Morgunblaðið - 04.07.2014, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 4. JÚLÍ 2014
✝ Kolbrún Ár-mannsdóttir
fæddist í Neskaup-
stað 1. mars 1932.
Hún lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 26. júní 2014.
Foreldrar Kol-
brúnar voru Hall-
bera Hallsdóttir
húsmóðir, f. 15.6.
1905 á Viðborðs-
seli á Mýrum í
Austur-Skaftafellssýslu, d. 7.4.
1988, og Ármann Magnússon
útgerðarmaður, f. 23.9. 1899 á
Kirkjubóli í Vöðlavík í Suður-
Múlasýslu, d. 28.3. 1967.
Systkini hennar eru: Agnar, f.
27.10. 1927, d. 30.6. 1995,
Erla, f. 12.1. 1929, Hrönn, f.
29.7. 1930, d. 12.10. 1979, Æg-
ir, f. 25.4. 1938, d. 18.8. 1982,
og Randver, f. 16.1. 1945.
Kolbrún giftist 1.1. 1955
Hilmari Gísla Tómassyni stýri-
manni, f. 16.6. 1932 í Vest-
mannaeyjum, d. 28.6. 1962.
Foreldrar hans voru Birna
Björnsdóttir húsmóðir, f. 30.1.
1913 í Neskaupstað, d. 1.3.
2007, og Tómas Jóhannesson,
skipstjóri og útgerðarmaður,
f. 24.11. 1911 í Neskaupstað,
d. 10.2. 1998. Börn Kolbrúnar
og Hilmars Gísla eru: 1) Hall-
29.12. 1979, í sambúð með
Önnu Björgu Kristinsdóttur,
Sigrún, f. 6.1. 1984, gift Örv-
ari Inga Björnssyni og eiga
þau eitt barn, og Kolbrún, f.
20.3. 1989, í sambúð með Agli
Einarssyni.
Hinn 31.12.1982 giftist Kol-
brún seinni eiginmanni sínum,
Reyni Sigurþórssyni, umdæm-
isstjóra Pósts og síma á Egils-
stöðum, f. 28.2. 1930, d. 27.4.
2000. Börn hans eru Jens, f.
9.3. 1957, og á hann þrjú börn,
og Þór, f. 3.9.1960, kvæntur
Svölu Pálsdóttur og eiga þau
tvö börn.
Kolbrún ólst upp í Neskaup-
stað, þar sem hún stundaði
hefðbundna skólagöngu, en
hélt síðan að Laugum í Eyja-
firði þaðan sem hún lauk hús-
stjórnarprófi vorið 1953.
Við andlát Hilmars Gísla
flutti Hrönn systir hennar á
heimili þeirra og tók virkan
þátt í heimilishaldi og uppeldi
barna þeirra.
Kolbrún vann allan sinn
starfsaldur hjá Pósti og síma,
fyrst sem talsímavörður í Nes-
kaupstað til ársins 1977 og í
framhaldi af því sem fulltrúi á
umdæmisskrifstofu Pósts og
síma á Egilsstöðum til ársins
1997. Árið 1999 fluttu hún og
Reynir til Kópavogs og bjó
hún að Funalind 7 til dán-
ardags.
Útför Kolbrúnar fer fram
frá Fossvogskirkju föstudag-
inn 4. júlí 2014 og hefst at-
höfnin kl. 13.
veig leikskóla-
kennari, f. 30.5.
1952 í Neskaup-
stað, gift Ingi-
mundi Sigurpáls-
syni, f. 24.9. 1951.
Börn þeirra eru
Jóhann Steinar, f.
15.9. 1974, kvænt-
ur Völu Guðnýju
Guðnadóttur og
eiga þau þrjú
börn, Hilmar, f.
7.3. 1978, í sambúð með El-
ísabetu Birgisdóttur og eiga
þau tvö börn, og Sigurbjörn, f.
24.2.1986, í sambúð með
Söndru Dögg Þorsteinsdóttur
og eiga þau eitt barn; 2)
Birna, náms- og starfsráðgjafi,
f. 18.2. 1955 í Neskaupstað,
gift Gústaf Samir Hasan, f.
25.9. 1951. Börn þeirra eru
Ægir Amin, f. 7.7. 1983,
kvæntur Rut Baldursdóttur og
eiga þau tvö börn, Kolbrún
Amanda, f. 17.9. 1984, í sam-
búð með Ægi Hafssteinssyni
og eiga þau tvö börn, og Inga
Amal, f. 26.3. 1990, í sambúð
með Kjartani Ottóssyni; 3)
Tómas, rafvirki og iðnrekstr-
arfræðingur, f. 10.2. 1957 í
Neskaupstað, kvæntur Val-
gerði Halldórsdóttur. Börn
þeirra eru Jóhann Ingi, f.
Elsku mamma, það er með
söknuði sem við systkinin skrif-
um þessi orð en jafnframt þakk-
læti fyrir allt sem sem þú hefur
gefið okkur. Æskuheimilið var
griðastaður, hlýtt og öruggt skjól.
Það var mikið reiðarslag þegar
pabbi fórst, aðeins þrítugur. Eftir
sast þú með þrjú lítil börn. Þú
sagðir samband ykkar svo fallegt
og að í honum hefðir þú átt bæði
eiginmann og besta vin.
Það voru óneitanlega miklar
breytingar þegar þú byrjaðir að
vinna og varst mikið fjarverandi.
Þrátt fyrir það hélst alltaf jafn-
vægi milli heimilis og vinnu. Næt-
urhljóðin: blístur frá þér við
saumavinnu, sláturgerð og bakst-
ur. Þú málaðir, bólstraðir, vegg-
fóðraðir og úrbeinaðir heilu kjöt-
skrokkana. Heimilið og við vorum
í öndvegi og þarfir okkar voru
látnar stjórna heimilishaldinu.
Þegar hugsað er til baka er okkur
ljóst að ofurkonan hafi alveg verið
til, miklu fyrr en nú er talið.
Við andlát pabba flutti Hrönn,
systir þín, inn á heimilið þér til
stuðnings. Það var ómetanlegt í
uppeldinu að fá að njóta krafta
hennar og persónu, auk þess sem
stórfjölskyldan á Tindum var allt-
af til taks.
Við minnumst margra boða í
Miðstrætinu þar sem þú reiddir
fram alls kyns góðgæti. Sérstök
alúð var lögð við útlit, ekki síður
en magn og gæði. Enda sagðirðu
oft að lærdómurinn frá hús-
mæðraskólanum kæmi sér vel.
Egilsstaðaminningar um
ferðalög og útivist koma sterkt
inn og ferðalögin ykkar Reynis
innanlands sem utan voru mörg.
Tomma fannst á tímabili erfitt að
ná sambandi við mömmu og taldi
það vera vegna þess að eyrun á
henni væru full af lækjarnið og
fuglasöng eftir langar útilegur.
Það var mikil tilhlökkun þegar
þið Reynir ákváðuð að flytja suð-
ur, en taugarnar austur voru
sterkar, enda vitum við að þar
leið ykkur vel og þar eignuðust
þið marga góða og trausta vini.
Þið bjugguð ykkur fallegt heimili
í Funalind og þangað var yndis-
legt að koma. Þegar Reynir féll
frá, langt um aldur fram, varstu
aftur ein. Þar misstir þú annan
lífsförunaut.
Faðmur þinn stækkaði í sam-
ræmi við fjölgun í fjölskyldunni.
Hvert lítið barn fékk eitthvað
handunnið frá þér og allir voru
velkomnir, enginn út undan.
Funalindin varð fastur samkomu-
staður og alltaf var jafn gott að
koma þangað. Fastir viðburðir
voru jóladagur, bolludagur og af-
mælin þín hlaðin veislumat,
mömmukökum og góðgæti. Þar
stóðstu ein í brúnni og taldir það
ekki eftir þér að taka á móti af-
komendum og mökum þeirra.
Stífstraujaðir, útsaumaðir dúkar
og fjörugar umræður um liðna
tíma, pólitík, mikilvægi menntun-
ar og að öllu skipti að við stæðum
okkur sem manneskjur. Þú hafðir
orð á því á dánarbeði þínu að þú
værir tilbúin að kveðja, svo stolt
og ánægð með þitt fólk.
Enn verða breytingar í lífi okk-
ar þegar þú hverfur á braut.
Hverjar þær verða mun tíminn
leiða í ljós. Við minnumst móður
sem var framkvæmdasöm, dug-
leg og ástrík en umfram allt sjálf-
stæð. Við tökum örugglega með
okkur í veganesti það sem þú
kenndir okkur á lífsleiðinni: sam-
heldni, tryggð og umhyggju hvert
fyrir öðru. Minning þín mun lifa.
Hafðu þökk fyrir allt. Þín
Hallveig, Birna og Tómas.
Haustið 1993 hitti ég hana
Kollu fyrst. Þá vorum við Jóhann,
elsta barnabarnið hennar, í til-
hugalífinu. Fyrstu kynnin voru
nú ekki alveg eins og ég átti von á
því hún sagði, á meðan hún
grandskoðaði mig og horfði van-
þóknunaraugum á: „Ert það ÞÚ
sem hann Jóhann minn er skotinn
í?“ Ég fékk kökk í hálsinn og kom
varla upp nema: „Uuu jaaaá …“
Þá skellihló hún og þá vissi ég að
þessa konu ætti maður nú ekki að
taka mjög alvarlega. Og það
reyndist svo sannarlega rétt. Hún
sá húmor í öllu og var ein sú kald-
hæðnasta manneskja sem ég hef
kynnst. Því tók nú nokkurn tíma
að venjast og oft fékk maður skot
á sig sem manni fannst ekki alveg
passa við stað og stund eins og
þegar ég eignaðist Ingimund
Orra, elsta langömmubarnið
hennar, þá sagði hún: „Ja, þetta
gastu, hver hefði trúað því?“ En
svo fylgdi hláturinn alltaf með og
hann var svo innilegur. Hún hló
nefnilega mest að sínum brönd-
urum sjálf.
Hún var miðpunkturinn í öllum
boðum. Sagði sögur frá Norðfirði
þegar hún var ung kona. Sömu
sögurnar fékk maður oft að
heyra, of oft fannst manni á
stundum, en það sem ég gæfi fyr-
ir í dag að heyra allar þessar sög-
ur aftur. Sögunum fylgdi alltaf
einhver gamansöm hlið, sem var
oftar en ekki neðanbeltis.
Viku fyrir andlátið heimsóttum
við hana á Hrafnistu. Heilsu
hennar hafði hrakað mikið. Þrátt
fyrir það var ekki langt í gam-
ansemina. Kristján Logi sonur
okkar, sem æfir fótbolta með 6.
flokki í Stjörnunni, átti seinna um
kvöldið að fá að leiða markmann
KR inn á völlinn fyrir leikinn
Stjarnan-KR. Hún kvaddi hann
með þessum orðum: „Það gerir
ekkert til þó að þú setjir tána að-
eins fyrir hann þegar þið labbið
inn, það sér það enginn.“
Minningarnar eru óteljandi.
Samræður um handavinnu,
hunda, fiskbollur og nýjustu vís-
indin í svokölluðum kerlingabók-
um. En eitt lærði ég af henni
elsku Kollu minni, og það er að
taka lífið ekki of alvarlega. Takk
fyrir allt og allt, ég mun sakna þín
endalaust.
Vala Guðný Guðnadóttir.
Þá er komið að kveðjustund.
Einhvern veginn er það þó svo að
það hefur aldrei verið tekið með í
reikninginn. Það hefur einfald-
lega ekki verið rými fyrir slíka
hugsun í hugum okkar sem notið
höfum samskipta við hana. Svo
kná og keik hefur hún lifað lífinu
að við höfum ekki leitt hugann að
því að hún kynni að gefa eftir. En
að því hlaut að koma og á því tók
hún eins og öðru í lífinu – af yf-
irvegun og æðruleysi og sem
sjálfsögðum hlut. Eins og það
raunar er.
Kolbrún fæddist árið 1932,
þegar öldin og þjóðin voru að
vakna til stórra verka. Faðir
hennar var útgerðarmaður og
fiskverkandi í Neskaupstað og
var heimilið á Tindum öllum opið.
Hún átti marga strengi í hörpu
sinni. Það heyrðist best þegar
hún lýsti æskubyggð sinni, þá
fannst vel hvernig þessi dóttir
sjávarbyggðarinnar á Norðfirði
var samgróin þessu öllu: landinu,
lífinu, sögunni, fólkinu, frændum
og feðramold.
Ég man það sem það hefði
gerst í gær þegar fundum okkar
Kollu bar saman fyrst. Hafði
reyndar verið að gera hosur mín-
ar grænar fyrir dóttur hennar og
við hana mælti ég mér mót á
Norðfirði áður en haldið yrði á
útiskemmtun í Atlavík. Áður en
lagt var í för á Hérað var ég drif-
inn inn á snotra og vinalega heim-
ilið í Miðstrætinu og kynntur fyr-
ir húsmóðurinni, sem þá stóð í
eldhúsinu við að matbúa kjúk-
linga fyrir börnin sín, svo þau
yrðu ekki hungurmorða um versl-
unarmannahelgina. Ég áttaði mig
síðar á því að þetta var sá staður á
heimilinu þar sem Kolla var alls-
ráðandi og þaðan stjórnaði hún
smáu sem stóru. Það var eins
gott, því gestaherbergið var í
kjallaranum og þangað og þaðan
var ekki komist nema um yfir-
ráðasvæði hennar. Og það er mér
ljúft að votta að Kolla passaði afar
vel upp á börnin sín.
Eftir nokkrar heimsóknir til
Norðfjarðar og margar gistinæt-
ur í gestaherberginu rugluðum
við Hallveig dóttir hennar saman
reytum og byggðum okkur heim-
ili í höfuðborginni. Þá kynntist ég
næsta kafla í samskiptasögu okk-
ar Kollu. Hún bakaði kökur, tíndi
ber og tók slátur og sendi okkur
landshorna á milli. Á jólum saum-
aði hún jólafötin á barnabörnin og
flatti, skar út og steikti laufa-
brauð í ótæpilegu magni og sendi
okkur þannig um búið að ávallt
skilaði sér allt heilt í höfn. Það var
aldrei slegið af, aldrei valin auð-
veldasta leiðin, heldur var þannig
gengið frá málum sem best varð
fyrir þann sem gladdur var.
Kolla var einstök kona, á raun-
ar enga sína líka. Hún var mjög
vel verki farin, gat allt, gerði allt,
kláraði allt sem hún tók sér fyrir
hendur og skilaði öllu af slíkum
myndarskap að af bar. Maður
undraðist það oft hvenær hún
hefði tíma til að ljúka öllu því sem
hún afrekaði samhliða því að
vinna fullan vinnudag, oft með
mikilli aukavinnu.
Í seinni tíð, þegar starfsdegi
lauk, naut hún innilega þeirra
ávaxta sem hún hafði sáð til. Börn
hennar, tengdabörn og barna-
börn kepptust um að njóta ná-
vista hennar. Og nú sem fyrr var
hún ávallt tilbúin að breiða út
faðminn og vera með í öllu því
sem uppátektarsömum niðjum
hennar kom í hug, hvar og hve-
nær sem var.
Að leiðarlokum er mér ljúft og
skylt að þakka elskulegri tengda-
móður minni samfylgdina alla og
órofa tryggð gegnum öll árin. En
þó að dauðinn skilji að um sinn
mun Kolla eflaust standa mér
jafn lifandi fyrir hugskotssjónum
og hún gerði í lifanda lífi; ein eft-
irminnilegasta og besta mann-
eskja sem ég hef kynnst.
Ingimundur Sigurpálsson.
Komið er að kveðjustund. Í
dag kveð ég eina af þeim
skemmtilegustu og stórkostleg-
ustu konum sem á vegi mínum
hafa orðið. Okkar fyrstu kynni
voru fyrir 30 árum þegar ég flutt-
ist austur á Hérað, öllum og öllu
ókunnug. Ég fæ seint þakkað þér
og tengdaföður mínum heitnum,
Reyni Sigurþórssyni, hversu vel
þið tókuð á móti mér og hversu
mikla umhyggju þið sýnduð mér
alla tíð.
Það er ljúft að eiga í hjarta sínu
minningar um allar skemmtilegu
stundirnar sem við höfum átt
saman og hvað þú varst alltaf
tilbúin til þess að miðla og að-
stoða mig mín fyrstu skref í bú-
skapnum, enda varstu algjör
snillingur við hvað sem þú tókst
þér fyrir hendur og dugnaðar-
forkur mikill. Við fjölskyldan töl-
um oft um allt gúmmelaðið sem
þú barst á borð fyrir okkur og
aðra gesti.
Það var alltaf svo gaman að
eiga stund með þér og spjalla, þú
varst svo mikill húmoristi, gerðir
grín að sjálfri þér og sást alltaf
spaugilegar hliðar málanna.
Börnin okkar Þórs voru ótrú-
lega heppin að fá að eiga þig sem
ömmu, þú varst þeim alltaf svo
góð, eins og þau væru hold af þínu
holdi. Mikið sem ég er þakklát
fyrir allt það góða og skemmti-
lega í lífinu sem þú kenndir þeim í
uppvextinum.
Núna í seinni tíð hafa sam-
skipti okkar og samverustundir
verið færri, en símtölin aftur á
móti löng og skemmtileg.
Þú varst ávallt glæsileg kona
sem hafðir áhuga á að lifa lífinu
lifandi.
Ég efast ekki um að þú skreyt-
ir garðinn þar sem þú dvelur
núna og þér hefur verið tekið
fagnandi.
Hvíldu í friði elsku vinkona, ég
mun minnast þín alla tíð með
gleði í hjarta.
Svala Pálsdóttir.
Þær eru blendnar tilfinning-
arnar þegar maður stendur nú
frammi fyrir því að kveðja ömmu
Kollu. Annars vegar er það sökn-
uðurinn eftir elskulegri ömmu og
hins vegar þakklætið fyrir það að
baráttan við sjúkdóminn skuli
ekki hafa þurft að vera löng og
sársaukafull.
Það er ekki annað hægt en að
brosa í gegnum tárin þegar allar
góðu minningarnar renna manni
hver af annarri fyrir hugskots-
sjónum. Ferðirnar austur á land
þar sem gaman var að koma og
einstaklega gott að dvelja, enda
var þar dekrað og stjanað við
mann á alla lund. Margt var einn-
ig gert til dundurs; bíltúrar á milli
fjarða, veiði á sumrum eða skíði
að vetri auk óteljandi göngu- og
sundlaugarferða.
Á þessum stundum gafst gott
svigrúm til að ræða málin. Amma
var þeirri frásagnargæfu gædd
að alltaf var unnt að finna eitt-
hvert umræðuefni til að taka fyrir
og aldrei féll niður tækifæri til
skemmtilegra samræðna. Þessi
uppbyggjandi og gefandi samtöl
veittu gott veganesti út í lífið og
fyrir þau er ég einkar þakklátur.
Eftir að amma flutti suður
voru heimsóknir tíðari og heimili
hennar oft á tíðum vettvangur
matarboða fyrir stórfjölskylduna
þar sem heimagerðu fiskibollurn-
ar skipuðu heiðurssess á bollu-
daginn. Þessar samverustundir
voru ómetanlegar og er ljóst að
nýir kyndilberar munu halda
þessum mikilvægu hefðum
áfram.
Lífsgleði og krafti ömmu voru
engin takmörk sett þrátt fyrir að
lífið hafi á stundum sett henni
þungar byrðar á herðar. Kraftur-
inn og æðruleysið sem hún til-
einkaði sér er okkur sem eftir lif-
um gott veganesti, sem verðugt
er að tileinka sér.
Það er með djúpum söknuði
sem við kveðjum þig, elsku amma
Kolla, með einlægri þökk fyrir
allt sem þú hefur gefið mér og
mínum. Biðjum við þess, að góður
Guð verði með þér og að við meg-
um þér síðar fylgja í friðarskaut.
Jóhann Steinar
Ingimundarson.
Það er ekkert sem getur und-
irbúið mann nógu vel fyrir hina
endanlegu kveðjustund. Þegar að
henni kemur verður maður oft
eigingjarn á fólkið sitt og það átti
sérstaklega við fimmtudaginn 26.
júní þegar yndislega amma okkar
kvaddi þennan heim. Það getur
reynst erfitt að ætla svo að koma
öllum tilfinningum sínum í orð
svo aðrir geti reynt að setja sig
inn í manns eigin hugarheim. En
þegar minningarnar og tilfinning-
arnar snúast um ömmu Kollu þá
verður allt auðveldara, því opnari
og ástríkari manneskju var erfitt
að finna.
Þegar við vorum börn bjuggu
Kolla amma og afi á Egilsstöðum
og tilhlökkunin var aldrei meiri
en þegar foreldrar okkar tjáðu
okkur að ferðinni væri heitið til
þeirra. Þegar við dvöldum hjá
þeim á sumrin var hver dagur
sem ævintýr, amma sagði sögur
og bar í mann pönnukökur og
annað góðgæti frá morgni til
kvölds. Ekki var svo verra þegar
þau fluttu í bæinn og maður gat
hlaupið í ömmufaðm í tíma og
ótíma og fengið allt sem maður
vildi.
Kolla amma var stoð okkar og
stytta í gegnum lífið og ef eitt-
hvað bjátaði á gátum við systk-
inin verið viss um að amma stæði
við bakið á okkur. Hún var ein af
þessum kjarnakonum sem taka
allt á hörkunni og hún lét engan
segja sér hvað hún gæti eða gæti
ekki gert, því hún gat allt og gerði
það eftir sinni sannfæringu.
Krafturinn og jákvæðnin varð svo
innblástur fyrir okkur öll og mun
fylgja okkur út lífið. Hún skilur
eftir sig svo mikið í hjörtum okk-
ar allra. Einnig skilur hún eftir
sig spor sem aðrir reyna að feta
og minning hennar mun lifa um
ókomna tíð sem jákvæð hvatning
til okkar um að gefast aldrei upp,
setja fjölskylduna í forgang og
alltaf að gefa af sér sem mest
maður má. Við munum sakna þín,
elsku amma Kolla, en við munum
umfram allt varðveita allar þær
yndislegu stundir sem við áttum
með þér. Við elskum þig. Þín
barnabörn,
Jóhann Ingi, Sigrún
og Kolbrún.
Elsku amma, að þurfa að
kveðja þig hefur verið það erf-
iðasta sem við höfum þurft að
gera. Þú varst alltaf svo skemmti-
leg, kát, syngjandi og trallandi.
Það var alltaf stutt í grínið hjá þér
og þinn yndislega hlátur. Við er-
um heppin að eiga margar og
góðar minningar um þig og erum
óendanlega þakklát fyrir tímann
sem við áttum saman. Uppá-
haldsminningar okkar eru sumr-
in á Egilsstöðum með þér og
Reyni afa, sem alltaf var svo hlýr
og góður og reyndist okkur öllum
svo vel. Við fengum að upplifa og
gera svo marga og skemmtilega
hluti með ykkur.
Það var yndislegt þegar þið
fluttuð inn til okkar í Fífumýrina,
á meðan þið biðuð eftir að nýja
heimilið ykkar í Kópavogi yrði
tilbúið. Það var gott að koma í há-
deginu og fá súpu, en það var föst
hefð hjá ykkur afa. Þegar Reynir
afi dó sýndir þú þann styrk sem
alltaf bjó innra með þér. Þú barst
höfuðið hátt og varst þakklát fyr-
ir þann tíma sem þið áttuð saman.
Heimsóknir til þín í Funalind-
ina í mat, spjall eða næturgist-
ingu voru margar. Þú dekraðir
við okkur og allar kræsingar sem
mann langaði í voru til hjá þér. Þú
hafðir svo góða nærveru og það
var aldrei neitt stress í kringum
þig. Orð skiptu ekki alltaf öllu
máli, það var oft gott að sitja bara
hlið við hlið. Við munum sakna
þess óendanlega mikið að sjá þig
ekki keyra fyrir utan Tjaldanesið
í fína bílnum þínum og rölta hægt
og rólega inn til okkar skælbros-
andi og glæsilega.
Þegar heilsan fór gefa sig
kvartaðir þú aldrei. Þannig
varstu bara. Þú settir alla aðra en
sjálfa þig í fyrsta sæti. Jafnvel á
síðustu metrunum varstu bros-
andi, hlæjandi og talaðir um
hversu þakklát og rík þú værir að
eiga okkur öll og að nú værir þú
tilbúin að fara.
Þú varst okkur öllum góð fyr-
irmynd, við munum halda minn-
ingu þinni á lofti, barnabörnin þín
munu minnast langömmu sem
alltaf var gefandi og tilbúin í að
leika við þau eða baka með þeim.
Takk fyrir allt, amma, þú munt
alltaf eiga þinn stað í hjörtum
okkar. Við elskum þig.
Hvernig er hægt að þakka,
það sem verður aldrei nægjanlega
þakkað.
Hvers vegna að kveðja,
þann sem aldrei fer.
Við grátum af sorg og söknuði
en í rauninni ertu alltaf hér.
Höndin sem leiddi mig í æsku
mun gæta mín áfram minn veg.
Ég veit þó að víddin sé önnur
er nærveran nálægt mér.
Og sólin hún lýsir lífið
eins og sólin sem lýsti frá þér.
Þegar að stjörnurnar blika á himnum
finn ég bænirnar, sem þú baðst fyrir
mér.
Þegar morgunbirtan kyssir daginn,
finn ég kossana líka frá þér.
Þegar æskan spyr mig ráða,
man ég orðin sem þú sagðir mér.
Vegna alls þessa þerra ég tárin
því í hjarta mínu finn ég það,
Kolbrún
Ármannsdóttir