Morgunblaðið - 04.07.2014, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 4. JÚLÍ 2014
✝ SveinbjörnVigfússon
fæddist á Akureyri
hinn 20. nóvember
1942. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi laugardaginn
21. júní.
Foreldrar Svein-
björns voru Vigfús
Þórarinn Jónsson,
málarameistari,
framkvæmdastjóri og kaup-
maður á Akureyri, f. 1899, d.
1977, og Sigríður Huld Jóhann-
esdóttir, kaupkona á Akureyri,
f. 1917, d. 1988. Bræður Svein-
björns eru Sævar Vigfússon, f.
1939, og Jóhannes Örn Vigfús-
son, f. 1945. Eiginkona Svein-
björns er Guðbjörg Baldurs-
sambúð með Aðalheiði Vigfús-
dóttur, dóttir þeirra er Svala,
f. 2007.
Sveinbjörn ólst upp á Ak-
ureyri og eftir stúdentspróf frá
MA lauk hann námi í við-
skiptafræði frá Háskóla Íslands
1969. Hann stundaði versl-
unarrekstur á Akureyri og var
framkvæmdastjóri Bókabúð-
arinnar Huldar sf. 1964-1990.
Sveinbjörn var laxveiðimaður
af lífi og sál og var einn af
stofnendum veiðifélagsins
Flugunnar á Akureyri og vann
óeigingjarnt starf í þágu þess.
Sveinbjörn var félagi í Frímúr-
arareglunni á Akureyri. Einnig
starfaði hann fyrir Sjálfstæð-
isflokkinn á Akureyri. Á tíma-
bilinu 1990-1995 gegndi hann
starfi aðalbókara við sýslu-
mannsembættið á Eskifirði.
Þar á eftir starfaði hann hjá
Skattstofu Reykjanesumdæmis
og síðar hjá Ríkisskattstjóra í
Reykjavík.
Útför Sveinbjörns fór fram í
Bústaðakirkju 1. júlí 2014.
dóttir, f. 1943.
Foreldrar hennar
voru Baldur Ólafs-
son, múrara-
meistari, f. 1925,
d. 1967, og Kristín
Rögnvaldsdóttir, f.
1922, d. 2010.
Börn Sveinbjörns
og Guðbjargar
eru: 1) Baldur, f.
1964, prófessor við
læknadeild Háskól-
ans í Tromsö í Noregi. 2) Huld,
f. 1970, hjúkrunarfræðingur,
starfsmaður Research Pharma-
ceuticals Services á Íslandi,
dóttir hennar er Guðbjörg
Lind Jóhannsdóttir, f. 2004. 3)
Vigfús Þór, f. 1972, viðskipta-
fræðingur, framkvæmdastjóri
tölvuverslunarinnar Start, í
Við viljum minnast elskulegs
föður okkar með fáeinum orðum.
Fyrir þremur árum greindist
hann með krabbamein er hann
var staddur í fjölskylduferð er-
lendis. Nú er baráttunni lokið.
Allan tímann tókst hann á við
sjúkdóminn af miklu æðruleysi
og kvartaði aldrei.
Ósérhlífnari maður er vand-
fundinn. Frá æsku okkar minn-
umst við ljúfs föður sem alltaf
var til staðar og reiðubúinn að
hjálpa ef þörf var á. Á náms-
árum okkar gátum við leitað til
hans og spurt um allt sem vert
var að vita, hvort sem um var að
ræða raungreinar, sögu heims-
ins, íslensk fræði eða náttúru
landsins. Frá unga aldri minn-
umst við margra ánægjulegra
veiðiferða, en laxveiði var föður
okkar mikil ástríða og áhugamál.
Aðdáunarvert var að fylgjast
með hvernig hann gat „lesið“ í
árnar og vissi ætíð hvar fisk-
urinn hélt sig. Það þarf því ekki
að koma neinum á óvart að við
systkinin vorum líka vön laxin-
um við matarborðið, hvort held-
ur soðnum, gröfnum eða reykt-
um. Þegar kom að matreiðslu
réðst faðir okkar ekki á garðinn
þar sem hann var lægstur og
voru þær margar veislurnar
heima fyrir þar sem framandi
réttir voru framreiddir. Hann
var mikill afi og afastelpurnar
voru honum mikils virði. Sér-
staklega reyndist hann Guð-
björgu Lind sem annar faðir og
voru þau alla tíð mjög náin.
Hann kenndi okkur framar öllu
heiðarleika og vinnusemi sem
við systkinin höfum ætíð haft að
leiðarljósi.
Eftir mikla þrautagöngu í
veikindum sínum vitum við nú að
hann hefur fengið frið frá þeim
þjáningum sem hann mátti þola
og í því felst ákveðin huggun.
Við munum hlúa vel að móður
okkar sem stóð sem klettur við
hlið hans þar til yfir lauk. Minn-
ing um góðan föður mun ætíð
lifa í huga okkar og hjarta.
Baldur, Huld og Vigfús Þór.
Elsku afi minn, ég sakna þín
rosalega mikið. Þú kenndir mér
svo margt, eins og að tefla og
spila á spil. Og þú hjálpaðir mér
við að undirbúa mig fyrir tón-
fræðipróf í maí. Þú kenndir mér
líka að safna frímerkjum og ég
ætla að halda því áfram. Þú
gafst mér veiðistöng því þú ætl-
aðir að kenna mér að veiða lax
en við eigum það eftir seinna.
Ég sakna ísferðanna okkar og
ferðalaganna sem við fórum í
saman til útlanda. Þú ert besti
afi í heimi. Þín afastelpa
Guðbjörg Lind
Jóhannsdóttir.
Það er með sorg og söknuð í
hjarta að við kveðjum góðan og
kæran vin. Barátta Sveinbjörns
við illvígan sjúkdóm var erfið og
ströng, en aldrei heyrðum við
hann kvarta. Baráttuþrekið var
slíkt að ef spurt var um líðanina
þá var svarið alltaf „ég held ég
sé að hressast“.
Það fara margar og fallegar
myndir minninganna um hugann
þegar horft er til baka. Áratuga
löng vinátta, líf okkar hjóna hef-
ur fléttast saman í fallegan
myndvefnað við þeirra líf. Við
vorum nágrannar í mörg ár,
ferðafélagar í ótal utanlands-
ferðum til helstu borga Evrópu
og sólarlanda þar sem matar-
menning og listir voru í fyrir-
rúmi. Veiðiferðir þar sem rennt
var fyrir lax. Sveinbjörn var
snillingur við veiðar þar sem
þekking hans á náttúru og hegð-
un laxins naut sín vel. Sérstak-
lega var Ormarsá honum kær;
þar þekkti hann hvern hyl, þar
vissi hann hvar laxinn lá undir
bakka og steini. Þar fór hug-
urinn á flug og hann ljómaði sem
barn í ákafa augnabliksins. Það
er ekki öllum gefið að njóta
landsins okkar fagra og ganga
vel um það. Við eiginkonurnar
unnum saman í 13 ár og áttum
saman góðar stundir, þar sem
kvöldin og helgar voru oft notuð
til gönguferða. Við vorum saman
í gönguklúbbi og síðast en ekki
síst var það saumaklúbburinn til
yfir 45 ára þar sem við sex vin-
konur hittumst en eiginmennirn-
ir komu með í ótal viðburði leiks
og skemmtana. Þegar við sáum
um mat í brúðkaupi sonar okkar
og tengdadóttur bauðst Svein-
björn til að hjálpa okkur. Þau
hjónin lögðu á sig ferðalag
landshorna á milli til að aðstoða
okkur, hann gerði þann besta
graflax sem við höfum fengið.
Sveinbjörn var snillingur í eld-
húsinu. Hann var óhræddur við
að prófa ótal krydd og nýjar að-
farir við matargerð. Þar var
hann í essinu sínu. Músíkin var
ofarlega á blaði hjá honum og
var hljómsveitin Shadows í
miklu uppáhaldi. Hann spilaði á
gítar og var í hljómsveit sem
ungur maður. Sveinbjörn var
ekki maður margra orða en um-
hyggja hans fyrir vinum var
sönn. Þegar sorgin knúði dyra
hjá okkur hjónum fundum við
mikla hlýju og umhyggju sem
seint verður þökkuð. Hann var
mikill fjölskyldumaður, það var
ekkert of gott fyrir eiginkonu,
börn og barnabörn. Þau voru
alltaf í fyrirrúmi í hans huga.
Litlu afastelpurnar voru hans
augasteinar. Það var gaman að
fylgjast með honum í afahluta-
verkinu.
Gulli og perlum safna sér
sumir endalaust reyna
vita ekki að vináttan er
verðmætust eðalsteina.
Gull á ég ekki að gefa þér
og gimsteina ekki neina
en viltu muna að vináttan er
verðmætust eðalsteina.
(Hjálmar Freysteinsson)
Það er huggun harmi gegn að
minningin um umhyggjusaman
og góðan mann yljar þeim um
hjartarætur um ókomin ár. Við
sendum þeim Guðbjörgu, Baldri,
Huld, Vigfúsi, Aðalheiði og litlu
hnátunum Guðbjörgu Lind og
Svölu okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Ásgerður og Ingvi.
Ótal minningar koma upp í
hugann þegar hringt er snemma
á laugardagsmorgni og okkur
tilkynnt að vinur okkar Svein-
björn Vigfússon hafi látist þá um
nóttina. Langri og erfiðri bar-
áttu er lokið og þó svo að við
höfðum vitað hvert stefndi þá er
það alltaf mikið högg þegar kall-
ið kemur.
Sveinbjörn var fæddur og
uppalinn í miðbænum á Akur-
eyri. Leiðir okkar lágu saman
gegnum sameiginlegan vinahóp
þó svo ég væri af eyrinni. Við
áttum skemmtileg unglingsár
sem við rifjuðum oft upp nú á
seinni árum en þau verða ekki
færð í letur. Það kom fljótt í ljós
að við áttum sameiginleg áhuga-
mál, sem voru veiðiskapur og
tónlist. Sveinbjörn lærði
snemma á selló og síðar meir á
gítar og við vorum saman í
hljómsveit Pálma Stefánssonar
1962-1963. Það var svona Sha-
dows-hljómsveit; tveir gítarar,
bassi og trommur, og á einu ári
spiluðum við á 88 böllum. Svein-
björn fer svo suður í Háskólann
en mig vantaði gítarleikara sum-
arið 1964 og hafði samband við
hann. Það var ákveðið að hann
kæmi norður og spilaði með mér
en hann sagðist koma með vin-
konu sína með sér sem héti Guð-
björg Baldursdóttir og væri
flugfreyja. Er ekki að orðlengja
það að að afloknu námi í við-
skiptafræði flytja þau norður og
hefja búskap í miðbænum.
Gugga, eins og hún er alltaf köll-
uð, kemur þá beint inn í sauma-
klúbb með konunni minni, henni
Stínu, og er sá klúbbur enn við
lýði. Það er svo algjör tilviljun
að við árið 1969 kaupum báðir
nýja íbúð í sama raðhúsinu, hvor
á sínum endanum, og okkar
strákar og þeirra börn alast upp
saman í miklu bróðerni og vin-
skap sem haldist hefur alla tíð.
Við Sveinbjörn stunduðum
veiðiskap af mklum krafti. Til að
byrja með fórum við mikið í
Laxá í Aðaldal á svokallað Múla-
svæði og það endar með því að
það er stofnað veiðifélag til þess
að halda utan um þetta og það
heitir Fluga. Sveinbjörn sá að
mestu um fjármál og úthlutun
veiðileyfa og margar ferðirnar
vorum við ásamt félögum okkar
búnir að fara til þess að laga
vegi, setja upp tjöld og hjólhýsi
og síðast hús og jafnframt að
semja við bændur, opna ána á
vorin og ganga frá á haustin.
Þarna áttum við margar dá-
semdarstundir og þarna fengum
við báðir okkar fyrsta lax.
En þetta var ekki nóg. Við
fréttum að Ormarsá á Sléttu
væri laus og við náðum henni og
þar hófst sama vinnan við að
koma upp aðstöðu og semja við
bændur, opna og loka ánni.
Ormarsá var mikil perla en erf-
itt að komast að henni og vorum
við oft ansi þreyttir eftir veiði-
túrana þangað en alltaf ánægðir
og alltaf komu þessar tvær ár
upp þegar við vorum að rifja upp
gömlu veiðitúrana nú á seinni
árum.
Þegar við vorum litlir strákar
lásum við sögur af indíánum, en
þar segir að þegar þeir féllu frá
þá biðu þeirra endalausar sléttur
og veiðilönd. Ég er þess fullviss
að sama er með Sveinbjörn.
Núna stendur hann við fallegt
fjallavatn sem er spegilfagurt og
hann kastar flugunni og fylgist
með hvernig línan gárar vatnið
og bíður spenntur eftir tökunni.
Elsku Gugga, börn og barna-
börn, hugur okkar er hjá ykkur.
Rafn Sveinsson og
Kristín Jónsdóttir.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
svo hlusti englar guðs í Paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan
skúf.
Úr furutré, sem fann ég út við sjó,
ég fugla skar og líka úr smiðjumó.
Í huganum til himins oft ég svíf
og hlýt að geta sungið í þá líf.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi)
Guð geymi þig elsku Svein-
björn. Við þökkum fyrir tímann
og samveruna sem þú áttir með
okkur. Við geymum allar góðu
minningarnar í hjarta okkar. Við
vitum að þú passar upp á okkur
eins og þú varst ávallt vanur að
gera.
Aðalheiður og Svala.
Sveinbjörn Vigfússon lést á
líknardeild Landspítalans í
Kópavogi laugardaginn 21. júní
sl. „Gaman að sjá þig“ sagði
hann glaðlega og tók í hönd
mína þegar ég hitti hann síðast,
þá orðinn mikið veikur. Engu að
síður reiknaði ég með að hitta
hann aftur er ég kæmi úr fríi er-
lendis frá en sú varð ekki raun-
in. Er ég kvaddi sagði hann aft-
ur „gaman að sjá þig“ og það
urðu lokaorðin við mig.
Við Sveinbjörn unnum á sama
vinnustað til margra ára. Hann
kom fyrst til starfa á Skattstofu
Reykjanesumdæmis í Hafnar-
firði árið 1995 en eftir samein-
ingu skattstofa landsins og rík-
isskattstjóra í ársbyrjun 2010
starfaði hann á skrifstofu emb-
ættisins á Laugavegi 166 í
Reykjavík. Sveinbjörn vann all-
an þennan tíma við skatteftirlit.
Hann var mjög flinkur bókhalds-
maður og glöggur að lesa úr árs-
reikningum, einkum hafði hann
sérhæft sig í skattuppgjörum
tengdum kaupum og sölu afla-
heimilda í sjávarútvegi.
Sveinbjörn var einstaklega
áreiðanlegur og traustur maður.
Hann er sá eini sem ég hef ráðið
til starfa á löngum ferli, sem
aldrei vantaði í vinnu vegna
veikinda, ekki fyrr en illvígt
krabbameinið læsti klónum í
þennan góða dreng. Öll störf
vann hann af trúmennsku og var
sú manngerð sem alltaf var
hægt að stóla á. Hans verður
minnst að góðu einu.
Sveinbjörn tranaði sér lítt
fram; hlédrægur og jafnvel feim-
inn. Þegar til kastanna kom var
hann hins vegar skrafhreifinn,
margfróður, minnugur, með
skýra afstöðu og sá hið skondna
í málum. Þá var hann liðtækur
við að stýra mönnum á hvítu og
svörtu reitunum.
Sveinbjörn kynntist ungur
Guðbjörgu (Guggu) frænku
minni sem skírð er í höfuðið á
langömmu okkar. Þau voru
glæsilegt par sem eftir var tekið
og margur námsbókakaupand-
inn í skólabænum Akureyri man
eftir þeim við afgreiðsluborðið í
bókabúðinni Huld, sem var fjöl-
skyldufyrirtæki þeirra í áratugi.
Þau hjón áttu miklu barnaláni að
fagna og ber annað barnabarna
þeirra nafn ömmu sinnar.
Að leiðarlokum þakka ég
Sveinbirni ánægjulega samfylgd
og samstarf. Á sorgarstundu
votta ég og fjölskylda mín
Guggu og börnunum innilega
samúð.
Sigmundur Stefánsson.
Sveinbjörn
Vigfússon
✝ Birgit Bangfæddist í Árós-
um í Danmörku 13.
maí 1936. Hún lést
á Heilbrigðisstofn-
uninni Sauðárkróki
19. júní 2014.
Foreldrar henn-
ar voru Ole Bang, f.
23.3. 1905, d. 17.11.
1969, og Minna El-
ísa Bang, f. 5.9.
1914, d. 22.5. 2005.
Systur Birgitar eru Inga Vi-
bekka, f. 26.9. 1939, Anna Lísa,
f. 14.10. 1942, og Edda Marí-
anna, f. 4.6. 1950.
Sonur Birgitar er Óli Þór Ás-
mundsson, f. 25.2. 1957, kvænt-
ur Sigríði Helgu Ingimars-
dóttur. Börn þeirra eru
Berglind Óladóttir, f. 22.8. 1977,
sambýlismaður hennar er Kjart-
an Hallur Grét-
arsson, börn þeirra
eru Sunna Lind,
Kjartan Pétur,
Birta Líf og Kolka;
Ingvar Örn, f. 10.1.
1983, kvæntur
Hrefnu Hlín Svein-
björnsdóttur, börn
þeirra eru Jökull
Máni og Áróra Mar-
ín.
Birgit ólst upp á
Sauðárkróki. Hún starfaði fram-
an af við afgreiðslustörf í apó-
teki föður síns en drýgstan hluta
starfsævinnar vann hún á
Heilsustofnun NLFÍ í Hvera-
gerði. Eftir að hún lét af störf-
um fluttist hún aftur til Sauð-
árkróks og bjó þar síðustu árin.
Útför Birgitar fór fram í
kyrrþey að hennar ósk.
Elsku amma Birgit. Þegar við
hugsum um þig og þitt stóra
hjarta er ekki annað hægt en að
brosa. Þú varst svo falleg að inn-
an sem utan og alltaf svo blíð og
góð við okkur. Tókst alltaf vel á
móti okkur á Víðigrundinni, full
af áhuga um hvað á daga okkar
hafi drifið. Þótt líkami þinn hafi
verið veikburða síðustu árin var
alltaf stutt í brosið, hreinskilnina
og hrósið. Eftir heimsóknir til
þín vorum við með bros á vör og
yl í hjarta, því þú hrósaðir okkur
í bak og fyrir og sagðir hvað þér
þætti vænt um okkur. Þetta eru
eiginleikar sem voru þér svo eðli-
legir og áreynslulausir. Við erum
þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast þér og þú munt ávallt
eiga stað í okkar hjarta.
Tárin eru dýrmætar daggir,
perlur úr lind minninganna.
Minninga sem tjá kærleika og ást,
væntumþykju og þakklæti
fyrir liðna tíma.
Minninga sem þú einn átt
og enginn getur afmáð
eða frá þér tekið.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Elsku amma Bíbí, hvíl í friði.
Þín
Hrefna Hlín, Jökull Máni
og Áróra Marín.
„Það er ekki hægt að skilja þegar
menn verða bláir fuglar og hverfa inn í
sólarlag.“ (Hrafn Jökulsson)
Amma Bíbí er mjúk og hlý
minning. Hún kallar fram ilm-
andi augnablik og kunnugleg
hljóð. Hún er angandi berjalyng
og seltan af fjöruferð. Hún er
silfurarmbönd sem hringla við
hvert faðmlag, fallegir steinar,
fuglar og hugljúf rödd á hinum
enda línunnar. Heilnæmar bæk-
ur á hillum úr viði, spakmæli og
hveralykt. Bréfaskipti, öll þessi
tengiskrift og póstkort frá Dan-
mörku.
Amma Birgit er gjafmild
minning. Hún liðast eins og
reykurinn frá Kool. Hún er
grænt blek á blaði, vinátta og
umhyggja. Hún er minning um
bros sem gott er að geta leitað
til. Það er ljúft að hafa átt þig að
vini.
Stelpan þín,
Berglind.
Birgit frænka mín og vinur
lést nú um miðjan júní á spít-
alanum á Króknum en hún hafði
lengi glímt við vanheilsu. Hún
var ein systranna fjögurra í apó-
tekinu, elsta dóttir Ole og Minnu
Bang og því systir mömmu.
Frá því að ég fór að muna eftir
mér var Birgit uppáhaldsfrænk-
an mín – þótt ég ætli nú alls ekki
að gera upp á milli góðra
frænkna. Svona var þetta nú
bara. Birgit var af flestum kölluð
Bíbí en ég kallaði hana Dúdú.
Kannski tengdi ég hana við dúf-
urnar sem norpuðu í kringum
apótekið en líklegra er að ég hafi
bara ruglast eitthvað í ríminu.
Á meðan Birgit bjó á Krókn-
um var hún dugleg við að passa
mig ef mamma og pabbi þurftu
að skella sér á ball eða eitthvað
burt. Þá kom hún kannski heim
og þegar mesta gamanið var búið
í svarthvíta sjónvarpinu var
dregin fram stór teikniblokk og
litir og við teiknuðum saman eitt-
hvað fallegt og alltaf í það
minnsta eina mynd af togaranum
eða flutningaskipinu sem Óli
Þór, frændi minn og sonur Birg-
it, var á í það og það skiptið. Og
alltaf merktum við inn á myndina
á bak við hvaða glugga hann
væri og kannski góða kveðju.
Mest eru þetta gamlar og góð-
ar minningar. Ég í heimsókn hjá
Dúdú á Víðigrundinni, að mála
handrið eða blómapotta í sól-
skini, kaldur djús í glasi, pylsur
og dósaspaghetti í potti, ferðalög
með berjatínur yfir í Geitaberg í
Hegranesinu. Birgit í mussu og
gallabuxum og með klút á höfð-
inu. Sól í sinni en eftir á að
hyggja einhver tregi í kringum
hana.
Birgit flutti í Hveragerði þeg-
ar ég var sjö eða átta ára og ég
var auðvitað ekki sáttur. Þar
vann hún við nudd hjá NLFÍ og
Birgit kom varla norður í apótek-
ið til ömmu nema yfir páska, um
jól og á haustin þegar berin voru
búin að ná þroska.
Birgit var ekki manneskja
margra orða. Hún hafði þægi-
lega nærveru, hún hafði áhuga á
frænda sínum og talaði við hann
eins og jafningja. Aldrei skamm-
ir – aðeins þolinmæði og róleg-
heit sem eins og vitað er eru
bestu heitin. Sumum er það eig-
inlegt að vilja hlusta en það er
ekki sjálfgefið að þeir sem hlusta
séu góðir hlustendur. En Birgit
var góð í því; hún hlustaði af at-
hygli og áhuga og lagði síðan til
hlý orð og í kaupbæti fylgdi oftar
en ekki ljúft bros.
Við á Hólmagrundinni á
Króknum sendum Óla Þór og
Siggu, Berglindi og Ingvari og
öllum aðstandendum okkar hlýj-
ustu kveðjur.
Óli Arnar.
Birgit Bang