Morgunblaðið - Sunnudagur - 30.03.2014, Síða 47

laganna segir: „Tilgangur laga þessara er að vinna
gegn misnotkun áfengis …“ Áður bar heiti laganna
með sér að þau væru sett til að tryggja einokun rík-
isins á áfengisverslun. Slík lagaleg hreinskilni er ekki
lengur í móð. Því var aukið við lögin ýmsum þáttum,
svo sem eins og um áfengisaldur og þess háttar. En
fráleitt er þó og fyrirsláttur einn að lögin séu sett til
þess að vinna gegn misnotkun áfengis, eins og sagt er
í sjálfri fyrstu grein þeirra. En ríkisvaldið má eiga
það, að hafa ætíð verið sjálfu sér samkvæmt í tví-
skinnungnum, sem fyrsta greinin lýsir. Þannig má
sjá, að þegar fjármálaráðherrann á hverjum tíma
mælir fyrir hækkun á álögum á guðaveigar er jafnan
fullyrt að það sé gert í þeim tilgangi að draga úr notk-
un almennings á áfengi. En þegar útfærslan í fjár-
lagafrumvarpinu birtist svo sést ætíð að við útreikn-
inga á tekjunum er á því byggt að neyslan verði
óbreytt þrátt fyrir hækkunina.
Og þeir erlendu og þeirra menn
Evrópusambandið er sérdeilis frægt fyrir áróðurs-
tengdar yfirskriftir í starfsemi sinni. Enda fer vel á
því, þar sem embættisheiti helstu valdamanna er
„kommissarar“ sem stjórna umboðslausir fjarlægum
löndum „með tilskipunum“. Og orðagjálfur þeirra
sem hallastir eru undir að fórna fullveldi þjóðar sinn-
ar til þessa miðstýrða sambands virðist draga dám af
því. Þeir ætla að „kíkja í pakkann“ þótt þeir og flestir
aðrir viti að enginn slíkur er til. Nema átt sé við þær
eitthundrað þúsund síður af tilskipunum, sem um-
sóknarríkjum er gert að gleypa áður en þau fá aðild.
Þær liggja allar fyrir á tölvukubb og er aldrei pakkað
inn.
Samfylkingin hafði lengi á stefnuskrá sinni það há-
leita markmið að fara ætti sem fyrst að vinna að
„samningsmarkmiðum Íslands“ sem svo yrði byggt á
í samningaviðræðum um aðild, sem Evrópusambandið
sjálft segir þó að fari alls ekki fram. Samfylkingin óð
svo í að samþykkja aðild, þegar þjóðin var löskuð og
vönkuð eftir efnahagsáfall, án þess að nokkur slík
„samningsmarkmið“ hefðu verið rædd við þjóðina,
samþykkt af henni eða svo mikið sem sett á blað.
Félagsskapur þeirra sem segja vilja segja „já“ við
því að ganga í Evrópusambandið með þeim fullveld-
isafslætti sem fylgir (og flestir þeirra eru farnir að við-
urkenna) hafa ekki kjörorðið „Já, Evrópa“ heldur
snúa þeir öllu á haus og hafa það „Já, Ísland!“ Sá hóp-
ur í Sjálfstæðisflokknum, sem hallur er undir þetta, er
mjög fámennur, en ofríkisfullur í öfugu hlutfalli við
það gagnvart þorra flokksmanna og stuðningsmanna
flokksins. Þeir hafa myndað sérstakan félagsskap og
sett sér skriflegan málefnagrundvöll. Í upphafi þeirra
reglna segir: „Tilgangur félagsins er að standa vörð
um sjálfstæði Íslands.“ Þetta minnir óneitanlega á
áfengislögin. En af hverju í ósköpunum leggjast menn
svona lágt? Tilgangurinn er augljós. Hann er að berj-
ast fyrir því að Ísland gangi í Evrópusambandið.
Enda hafa helstu forsprakkar þessa félagsskapar svo
sannarlega hamast fyrir þann málstað.
Nú er það auðvitað svo, að það er gild pólitísk af-
staða að vilja ganga í Evrópusambandið og hlýtur að
vera hægt að færa fyrir því málefnaleg rök sem stand-
ast lágmarkskröfur. Ef menn stofna til félagsskapar
um slíkan þátt, en vilja ekki ganga beint í Samfylk-
inguna, eina flokkinn sem hefur það erindi í stefnu
sinni og þar efst á blaði, af hverju segja þeir það ekki?
Skammast þeir sín fyrir hugsjónina? Ef þetta eru
sjálfstæðismenn sem eru óánægðir með að hafa lítinn
hljómgrunn í sínum flokki með þetta hugðarefni, af
hverju gefa þeir í skyn, með stefnumarkandi yfirlýs-
ingu, að Sjálfstæðisflokkurinn vilji ekki standa vörð
um sjálfstæði Íslands? Þess vegna hafi þeir orðið að
stofna sérstakan hóp fyrir sig, þótt þeir séu áfram í
flokknum. Það gerðu þeir því eingöngu af því að Sjálf-
stæðisflokkurinn vildi ekki samþykkja að ganga í
Evrópusambandið, en ekki vegna þess að flokkurinn
vildi ekki standa vörð um sjálfstæði Íslands, sem
hann hefur gert betur en aðrir flokkar síðan árið
1929. Ekki er þessi hópur með þessi látalæti til þess
eins að gleðja George Orwell, löngu látinn. Honum
hefði að vísu vafalítið verið skemmt.
Rödd úr verkalýðsráði
Nú liggur fyrir, staðfest í mörgum könnunum, að sá
hópur innan Sjálfstæðisflokksins sem vill ganga í
ESB er mun fámennari en þeir félagar og stuðnings-
menn Samfylkingarinnar sem ekki vilja ganga í það
samband. En síðarnefndi hópurinn virðist halda sig
algjörlega til hlés og ekki hafa neinn vettvang innan
síns flokks. Eða ber hann kannski svona ríka virðingu
fyrir vilja mikils meirihluta í sínum flokki ólíkt sjálf-
stæðismönnunum? Kristinn Karl Brynjarsson verka-
maður, sem situr í Verkalýðsráði Sjálfstæðisflokks-
ins, skrifaði grein í blaðið í gær. Hann segist gera það
til varnar formanni sínum og ljóst er að greinarhöf-
undi þykir ekki mikið til félagsskapar „Sjálfstæðra
Evrópumanna“ koma. Segir þá þó hafa ítök víða, „í
atvinnulífi, bankakerfi, fjölmiðlum og víðar“. Hann
segir félagsskapinn aðeins brot af skráðum sjálfstæð-
ismönnum, en hafi þó tekist með frekjulegum mál-
flutningi í fjölmiðlum að eitra innviði og starf Sjálf-
stæðisflokksins. Kristinn Karl segir svo: „Það
kannski skýrir meint dálæti andstæðinga Sjálfstæð-
isflokksins á Sjálfstæðum Evrópumönnum.“ Grein-
arhöfundur segir einnig: „Þessi hópur verður að
sætta sig (við) það, að verða undir í kosningum um
stefnumál og una þeim úrslitum án þess að beita for-
ystu flokksins og aðra flokksfélaga stöðugu áreiti með
því að þröngva sínum minnihlutaskoðunum upp á
meirihluta flokksins. Eyðileggja fyrir honum með
dólgslegum yfirlýsingum og dónalegum uppnefn-
ingum gagnvart hinum almenna flokksfélaga og for-
ystu flokksins vegna þess að meirihluti flokksfélaga
og forystan vilji fylgja annarri stefnu en þeir.“
Það er auðvitað svo, að þeir sem verða undir með
sín sjónarmið í stjórnmálaflokki þurfa alls ekki að
leggja árar í bát. Þeir mega auðvitað halda áfram að
berjast fyrir þeim og hafa það markmið að ná meiri-
hlutafylgi fyrir sínum viðhorfum. Það eru vissulega
mörg dæmi um það, að sjónarmið, sem hafa verið
undir í flokki, fái síðar meiri byr og verði jafnvel ofan
á. Stjórnmálaflokkar eru auðvitað í eðli sínu opnir fyr-
ir málamiðlunum. Í stórum flokki er vafalaust, t.d. að
loknum landsfundi, hægt að finna einstaka fulltrúa
sem eru ósáttir við eitthvað sem samþykkt er. En
þeir sætta sig við niðurstöðuna vegna þess að þeir
eiga almennt samleið með flokki sínum.
Í Evrópumálum hafa menn beitt sér fyrir málamiðl-
unum til að koma til móts við þá sem hafa verið
áhugasamastir um þau. Þar hefur mikill meirihluti
flokksins í tvígang gengið mjög langt til að koma til
móts við tiltölulega lítinn minnihluta. En því miður er
reynslan sú, að þótt þannig hafi verið lengra gengið
en var hóflegt hefur hinn hávaðasami minnihluti haft
mjög sérkennilega nálgun gagnvart þeim „sáttum“
sem gerðar voru, eingöngu í þágu þeirra. Þeir hafa
margoft sýnt að þeir telja flokkinn eftir það bundinn
við sáttina, en þeir sjálfir hafi áfram frítt spil og þurfi
ekkert með hana að gera.
Vafalítið er mikið óþol komið í margan góðan
flokksmanninn vegna þessa. Það geta fáir undrast.
Morgunblaðið/Kristinn
30.3. 2014 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 47