Morgunblaðið - 04.07.2014, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 4. JÚLÍ 2014
Mín yndislega
fyrrverandi
tengdamóðir, Arn-
rún Sigfúsdóttir, er
látin eftir erfið
veikindi.
Ég var 14 ára þegar ég
kynntist Arnrúnu eða þegar við
Arnór sonur hennar urðum par
og minningarnar eru margar og
dýrmætar eftir öll þessi 38 ár
sem við höfum þekkst. Arnrún
var einstaklega falleg, ljúf og
góð kona.
Hún hugsaði alltaf um aðra
frekar en sjálfa sig. Fjölskyldan
var henni allt. Líf Arnrúnar
snérist mest um að hugsa um
fjölskylduna og að öllum liði vel.
Það var nú vægast sagt erfitt
fyrir foreldra okkar að horfa á
eftir okkur kornungum með
fimm vikna gamlan drenginn
hann Eið Smára okkar, þegar
Arnór byrjaði sinn feril sem at-
vinnumaður í knattspyrnu í
Lokeren. Aldrei fundum við fyr-
ir öðru en fullum stuðningi frá
þeim. Allir trúðu því og treystu
að við myndum standast að vera
nokkra mánuði ein eða þar til
Arnrún og Eiður kæmu út með
stelpurnar sínar til að vera með
okkur. Það var ómetanlegur
stuðningur og hlýtur að hafa
verið erfitt fyrir þau að rífa sig
upp og flytjast búferlum til
Belgíu.
Þetta var skemmtilegur tími
en oft erfiður og óhætt að segja
að Arnrún hafi verið mér sem
móðir og hjálpað mér mikið
með uppeldið á drengnum og
studdi mig og styrkti þegar ég
átti erfiða daga og saknaði for-
Arnrún Sigríður
Sigfúsdóttir
✝ Arnrún Sigríð-ur Sigfúsdóttir
fæddist 8. febrúar
1945. Hún lést 19.
júní 2014. Útför
Arnrúnar fór fram
30. júní 2014.
eldra minna, systk-
ina og vina á Ís-
landi.
Hún var mikil
prjónakona og
kenndi mér að
prjóna og ég var
ekkert lítið stolt
þegar ég kláraði
rosalega fallegan
rauðan kjól með
púffermum handa
henni Ólöfu Söru,
systurdóttur minni, í jólagjöf,
en hún var þá um tveggja ára
gömul. Við gerðum meira að
segja dúska úr sama rauða
garninu til að setja í hárið á
henni. Falleg var hún myndin
sem ég fékk af henni í kjólnum
á jólunum. Þó mikil sé sorgin
við að skrifa minningarorð um
tengdamóður mína fyrverandi
sem er farin frá okkur allt of
ung, þá get ég nú ekki annað en
aðeins hlegið inni í mér þegar
ég hugsa til þess tíma þegar
þær Arnrún, amma Sigga og
Dísa frænka komu í heimsókn
til Belgíu. Mikið var nú spjallað,
prjónað, hlegið, eldað og ég tala
nú ekki um verslað. Þegar ég
fór með þær til baka á flugvöll-
inn í Amsterdam var bíllinn
troðfullur af troðfullum töskum
með fötum og gjöfum handa
allri fjölskyldunni og samanlagt
voru þær með 120 kíló af far-
angri.
Líf Arnrúnar var ekki alltaf
dans á rósum en hún kvartaði
aldrei og tók lífinu alltaf eins og
það kom fyrir. Það var erfitt
fyrir hana að kveðja móður sína
hana Siggu Möttu, eða ömmu
Siggu eins og hún var alltaf
kölluð. Það er mikið lagt á fjöl-
skylduna alla að þær séu nú
báðar farnar.
Ég er svo yfir mig glöð yfir
því að hafa náð að bjóða Arn-
rúnu og Eiði út að borða í há-
deginu stuttu fyrir andlát henn-
ar og við Viktoría mín áttum
yndislega stund með þeim. Auð-
vitað sá ég alveg hvað hún var
orðin mikið veik en gott var að
geta faðmað hana og sagt henni
hvað mér þætti vænt um hana.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur til ykkar allra, kæra
fjölskylda. Hvíl í friði. Þín
Ólöf Ragnheiður.
Ein af hetjum okkar lands,
Arnrún Sigfúsdóttir, lést 19.
þessa mánaðar eftir erfið veik-
indi. Arnrún fór með vonina um
hjálp í öll læknisráð sem mögu-
lega gætu unnið á vágestinum
sem svo margir verða að berjast
við en því miður brást sú von.
Svo sárt fyrir alla hennar
ættingja og vini, stóru fjölskyld-
una hennar sem er svo ung því
að Arnrún varð aðeins 69 ára,
lífsglöð, einstök manneskja,
hjartahlý, hjálpsöm sinni fjöl-
skyldu og vinum stoð og stytta.
Ég skil svo vel sorg fjöl-
skyldu hennar, þau hafa svo
mikið misst. Með þessum fáu
línum vil ég senda eiginmanni
hennar, börnum og allri fjöl-
skyldunni mínar innilegustu
samúðarkveðjur frá okkur Ein-
ari með kæru þakklæti fyrir
veittan stuðning þegar dóttir
mín, Ólöf Ragnheiður Einars-
dóttir, og fyrrverandi maður
hennar, Arnór Guðjohnsen,
fluttu með mánaðargamlan son
sinn til Lokeren. Arnór var að
hefja atvinnumennsku í knatt-
spyrnu aðeins 17 ára. Þau
skildu að nú var nauðsynlegt að
styðja þau vel og það gerðu þau
með glöðu geði, það var ómet-
anlegt.
Andlát Arnrúnar er öllum
mikið áfall sem hana þekktu.
Minning hennar lifir.
Ólöf Stefánsdóttir.
Látin er langt fyrir aldur
fram kær samstarfskona, Arn-
rún Sigfúsdóttir. Síðastliðið
haust greindist hún með alvar-
legan sjúkdóm sem dró hana til
dauða á skömmum tíma.
Arnrún var ráðin að Foss-
vogsskóla haustið 1986 og starf-
aði þar samfleytt í 26 ár. Það
var mikil gæfa fyrir skólann
þegar hún réðst þar til starfa.
Hún var ákaflega traustur og
öruggur starfsmaður og sinnti
margvíslegum störfum.
Arnrún mætti alltaf snemma
á morgnana og var búin að hita
kaffi og sinna ýmsum morgun-
verkum þegar aðrir komu. Svo
tók hún á móti börnunum sem
komu í morgunstund áður en
formlegt skólastarf hófst. Hún
hafði gaman af að vinna með
börnum og hafði gott lag á
þeim.
Aðalstarf Arnrúnar í Foss-
vogsskóla var að aðstoða kenn-
ara í verklegu greinunum text-
ílmennt og myndmennt og
seinni árin var hún eingöngu í
aðstoð í textílmennt og tók
stundum að sér kennslu þar um
lengri eða skemmri tíma í for-
föllum textílkennarans. Þar var
Arnrún á heimavelli. Hún var
mikil handavinnukona og segja
má að allt léki í höndunum á
henni, hvort sem um var að
ræða sauma, prjón eða önnur
verk.
Fyrir jólin ár hvert setja
nemendur í 7. bekk helgileik á
svið og eitt árið var komið að
því að endurnýja búninga leik-
aranna.
Arnrún tók að sér að hanna
og sauma nýja búninga og fórst
það svo vel úr hendi að nú
skarta börnin afar fallegum
búningum sem munu halda
merki hennar á lofti í skólanum
um ókomin ár.
Arnrún var góður vinnu-
félagi, heilsteypt og vönduð á
allan hátt. Hún var tónelsk og
greip stundum í gítar og söng
en vildi þó ekki mikið flíka því
enda hógvær og lítillát.
Við þökkum Arnrúnu sam-
fylgdina og margar ánægjuleg-
ar samverustundir í gegnum ár-
in. Guð blessi fjölskyldu hennar
og gefi henni styrk til að vinna
úr sorginni og takast á við lífið
við breyttar aðstæður.
Fyrir hönd starfsfólks Foss-
vogsskóla,
Stefanía Björnsdóttir.
Mér er ljúft að
minnast elskulegs
föðurbróður míns,
Henriks Linnet.
Hann var næstelst-
ur barna afa og
ömmu, þeirra Jóhönnu Júl-
íusdóttur og Kristjáns Linnet
sýslumanns og bæjarfógeta í
Vestmannaeyjum.
Henrik ólst upp í stórum og
glöðum systkinahópi á mann-
mörgu heimili. Á yngri árum var
hann efnilegur íþróttamaður og
hefði eflaust getað náð langt
sem slíkur. Á æskuárum sínum í
Vestmannaeyjum stundaði hann
sprang af miklum krafti eins og
títt var um unga drengi. En
bæjarfógetafjölskyldan flutti til
Reykjavíkur og leikir æskuár-
anna í Vestmannaeyjum hurfu
fyrir öðrum alvarlegri hlutum.
Henrik var frábær námsmaður
og hóf nám við Menntaskólann í
Reykjavík og síðan Háskóla Ís-
lands í læknisfræði þaðan sem
hann lauk embættisprófi. Hen-
rik starfaði sem læknir, lengst
af á Landspítalanum, sem sér-
fræðingur í röntgenlækningum.
Hann sérhæfði sig í myndgrein-
ingu barnasjúkdóma, þvagfæra-
sjúkdóma og kvensjúkdóma.
Hann var afar farsæll í starfi og
þótti einkar glöggur og fær
læknir. Nærgætni hans var um-
töluð.
Það kom mér ánægjulega á
óvart er ég kynntist tengdafólki
mínu vestur í Bolungarvík
hversu fallega var talað um
hann frænda minn frá þeim ár-
um er hann gegndi starfi hér-
aðslæknis í Bolungarvík. Þar á
bæ var hann ávallt kallaður Lin-
net læknir. Hér má nefna að
amma mannsins míns var mjög
ánægð með ráðahag dótturson-
arins þegar upp kom nafnið Lin-
net.
Þar væri örugglega á ferð
frænka Linnets læknis og fleiri
meðmæli þyrfti sú ágæta stúlka
ekki að hafa.
Henrik var um margt óvenju-
legur maður. Hann var einstakt
ljúfmenni og hógvær framkoma
hans hlaut að vekja eftirtekt.
Sjentilmaður var hann fram í
fingurgóma og ávallt óaðfinnan-
lega klæddur.
Hann lagði aldrei illt orð til
nokkurs manns. Hann var ávallt
boðinn og búinn að rétta hjálp-
arhönd væri eftir því leitað.
Hann sagði gjarna að það væri
nauðsynlegt að hafa lækni í fjöl-
skyldunni.
Hin síðari ár hringdu þeir
mikið saman bræðurnir Henrik,
Stefán og pabbi. Þeir spjölluðu
um alla heima og geima, gamla
tíma, ættfræði og forvitnuðust
um fjölskylduhagi og heilsu hver
annars eins og gerist og gengur.
Það sem var óvenjulegt við þá
bræður var ástríkið sem ríkti á
milli þeirra og umhyggja hvers í
annars garð. Þó að pabbi hefði
skerta getu til að tjá sig í orðum
síðasta árið sem hann lifði talaði
hann við Henna bróður sinn rétt
áður en hann kvaddi og augu
hans ljómuðu af gleði og feg-
inleik yfir því að hafa megnað
það. Fyrir okkur mæðgur var
það hjartnæm stund. Á tæpu ári
hafa þeir kvatt þrír bræðurnir
frá Tindastóli í Vestmannaeyj-
um. Þeir voru miklir gæfumenn
og er þeirra sárt saknað.
Að leiðarlokum viljum við fjöl-
skyldan þakka Henrik langa og
farsæla samfylgd, ekki síst
mamma sem þakkar allt það
sem hann gerði fyrir hana og
pabba, það verður seint full-
þakkað. Guð blessi minningu
Henriks Linnet.
Jóhanna Guðríður Linnet.
Henrik Linnet
✝ Henrik Linnetfæddist 21. júní
1919. Hann lést 6.
júní 2014. Útför
hans gerð 23. júní
2014.
Síðbúin kveðja
vegna fráfalls góðs
vinar og frábærs
samstarfsmanns,
Henriks Linnets
röntgenlæknis.
Við Henrik
kynntumst fyrst að
ráði eftir að ég
flutti heim frá Sví-
þjóð haustið 1984
og hóf hlutastarf á
röntgendeild Land-
spítalans, þar sem hann sinnti
flestum almennum rannsóknum,
einkum barna- og þvagfæra-
rannsóknum, af mikilli kunnáttu,
natni og nærfærni, ásamt
stundakennslu við læknadeild
HÍ.
Áður en ég kom heim sá Hen-
rik einnig um brjóstaröntgen-
myndun kvenna (mammógrafíu)
á Landspítalanum, við ófull-
komnar aðstæður. Haustið 1983
heimsótti hann röntgendeild
Malmö allmänna sjukhus til að
kynna sér betur vinnubrögð á
því sviði, bæði klínískar mynda-
tökur, ástungur og hópleit að
brjóstakrabbameini, sem ég sá
þá um. Áður hafði slíkt verið
háttur hans, að sækja heim
röntgendeildir víða um lönd til
að kynna sér betur rannsóknir,
einkum barna, auk þess sem
hann sótti einnig námskeið í
greiningu barna- og þvagfæra-
sjúkdóma og margar ráðstefnur
erlendis.
Áður en Henrik hóf nám og
störf sem röntgenlæknir var
hann um alllangt skeið héraðs-
læknir úti á landi, og síðast
læknir í Reykjavík jafnframt
námi á röntgendeildinni. Kom sú
reynsla honum eflaust vel síðar í
samskiptum við sjúklinga, ekki
síst eftir að hann gekk til liðs við
okkur á (brjósta)röntgendeild
Krabbameinsfélagsins í júní
1986, þar sem hann gegndi sam-
fellt hlutastarfi til mars 1994.
Þar þótti hann afar natinn og
hlýr við skjólstæðingana, kon-
urnar, sem voru oftar en ekki
mjög hræddar eða a.m.k. kvíða-
fullar, og þá ekki síður þær sem
endurkallaðar höfðu verið úr
hópleit til frekari athugunar en
hinar sem komu vegna einkenna
frá brjósti.
Henrik var einnig mjög fær í
sínu fagi, glöggur og nákvæmur,
og átti tiltölulega gott með að
átta sig á staðsetningu óáþreif-
anlegra meinsemda í brjósti,
sem er alls ekki sjálfgefið út frá
tvívíðum mjúkvefjamyndum ein-
göngu. Einnig var hann hand-
laginn og gekk vel að stinga á
slíkum meinum til sýnatöku,
með hjálp röntgenbúnaðar
(ómsjá kom ekki á deildina fyrr
en Henrik hætti störfum).
Mikið mæddi oft á Henriki á
röntgendeild Krabbameins-
félagsins, einkum þegar lækna-
skortur hrjáði okkur illilega og
ég var ekki kominn þar til fullra
starfa. Við fyrrverandi sam-
starfsfólk eigum honum mikið að
þakka, þá ekki síst háttprýði og
ánægjuleg samskipti. Henrik
var traustur og brást hvorki
starfsfólki né skjólstæðingum
okkar.
Sama gilti greinilega einnig
gagnvart eiginkonunni, Svönu
heitinni Vernharðsdóttur, sem
Henrik annaðist af mikilli um-
hyggju og alúð í langvarandi
heilsuleysi hennar. Ástríki
þeirra var augljóst í ánægjulegri
heimsókn þeirra til okkar í
Lundi í sambandi við námsdvöl-
ina haustið 1983.
Ég og kona mín kveðjum
heiðursmanninn Henrik Linnet
með virðingu og þökk og vottum
um leið börnum hans og öðrum
ástvinum einlæga samúð. Einnig
biður formaður félags okkar,
Röntgenlæknafélags Íslands,
þar sem Henrik var heiðurs-
félagi, fyrir kærar kveðjur í
nafni félagsins.
Baldur F. Sigfússon.
Það besta sem
gerist í lífi fólks er
að eignast góða
vini, aldur kemur
vinaböndum ekki
við. Helga Eiðs-
dóttir var íþróttakennari í
Vestmannaeyjum rétt fyrir
1960. Hún vann talsvert með
pabba mínum, Ástvaldi Helga-
syni, sem vann þá í sundlaug-
inni gömlu sem fór undir
hraun. Ég minnist Helgu sem
einstaklega ljúfrar konu. Með
okkur tveimur tókust góð
kynni. Ég heimsótti hana oft
um helgar og mikið tók hún
mér ætíð vel.
Vorið sem ég var átta ára
fékk ég að fara með henni
norður í sveitina hennar, að
Þóroddsstað í Köldukinn. Þetta
var mikið ævintýri, flug til
Reykjavíkur og svo á Húsavík.
Ég hafði það starf að reka kýr í
hagann og sækja að kveldi.
Nokkur minningabrot eru
minnisstæð: Næla sér í blóð-
mörs- eða lifrarpylsukepp úr
stóru súrkeraldi þegar kýrnar
voru sóttar og gæða sér á á
leiðinni. Man enn ilminn þegar
Karítas mamma Helgu leyfði
mér að hjálpa til við bakstur á
flatbrauði. Bræður Helgu, Arn-
grímur og Þóroddur, voru ljúfir
við barnið sem ég var en
stríðnir. Kálfur var á bænum
og átti ég að fá pening ef ég
Helga Eiðsdóttir
✝ Helga Eiðs-dóttir fæddist
27. september 1935.
Hún lést 15. júní
2014. Útför hennar
var 21. júní 2014.
næði honum, gæti
lyft honum, ekki
tókst það. Svo
lagði ég mig fram
um að fylla botn-
lausan brúsa með
vatni og það tókst
minnir mig þegar
ég festi brúsann
vel ofan í jörðina,
held ég hafi fengið
tvær krónur fyrir.
Einhverju sinni
var messa á Þóroddsstað og
mikill spenningur. Kjaftaði þá á
mér hver tuska svo fullorðna
fólkinu þótti nóg um. Til að ég
þagnaði var mér sagt að ég yrði
búin með málið og gæti ekkert
talað við kirkjugestina ef ég
héldi svona áfram. Ég trúði
þessu og stilltist. Þetta sumar
fyrir yfir fimmtíu árum er svo
gott í minningunni, gott veður
og yndislegt fólk á bænum.
Við Helga héldum lengi sam-
bandi og fór ég nokkrum sinn-
um í sveitina aftur, hittumst
einnig á hestamannamótum.
Helga er með ljúfustu konum
sem ég hef verið svo heppin að
kynnast og fá að eiga fyrir vin-
konu. Ég votta eiginmanni,
börnum og allri fjölskyldu inni-
lega samúð.
Sóley Ástvaldsdóttir.
Fegursti fuglinn
svífur upp himinbogann
og hverfur sýnum.
Blár himinn efra.
Tré með rætur í kletti.
Lækur fellur hjá.
(Gunnar Dal)
Ég hitti Helgu fyrst þegar
við vorum nemendur í Héraðs-
skólanum á Laugum, S-þing-
eyjarsýslu. Sveitastelpur úr
Köldukinn og Bárðardal. Þarna
bundumst við vináttuböndum
sem entust ævina.
Helga varð strax áberandi í
skólanum og hún var vinsæl
þessi stelpa, fljúgandi greind
og skemmtileg. Við vorum báð-
ar með gítarana okkar þarna í
skólanum.
Helga var nokkrum árum
eldri en ég og ólíkt flinkari, en
ég lærði margt af henni. Það
voru fleiri af skólasystkinum
okkar sem voru einnig með gít-
ara og harmonikkur. Mynd frá
þessum tíma sýnir okkur glöð
með hljóðfærin okkar sitjandi á
skólatröppunum í góðu vor-
veðri.
Helga hafði fallega altrödd
og var mjög músíkölsk og
kunni ótal lög og texta. Ég
minnist þess hve leiknar við
vorum að spila Ástardraum eft-
ir Liszt, svo rómantískar sem
við vorum á þessum árum. Aft-
ur lágu leiðir okkar saman er
við vorum á Íþróttakennara-
skólanum á Laugarvatni, óvænt
gleði að hittast aftur á skóla-
bekk.
Við vorum þarna 13 alls en
þessi hópur tengdist þeim vina-
böndum að við höfum alla tíð
síðan hist reglulega. Við sunn-
anfólkið hittumst skiljanlega
oftar en þau sem bjuggu norð-
an heiða.
Svo tókum við okkur til,
skólasystkinin, þegar við vorum
aðeins farin að eldast og ekki
lengur svo erfitt að komast að
heiman, að fara að hittast
reglulega, nokkra daga á sumri
hverju, víðsvegar um landið.
Leigðum okkur hús sem rúm-
aði okkur öll og auðvitað voru
makarnir með. Fyrir okkar
sunnanfólkið var það mikil til-
hlökkun að hitta þau aftur að
norðan, Helgu frá Akureyri og
Adda úr Mývatnssveitinni og
þeirra maka. Einn af þessum
dögum var keyrt um nágrennið,
svona menningarferð, en hina
dagana var spjallað, hlegið og
mikið sungið.
Helga kom jafnan með stóra
kleinudunkinn sinn fullan af
gómsætum kleinum og slátur
með morgunhafragrautnum og
allir aðrir komu með eitthvert
góðgæti með kaffinu, s.s Addi
og Gígja með reykta silunginn
úr Mývatnssveitinni. Þetta hafa
verið ómetanlegar samveru-
stundir.
Helga var alltaf jafn falleg,
brúnu augun hennar og brosið
og sérkennilegar léttar hreyf-
ingar. Þetta var okkar Helga.
Okkur fannst alltaf að við
ættum hana öll. Helgu var
margt til lista lagt, handavinn-
an hennar er þekkt af mörgum,
allt gert af vandvirkni og snilld.
Það var eins og allt sem hún
gerði væri vel gert, hvort sem
það var vinna við heimilisstörf,
kennslustörf, myndagerð eða
annað sem hún tók sér fyrir
hendur.
Hún las líka mikið og það
var gaman að hafa skoðana-
skipti um bækur við hana.
Helga mín, nú ert þú komin
til annars heims. Þar verður þú
áreiðanlega öllum til gleði eins
og áður hér á jörðinni. Þakka
þér allar fróðlegu og skemmti-
legu samverustundirnar. Við
söknum þín öll.
Fjölskyldu Helgu sendi ég
innilegar samúðarkveðjur.
Rannveig Káradóttir
(Ranna).