Morgunblaðið - 06.09.2014, Blaðsíða 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. SEPTEMBER 2014
✝ GuðfinnurSteinar Eyj-
ólfsson fæddist á
Selfossi 14. mars
1961. Hann lést 27.
ágúst 2014 á Land-
spítalanum.
Guðfinnur var
sonur hjónanna
Eyjólfs Óskars Eyj-
ólfssonar, varð-
stjóra á Litla-
Hrauni, f. 1.7. 1928,
d. 4.3. 2002, og Dagnýjar Hró-
bjartsdóttur, húsmóður og
verkakonu, f. 6.6. 1934. Bræður
Guðfinns voru Kolbeinn Guð-
mannsson, f. 19.7 1955, eigin-
kona Júlía Adolfsdóttir, f. 24.11.
1952, fyrir átti Júlía synina Sig-
urbjörn, f. 7.4. 1970, og Gunn-
stein Adolf, f. 13.5. 1972, Ragn-
arssyni. Eyjólfur Þórir
Eyjólfsson, f. 17.1.
1960, eiginkona
Arndís Arnar-
dóttir, f. 5.6. 1961,
fyrir átti Eyjólfur
soninn Sævar, f.
10.8. 1978, þeirra
börn Eyjólfur Örn,
f. 8.2. 1993, Ólafur
Örn, f. 14.10. 1994,
og Davíð Örn, f.
16.10. 1996, Hró-
bjartur Örn
Eyjólfsson, f. 15.4. 1966, eigin-
kona Hróðný Hanna Hauks-
dóttir, þeirra börn Óskar Örn, f.
5.7. 1990, Dagný Hanna, f. 20.1.
1992, og tvíburarnir Karitas og
Sigurbjörg, f. 23.1. 2005.
Útför Guðfinns fer fram frá
Stokkseyrarkirkju í dag, 6. sept-
ember 2014, og hefst athöfnin
kl. 14.
Ég sá tilkynningu í Frétta-
blaðinu um að Guffi frændi minn
væri dáinn.
Það eru um 3 ár síðan ég sá
hann síðast í kirkjugarðinum á
Stokkseyri, en þangað fer ég
nokkrum sinnum á ári, að leiði afa
míns og Guðnýjar ömmu en hún
var föðursystir Guffa.
Guffi sagði mér að hann kæmi
stundum á Stokkseyri til að
ganga, ég var heppin að hitta hann
þarna. Ég hitti hann stundum
þegar ég var lítil, þegar mamma
og pabbi tóku mig með að heim-
sækja Óskar frænda og Döggu.
Svo liðu mörg ár eða þar til ég var
17 eða 18 ára, þá hitti ég hann upp
á Reykjalundi. Þar kynntist ég
honum vel, við töluðum saman al-
veg helling, ég söng fyrir hann og
bauð honum á sinfóníutónleika
með mér. Hann var svo ljúfur og
fallegur. Mér hefur alltaf fundist
vera sterk tengsl á milli okkar
Guffa þótt við höfum ekki hist oft
um ævina.
Kærleikur, er hvert bros sem þú gefur.
Kærleikur, er að faðma þann sem
grætur.
Kærleikur, er að hugga þann sem syrgir.
Kærleikur, er að gefa þeim sem
þarfnast.
Kærleikur, er umhyggja fyrir öllu sem
lifir.
Kærleikur, er að dæma ekki.
Kærleikur, er ljósið sem býr í hjarta þínu.
Góði Guð, taktu vel á móti
frænda mínum og gef þeim styrk
sem standa honum næst.
Hulda Guðrún Geirsdóttir.
Elsku Guffi frændi minn. Ég
trúi því að þér líður betur núna en
þér er búið að líða undanfarna
mánuði. Nú ertu kominn í öruggar
hendur afa sem tekur við af ömmu
og lítur eftir þér og veitir þér fé-
lagsskap.
Guffi var þessi frændi sem hafði
endalausa þolinmæði fyrir litlum,
frekum bróðurdætrum og -sonum
og gerði allt fyrir þau. Það voru
ófá skiptin sem við systkinin eydd-
um helgum á Hamrahvoli. Þegar
amma var búin að missa þolin-
mæðina, löngu á eftir afa, og allt
stefndi í óefni stakk Guffi iðulega
upp á því að fara með okkur í bíl-
túr til að gefa gömlu hjónunum
hvíld. Það var svo flissað að því í
seinni tíð að alltaf var farinn sami
túrinn, keyrt „alla leið“ að Rjóma-
búinu á Baugsstöðum og til baka.
Við systkinin komum þó aldrei
tómhent heim úr þessum bíltúrum
því alltaf náðum við að suða
nammi út úr Guffa í sjoppunni á
Stokkseyri, hann kunni ekki að
segja nei við litlu dýrin, enda góð-
mennskan uppmáluð.
Það verður mjög skrítið að hitta
þig ekki aftur, elsku Guffi, og
ennþá skrítnara að hugsa til þess
að síðast þegar ég hitti þig grunaði
mig ekki að það væri kveðjustund-
in okkar. Að lokum höfðu veikind-
in betur, en við huggum okkur við
það að þú kvelst ekki lengur, elsku
frændi. Elsku amma mín, mundu
að við erum alltaf til staðar fyrir
þig og þú getur alltaf leitað til okk-
ar.
Hvíl í friði. Minning þín lifir.
Þín frænka,
Dagný Hanna Hróbjartsdóttir.
Guðfinnur frændi minn er lát-
inn. Mig langar að skrifa nokkur
orð um frænda minn sem ég hef
þekkt svo lengi. Guffi eins og við
fjölskyldan kölluðum hann alltaf,
var barngóður maður. Ég sjálfur
kynntist honum mjög ungur, á
heimili ömmu og afa á Stokkseyri.
Sem barn skilur maður ekki alltaf
erfiðleika lífsins, þeir geta verið
margskonar, andleg veikindi eru
þar á meðal. Guffi frændi barðist
bróðurpartinn af sínu lífi við and-
leg veikindi. Slík veikindi er erfitt
fyrir börn að skilja og sennilega er
best að reyna heldur ekkert að
skýra þau um of fyrir börnum.
Eftir á að hyggja vil ég í það
minnsta halda að Guffi hafi oft á
tíðum verið þakklátur fyrir fé-
lagsskap okkar systur minnar
Dagnýjar. Þegar við vorum lítil og
vissum ekkert um hans sjúkdóm.
Barnslega hreinskilni og einlægni
er nefnilega erfitt að hundsa.
Enda var Guffi alltaf einstaklega
hlýr, gjafmildur og skemmtilegur
við okkur börnin, sýndi börnum að
vissu leyti öðruvísi hlið á sér held-
ur en fullorðnu fólki. Eftir að ég
fullorðnaðist breyttust samskipti
okkar Guffa örlítið, á jákvæðan
hátt. Það fylgir því nefnilega að
fullorðnast að átta sig betur á erf-
iðum hlutum eins og á góðum. Það
er erfitt að setja sig í spor þín og
enn erfiðara að átta sig á því
hversu erfitt lífið hefur verið þér
oft á tíðum. Þess vegna er ég mjög
þakklátur fyrir vináttu okkar. Þú
varst alltaf áhugasamur um fólkið
þitt og spurðir undantekningar-
laust um það sem við vorum að
gera hverju sinni. Húmorinn var
heldur aldrei langt undan og það
var sérstaklega gaman að fylgjast
með þér og hvernig þú tæklaðir
stundum grútleiðinlegar spurn-
ingar á þinn einstaka hátt, með al-
gjöru æðruleysi. Tími þinn á þess-
ari jörð var ekki langur, en
eitthvers staðar segir að guðirnir
taki þá fyrst sem þeir elska mest.
Ég er alveg viss um það að þú ert
kominn á betri stað núna, þar sem
þið afi sitjið og teflið. Ég er líka
feginn að þú sért laus úr viðjum
sjúkdómsins sem þú glímdir við
mestan hluta ævinnar og hafði
undir lokin skapað þér aðstæður
sem engum líður vel í.
Það smáa er stórt í harmanna heim, –
höpp og slys bera dularlíki, –
og aldrei er sama sinnið hjá tveim,
þótt sama glysi þeir báðir flíki. –
En mundu, þótt veröld sé hjartahörð,
þótt hrokinn sigri og rétturinn víki,
bölið, sem aldrei fékk uppreisn á jörð,
varð auðlegð á vöxtum í guðanna ríki.
(Einar Benediktsson.)
Hvíldu í friði, elsku frændi.
Óskar.
Guðfinnur Steinar
Eyjólfsson
✝ GuðmundurPétur Jónsson
fæddist í Reykja-
vík 19. mars 1963.
Hann lést á Sel-
fossi 28. ágúst
2014.
Guðmundur Pét-
ur var sonur
hjónanna Sigríðar
J. Guðmunds-
dóttur, f. 19.10.
1942 á Hofsósi, og
Jóns Péturssonar raf-
eindavirkja, f. 4.11. 1936 í
Reykjavík. Systir Guðmundar
Péturs er Hanna Björk Jóns-
dóttir sjúkraliði, f. 26.1. 1965,
gift Jóhanni R. Kristjánssyni í
Keflavík. Hanna Björk á þrjú
börn og eitt barnabarn. Að
grunnskólanámi
loknu tók Guð-
mundur Pétur
stúdentspróf af
tveimur brautum,
viðskiptabraut og
tölvubraut, frá
Fjölbrautaskóla
Suðurlands og
byrjaði hann fljót-
lega eftir það í Há-
skóla Íslands en
varð að hætta
námi vegna veikinda. Guð-
mundur Pétur vann ýmis störf
á meðan heilsan leyfði. Hann
var ókvæntur og barnlaus. Út-
för Guðmundar Péturs fer
fram frá Selfosskirkju laugar-
daginn 6. september 2014 og
hefst athöfnin kl. 11.
Hvað er rétt og hvað er rangt?
Berjast, berjast – lífið langt.
Visku sína virkja ber.
Hver er hvað og hvurs er hver?
Vanda til í hugarsal.
Hverfa ei í harmadal.
Hugur, Dugur – aldrei hvika.
Hvernig verður næsta vika?
(Guðmundur Pétur Jónsson)
Þetta voru hans eigin hvatn-
ingarorð til að halda áfram í tára-
dal tilverunnar.
Það er erfitt að kveðja einka-
son sinn hinstu kveðju og ekkert
foreldri ætti að þurfa þess, en ör-
laganornirnar grípa oft fram í
fyrir óskum okkar mannanna
barna. Elskulegur sonur minn,
hann Gummi P., var djúphugsuð-
ur og vissi hann meira um lífið og
tilveruna og tilgang hennar en
margur gerir. Hann var skarp-
greindur, trúaður og kunni ótrú-
lega mikið úr Biblíunni, samt
virtist hann aldrei vera að lesa
hana, hann hafði léttan og
skemmtilegan húmor og þegar
hann hló smituðust allir í kring-
um hann og hlógu með. Honum
þótti vænt um fólk og bar virð-
ingu og samkennd fyrir því, en
hans tilvera varð honum erfið.
Hann tók stúdentspróf í við-
skiptafræði og tölvufræði frá
Fjölbrautaskóla Suðurlands og
dreif sig síðan í Háskóla Íslands
til að nema hugleikin fræði en þá
greip örlaganornin í taumana og
kollvarpaði hans áætlunum um
að verða eitthvað meira, því hann
greindist með störuflog og tilvera
hans stökkbreyttist. Hann hélt
samt áfram á öðrum vettvangi og
keypti hann sér íbúð og flutti í
hana um tíma. Ungur að árum lék
hann sér með fótboltann og varð
fljótt slyngur með hann, eins var
hann sundmaður góður. Mótor-
hjól voru honum alltaf hugleikin,
hann var ungur að árum þegar
hann eignaðist sinn fyrsta fák og
þeyttist hann um víðan völl á
mótorhjólinu fram á síðustu
stundu. Hann var fagurkeri og
þegar hann gaf gjafir voru þær
klassi. Hann var barngóður og
veittu börn honum mikla gleði,
litla langömmustelpan mín, hún
Aníta Lind, dýrkaði hann og
saknar hún núna vinar í stað.
Milli mín og Gumma hefur nafla-
strengurinn aldrei slitnað, ég
elskaði þennan dreng frá fyrstu
tíð og mun ég alltaf geyma hann í
hjarta mínu.
Eigðu góða heimkomu, elsku
vinur, ég veit þú tekur fagnandi á
móti mér þegar minn tími kemur.
Góður Guð blessi þig og minn-
ingu þína.
Þó sólin nú skíni á grænni grundu
er hjarta mitt þungt sem blý.
Því burt varst þú kallaður á örskammri
stundu,
í huganum hrannast upp sorgarský.
Fyrir mér varst þú ímynd hins göfuga
og góða,
svo sterkur, einlægur og hlýr.
En örlögin þín ráðin – mig setur hljóða,
við hittumst samt aftur á ný.
Megi algóður guð þína sálu nú geyma,
gæta að sorgmæddum, græða djúp
sár.
Þó kominn sért yfir í aðra heima
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Höf. ókunnur.)
Mamma og pabbi.
Það var fermingarárið mitt
1963 sem systursonur minn Guð-
mundur Pétur fæddist. Mér
hlotnaðist sá heiður að halda á
honum undir skírn á fermingar-
daginn minn og einnig fékk ég að
ráða að hluta til nafninu sem
hann bar, sem voru nöfn afanna
beggja. Ég átti því mikið í þess-
um litla frænda mínum og pass-
aði hann oft þegar foreldrarnir
skruppu eitthvað frá. Hann var
oftast kallaður Gummi P. til að-
greiningar frá öllum þeim Guð-
mundum sem voru í ættinni og í
kringum hann á fyrstu árum ævi
hans. Gummi var fyrsta barn for-
eldra sinna og einnig fyrsta barn
afa og ömmu í báðar ættir. Hann
var því umvafinn og elskaður af
öllum, ljóshærður, bláeygður,
brosmildur, fjörmikill og
skemmtilegt barn. Fyrstu æviár-
in bjó fjölskyldan í Reykjavík í
nágrenni frændgarðsins í föður-
ætt en flutti síðar til Selfoss þar
sem móðurfólkið bjó. Á Selfossi
hóf Gummi skólagöngu sína og
eignaðist sína góðu vini sem hann
átti alla tíð. Gummi fluttist til
Lúxemborgar með fjölskyldu
sinni þegar hann var um ferm-
ingu og dvaldi fjölskyldan þar í
þrjú ár. Hann langaði til að fylgja
bekkjarfélögum sínum eftir í
skólanum á Selfossi og dvaldi hjá
mér og fjölskyldu minni einn vet-
ur. Það var gott að hafa Gumma
hjá sér, hann var umgengnisgóð-
ur, prúður og kurteis en örlítið
matvandur eins og gengur og
gerist með unglinga. Hann spil-
aði fótbolta með vinum sínum á
Selfossi og hafði gaman af úti-
veru og leikjum. Gummi var
skarpgreindur og átti auðvelt
með nám, hann var fljótur að til-
einka sér hluti og voru tungumál
eitt af því sem hann drakk í sig án
erfiðleika. Eftir stúdentspróf hóf
hann nám við Háskóla Íslands en
varð að hætta námi vegna veik-
inda sem herjuðu á hann. Gummi
greindist með flogaveiki, sem átti
eftir að draga dilk á eftir sér. Á
þessum árum bjó hann hjá Lóu
ömmu sinni í Barmahlíðinni. Þar
ríkti gagnkvæmur kærleikur og
umhyggja hvors fyrir öðru og
nutu þau nærveru hvort annars.
Stundum var heilsan örlítið betri
hjá Gumma mínum og gat hann
þá stundað vinnu af og til. Það
átti ekki fyrir honum að liggja að
njóta lífsins eins og annað ungt
fólk og fór hann á mis við flest
þau gæði sem lífið hefur upp á að
bjóða. Síðasta ár bjó hann við
gott atlæti í sambýli á Sóleyjar-
götu í Reykjavík og átti þar góðar
stundir. Gummi átti alltaf mótor-
hjól og var það eitt það skemmti-
legasta sem hann gerði að þeys-
ast um á mótorhjólinu sínu um
vegi landsins. Daginn sem hann
kvaddi þessa jarðvist þeystist
hann austur fyrir fjall á hjólinu
sínu í faðm æskustöðvanna þar
sem hann átti alltaf heima.
Ég er sannfærð um að vel hef-
ur verið tekið á móti honum af
undangengnum ættingjum og
vinum. Ég bið algóðan guð að
leiða hann í ljósið þar sem hann á
góða heimkomu meðal ástvina.
Elsku Sirrý, Nonni, Hanna
Björk og fjölskylda, ég votta ykk-
ur mína dýpstu samúð og bið góð-
an guð að styrkja ykkur í sorg-
inni.
Sigurlína Guðmundsdóttir
(Lína frænka).
Það er erfitt að skilgreina vin-
áttu. Vinátta er eitthvað sem við
tökum flest sem gefnum hlut og
veltum lítið fyrir okkur dags dag-
lega. Og ekki hefur maður alltaf
borið gæfu til að meta vináttuna
sem skyldi.
Við Gummi vorum vinir. Höf-
um verið það frá unglingsárunum
og það breyttist ekkert í áranna
rás þó að aðstæður breyttust.
Það var sama hve lengi við vorum
sambandslausir, það var alltaf
eins og við hefðum kvaðst í gær.
Og þessi vinátta þoldi allt sem við
buðum henni upp á. Kannski er
það einkenni sannrar vináttu.
Hún er án skilyrða. Þó að við
værum eins og við vorum. Alltaf
vinir.
Við Gummi kynntumst fyrst
um fimmtán ára aldur. Ég var á
skellinöðru og einu sinni þegar ég
átti leið um Engjaveginn sá ég
nýtt hjól. Blátt Suzuki AC með
alveg fáránlega breiðu stýri. Við
hjólið bograði ljóshærður piltur á
mínu reki. Ég stoppaði og tók
hann tali. Hann sagðist heita
Gummi og vera nýfluttur frá
Lúxemborg. Síðan hefur hann
aldrei verið kallaður annað en
Gummi Lúx. Ekki eftir sápunni
eins og sumir illa upplýstir héldu
heldur borgríkinu Lúxemborg.
Margur hefur nú verið kenndur
við minna. Við áttum strax skap
saman. Við hjóluðum saman, æfð-
um fótbolta saman, unnum sam-
an hjá Pósti og síma, skemmtum
okkur saman og vorum svo þunn-
ir saman. Alltaf saman.
Við Gummi vorum sjaldan
sammála um nokkurn skapaðan
hlut. Við gátum rifist út í eitt yfir
fáránlegustu hlutum. Nema
Leeds. Við vorum heimagangar
hvor hjá öðrum, við Gummi. Það
var ekkert amast við því þótt
maður gleymdi stundum að
banka á Engjaveginum. Sirrý og
Nonni tóku mér frá upphafi eins
og syni sínum og þannig er það
enn. Ég hef líka sérstakt leyfi til
að kalla Sirrý mömmu enda held
ég að hún hafi ekki gert grein-
armun á okkur þegar henni þótti
ástæða til að lesa okkur pistilinn.
Þar átti ég skjól þegar illa áraði
annars staðar.
En leiðir skildu. Ég fór til sjós
og að sinna öðrum aðkallandi
verkefnum en Gummi fór
menntaveginn. Gummi var einn
af þeim fyrstu sem kláruðu svo-
kallaða hraðbraut í Fjölbrauta-
skólanum og það með láði. Síðan
lá leið hans í Háskólann en fljót-
lega upp úr því fór að bera á þeim
veikindum sem nú hafa bugað
þennan góða dreng.
Þegar lífið slær mann með
blautri tusku í andlitið er ekki
óeðlilegt að ýmislegt fari um hug-
ann meðan maður þurrkar fram-
an úr sér. Eftirsjá, sektarkennd,
reiði. Ég vildi ég hefði eða ég
hefði nú alveg getað. Þetta fer
gegnum hugann aftur og aftur.
Gummi Lúx hefur loks fengið
friðinn sem hann leitaði svo lengi.
En eitt veit ég.
Nú hallar hann sér makinda-
lega aftur, trúlega með kaffibolla
í annarri hendi og sígarettu í
hinni. Það er heldur ekki ólíklegt
að hann hafi sett upp bláu spegla-
gleraugun því þar sem hann er nú
veit ég að er bjart og fallegt. Og
hann glottir örugglega út í annað
ef ég þekki hann rétt.
Ég votta fjölskyldunni hans
mína dýpstu samúð.
Loks beygði þreytan þína dáð,
hið þýða fjör og augnaráð
sú þraut var hörð en hljóður nú
í hinsta draumi brosir þú
(Jóhannes úr Kötlum )
Góður drengur er fallinn frá.
Góður vinur til enda.
Hjalti Tómasson.
Við fluttumst á Engjaveginn í
mars 1969. Í maí flutti fjölskylda í
nýbyggða húsið sitt á númer 59.
Lítill drengur, ljós og fagur, og
stelpuskotta, rauðhærð og strax
mikil týpa. Guðmundur Pétur og
Hanna Björk og foreldrar þeirra
Sigríður og Jón. Öll mikið eðal-
fólk.
Og það mynduðust strax vina-
bönd á milli fólksins í þessum
tveim húsum. Hittumst oft í viku,
fórum saman í útilegur. Tókum
þátt í gleði og sorgum hvert ann-
ars.
Þegar fjölskyldan flutti til
Lúxemborgar var Gummi hjá
okkur einn vetur og gekk í skól-
ann hérna. Gummi var alla tíð
hæglátur og dulur. Hann var
frekar mikill einfari og var mikið
inni í herberginu sínu. Ég man að
ég hafði áhyggjur af honum, því
mér fannst ég ekkert vita hvern-
ig honum leið.
Þegar á ævina leið þurfti hann
að kljást við sína dimmu dali í
þunglyndinu.
Að lokum endaði hann göng-
una sína hérna á æskuslóðum.
Vona ég og bið að hann verði í
bjartari heimi hér eftir og bið
honum Guðs blessunar með
þakklæti fyrir liðna tíð.
Sirrý og Nonna og öðrum í
fjölskyldunni sendi ég samúðar-
kveðjur.
Sigríður Ólafsdóttir.
Guðmundur
Pétur Jónsson
Sigtúni 38, sími: 514 8000
erfidrykkjur@grand.is / grand.is
Hlýlegt og gott viðmót
Fjölbreyttar
veitingar í boði
Næg bílastæði
og gott aðgengi
erfidrykkjur
Grand
ÚTFARARÞJÓNUSTA
Vönduð og persónuleg
þjónusta
Sími: 551 7080 & 691 0919
ATHÖFNÚTFARAÞJÓNUSTA - athofn@athofn.is - www.athofn.is
Inger Steinsson
IngerRósÓlafsdóttir