Morgunblaðið - 06.09.2014, Blaðsíða 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. SEPTEMBER 2014
✝ Sigurður Blön-dal fæddist 3.
nóvember 1924 í
Mjóanesi á Völlum.
Hann lést á Sjúkra-
húsinu á Egils-
stöðum 26. ágúst
2014.
Sigurður var son-
ur Sigrúnar P.
Blöndal, skólastýru
Húsmæðraskólans á
Hallormsstað, og
Benedikts G. Blöndal, kennara
og bónda. Sigurður ólst upp á
Hallormsstað ásamt uppeldis-
bræðrum sínum, Skúla
Magnússyni, f. 29. september
1918, garðyrkjubónda í Laug-
arási, og Tryggva Blöndal, f. 3.
apríl 1914 (hálfbróður Bene-
dikts), skipstjóra í Reykjavík.
Sigurður kvæntist Guðrúnu
Sigurðardóttur, f. 19. ágúst
1933, á Grjótnesi 20. júlí 1954.
Þau eignuðust þrjú börn: 1)
Benedikt Gísla, f. 11.8. 1955,
bílstjóra á Hallormsstað. Sam-
býliskona hans er Hrafnhildur
Hólmgeirsdóttir, f. 5.9. 1963,
matreiðslumeistari og mat-
reiðslukennari. Sonur Bene-
dikts og Ástu Sigurbjörns-
dóttur er Sigurður Karl, f. 4.2.
1997, nemi við ME. Sonur
Hrafnhildar er Sveinn Rafn
Hinriksson, f. 2. júní 1986. 2)
Sigrúnu, f. 31.12. 1965, kenn-
ara og forseta bæjarstjórnar á
Fljótsdalshéraði. Eiginmaður
hennar er Björn Sveinsson, f.
16.2. 1965, tæknifræðingur.
1978-1984, í stjórn Norræna
hússins og í úthlutunarnefnd
Hagþenkis auk nefnda í er-
lendu samstarfi, s.s. í stjórn
Norræna skógræktar-
sambandsins 1982-1989. Hann
var formaður Íslandsnefndar
Norræna umhverfisársins 1990.
Sigurður var formaður bygg-
ingarnefndar Hallormsstaða-
skóla og í undirbúnings-
nefndum vegna stofnunar
menntaskóla á Austurlandi
1967-72. Hann sat í skóla-
nefndum Vallaskólahverfis,
Barna- og unglingaskólans á
Hallormsstað og Alþýðuskólans
á Eiðum. Hann sat í hrepps-
nefnd Vallahrepps frá 1958-
1977 og var varaþingmaður
Austurlands fyrir Alþýðu-
bandalagið 1971-1978. Hann
sat á allsherjarþingi SÞ 1973
og 1975. Sigurður var kjörinn
félagi í Kungliga Skogs- och
lantbruksakademien í Stokk-
hólmi 1981, var heiðursfélagi í
Skógræktarfélagi Austurlands
og heiðursfélagi í Skógræktar-
félagi Íslands ásamt eftirlifandi
eiginkonu sinni Guðrúnu Sig-
urðardóttur.
Sigurður skrifaði fjölda
greina í blöð og tímarit, ekki
síst í Ársrit Skógræktarfélags
Íslands. Hann skrifaði bókina
Íslandsskóga í samvinnu við
Skúla Björn Gunnarsson og
kom að ritun bókarinnar Hall-
ormsstaður í Skógum.
Útför Sigurðar verður gerð
frá Egilsstaðakirkju í dag, 6.
september 2014, og hefst at-
höfnin kl. 13.
Jarðsett verður á Hallorms-
stað.
Börn þeirra eru
a) Sigurlaug, f.
5.3. 1997, nemi
við ME. b)
Sveinn, f. 30.
mars 2005. Dætur
Björns og stjúp-
dætur Sigrúnar
eru Sif, f. 31.
ágúst 1987, og
Marta, f. 6. októ-
ber 1987. 3) Sig-
urður Björn, f. 8.
desember 1969, borgarfulltrúi í
Reykjavík. Sambýliskona hans
er Sigurbjörg Gylfadóttir, f. 7.
ágúst 1966, frönskukennari við
MR. Synir þeirra eru Oddur, f.
9. ágúst 1998, nemi við FÁ, og
Gylfi, f. 28. september 2003.
Sigurður lauk stúdentsprófi
frá MA 1945 og Cand.phil.-
prófi frá HÍ 1946. Hann út-
skrifaðist sem skógtæknifræð-
ingur frá Statens Skogskole í
Steinkjer í Noregi 1948 og
skógfræðikandídat frá Norges
Landbrukhögskole á Ási 1952.
Sigurður vann hjá Skógrækt
ríkisins frá 1952 og var
skógarvörður á Austurlandi
1955-1977. Hann var skógrækt-
arstjóri 1977-1989.
Sigurður starfaði einnig við
kennslu, m.a. við Húsmæðra-
skólann og Barnaskólann á
Hallormsstað, búvísindadeild
Bændaskólans og Garðyrkju-
skóla ríkisins. Var stundakenn-
ari við HÍ og ME. Sigurður sat
í fjölmörgum nefndum og ráð-
um, m.a. í Náttúruverndarráði
Mágur minn elskulegur er nú
horfinn af heimi. Minningar um
hann ná yfir langan tíma. Sem
barn og unglingur var ég oft hjá
Þórnýju móðursystur minni, sem
þá var forstöðukona Húsmæðra-
skólans á Hallormsstað. Hún tók
við því starfi af móður Sigurðar,
Sigrúnu Blöndal, sem stofnaði
skólann og stýrði í hálfan annan
áratug. Það var mjög sérstakt
samfélag sem mér féll ákaflega
vel. Sigurður var þá í Noregi en
heima á sumrin, skemmtilegur
og glaðvær.
Guðrún systir mín giftist Sig-
urði ung að aldri. Það voru ekki
aðrir menn sem foreldrum mín-
um þótti meira til koma enda var
hann þeim hugulsamur og
hugmyndaríkur að gera þeim allt
mögulegt til skemmtunar og
yndisauka. Þau fóru alltaf austur
í sumarleyfum sínum og mörgum
fögrum sumardögum eyddu þau
á fallegu og menningarlegu
heimili þeirra Guðrúnar og Sig-
urðar. Hann var óþreytandi að
fara með þau í ferðir á fallega
staði og samverustundirnar voru
þeim mikilvægar. Ég held að það
hafi að mörgu leyti verið bestu
stundir þeirra á ævinni.
Þau Guðrún eignuðust soninn
Benedikt fljótt eftir giftingu sína
og seinna yngri börnin, þau Sig-
rúnu og Sigurð Björn. Öll bera
börnin foreldrum sínum fagurt
vitni og svipmót þeirra hvert
með sínum hætti. Barnabörnin
yndislegu eru fimm, miklir vinir
afa síns.
Það er dýrmætt fyrir ungling
að kynnast manni eins og Sigurði
og eiga svo að vini og vensla-
manni það sem eftir er. Ég er
þakklát fyrir það, samverustund-
ir og samræður um allt milli him-
ins og jarðar, margvíslegan
stuðning hans, örlæti og alúð.
Sumar eftir sumar í skóginum
græna, sólskin, gróður, bunulæk-
ir bláir og tærir, fljótið sjálft í
allri sinni dýrð, skemmtilegt
fólk, hlátrar, söngur, ljóðalestur
og ekki spillti skáldið okkar, Þor-
steinn Valdimarsson, þessu
dásamlega umhverfi. Í mínum
huga er það horfin paradís. Sig-
urður var eins og alltaf nálægur.
Heimili þeirra hjóna hefur
alltaf verið einstakt að smekkvísi
og menningarbrag. Þangað hefur
verið ánægja og upplyfting að
koma. Löngum var þar gest-
kvæmt, einkum á þeim árum sem
Sigurður var skógarvörður á
Hallormsstað. Margt eftirminni-
legt fólk hitti ég þar.
Hann átti því sjaldgæfa láni að
fagna að eiga að ævistarfi helsta
áhugamál sitt. Fjölskyldan elsk-
aði hann og dáði og lengst af átti
hann heima í því umhverfi sem
hann var bundinn tilfinninga-
böndum og hlúði að. Hann átti að
vinum margar áhugaverðar og
merkilegar manneskjur sem
hann hélt tryggð við og sýndu
honum vináttu sína með ýmsum
hætti.
Hann hélt bærilegri heilsu þar
til í vetur leið. Andlegum kröft-
um sínum hélt hann til hinsta
dags. Margs er að minnast,
margs er að sakna. Blessuð sé
minning hans ævinlega.
Vilborg Sigurðardóttir.
Sigrún móðir Sigurðar og
Guttormur faðir minn voru
systkini. Sigurður ólst upp í Hús-
mæðraskólanum á Hallormsstað
frá sex ára aldri. Við yngri systk-
inin á Hallormsstað tókum við
góðu „búi“ sem Sigurður og eldri
systkini okkar höfðu lagt grunn-
inn að. Leiksvæðið var tótt svo-
kallaðs Smiðjuhúss ofan við
Fjósakamb eða „fram og upp frá
staðnum utan garðs“, sbr. úttekt
frá 1773. Við kölluðum staðinn
Siggabæ. Hér voru mikil umsvif
á fimmta áratugnum, fjárhús,
fjós og hlöður reistar og síðar
byggðir úr torfi tveir um eins
fermetra íverukofar; sá fyrri
með góðri hjálp „fóstra“ okkar
Einars J. Long. Þar fékk lokið af
gömlu kornmyllunni í Myllu-
sundi nýtt hlutverk sem þak á
kofann. „Útibúin“ frá Siggabæ
voru mörg og dreifð m.a. um
Fjósakamb og gamla túngarðinn
ofan við Efratún; fjærst útibúið á
Kvíakletti þar sem Sigurður og
Guðrún reistu síðar sitt eigið
hús.
Frá Sigurði fengum við krakk-
arnir líka ýmis leikföng og tól.
Ég minnist m.a. vandaðs vöru-
bíls og þriggja eftirlíkinga af fall-
byssum á hjólum og með mis-
munandi hlaupvídd. Úr þeim
mátti skjóta ónýtum postulínsör-
yggjum. Þetta var í upphafi
seinna stríðs. Byssurnar komu
að góðum notum þegar stríð var
sett á svið sunnan í Fjósakambi; í
stað skotgrafa reistir „grjótgarð-
ar“ sem áttu að hrynja væri á þá
skotið.
Ofan úr Húsmæðraskóla barst
okkur líka á þessum árum lítið
topptjald. Því fylgdi kjaftastóll
og málmbikar sem hægt var að
leggja saman. Hvílíkar gersem-
ar! Tjaldið var oft reist á kant-
inum ofan við bæjarhlaðið heima.
Ég reikna með að Sigurður hafi
staðið á bak við þennan glaðning
til okkar krakkanna.
Og árin liðu. Ég verð að minn-
ast aðeins á ljóðaunnandann og
söngmanninn Sigurð. Mér er
minnisstæð ferð með honum sem
ökumanni Studebaker-vörubíls
skólabúsins á leið frá Egilsstöð-
um í Hallormsstað kringum
1950. Í upphafi heimferðar mun
ég hafa minnst á ljóðabók Tóm-
asar, Fögru veröld. Ökumaður
hóf þá að fara með ljóðin hvert af
öðru og lestrinum lauk ekki fyrr
en við vorum komnir inn í Gatna-
skóg. Ljóðaþýðingar Magnúsar
Ásgeirssonar mat Sigurður mik-
ils. Ég nefni sem dæmi ljóð Ru-
ben Nilson Rallarevisan (Kvæði
um einn kóngsins lausamann) og
ljóð Dan Andersson, Jungman
Janson (Jónsi matrós). Lögin við
þessi ljóð, norsku revíuvísuna
Gatesangerens vise og mörg
fleiri lærði Sigurður á námsárum
sínum í Noregi og kenndi okkur
heimafólki og skógræktarfólkinu
á Hallormsstað. Árið 1959 kom
út Söngvakver skógræktar-
manna, en Sigurður og Þórarinn
Þórarinsson á Eiðum völdu
kvæðin.
Ekki má gleyma staðarskáld-
inu Þorsteini Valdimarssyni. Sig-
urður hélt mikið upp á ljóð hans,
Dýjamosi. Eins og Þorsteinn
hafði hann afar næmt auga fyrir
fegurð smágróðursins í skógar-
botninum. Með fyrsta erindi
þessa ljóðs fylgja samúðarkveðj-
ur til Guðrúnar, barnanna og
annarra aðstandenda.
Leitaðu hans í skóginum
skammt frá veginum
í djúpu gontunni
hjá dýjalindinni;
þar vex hann, mosinn
mjúki og svali,
sem stillir þrá
og stöðvar ekka,
græðir og huggar
í sinni grænu mildi.
Gunnar Guttormsson.
Þegar ég var lítill og heim-
urinn náði ekki út fyrir Ísland
var einn sérstakur staður á
landakortinu sem töfraljómi lék
um. Það var Hallormsstaður og
skógurinn sem hét eftir staðnum.
Ýmis örnefni skógarins og ná-
lægra staða urðu töm áður en
maður fór að vita af sér, og það
var stór stund þegar kom að því í
fyrsta skipti að heimsækja þenn-
an merka stað, um páska fyrir
eitthvað rúmlega fjörutíu árum
til að hitta frændfólkið – Guð-
rúnu móðursystur mína, Sigurð
og börn þeirra. Það var bara í
samræmi við væntingar að upp-
lifa sumarhita í skóginum um
miðjan apríl svo töfrarnir urðu
frekar sterkari eftir kynnin en
hitt.
Ég tók því sem sjálfsögðum
hlut að sá sem réði ríkjum á
Hallormsstað, eins og mér skild-
ist að Sigurður Blöndal gerði,
héti skógarvörður, frekar en til
dæmis konungur eða forseti, og
síðan þá hefur mér hálfpartinn
fundist að það sé í þeirri
kategóríu að vera skógarvörður.
Þegar Sigurður tók nokkrum ár-
um síðar við embætti skógrækt-
arstjóra ríkisins varð ég fyrst dá-
lítið undrandi – hvernig er hægt
að taka slíkt starf fram yfir það
að vera skógarvörður á Hall-
ormsstað?
En það var sama hvort Sig-
urður var skógarvörður eða
skógræktarstjóri. Það var alltaf
ákveðinn tignarbragur á honum
og því sem hann tók sér fyrir
hendur, sem fór ekki framhjá
neinum sem heyrði Sigurð tala
um ferðir sínar, skógrækt eða
skóginn. Honum tókst að gera
það sem hann fékkst við ekki
bara áhugavert fyrir þeim sem
kannski höfðu lítið hugsað um
slíka hluti, heldur einhvern veg-
inn merkilegt og stórkostlega
mikilvægt.
Það átti reyndar við um fleira
en skóginn og skógræktina. Sig-
urður gat verið svo áhugasamur
og spurull áheyrandi að maður
fékk allt aðra sýn á það sem mað-
ur var að gera sjálfur eftir að
hafa spjallað við hann um það.
Þessari hlið á Sigurði kynntist ég
vel eftir að ég hafði verið í Rúss-
landi og var farinn að stúdera
ýmsar heimildir um íslenska
kommúnista og sósíalista sem
hægt var að grafa upp í skjala-
söfnum Sovétríkjanna sálugu.
Gömlum vinstrimanni eins og
honum fannst ekki allt jafnþægi-
legt sem þar kom í ljós, en alltaf
varð þó forvitnin yfirsterkari
þegar við ræddum þessi mál:
áhuginn sem greinir hugarfar
fræðimannsins frá hugarfari
stjórnmálamannsins – að hafa
alltaf mesta löngun til að vita og
skilja, sama þótt sannleikurinn
stríði gegn því sem maður vildi
frekar að væri satt. Það er mikill
hæfileiki að geta verið fólkinu í
kringum sig, fjölskyldu, vinum
og samstarfsfólki innblástur og
gert það áhugasamara bæði um
sjálft sig og umhverfi sitt. Þann
hæfileika hafði Sigurður í
óvenjulega ríkum mæli og mig
grunar að þeir séu ófáir sem í
gegnum tíðina hafa notið góðs af
því.
Jón Ólafsson.
Skógar heitir minnsta byggð-
arlagið á Héraði, skjólgott og
hóflega laugað vætu úr austlæg-
um áttum. Þar hjarði enn á 19.
öld Hallormsstaðaskógur, rómað
fágæti af gestum og gangandi. Í
Mjóanesi í Skógum komu for-
eldrar Sigurðar upp einkaskóla á
ættarleifð Elísabetar ömmu okk-
ar, sem sjálf bjó lengst af á Hall-
ormsstað, annáluð bóka- og
hannyrðakona. Á Hallormsstað
komu dóttir hennar Sigrún og
Benedikt Blöndal upp hús-
mæðraskóla 1930, stofnun sem
enn gagnast ungmennum víða
að. Fyrir var þar aðeins býlið
Hallormsstaður, frá 1906 bústað-
ur skógarvarðar. Í Húsmæðra-
skólanum óx Sigurður úr grasi
innan um „stúlkurnar“, eins og
honum var tamt að nefna kven-
legginn, og þaðan hélt hann til
náms í MA, gangandi norður
Fjöll í hausthreti. Tvítugur að
aldri hafði hann misst báða for-
eldra sína, en frá þeim fékk hann
endingargott vegarnesti. Eftir
háskólanám í skógrækt í Noregi
lá leið hans brátt á ný heim í
Hallormsstað, þar sem hann tók
1955 við vörslu skógarins af föð-
ur mínum.
Sigurður frændi var óvenju
fjölhæfur og heilsteyptur ein-
staklingur. Umönnun skóga,
plöntuuppeldi og að lokum stjórn
skógræktarmála á landsvísu
varð hans opinbera ævistarf. Á
því sviði naut hann stuðnings
margra samferðamanna, sem
deildu þeirri hugsjón að reisa
gróðurríki Íslands úr rústum, í
vaxandi mæli með stuðningi af
innfluttum trjátegundum. „Þetta
getur Ísland“ var stolt yfirlýsing
Sigurðar á áttræðisafmælinu þar
sem hann leit yfir farinn veg.
Enginn keppti við hann um yf-
irsýn um skógræktarmálefni
þegar hér var komið sögu. Um
það vitna óvenju samfelld greina-
skrif hans í Ársrit Skógræktar-
félags Íslands og víðar, sem og
stundakennsla á mörgum skóla-
stigum, sem hann uppskar al-
mennt lof fyrir. Sem leiðsögu-
maður var Sigurður einnig
eftirsóttur, og fræðslugöngur um
Trjásafn og lundi Hallormsstað-
ar með hann í fararbroddi urðu
flestum ógleymanlegar. Náttúra
Íslands átti hug hans, þótt sjón-
sviðið væri aðallega neðan skóg-
armarka.
Þótt röskur áratugur skildi
okkur Sigurð að var náið með
okkur, áhugamál og lífsviðhorf
ekki ósvipuð, og lengst af ekki
langt á milli fjölskyldna. Hann
gerðist sósíalisti þegar í mennta-
skóla, fylgdist alla tíð náið með
heimsviðburðum og las kynstur
af bókum, sagnfræðilegs efnis
sem og skáldverk. Á 8. áratugn-
um var hann í tvö kjörtímabil
varaþingmaður Alþýðubanda-
lagsins í Austurlandskjördæmi.
Málafylgja hans á Alþingi end-
urspeglaði víðtækt áhugasvið,
allt frá úrbótum á ferðamanna-
stöðum til tengsla við Háskóla
Sameinuðu þjóðanna. Tvívegis
var hann sem þingmaður fulltrúi
á Allsherjarþinginu og naut þess
til hlítar, áhuginn á mönnum og
málefnum ósvikinn jafnt heima
sem erlendis.
Ótalið er hversu skemmtileg-
ur frændi var heim að sækja,
studdur af eiginkonunni Guð-
rúnu Sigurðardóttur með traust-
ar rætur norðan af Sléttu og úr
Núpasveit. Það var tilhlökkunar-
efni þegar von var á skógar-
verðinum með plöntur að vori
eða jólatré á aðventu niður á
Norðfjörð og nægði vart nóttin
til að bera saman bækur. Fyrir
samfylgdina þökkum við Kristín
nú að leiðarlokum.
Hjörleifur Guttormsson.
Mig langar til að minnast með
nokkrum orðum vinar míns, val-
mennisins Sigurðar Blöndal fyrr-
verandi skógræktarstjóra, sem í
dag er borinn til grafar að lokn-
um löngum ævidegi.
Kynni okkar Sigurðar hófust
árið 1951 á Landbúnaðarháskól-
anum á Ási í Noregi þar sem
hann var að ljúka námi í skóg-
rækt, en ég, nýgræðingurinn, að
hefja nám í landbúnaðarfræðum.
Við vorum einu Íslendingarnir
við skólann á þeim tíma og það
var ómetanlegt fyrir mig að fá að
njóta þar vits, reynslu og yfir-
vegaðs lundarfars Sigurðar. Í
skólanum deildum við á ýmsan
hátt kjörum. Á þeim tímum voru
t.d. engin námslán eða önnur lán
í boði, og það kom oftar en ekki
fyrir að þegar snautlegur lífeyrir
annars var uppurinn í bili, þá var
hann það líka hjá hinum. En allt-
af fundust úrræði. Á Ási bund-
umst við Sigurður vináttubönd-
um sem entust til æviloka, og
þótt við hittumst, eðli mála sam-
kvæmt, æ sjaldnar síðustu árin
breytti það engu þar um. For-
lögin sáu raunar til þess að í
marga áratugi, meðan við vorum
og hétum, unnum við náið saman
hér heima, hvor á sinni stofnun,
að sameiginlega, stóra áhuga-
málinu okkar: baráttunni gegn
gróður- og jarðvegseyðingu,
uppgræðslu og fegrun og end-
urheimt landgæða á Íslandi; Sig-
urður á sviði skógræktar en ég á
sviði landbúnaðar og land-
græðslu. Þótt mikið hafi áunnist
á þessu sviði fyrir tilstilli þeirra
fjölmörgu sem að málinu hafa
komið er eyðingin og tötralegt
gróðurfarslegt ástand Íslands
enn stærsta umhverfisvandamál
þjóðarinnar, þótt minna sé um
það fjallað nú um stundir en áð-
ur. Önnur umhverfismál eru orð-
in meira áberandi í umræðunni.
Á herðar Sigurðar Blöndals
var lögð mikil ábyrgð þegar hann
var skipaður skógræktarstjóri
árið 1977. Forveri hans, Hákon
Bjarnason, var hamhleypa í
starfi og, ásamt samstarfsmönn-
um sínum, hafði hann mikil áhrif
á stöðu skógræktarmála hér á
landi og viðhorf þjóðarinnar til
þeirra. Sigurður tókst á við þetta
viðamikla verkefni með nokkuð
öðrum hætti í samræmi við sína
skapgerð og þá miklu reynslu og
þekkingu sem hann hafði öðlast í
starfi sínu á Skógrækt ríkisins,
og síðar sem skógarvörður á
Hallormsstað. Hann var hafsjór
af þekkingu á náttúrufari og
gróðurskilyrðum á Íslandi og
hvaða trjátegundir væru vænleg-
astar til árangurs. Hann hélt
áfram að viða að sér slíkri þekk-
ingu og miðla henni til annarra
fram á síðustu æviár sín. Sig-
urður rækti starf sitt sem skóg-
ræktarstjóri í þrettán ár með
miklum ágætum og það átti
raunar við um hvert hinna fjöl-
breyttu starfa sem honum voru
falin á lífsleiðinni, hvort sem þau
voru tengd skógrækt eða öðru.
Það er með mikilli eftirsjá sem
Sigurður Blöndal, þessi mikli
heiðursmaður, ræktunar- og um-
bótamaður Íslands, er kvaddur,
en minning hans mun lengi lifa.
Kæra Guðrún. Við Inga Lára
sendum þér, börnum og barna-
börnum innilegar samúðarkveðj-
ur.
Ingvi Þorsteinsson.
Fallinn er mikill höfðingi, sem
skilaði við verklok sín ómetan-
legum verðmætum til fósturjarð-
ar sinnar. Afraksturs lífsstarfs
hans munu komandi kynslóðir fá
að njóta í ríkum mæli, verði þess
gróðurs gætt sem Sigurður átti
svo ómetanlegan þátt í að koma
til þroska.
Sigurður fæddist í skógríkasta
svæði Íslands og þar undi hann
Sigurður Blöndal
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐJÓN JÓNSSON,
Furugerði 1,
áður Súgandafirði,
lést laugardaginn 23. ágúst.
Útför hefur farið fram í kyrrþey.
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug.
Fyrir hönd aðstandenda,
Elísabet Þórðardóttir.