Morgunblaðið - 04.07.2014, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 4. JÚLÍ 2014
✝ Pamela Sand-ers Brement,
fyrrverandi sendi-
herrafrú Banda-
ríkjanna á Íslandi,
fæddist í Manila á
Filippseyjum 28.
apríl 1935. Hún lést
á heimili sínu í Tuc-
son, Arizona hinn
26. apríl 2014, eftir
langvinn veikindi.
Foreldrar Pamelu
voru Eric Sanders, námuverk-
fræðingur á Filippseyjum, og
Margaret Greenfield. Þau gift-
ust 1931 en skildu árið 1941. Eft-
ir það ólst Pamela upp í Manila
hjá föður sínum og stjúpu.
Kornung hóf Pamela dálka-
skrif fyrir Manila Times á Fil-
ippseyjum, en 1960 var hún ráð-
in sem stríðsfréttaritari Time
Magazine í Laos og Víetnam.
Þar var hún meira og minna til
ársins 1963 en flutti þá til
Bandaríkjanna, fyrst til New
York og 1973 til Washington og
hélt áfram að skrifa fyrir Time.
Í Washington lágu leiðir hennar
og Marshalls Brements saman
og árið 1974 gengu þau í hjóna-
band. Marshall var þá starfandi
fyrir utanríkisþjónustu Banda-
ríkjanna og Pamela fylgdi hon-
um til þeirra borga sem utanrík-
isþjónustan sendi hann til. Þar
má nefna Saigon, Moskvu og
New York, þar sem Marshall var
aðstoðarsendiherra
Bandaríkjanna hjá
Sameinuðu þjóð-
unum. 1981 var
Marshall skipaður
sendiherra Banda-
ríkjanna á Íslandi
og því starfi gegndi
hann til ársins
1985. Frá Íslandi
fóru hjónin til New-
port á Rhode Island
í Bandaríkjunum
þar sem Marshall varð einn af
stjórnendum The Naval War
College. Eftir að Marshall settist
í helgan stein fluttu þau hjón til
Tabac, Arizona og fáum árum
síðar til Tucson í Arizona. Mars-
hall lést árið 2009, 77 ára að
aldri. Eftirlifandi börn Mars-
halls af fyrra hjónabandi eru
Diana, Mark og Gabriel.
Pamela stundaði margvísleg
ritstörf allt sitt líf, meðfram því
að gegna hlutverki sínu sem eig-
inkona diplómats og síðar sendi-
herra. Meðal ritverka hennar
má nefna skáldsöguna Miranda,
sem kom út í Bandaríkjunum
1970, Iceland, Isle of Light, Ice-
land 66° North og gamanleikinn
I’ll Be Seeing You, sem er grát-
broslegur gamanleikur um
gleðina og sorgina sem því
fylgir að eldast.
Minningarathöfn um Pamelu
mun verða haldin í Bandaríkj-
unum á næstunni.
Afskaplega kær vinkona mín,
til meira en þriggja áratuga, Pa-
mela Brement, er látin.
Hún kom hingað til lands árið
1981 með manni sínum, Mars-
hall Brement, sem þá hafði ver-
ið skipaður sendiherra Banda-
ríkjanna á Íslandi. Það má segja
að þessi glæsilegu hjón hafi tek-
ið landið með trompi, slík var
útgeislun þeirra. Skemmst er
frá því að segja, að þau hjónin
urðu ástfangin af Íslandi, landi
og þjóð og lifði sú ást til æviloka
beggja. Marshall lést árið 2009.
Enda átti það eftir að koma á
daginn, að hvar sem þau hjón
dvöldu, eftir fjögur árin á Ís-
landi, héldu þau nafni Íslands
hvarvetna á lofti, dásömuðu
land og þjóð, íslenska menn-
ingu, íslenska náttúru og ekki
síst íslenska bókmenntaarfinn.
Pamela var einhver allra
hæfileikaríkasta, skemmtileg-
asta og klárasta kona sem ég
hef kynnst. Við Pamela urðum
fyrst nánar vinkonur þegar þau
hjón voru aftur flutt til Banda-
ríkjanna og vorum það allar
götur síðan. Pamela kom mér til
að hlæja, til að íhuga, til að lesa.
Hún var svo fróð um bókmennt-
ir og listir, að það var unun á
hana að hlýða. Auk þess var
hún afskaplega ritfær. Nægir í
þeim efnum að rifja upp þegar
hún og Marshall skrifuðu bók-
ina Ísland, eyja ljóssins (e. Ice-
land, Isle of Light) og Ísland
66° Norður, sem hún vann með
ljósmyndaranum Roloff Beny
1985. Þar að auki var hún
stríðsfréttaritari Time Magazine
í Víetnam frá 1960 til 1963 og
skrifaði nokkrum árum síðar
skáldsöguna Miranda, sem er
bæði fróðleg og skemmtileg
lesning, svona sjálfævisöguleg
lýsing á árum hennar í Víetnam.
Aldrei fann ég fyrir því að
það var meira en 17 ára aldurs-
munur á okkur. Hún var ein-
faldlega svo ung og frjó í anda,
allt til dauðadags. Síðast þegar
ég talaði við hana, fyrir rúmum
tveimur vikum, ræddum við það
hvort við ættum að ferðast sam-
an til Spánar í sumar, eða hvort
ég ætti enn einu sinni að koma
að heimsækja hana til Arizona
og við leggjast í ferðalög þaðan.
Hún var ekki alveg viss um að
hún hefði heilsu til Spánarfarar
og lagði til að ég kæmi í heim-
sókn. Helst leist okkur á
Mexíkó, en sú för okkar mun
bíða um hríð.
Fyrir níu árum ritaði ég
stutta afmælisgrein hér í Morg-
unblaðið, Pamelu til heiðurs,
þegar hún varð sjötug.
Þar greindi ég frá því hvern-
ig hún og Marshall hálfpartinn
ættleiddu mig 1987 og 1988,
þegar ég var við framhaldsnám
í Boston. Þá bjuggu þau á
Rhode Island, þannig að það var
ekki nema klukkutíma ferð að
skella sér í helgarheimsókn til
þeirra á hinn sögufræga bæ,
Prescott Farm, sem þau höfðu
til umráða á meðan Marsall var
einn stjórnenda The Naval War
College í Newport. Þær voru
ófáar helgarnar sem ég eyddi
þar með þeim, allar skemmti-
legar, allar ógleymanlegar. Þau
voru sannir höfðingjar heim að
sækja.
Marshall og Pamela voru
mjög ræktarsöm við vini sína og
héldu sambandi við vini hér á
landi allt til dauðadags. Aldrei
töluðum við saman í síma, eftir
að ég kom heim, án þess að
lokakveðjan frá Pamelu væri:
„Ástarkveðjur til Hönnu og
Matthíasar (Johannessen) og
allra annarra vina okkar á Ís-
landi.“ Þau létu ekki þar við
sitja. Þau komu nokkrum sinn-
um í heimsókn hingað til lands.
Haustið 1988 kom Pamela ein í
heimsókn til mín og við fórum
saman í öldungis ólýsanlega
skemmtilega og fagra hestaferð
og riðum Fjallabak syðra.
Ég heimsótti Pamelu síðast
haustið 2010 og gerðum við svo
sannarlega víðreist. Áttum m.a.
ótrúlega daga hjá frumbyggjum
og aðra við Miklagljúfur. Síðast
heimsótti Pamela mig haustið
2011 og dvaldi hjá mér í eina
viku. Það voru góðir dagar og
þá kom svo berlega í ljós, að
vinir hennar á Íslandi vildu allt
fyrir þessa vinkonu sína gera.
Ég fann það síðustu mánuð-
ina að Pamela var orðin ansi
þreytt, en alltaf var þó jafnstutt
í húmorinn, sem var einstakur.
Að leiðarlokum þakka ég Pa-
melu allar gleðistundirnar sem
við áttum saman á undanförnum
þremur áratugum og mun ég
ylja mér við minningar frá þeim
stundum.
Agnes Bragadóttir.
Pamela Sanders
Brement
✝ Bára Kjart-ansdóttir fædd-
ist í Mjóafirði í Suð-
ur-Múlasýslu 16.
febrúar 1952. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 27. júní
2014.
Foreldrar henn-
ar voru Kjartan
Einarsson frá Suð-
ur-Múlasýslu, f. 9.9.
1913, d. 1.4. 1983, og Sigrún
Jónsdóttir úr Breiðdal, Suður-
Múlasýslu, f. 10.6. 1915, d. 18.8.
2000. Systkini Báru eru Einar, f.
2.5. 1938, Guðný, f. 23.10. 1940,
og Hlíf, f. 16.8. 1945.
Eiginmaður Báru er Guðni
Adolfsson frá Önundarhorni, f.
Gunnarsdóttir, f. 13.5. 1974.
Börn Gunnars úr fyrri sam-
böndum eru: Harpa Dís, f. 30.7.
1997, Benedikt Orri, f. 1.5. 2004,
d. 1.5. 2004, og Emelía Ýr, f. 9.6.
2005. Börn Rúnu úr fyrra hjóna-
bandi eru: Gunnar Bjarni Odds-
son, f. 26.4. 1996, Patrekur
Magni Oddsson, f. 28.1. 1999, og
Ívar Breki Oddsson, f. 2.7. 2008.
3) Kristinn Geir, f. 31.10. 1980,
maki hans er Eva Björg Jóns-
dóttir, f. 21.10. 1984. Sonur
Kristins úr fyrra sambandi er
Júlían Máni, f. 26.5. 2003.
Bára rak ásamt manni sínum
bújörðina Önundarhorn árin
1982 til 1997, fluttust þau þá til
Hellu og starfaði hún þar á
saumastofu og í bakaríi þar til
þau fluttu til Hafnarfjarðar árið
2002. Hóf hún þar störf hjá Sól-
vangi í Hafnarfirði og starfaði
þar til hún veiktist 13. febrúar
2014.
Útför Báru fer fram frá Víði-
staðakirkju í dag, 4. júlí 2014, og
hefst athöfnin kl. 13.
29.4. 1953. Guðni er
sonur hjónanna
Kristjönu Ein-
arsdóttur, f. 29.6.
1919, d. 2.2. 2002,
og Adolfs And-
ersen, f. 5.12. 1913,
d. 20.9. 1987.
Bára og Guðni
gengu í hjónaband
27. desember 1975 í
Eyvindarhóla-
kirkju undir Aust-
ur-Eyjafjöllum. Börn þeirra eru:
1) Pálmar Ingi, f. 16.9. 1975,
maki hans er Kristjana Jenný
Ingvarsdóttir, f. 19.11. 1974.
Börn þeirra eru: Sabína Ósk, f.
14.2. 2006, og Patrekur Þorri, f.
29.1. 2011. 2) Gunnar Bjarki, f.
18.7. 1978, maki hans er Rúna
Elsku mamma og tengda-
mamma. Eins sárt og það er að
þurfa að kveðja þig svo snemma
þá finnum við til svo mikils þakk-
lætis að hafa fengið að eiga þig að.
Þú hefur kennt okkur svo margt
og gefið okkur svo mikla hlýju og
væntumþykju. Minningin um þig
mun ávallt fylgja okkur.
Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins
blóm
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann allsherjardóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu genginn á guðanna fund
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson)
Saknaðarkveðjur,
Kristinn Geir, Eva Björg.
Elsku tengdamamma. Þessi
dagur kom. Allt þetta ferli frá því
þú greinist í lok febrúar þar til við
sátum hjá þér aðeins klukkutím-
um fyrir andlát þitt hefur verið
ótrúlega stutt og ekki síður órétt-
látt.
Þú fórst í gegnum veikindin á
sama hátt og fas þitt var, rólega,
yfirvegað og án margra orða.
Æðruleysið var áberandi. Húmor-
inn ekki langt undan, þrátt fyrir
að sjúkdómurinn yfirtæki allt þitt
líf og felldi allar stoðir.
Ég nefndi að ég væri að kynn-
ast þér á nýjan hátt því oft fannst
mér eins og þú vildir upplifa sem
mest, og gefa sem mest af þér á
sem stystum tíma, án þess þó að
nefna hvert leiðin lægi. Þú varst
björt og glöð eins lengi og sjúk-
dómurinn bauð upp á það og ég
hafði einmitt orð á því líka að ég
hefði sjaldan séð þig eins glaða,
eins einkennilega og það hljómar,
en ég hugsa að þú hafir haft að
leiðarljósi að nú væri tækifærið.
Eftir að þú veiktist var lagst á
eitt og það sem einkenndi okkur
var samstaða, gleði, væntumþykja
og fjölskyldubönd. Við ákváðum
að hittast allar helgar, eiga glaða
stund saman og það var auðsjáan-
legt hversu mikils virði þær stund-
ir voru, við skiptumst á að bjóða
heim og undir það síðasta komstu
til okkar á viljanum frekar en get-
unni. Mæðradagurinn 2014 er eft-
irminnilegur og þínir síðustu
páskar sömuleiðis, þótt allir dagar
og allar stundir séu að sjálfsögðu
jafnmikilvægar. Við vissum hvert
stefndi og það var okkur mikil-
vægt að skapa minningar.
Ekki síður er gott að finna hvað
við fjölskyldan höfum styrkt okk-
ar bönd og við munum halda því til
streitu að hittast reglulega, við
reynum auðvitað að halda áfram
að skemmta tengdapabba af okk-
ar alkunnu snilld. Tengdapabbi
stóð eins og klettur við hlið þér frá
fyrsta degi, hann var ekki bara
maðurinn þinn, heldur hjúkraði
hann þér af einstakri hlýju og
væntumþykju allt þar til yfir lauk.
Hann brá sér í öll hlutverk og ég
dáist að því hvernig hann tókst á
við áskoranirnar, en á sama tíma
veit ég að hann hefði ekki viljað
gera hlutina á annan hátt. Okkur
öll skipti mestu að þér liði vel.
Þú virtist aldrei hafa þörf fyrir
að ræða framhaldið, endalokin, þú
bara hélst áfram á þinn hátt, sast
með prjónana þína vikuna fyrir
andlát þitt, dagana á eftir réðu
fingur þínir ekki við þá og nú ligg-
ur hálfkláruð flík á lítinn ömmust-
rák í körfu á heimili ykkar. Þú
komst fárveik og vart uppistand-
andi til okkar sunnudaginn 15. júní
þegar við fengum afhent nýja hús-
ið okkar til að samgleðjast, ekki
bara þann dag heldur hélstu til
dagana á eftir í hægindastól á
meðan þeir feðgar spörsluðu og
máluðu, þetta skipti þig máli að
vera með og það huggar okkur,
enda þitt að velja, líf þitt var núna.
Teppið sem ég sveipaði um þig í
stólnum angar enn af þér, þú ert
hérna með okkur.
Elsku Bára mín, takk fyrir allt.
Ég hvíslaði því að þér kvöldið fyrir
andlát þitt, ég sagði þér einnig að
mér þætti svo vænt um þig og ég
segi það aftur svona ef þú skyldir
hafa gleymt því.
Ég geri mitt til að vera til staðar
fyrir fólkið okkar, strákana, Guðna
og krakkana. Þín tengdadóttir,
Kristjana.
Fyrir nokkrum árum fluttu
Bára og Guðni í íbúðina við hlið
okkar á Reykjavíkurveginum. Það
myndaðist strax góður vinskapur
á milli okkar enda ekki annað
hægt, þar sem þau hjónin eru ein-
stakir persónuleikar. Það er
sárara en tárum taki að kveðja vin-
konu okkar svona fljótt eftir stutt
veikindi sem hún tók af einstakri
yfirvegun.
Við eigum eftir að sakna hennar
og biðjum Guð að styrkja Guðna í
hans miklu sorg og fjölskyldu
þeirra.
Við kveðjum góða vinkonu með
þessu ljóði:
Hörpu þinnar ljúfa lag
lengi finn í muna.
Því ég minnist þín í dag,
þökk fyrir kynninguna.
(Á.K.)
Hafdís Maggý Magnúsdóttir
(Dísa) og Hjörleifur
Bergsteinsson (Bubbi).
Bára
Kjartansdóttir
Það er komið að
kveðjustund hjart-
ans afi okkar. Minn-
ingar um ljúfan og
glaðværan afa með
fallegan bjarma í augunum
streyma fram. Minningar um afa
strætóbílstjóra, afa sem fór með
okkur í fyrstu Spánarferðina okk-
ar, afa sem kenndi okkur á bíl, afa
Júlíus Óskar
Halldórsson
✝ Júlíus ÓskarHalldórsson
fæddist 29. júlí
1924. Hann lést 27.
júní 2014. Útför
Júlíusar fór fram 3.
júlí 2014.
sem þótti svo gaman
að syngja og dansa,
afa sem þótti sæta-
brauð unaðslegt en
ekki síst minningar
um afa sem þótti svo
undur vænt um okk-
ur öll, barnabörnin
sín og ekki síður
barnabarnabörn
sem kölluðu langafa
sinn alltaf Júlla afa.
Afi kleip örugglega í
nefið á okkur öllum og öll fengum
við að heyra þegar fyrstu barna-
tennurnar fóru að nú væri kominn
tími til að fara í Hagkaup og kaupa
nýjar tennur. Elsku allra besti afi
okkar, þú sem elskaðir lífið svo
innilega, söknuðurinn er sár en
minningarnar gleðja. Hvíldu í friði
og við sjáumst síðar. Þínar afa-
stelpur,
Hugrún Sif og
Sigríður Hrund.
Látinn er í Reykjavík Júlíus
Óskar Halldórsson, á nítugasta
aldursári.
Júlíus eða Júlli var maður
Siggu frænku frá Rekavík bak
Höfn, systur móður minnar, Guð-
rúnar Sigurðardóttur, þannig hef-
ur hann fylgt mér allt mitt líf.
Ungur dáðist ég að vinnuþreki
Júlíusar, hann var ökukennari,
keyrði rútur, vann við pípulagnir,
hreingerningar og var vaktfor-
maður hjá Strætó og farþegarnir
kölluðu: „Opna að aftan!“
Er að sönnu sæla minni
sigri í en viðleitninni.
Vittu þó, að vel leyst raun
veitir þér samt unnin laun,
þannig: að hún þroskað getur
þróttinn til að gera betur.
(Stephan G. Stephansson)
Júlíus var mikið snyrtimenni,
alltaf hreinn og bílarnir vel púss-
aðir. Þegar bílprófsaldrinum var
náð var eðlilegt að ég færi í öku-
nám hjá Júlíusi; gekk það vel enda
enginn afsláttur af kröfum hjá
ökukennaranum. Júlíus var góður
maður, hann umgekkst mitt fólk
af virðingu, endurguldum við í
sama. Júlíus var fróður, talaði
vandað mál, víðlesinn og átti gott
og vandað bókasafn. Hann hafði
mikinn áhuga á stjórnmálum og
var rökfastur, en tróð ekki skoð-
unum sínum ofan í aðra.
Ég kveð mætan samferðamann
og sendi samúðarkveðjur til Siggu
frænku og dætra.
Sævar Geirsson og fjölskylda.
Elsku amma. Það
er erfitt að trúa því
að þú sért farin. Það
er svo stutt síðan þú
varst hjá okkur að
halda upp á afmælið
hennar Ásu Karitasar og aðeins
tveimur dögum áður en þú kvadd-
ir vorum við hjá þér að spjalla og
þið Ása Karitas brostuð hvor
framan í aðra.
✝ Erla Helga-dóttir fæddist
2. ágúst 1935. Hún
lést 24. júní 2014.
Útför Erlu fór fram
3. júlí 2014.
Þú hefur verið
mér svo mikilvæg og
alltaf meðal þeirra
fyrstu sem hringt er
í þegar merkilegir
atburðir hafa gerst.
Það eru því ótal
minningar sem hafa
streymt fram í hug-
ann síðustu daga.
T.a.m. verður mér
hugsað til allra ferða
okkar um landið.
Ykkur afa fannst svo gaman að
fara í útilegur og eru ýmsar
skemmtilegar sögur til af þeim
ferðum sem fengu þig alltaf til að
hlæja. Fyrir nokkrum árum
keyptuð þið afi svo tjaldvagn og
komuð þá oftar en ekki til okkar í
Krossholtið yfir verslunarmanna-
helgi þar sem við áttum dýrmætar
stundir saman.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Erla Arnardóttir.
Í dag kveðjum við kæra vin-
konu og félagskonu í Kvenfélagi
Breiðholts, Erlu Helgadóttur.
Erla var ein af stofnendum kven-
félagsins árið 1970. Hún gegndi
ýmsum trúnaðarstörfum fyrir fé-
lagið alla tíð og ávallt var gott að
leita til hennar.
Við leggjum blómsveig á beðinn þinn
og blessum þær liðnu stundir
er lífið fagurt lék um sinn
og ljúfir vinanna fundir
en sorgin með tregatár á kinn
hún tekur í hjartans undir.
Við þökkum samfylgd á lífsins leið
þar lýsandi stjörnur skína
og birtan himneska björt og heið
hún boðar náðina sína
en Alfaðir blessar hvert ævinnar skeið
og að eilífu minningu þína.
(Vigdís Einarsdóttir)
Um leið og við kvenfélagskonur
þökkum Erlu fyrir samfylgdina í
gegnum árin viljum við senda
Haraldi eiginmanni hennar, börn-
um þeirra þeim Óskari, Erni, Ein-
ari, Kristínu og fjölskyldum þeirra
og systur hennar Oddnýju okkar
innilegustu samúðarkveðjur og
biðjum þeim Guðs blessunar.
Fyrir hönd Kvenfélags Breið-
holts,
Þóranna Þórarinsdóttir
formaður.
Erla
Helgadóttir