Morgunblaðið - 04.07.2014, Blaðsíða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 4. JÚLÍ 2014
✝ Freydís Bern-harðsdóttir
fæddist í Ólafsfirði
13. október 1934.
Hún lést á dval-
arheimilinu Horn-
brekku Ólafsfirði
25. júní 2014.
Foreldrar henn-
ar voru Sigríður
Guðmundsdóttir, f.
23.4. 1908, d. 6.6.
1964, og Bernharð
Ólafsson, f. 14.11. 1906, d. 13.1.
1990.
Hún ólst upp hjá foreldrum
sínum í stórum systkinahópi, en
á heimilinu voru einnig amma
hennar og afi. Systkinin voru
fimm. Elstur var Þórður en
hann drukknaði árið 1950, Frey-
dís, Óli Sveinn, Hreinn og Að-
alsteinn, sem lést árið 1998.
Einnig átti hún tvær hálfsystur,
þær Aðalheiði Maggý Péturs-
dóttur, sem lést árið 2007, og
Erlu Bernharðsdóttur.
1996, og Vigfús William, f. 2007.
Freyja gekk í barnaskóla í
Ólafsfirði. Hún fór snemma að
vinna ýmis störf, s.s. við síld-
arsöltun og beitningu og var
ráðskona í Keflavík einn vetur.
Þá vann hún einnig lengi við
verslunarstörf . Hún var mat-
ráðskona á Hornbrekku frá
stofnun heimilisins þar til hún lét
af störfum vegna aldurs árið
2001. Freyja tók virkan þátt í
félagsstörfum á sínum yngri ár-
um, með Leikfélagi Ólafsfjarðar,
var í stjórn Slysavarnadeildar
kvenna, söng með kirkjukór
Ólafsfjarðarkirkju og seinna í fé-
lagi eldri borgara þar sem hún
var formaður í nokkur ár.
Freyja og Mummi byggðu
húsið á Brekkugötu 23, Ólafs-
firði ásamt tengdaforeldrum
hennar og þar bjuggu þau uns
Freyja flutti árið 2010 að Ólafs-
vegi 34. Vegna veikinda flutti
hún síðan á dvalarheimilið Horn-
brekku í byrjun árs 2013.
Mummi og Gummi sonur hennar
fórust í hörmulegu bílslysi árið
1979 og setti sá atburður mark
sitt á Freyju alla tíð síðan.
Útför Freydísar fer fram frá
Ólafsfjarðarkirkju í dag, 4. júlí
2014, kl. 14.
Á annan dag jóla
árið 1953 giftist
Freyja, eins og hún
var kölluð, Guð-
mundi Williamssyni
sjómanni, f. 18.10.
1929, d. 9.6. 1979,
og eignuðust þau
fjögur börn. Þau
eru: 1) Þórður, f.
1955, kvæntur
Hólmfríði Arn-
grímsdóttur, þau
eiga þrjú börn; Örnu Björk, f.
1973, Guðmund Fannar, f. 1978,
og Elís Hólm, f. 1983. Barnabörn
þeirra eru sex. 2) Guðmundur, f.
8.12. 1959, d. 9.6. 1979. 3) Sigríð-
ur, f. 1961, gift Konráði Þór Sig-
urðssyni, þau eiga þrjú börn;
Sigurð Óla, f. 1980, Freydísi
Hebu, f. 1984, og Lenu Margréti,
f. 1987. Barnabörn þeirra eru
tíu. 4) Arnar, f. 1972, kvæntur
Þórgunni Reykjalín Vigfús-
dóttur, þau eiga þrjú börn; And-
reu Sif, f. 1991, Örnu Dögg, f.
Mamma er farin til Drauma-
landsins. Þar hafa orðið fagnaðar-
fundir þegar hún hitti pabba og
Gumma bróður á ný, þeir létust í
hörmulegu bílslysi fyrir 35 árum.
Daginn þann dó líka hluti af
mömmu okkar, það slokknaði á
glampanum í augum hennar og
bros hennar breyttist.
Guði sé lof fyrir kraftaverkið
Arnar litla bróa, sem þurfti mikið
á mömmu sinni að halda enda bara
sjö ára þá, lifði af slysið og má
segja að hann hafi haldið henni á
floti næstu árin.
Mamma var falleg kona með
dularfull brún augu, dugnaðar-
forkur sem sat helst aldrei að-
gerðalaus, hafði gaman af handa-
vinnu, spilaði á spil, gítar og söng,
heimilið fallegt, hún var listakokk-
ur, bakaði bestu kleinurnar og
laufabrauðskökurnar hennar voru
listaverk, hún var heiðarleg, trygg
og trú sínum, hún var líka ákveðin
og skapið vantaði ekki ef því var
að skipta.
Mamma hafði gaman af því að
ferðast og var dugleg að keyra
landshorna á milli, ferðaðist inn-
anlands og erlendis með bræðrum
sínum og mágkonum og fleirum
eftir að þeir feðgar fórust.
Mér er minnisstæð ferð sem við
fórum í fjölskyldan líklega um
1968 eða þar um bil. Þá var enginn
bíll, en við fórum með lítilli trillu í
Héðinsfjörð og vorum þar með
litla jullu, tvö botnlaus hvít tjöld,
sofið var í öðru en vistir í hinu.
Þarna vorum við í nokkra daga, í
blíðskaparveðri, skotnir fuglar og
fiskur veiddur til matar, við höfum
áreiðanlega tínt mikið af berjum
líka. Við vorum svo sótt aftur eftir
nokkra daga. Mamma hafði oft á
orði að þetta hefði verið besta
ferðalagið.
Mamma var alltaf heilsuhraust,
þar til allra síðustu ár er hún
greindist með alzheimer. Hún
fluttist á Hornbrekku fyrir einu
og hálfu ári, það var erfitt fyrir
okkur ástvini hennar að horfa á
eftir henni inn í heim sjúkdómsins
þegar veikindin ágerðust.
Elsku hjartans mamma mín,
takk fyrir samfylgdina og takk
fyrir allt sem þú hefur kennt mér
og innrætt.
Ég sakna þín, en mér líður bet-
ur að vita af ykkur sameinuðum á
ný.
Guð geymi þig.
Þín
Sigríður Guðmunds-
dóttir (Sigga).
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Elsku amma, við þökkum fyrir
þann tíma sem við fengum að
njóta saman, minning þín mun
ávallt fylgja okkur.
Þínar langömmustelpur,
Nadía Sól og Adríana
Diljá Hólm.
Elsku amma Freyja. Nú ertu
sofnuð svefninum langa, elsku
amma mín.
Ég vil þakka þér fyrir tímana
okkar saman, þessi tími er mér
ómetanlegur og tilfinningarnar
sem koma með minningunum eru
yndislegar og gott að hlýja sér við
þær núna. Þú gafst þér alltaf tíma
til að taka í spil og kenndir mér
þau mörg, helst man ég eftir
rommý, það var uppáhaldsspilið
okkar. Hávaðinn í hnúunum skella
í borðinu þegar þú varst að setja
út spil ómar enn í eyrum mér, ég
reyndi að gera eins en það var
bara of vont, ég verð að halda
áfram að reyna.
Það var svo gott að koma til þín,
svo rólegt og notalegt hjá þér og
gott að vera saman, bara við tvær,
nöfnurnar. Síðan fór ég að koma
með strákana mína í heimsókn og
þótt það væru læti í þeim þá skein
gleðin úr augunum þínum þegar
þú hittir þá og hvað þá ef þú fékkst
þá til að knúsa þig. Ég gleymi
aldrei síðasta afmælisdegi þínum,
þegar þú fórst í eltingaleik við öll
litlu börnin, þú sem gast varla
labbað um, en byrjaðir svo að
hlaupa á eftir þeim.
Allt fullorðna fólkið var búið að
reyna að hemja börnin og banna
þeim að hlaupa, við vorum nú einu
sinni á elliheimilinu, en þá kom
bara amma/langamma og bauð
þeim upp í eltingaleik í kringum
veisluborðið, það var æðislegt hjá
þér amma og við hlógum öll að
þessu uppátæki hjá þér og glödd-
umst yfir því að sjá barnið í þér
koma fram.
Ég veit að lífið hefur ekki verið
þér auðvelt en þú stóðst eins og
stytta, svo sterk og upprétt.
Ég dáist að þér fyrir það og hef
lært að meta þig meir og meir eftir
því sem ég eldist og kynnist betur
hvernig lífið hefur verið fyrir þig.
Ég er glöð og þakklát fyrir að
hafa fengið að alast upp með þig
nálægt og stolt af því að bera nafn-
ið þitt.
Hvíldu í friði elsku amma og
njóttu þín hinum megin með öllum
þeim sem þú hefur saknað svo
lengi.
Þín nafna,
Freydís Heba
Konráðsdóttir.
Elsku amma Freyja mín, það
er skrítið og erfitt að kveðja þig þó
að við vissum hvað koma skyldi.
Hugur minn hefur verið mikið hjá
þér seinustu vikur og mikið af góð-
um minningum sem ég hef rifjað
upp með sjálfri mér og fjölskyld-
unni seinustu daga. Ég er svo
þakklát fyrir að eiga svona marg-
ar fallegar og góðar minningar um
þig elsku amma mín, og sérstak-
lega er ég þakklát fyrir að hafa
flutt til Ólafsfjarðar og flutt í
blokkina þar sem við bjuggum
hvor í sinni íbúðinni þar til þú fórst
á Hornbrekku.
Þá fékk ég nefnilega að kynnast
þér upp á nýtt, og þú mér. Og
börnin mín fengu að kynnast þér
og fyrir það verð ég alltaf þakklát.
Valgeir Elís spyr mikið um þig,
enda fannst honum alltaf sport að
heimsækja ömmu Freyju, hvort
sem það var niður á neðri hæðina
eða upp á Hornbrekku, og ég segi
honum að núna sért þú komin til
afa og Gumma frænda og sért
núna líka engill eins og þeir og
vakir yfir okkur líka, og við getum
núna líka heimsótt þig í kirkju-
garðinn eins og afa og Gumma.
Minningarnar sem ég á um þig
eru margar og standa nokkrar
upp úr. Eins og þau jól sem þú
varst hjá okkur þá sofnaðir þú allt-
af í sófanum strax eftir matinn, og
þá vissi maður að nú væri mjög
stutt í að það mætti opna pakkana.
Og laufabrauðsbaksturinn með
þér þegar þú varst að vinna á
Hornbrekku, jólaboðin hjá þér og
yndislega tómatsteikin sem verð-
ur alltaf af og til á borðum hjá mér
og mun ég þá alltaf hugsa til þín
og um góða matinn sem þú varst
með á boðstólum.
Elsku amma, þú varst algjör-
lega einstök kona, örugglega ein
sú sterkasta sem ég hef þekkt,
a.m.k. veit ég ekki um margar
konur sem gengu í gegnum það
sem þú gerðir án þess að missa
vitið alveg. En þú varst líka ein sú
ákveðnasta kona sem ég hef
þekkt. Ef þér fannst eitthvað, þá
var það bara þannig, og sterkari
samvisku varla hægt að finna,
allavega stendur það upp úr í
minningunni að ef maður gerði
eitthvað af sér þá varst þú síðasta
manneskjan sem maður vildi að
kæmist að því, enda sagðir þú mér
alltaf skoðun þína á því og varst
ekki að skafa utan af því. Mikið
vona ég að ég hafi erft eitthvað af
þessum kostum, því ég dáðist allt-
af mikið að þér og bar ómælda
virðingu fyrir þér.
Hvíldu í friði elsku amma mín,
ég bið að heilsa öllum englunum
okkar.
Lena Margrét, Valgeir Elís
og Alexandra Sigríður.
Í dag kveðjum við mæta konu,
hana Freydísi Bernharðsdóttur
eins og hún kynnti sig þegar ég
heimsótti hana í síðasta skiptið á
Hornbrekku, en þá var hún orðin
mjög veik og vildi ég því kynna
mig með fullu nafni: „Sæl Freyja
mín, Ólöf Garðarsdóttir heiti ég.“
„Já sæl, Freydís Bernharðsdóttir
heiti ég,“ sagði hún af fullum
styrk. Mér fannst ég skynja hana
vel og fannst hún vera vel með á
nótunum þótt hún væri orðin mjög
veik og lífskrafturinn fór þverr-
andi.
Freyju er ég búin að þekkja alla
mína ævi þar sem fjölskyldur okk-
ar bjuggu hlið við hlið á Brekku-
götu 23 og 25. Pabbi og Freyja eru
systkinabörn og þegar mamma
mín flutti til Ólafsfjarðar og hóf
búskap á Brekkugötunni urðu
þær góðar vinkonur og entist vin-
áttan alla þeirra ævi. Ég veit að
hún var mömmu minni mikill
styrkur og reyndist henni vel á
nýjum slóðum, fyrir það verð ég
henni ævinlega þakklát. Það var
mikill samgangur á milli þessara
fjölskyldna og við börnin fórum að
koma eitt af öðru. Fyrst kom
Þórður og tveimur árum síðar
Halldóra systir. Þá komu „Gumm-
arnir“, eins og þeir voru oft kall-
aðir, jafngamlir og voru ætíð mikl-
ir og góðir vinir en eru nú báðir
gengnir á vit forfeðra sinna. Síðan
kom ég og tæpu ári seinna fæddist
Sigga sem varð og er mín besta
vinkona. Tveimur árum seinna
fæddist Hannes og tíu árum síðar
kom Arnar. Ég þakkaði Freyju oft
núna seinni árin fyrir það að hafa
átt Siggu og fá að eiga hana sem
vinkonu. Man samt eftir því að
hún var ekki ánægð þegar ég
reyndi að kenna henni að reykja.
Og eitt sinn þegar mæður okkar
töldu að við værum alveg óviðráð-
anlegar heima fyrir var ákveðið að
hafa vistaskipti á okkur. Við Sigga
vorum nú alveg til í það og er það
mér ógleymanlegt kvöld þar sem
við sátum fjögur við eldhúsborðið
á Brekkugötu 23, ég, Freyja,
Mummi og Gummi að spila
rommý, en það kvöld lærði ég það
spil.
Á svona stundu koma margar
ljúfar og góðar minningar fram og
einnig erfiðar. Lífið er oft óskilj-
anlegt og því fékk Freyja og fjöl-
skylda hennar að kynnast þegar
þeir feðgar Mummi og Gummi lét-
ust í slysi á gamla Múlaveginum
árið 1979 en Arnar, sem þá var sjö
ára, lifði af. Þetta var mikil sorg
sem setti mark sitt á Freyju alla
tíð. Nú er hún komin í faðm þeirra
og ég veit að mamma hefur örugg-
lega tekið vel á móti henni líka.
Elsku Freyja, hafðu þökk fyrir
allt það sem þú gafst mér og mín-
um í þínu lífi. Ég vil svo enda þetta
á sömu kveðju og þú kvaddir mig
með þann 17. júní sl. þegar við
hittumst í síðasta sinn í þessu
jarðlífi þegar þú sagðir við mig:
„Bless, Ólöf mín,“ og segi því:
„Bless, Freyja mín.“
Elsku Sigga vinkona mín, Þórð-
ur, Arnar og fjölskyldur ykkar og
mömmu ykkar og pabba, megi
góður Guð gefa ykkur styrk og
mega allar fallegar minningar lifa
með okkur um ókomna tíð.
Ólöf Garðarsdóttir.
Mínir vinir fara fjöld,
feigðin þessa heimtar köld.
Ég kem á eftir, kanske í kvöld,
með klofinn hjálm og rofinn skjöld,
brynju slitna, sundrað sverð og
syndagjöld.
(Bólu-Hjálmar)
Svo kvað Bólu-Hjálmar fyrir
margt löngu. Ég geri hér þessi orð
gamla snillingsins að mínum. Hún
Freydís Bernharðsdóttir vinkona
mín er farin – dáin. Við höfðum
verið vinkonur frá því að hún gekk
í Félag eldri borgara en ég var þá
þar fyrir. Við áttum það sameig-
inlegt að hafa gaman af því að
grípa í spil og gerðum það þegar
við gátum og máttum. Hún hefur
nú lokað sínum spilastokk í bili.
Það var ekki annað hægt en
taka eftir henni Freyju, eins og
hún var oftast kölluð. Hún var
glæsileg kona; falleg hvar sem á
hana var litið, hógvær, vel klædd,
fallegt hár og úr móbrúnu augun-
um geislaði eitthvað órætt.
Hún var dugleg, verklagin og
hagsýn. Hún var fagurkeri. Heim-
ili hennar bar alls þessa vitni: fal-
legt – hreint og staður fyrir hvern
hlut og hver hlutur á sínum stað.
Freyja hafði gaman af því að
gleðjast í góðra vina hóp, tók
gjarnan gítarinn og söng meðan
röddin entist.
Lífið lék samt ekki alltaf við
hana Freyju. Aðeins 15 ára gömul
fór hún á vertíð suður í Keflavík.
16 ára gamall bróðir hennar varð
henni samferða til Reykjavíkur.
Þar og þá skilur leiðir, hann ætlaði
til Vestmannaeyja en báturinn
sem hann fór með komst aldrei
alla leið. Hann fórst á leið til Eyja
og mennirnir með. Ung eignaðist
Freyja ágætan mann, Guðmund
Williamsson. Þau bjuggu alltaf í
Ólafsfirði og eignuðust fjögur
mannvænleg börn, þrjá syni og
eina dóttur. Það var í júní, hásum-
ar í náttúrunni og einnig í lífi fjöl-
skyldunnar.
Allt í einu dregur ský fyrir sólu.
Niðamyrkur. Eiginmaður og 19
ára gamall sonur þeirra farast í
bílslysi. Í bílnum var einnig sjö ára
sonur þeirra. Hann slasaðist en
náði sér eftir dvöl á spítala. Áföllin
í lífi Freyju voru fleiri en kannski
ekki alveg svona stór. Litli dreng-
urinn er fyrir löngu orðinn stór og
myndarlegur karlmaður en mér
fannst hún alltaf hugsa um hann
sem „litla drenginn“ sem hún
þyrfti sérstaklega að gæta. Henni
var einnig mjög annt um hin börn-
in sín og alla fjölskylduna.
Mér kemur ekki til hugar að
halda því fram að hún Freyja, vin-
kona mín, hafi verið heilög mann-
eskja. Hver er það? Gallar hennar
voru mér bara lítt kunnir, það sem
ég sá og fann í fari hennar var
fyrst og fremst heiðarleiki, trú-
mennska og myndarskapur. Hún
kenndi mér margt.
Freyja mín, þar sem ég er nú
búin að eiga óteljandi sinnum af-
mæli hljótum við að hittast bráð-
um. Þú verður þá til með spilin.
Takk fyrir allt. Ég segi grand. Þín
vinkona,
Hulda Kristjánsd.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Kær tengdamóðir mín og vinur,
Freydís Bernharðsdóttir, er til
moldar borin í dag. Freyja, eins og
hún var oftast kölluð, var í mínum
huga mikil dugnaðarkona og sönn
hvunndagshetja. Mikill harmur
var að henni kveðinn 9. júní 1979.
Þann dag fól Drottinn henni þung-
bært hlutverk, þegar eiginmaður
hennar og sonur fórust í bílslysi í
Múlanum. Sá atburður markaði
djúp spor.
Freyja var mikil hannyrðakona
og eftir hana liggja margir fallegir
og vel unnir munir. Hún var bæði
verklagin og verkhyggin við allt
sem hún tók sér fyrir hendur.
Húsmóðurstörfin léku í höndum
hennar og starfaði hún sem mat-
ráður í áraraðir við Dvalarheimili
aldraðra, Hornbrekku í Ólafsfirði.
Ég dáðist alltaf að ákveðni hennar
og staðfestu í öllu sem hún tók sér
fyrir hendur. Börnin mín eru lán-
söm að hafa átt hana að þessi ár og
eiga minningar um góða ömmu
sem tók alltaf á móti þeim með op-
inn faðm og glöð við komu þeirra.
Nú þegar Freyja er komin yfir
móðuna miklu koma upp í hugann
minningar um einstaka konu sem
ég mun varðveita í hjarta mínu.
Ég kveð hana með miklum sökn-
uði og hlýhug fyrir allar skemmti-
legu samverustundirnar.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Far í friði, feðgar þér taka mót.
Þórgunnur R. Vigfúsdóttir.
Freydís
Bernharðsdóttir
Kæra mamma,
nú ert þú farin frá
okkur. Þótt við vissum að hverju
stefndi er maður aldrei tilbúinn
að kveðja. Þú settir ævinlega
fjölskyldu þína í forgang. Þú
þekktir fjölskyldumeðlimi þína
mjög vel og varst mjög umburð-
arlynd kona. Þegar við bræðurn-
Stella
Stefánsdóttir
✝ Stella Stef-ánsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 22.
júlí 1936. Hún lést á
blóðsjúkdómadeild
Landspítalans hinn
4. júní 2014.
Útför Stellu fór
fram í kyrrþey 11.
júní 2014.
ir komum heim eftir
keppni og höfðum
unnið vissir þú að
þetta yrði góður
dagur og þú fengir
að heyra allt um
leikinn og hvernig
andstæðingarnir
hefðu verið grátt
leiknir.
En þú vissir líka
þegar við töpuðum
því þá hentum við
töskunum á ganginn. En þú
kunnir ráð við því. Þú hlustaðir á
okkur segja frá óförum okkar og
róaðir okkur niður og gafst okk-
ur að borða. Þú varst mjög þol-
inmóð og með mikið jafnaðargeð.
Eiginlega góður sálfræðingur,
því ef þú heyrðir einhvern í fjöl-
skyldunni kvarta undan ein-
hverjum fórstu að tala vel um
alla og kvörtunin varð að gleði.
Þú taldir upp alla kostina sem við
höfum í lífinu; hvað felst í því að
vera lifandi og þú kenndir mér að
njóta þess sem okkur er gefið.
Elsku mamma, þú varst mikill
mannþekkjari með gott innsæi í
fólk. Þú spáðir í bolla fyrir vini og
vandamenn og ávallt stóðst það
sem þú sást í bollanum. Þú varst
víðsýn kona, last mikið af bók-
menntum og hafðir miklar skoð-
anir á stjórnmálum og stjórn-
málamönnum. Þú þoldir ekki
óréttlæti í samfélaginu og þá sér-
staklega gegn þeim sem minna
mega sín. Þú varst mikill húm-
oristi og varst alltaf kát og hress.
Þér fannst erfitt að vera innan
um fólk sem ekki var brosmilt og
sagðir oft að þú skildir ekki
þannig fólk. Þú sagðir mér oft
sögur af sjálfri þér þegar þú
varst að alast upp sem barn í
Reykjavik og gerðir ósjaldan
grín að sjálfri þér. Ég man eftir
einu atviki þegar ég sótti þig og
átti að keyra þig niður í miðbæ
Reykjavíkur. Þú lokaðir útidyr-
unum og spurðir mig hvort þær
væru ekki örugglega læstar. Ég
sagði jú og þá snerir þú þér við
með hurðarhúninn í hendinni. Ég
hafði aldrei séð þig hlæja jafn-
mikið og einmitt þá. Elsku
mamma, þú varst demantur sem
gafst lífinu lit með óendanlegri
gleði og hamingju.
Þú varst mér góð fyrirmynd
og hvatning í lífinu og ég vil
þakka þér fyrir allar góðu stund-
irnar sem við áttum saman. Ég
mun varðveita stundir okkar vel
og kveð þig með söknuði. Ég
kveð yndislega móður og góðan
vin minn.
Fegurð lífsins
speglast í lind minninganna
um þig.
Stefán Ó. Aðalsteinsson.