ber sem ég hefði tínt
handa afa. Ég spurði af hverju
hann gæti ekki borðað berin mín
eins og sín? Við hefðum tínt þau
á sama stað! Þá sýndu þau mér í
boxið hans afa þar sem falleg
krækiber var að sjá, en mín ber
voru örlítið stærri og flottari að
mér fannst. En það verra var að
það voru víst bara lítil lamba-
spörð sem ég hafði tínt í dósina.
Já, svona er þetta, sögðu þau.
Við færum bara aftur seinna og
tíndum saman í box, sem við
gerðum.
Einnig er mér minnisstætt
þegar við fórum í ferðalag sam-
an, pabbi, afi, amma og ég. Við
stönsuðum og fengum okkur
hressingu við fallegan stein sem
ég gat klifrað upp á og setið á.
Afi sá hvað ég var búin að koma
mér vel fyrir á steininum og
ákvað að klifra upp til mín. Pabbi
var fljótur að taka upp mynda-
vélina og mynda okkur afa þar
saman. Síðan sögðu þeir við mig
„ekki vera að vola þetta, brostu
bara þegar verið er að taka
mynd af þér“. Sem ég reyndi, en
afi bara heyrði ekki að ég var að
segja honum að hann stæði ofan
á litlaputtanum á mér.
Já, margar eru minningarnar
um afa og ömmu í sveitinni.
Minningar um það þegar við
frænkurnar gistum hjá afa og
ömmu, ég og Steinunn Anna. Við
gistum á bekknum í stofunni og
afi settist hjá okkur og sagði sög-
ur. Slíkar minningar lifa og
gleðja.
Elsku afi, takk fyrir allt. Nú
ert þú kominn til ömmu.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Elsku pabbi og aðrir aðstand-
endur, ég sendi innilegar sam-
úðarkveðju til ykkar allra.
Valdís María.
Sumrin 1985 og 1986 voru
minn gæðatími með afa. Þá fór-
um við yfir landsmálin í nútíð og
fortíð: samvinnuhreyfinguna,
landbúnaðarpólitík, karakúlféð
og skoska hrúta, svona til að
nefna það helsta. Það voru for-
réttindi að dveljast hjá afa og
ömmu á Laufhóli sumarlangt,
umkringdur frændfólki og skag-
firskum fjöllum. Þetta voru ekki
sumarfrí í hefðbundnum skiln-
ingi því „bændur eiga aldrei frí“.
Fjörið var enda í því fólgið að fá
að taka á, spreyta sig og finna
jafnvel svolítið til sín. Afi passaði
þó að hafa jafnvægi í hlutunum;
morgunkaffitíminn, fréttirnar og
hádegisblundurinn voru alltaf á
sínum stað og að mestu leyti var
frí á sunnudögum þrátt fyrir allt.
Það var magnað að hlusta á
afa fara með kvæði og kynstrin
öll kunni hann utanbókar. Radd-
blærinn minnti mig á hetjur Ís-
lendingasagna og það var eins og
þessi sterki maður með sínar
stóru hendur yrði stundum svo-
lítið meyr í síðustu vísuorðunum.
„Sá eg ei fyrr svo fagran jarðargróða,
fénaður dreifir sér um græna haga,
við bleikan akur rósin blikar rjóða.
Hér vil eg una ævi minnar daga
alla sem guð mér sendir. Farðu vel,
bróðir og vinur!“ – Svo er Gunnars
saga.
(Jónas Hallgrímsson)
Einar Símonarson.
Ljóð eru það fyrsta sem kem-
ur upp í hugann þegar ég hugsa
um afa á Laufhóli. Alltaf var
hann tilbúinn að fara með vísur
og sýndi ótrúlega þrautseigju við
að fá okkur yngri kynslóðina til
þess að hlusta og læra af sér. Á
ferðalögum okkar á sumrin var
stundum eins og hann væri
óþrjótandi uppspretta ljóða og
indælt að líða um landið og
hlusta á hrjúfu röddina hans fara
með heilu kvæðin.
Sögurnar sem afi sagði eru
líka minnisstæðar og hann var
skemmtilegur sögumaður. Sum-
ar fjölluðu um fyrstu búskaparár
hans og ömmu í gamla bænum
og hvernig það hefði verið að
flytja ungur frá Neskaupsstað í
Skagafjörð.
Þegar við pabbi renndum í
Laufhól voru amma og afi undir
eins komin út á stétt til þess að
heilsa okkur og bjóða í bæinn.
Allir voru velkomnir í Laufhól og
bæði amma og afi sérstaklega
gestrisin. Samstundis var farið
að huga að því hvar Fóstri væri
niðurkominn og hvort reiðtygin
væru til taks. Eitt sinn fórum við
afi upp á Flóa saman og fundum
jarpa klárinn. Ég vildi fara á bak
undireins en engin reiðtygi voru
meðferðis. Afi dró blá bagga-
bönd úr vasanum, hnýtti beisli
og leysti málið eins og hans var
von og vísa. Þannig brokkuðum
við Fóstri niður í Laufhól.
Afi var sterkur og ákveðinn
persónuleiki og dvölin á Laufhóli
mótaði mig á margan hátt. Þarna
lærði ég að vinna og stökk alltaf
til þegar afi fór út, þótt ekki væri
nema til að athuga með kind-
urnar. Ósjaldan leiddumst við
hönd í hönd upp í fjárhúsin, það
kom ekki til greina að sitja
heima verkalaus. Afi hafði þann
sérstaka eiginleika að láta manni
alltaf finnast sem maður hefði
mikilvægu hlutverki að gegna í
sveitinni, sama hverju unnið var
að. Brynna þurfti skepnum, loka
hliðum og halda á fjárbókinni.
Jafnvel þegar ég fór á hestbak
gantaðist hann með að núna væri
ég væri að þjálfa hestinn fyrir
göngurnar um haustið.
Aldrei dró afi úr því sem ég
tók mér fyrir hendur en hvatti
mig frekar til verka enda sjálfur
unnið gríðarlega mikið um æv-
ina. Eitt sinn björguðum við
Hugrún örsmáu dauðvona lambi
með hárþurrku í þvottahúsinu og
fengum mikið hrós fyrir. Afi var
óspar á hrósið þegar vel var
gert.
Í einni heimsókninni á Lauf-
hól var mér boðið á hestbak í
Brimnesi. Ég kom seint til baka
og amma og afi sofnuð. En afi
hafði kveikt á lampa inni hjá mér
og lagt þar hjá kvæði eftir Þor-
stein Erlingsson sem hann hafði
skrifað upp þá um kvöldið, og
byrjar svo:
Ef byggir þú, vinur, og vogar þér hátt,
og vilt, að það skuli ekki hrapa:
þá leggðu þar dýrustu eign, sem þú
átt,
og allt, sem þú hefur að tapa.
Og fýsi þig yfir til framtíðarlands
og finnist þú vel getir staðið,
þá láttu ekki skelfa þig leiðsögu hans,
sem leggur á tæpasta vaðið.
Mér hlýnaði verulega um
hjartaræturnar og lærði allt
kvæðið utanbókar svo ég gæti nú
farið með það fyrir hann yfir
hafragrautnum morguninn eftir.
Elsku besti afi minn. Ég mun
ylja mér við vísurnar sem þú
kenndir mér og hugsa hlýlega til
allra þeirra dýrmætu stunda
sem við áttum saman. Dætur
mínar fá að heyra af þér margar
sögur og þú munt lifa í minn-
ingum okkar.
Ásdís Sigurðardóttir.
Margs er að minnast og
margs er að sakna er ég minnist
afa míns. Hugurinn leitar til
baka og ég er komin í sveitina til
afa og ömmu á Laufhóli, þar sem
mér þótti svo gott að vera og
sótti það stíft frá barnsaldri. Var
ég dugleg að koma mér þangað
þó foreldrar mínir gætu ekki
alltaf keyrt mig í sveitina þegar
mig langaði til þess. Athugaði ég
þá hvort ekki væru einhverjir
staddir í kaupfélaginu á Hofsósi
sem ættu leið þar hjá. Einnig
naut ég þess að fara með Villa
frænda er hann var á ferðinni og
seinna meir fór ég með skóla-
bílnum þegar Eysteinn var kom-
inn í grunnskólann á Hofsósi. Er
ég horfi um öxl og minnist afa
kemur einnig alltaf minning um
ömmu. Þau voru mér svo mikils-
verð og á ég þeim svo margt að
þakka.
Hjá þeim lærði ég að vinna.
Ég var mest við útistörfin í sveit-
inni þó ég hafi líka reynt að
hjálpa ömmu við heimilisstörfin.
Minnist ég svo margs sem ég
gerði með þeim og eru það minn-
ingar sem ég á með mér. Erf-
iðasta ákvörðun mín var sumarið
sem ég varð 16 ára, en þá ákvað
ég að það yrði mitt fyrsta sumar
sem ég yrði ekki sumarlangt í
sveitinni og reyndi fyrir mér við
annarskonar störf.
Mörg voru ljóðin og vísurnar
sem afi fór með, þuldi hann oft
yfir mér eina meðan við borð-
uðum morgunmatinn og átti ég
svo að læra hana og fara með er
ég kæmi inn í hádegismatinn. Er
ég honum afar þakklát fyrir að
deila þessum áhuga með mér.
Minnist ég afa fara með heilu
ljóðabálkana, svo sem Gunnars-
hólma ásamt fleirum. Samveru-
stundunum fækkaði eftir að ég
flutti til Reykjavíkur, í staðinn
kom að við heyrðumst oftar sím-
leiðis.
Er afi lét af bústörfum flutti
hann til Akureyrar. Þar hafði
hann komið sér vel fyrir í íbúð
sinni að Víðilundi og kom ég
nokkur skipti til hans þangað.
Elsku afi, mér finnst ég svo
lánsöm og rík að hafa átt þig að.
Minningar sem ég á um þig ylja
mér. Stolt get ég sagt börnunum
mínum sögur úr sveitinni. Hvíldu
í friði, þú ert og verður alltaf í
hjarta mér. Takk fyrir allt sem
þú gafst mér og varst mér alla
tíð.
Margt er það og margt er það
sem minningarnar vekur,
og þær eru það eina
sem enginn frá mér tekur.
(Davíð Stefánsson)
Þín
Guðlaug Anna
Gunnlaugsdóttir.
Elskulegi afi minn. Nú er
kveðjustundin okkar að ganga í
garð. Ég trúi því ekki ennþá að
þú sért búinn að kveðja þennan
heim. Þú sem fylgdist alltaf svo
vel með þínu fólki og fannst svo
gott að fá fréttir af okkur barna-
börnunum. Mér hlýnaði afskap-
lega í hjartanu þegar mamma
sagði mér að þú hefðir spurt um
mig vegna ofnæmisins meðan þú
lást inni. Mér fannst frábært að
vita að þú hefðir hugsað til mín á
þínum síðustu dögum. Minningin
sem er mér efst í huga, svo sterk
Steingrímur
Vilhjálmsson