Morgunblaðið - 24.11.2014, Blaðsíða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 24. NÓVEMBER 2014
✝ Jóhanna Guð-rún Brynjólfs-
dóttir fæddist í
Hafnarfirði 30. júlí
1930. Hún lést 14.
nóvember 2014, 84
ára að aldri.
Foreldrar Jó-
hönnu Guðrúnar
voru Guðný Ólöf
Magnúsdóttir, f.
1908, d. 1990, og
Brynjólfur Brynj-
ólfsson, f. 1899, d. 1993. Systk-
ini Jóhönnu Guðrúnar eru Jón
Oddur, f. 1932, Bára, f. 1934,
Ásthildur, f. 1935, og Magnús,
f. 1939, d. 1976.
Jóhanna Guðrún giftist árið
1951 Einari Sigurjónssyni, f.
1930, d. 1996. Foreldrar hans
voru Sigurjón Einarsson, f.
1897, d. 1969, og Rannveig Vig-
fúsdóttir, f. 1898, d. 1991. Börn
Jóhönnu Guðrúnar og Einars
eru: 1) Brynja, f. 1952, maki
Jón Birgir Þórólfsson, börn
þeirra eru a) Einar, f. 1971,
kvæntur Eygló
Karlsdóttur, f.
1973; börn þeirra
Þórey, f. 1992, og
Jón Karl, f. 2001,
b) Guðný Agla, f.
1974, gift Ásmundi
Ívarssyni, f. 1974,
börn þeirra Valur
Snær, f. 2001, Axel
Örn, f. 2002, og
Birgir Gauti, f.
2009, c) Jóhann
Gunnar, f. 1982, dóttir hans
Brynja S., f. 2012. 2) Sigurjón,
f. 1968, maki Guðný Birna Ro-
senkjær, dætur þeirra eru a)
Hanna Lind, f. 1997, og b) Erla
Rúrí, f. 2004.
Jóhanna Guðrún tók virkan
þátt í starfi slysavarnadeildar
Hraunprýði í Hafnarfirði og
var heiðursfélagi í Slysavarna-
félagi Íslands.
Útför Jóhönnu Guðrúnar
verður gerð frá Hafnarfjarð-
arkirkju 24. nóvember 2014 og
hefst athöfnin klukkan 13.00.
Elsku Hanna, ég horfi til baka
á þessi 23 ár sem ég hef verið þess
aðnjótandi að vera í þessari litlu
samrýndu fjölskyldu þinni, og sé
þá hversu vel mér var tekið af
ykkur hjónunum og hversu marg-
ar góðar minningar ég á um sam-
verustundir okkar.
Enginn staður held ég að sé
okkur kærari en paradísin þín
fyrir norðan þar sem við fjöl-
skyldan höfum eytt flestum sum-
arfríum með þér og ferðast um
Norðausturlandið með ykkur
hjónunum. Skrítin tilfinning var
þó að fara þangað í sumar og eng-
in Hanna amma þar þó þú hafir
verið með okkur þar í huga því
staðurinn er þú.
Áramótin skipa stóran sess hjá
okkur, þessari sprengjuglöðu fjöl-
skyldu. Minnist ég oft áranna sem
ég vann hjá þér í flugeldunum,
man dugnaðinn og kraftinn sem
einkenndi þig í öllu, kjarnakonu á
sjötugsaldri sem ég þurfti að hafa
mig alla við til að halda í við.
Dýrmæt eru okkur harðang-
urs- og klaustursængurfötin sem
þú saumaðir handa öllum í fjöl-
skyldunni og verða þau varðveitt
eins og gull um ókomna tíð, eins
peysurnar, dúkarnir, ullasokk-
arnir, vettlingarnir og skartgrip-
irnir sem þú gerðir og við fengum
að njóta.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Elsku Hanna mín, takk fyrir
alla gjafmildi þína, vináttu og
kærleik sem ég, Einar og börnin
fengum að njóta. Þín verður sárt
saknað. Minning þín mun lifa í
hjörtum okkar en ég veit að þú ert
loksins eftir átján ár búin að sam-
einast honum Einari þínum sem
var miðdepill lífs þíns.
Eygló Karlsdóttir.
Elsku amma, í dag þegar við
fylgjum þér til grafar er mér efst í
huga þakklæti, þakklæti fyrir all-
ar þær stundir sem við höfum átt
saman, þakklæti fyrir það nána
og kærleiksríka samband sem við
áttum og þakklæti fyrir að eiga
ömmu sem ávallt studdi mig í einu
og öllu sem ég tók mér fyrir hend-
ur.
Ég er það heppin að hafa alist
upp við sérlega kærleiksríka og
skemmtilega ömmu og afa, það
var ávallt vinsælt að fá að eyða
stundum með ykkur, skipti þá
ekki máli hvort það væri á Norð-
urvanginum, í bústaðnum eða
rúsínan í pylsuendanum, fara með
ykkur í tjaldvagnaferðalag.
Þú varst einstaklega hæfileika-
rík í höndunum og varst jafnfær í
að prjóna listaflíkur og að sauma,
eru ófáar flíkurnar sem ég hef átt
í gegnum tíðina sem þú klæð-
skerasaumaðir á mig sem og
prjónaðir. Mér finnst nú ekki leið-
inlegt að þú hafir saumað á mig
útskriftarföt fyrir allar mínar út-
skriftir.
Eftir að afi, þín stoð og stytta,
féll svo snögglega frá fyrir átján
árum styrktust okkar styrku
bönd æ meir. Fyrst eftir fráfall
hans dvaldist ég hjá þér í íbúðinni
sem þið höfðuð þá svo nýlega fest
kaup á. Einnig voru ófáar ferð-
irnar norður með þér sem og að
heimsækja þig. Einnig fórum við
saman í ferðir erlendis. Þegar ég
hafði ákveðið að dveljast sumar-
langt í Hamborg eyddum við
vetrinum á undan að hlakka til
sumarsins sem í vændum var, því
að sjálfsögðu studdirðu mig og
ekki síður varstu strax harð-
ákveðin í að heimsækja mig þang-
að – enda vorum við sammála um
að Hamborg væri ein af okkar
uppáhaldsborgum. Þegar ég flutti
svo nokkrum árum síðar til Dan-
merkur til náms kom aldrei neitt
annað til greina en að heimsækja
mig líka þangað.
Ekki er það eingöngu ég sem
er full þakklætis fyrir að hafa átt
þig að, strákarnir mínir, sem ég
var svo heppin að eignast þegar
við Ási kynntumst, eru ásamt föð-
ur sínum þakklátir fyrir allar
stundirnar með Hönnu ömmu,
ömmunni sem þeir voru svo ríkir
að eignast í þér. Ávallt frá fyrstu
stundu komstu fram við þá eins
og önnur ömmubörnin þín. Elsk-
uðu þeir ekkert meir en að heim-
sækja þig og þá sérstaklega í bú-
staðinn. Þegar við Ási
eignuðumst svo Birgi Gauta fyrir
rúmum fimm árum eignaðist þú
aðdáanda til lífstíðar, hefur hon-
um orðið tíðrætt um prjónaömmu
frá því hann fór að tala og haft
óbilandi trú á að þú gætir lagað
allt með prjónunum.
Elsku amma, um leið og ég
kveð þig með þökk í hjarta sefar
vissan um ykkar afa saman á ný
sorgina, það er ég viss um að þið
hafið stigið vangadansinn þegar
þínu jarðvistarlífi lauk.
Með þökk fyrir allt og allt.
Þín
Agla.
Elsku amma mín.
Hver dagur líður hjá eins og
áður, hver klukkustund hverfur
eins og dögg fyrir sólu og mínútur
og sekúndur varla sjást. Við
fyrstu sýn virðist allt óbreytt en
þegar nánar er athugað verður
ekkert eins aftur. Þó að líf mitt
haldi áfram verður það aldrei
samt, því að ég er búin að missa
eina af mikilvægustu manneskj-
um í mínu lífi.
Elsku amma, ég á erfitt með að
sætta mig við það að þú sért farin.
Kannski er það eigingirni, en mér
finnst erfitt að horfast í augu við
að samverustundir okkar verði
ekki fleiri, allavega ekki í þessu
lífi. Þó reyni ég að sjá þína hlið
máls. Ég veit að þú varst orðin
mikið veik og kvalin og ég veit að
þetta var það sem þú þráðir, að
öðlast frið og fá að deyja. En það
er bara svo erfitt að sætta sig við
orðinn hlut því ég sakna þín. Ég
sakna raddarinnar þinnar, hlát-
ursins, brossins og sterku faðm-
laganna. Handanna sakna ég
hvað mest, þessara gömlu og lúnu
handa sem voru samt svo traustar
og hlýjar. Þó er það ákveðinn
huggun að vita af þér í faðmi afa á
ný. Ég kýs að hugsa um ykkur
tvö, á svölum sumarbústaðarins,
að veifa bless alveg eins og í öll
þau skipti sem þú vinkaðir til mín
þegar ég fór frá bústaðnum.
Undanfarna daga hef ég du-
stað rykið af gleymdum atburð-
um sem þessum og gert þá að
mikilvægum minnismiðum,
merktum: minningin um þig. Öll
þau skipti sem við gáfum fiska-
styttunni í eldhúsinu að éta, ára-
mót, allar prjónuðu flíkurnar frá
þér, gönguferðir í fjörunni, sam-
töl. Þetta er einungis lítið brot af
þeim minningum sem ég geymi.
Það fá engin orð því lýst hvað
þú hefur gefið mér margt og
kennt. Það voru hrein forréttindi
að fá að hafa þig í öll þau 17 ár
sem ég hef lifað, elsku amma mín,
og fyrir það þakka ég á hverjum
degi. Ég hefði gert allt til þess að
geta haft þig hjá mér að eilífu.
Kannski það hafi tekist því stund-
um finnst mér ég finna fyrir nær-
veru þinni. Það er góð tilhugsun
sem hlýjar mér að innan og því vil
ég trúa því að þú og afi vakið yfir
mér og leiðið mig í gegnum lífið.
Nú kveð ég þig í hinsta sinn, en
þó vil ég líta svo á að það séu ein-
ungis jarðnesku leifarnar sem ég
kveð í þeirri von að sálin haldi
áfram að lifa. Það síðasta sem ég
sagði við þig í seinustu heimsókn-
inni minni var, við sjáumst, svo
hér með kveð ég þig í þeirri trú að
þú bíðir eftir mér hinum megin
þar sem við munum hittast á ný.
Bless, elsku amma mín, við
sjáumst.
Hanna Lind.
Elsku amma. Takk fyrir allar
góðu stundirnar sem við höfum
átt saman, þegar við vorum að
spila á kvöldin í sumó og þú
kenndir mér alltaf ný spil. Ég
man líka öll þau skipti sem þú
komst í mat til okkar og við feng-
um okkur konfekt og horfðum á
Martin lækni. Takk fyrir allt það
sem þú hefur prjónað handa mér,
peysur, húfur, vettlinga og þá síð-
ustu fékk ég daginn áður en þú
fórst á spítalann. Og svo auðvitað
saltsteininn sem ég get kveikt á til
að minnast þín. Mér fannst svo
gott að horfa á þig þegar við vor-
um að fara heim úr sumó og þú
stóðst á pallinum og vinkaðir okk-
ur. Mér leið alltaf svo vel að hitta
þig. Núna veit ég að þú ert komin
upp til Guðs og ert að passa okk-
ur.
Elsku amma, ég elska þig svo
mikið,
Erla Rúrí.
Elsku amma mín, þá er komið
að kveðjustund, þó svo maður
hefði vonað að sú stund væri ekki
runnin upp.
Einar af mínum fyrstu minn-
ingum um þig og afa eru öll ferða-
lögin með ykkur, þá varst þú allt-
af búin að smyrja eitraða blöndu í
magann minn sem var fransk-
brauð og rúgbrauð með kæfu á
milli. Man ég vel hvað það gladdi
frænda minn mikið þegar það fór
að skila árangri svo stuttu seinna,
en þú sagðir alltaf við Sigurjón að
þetta væri bara hveralykt en ófá-
ar ferðirnar fékk ég að dröslast
með ykkur.
Ekki þótti mér slæmt þegar ég
var að alast upp hvað það var
stutt heim til ykkar og alltaf gott
að koma þangað.
Skemmdi líka ekki fyrir að mér
fannst afi lifa algjöru draumalífi,
þú sást nánast (alveg) um öll
heimilisstörfin, kallaðir á afa þeg-
ar matur var tilbúinn og gekkst
svo frá á eftir. Svona konu ætlaði
ég sko að finna mér en komst svo
að því seinna að tíðarandinn var
eitthvað að breytast.
Við höfum líka eytt nánast öll-
um gamlárskvöldum saman öll
fjölskyldan, flestum heima hjá
þér og afa en þá fengum við oftast
rjúpu og gæs og voru þetta ómet-
anlegar kvöldstundir sem ég mun
muna alla tíð.
En upp úr standa stundirnar
sem við höfum átt fyrir norðan í
sumarbústað ykkar frá því ég var
krakki, þótti mér nú ekki leiðin-
legt að eyða flestum sumrum þar
þegar ég var yngri með þér og
afa. Ekki fækkaði ferðalögunum
þangað eftir að ég eignaðist fjöl-
skyldu, mér, Eygló og börnunum
hefur alltaf þótt æðislegt að koma
þangað. Eftir að afi dó varst þú
ákveðin í að halda áfram að fara
norður, ekkert skyldi nú stoppa
þig í því, hvorki flughræðslan né
annað enda veit ég að þú varst nú
aldrei ein þar. Alltaf var jafn gott
að koma til þín þangað en eftir að
þú fórst að eldast var alltaf erf-
iðara að kveðja og skilja þig eina
eftir þar. Síðasta sumar var svo-
lítið tómlegt þar án þín en það var
í fyrsta skipti í mörg ár sem þú
komst ekki þangað.
Ég veit ég hef alla tíð
verið umvafin englum
sem að vaka hjá
meðan mannshjörtun hrærast
þá er huggun þar að fá.
Þó að vitskert sé veröld
þá um veginn geng ég bein
því ég er umvafin englum
aldrei ein – aldrei ein.
(Valgeir Skagfjörð)
En nú þegar ég kveð þig, elsku
amma mín, með söknuði í hjarta
veit ég að þið afi eruð saman á ný.
Einar.
Elsku amma. Þó svo að heilsan
hafi verið slöpp síðustu árin þá á
ég sannarlega góðar minningar
um ömmu í fullu fjöri. Amma og
afi voru mjög dugleg að ferðast og
maður fékk að taka þátt í því með
þeim. Minnisstætt er þegar ég fór
með þeim upp á hálendi í jeppa-
bíltúr og við sátum í sandfoki að
borða samlokur sem amma hafði
smurt, sandfokið kom ekki að sök
þar sem ég var á þeim aldri að það
þótti ekkert tiltökumál að borða
smá sand. Nestið frá ömmu klikk-
aði heldur aldrei.
Ég eyddi miklum tíma hjá
ömmu og afa í norðurbænum sem
barn og þrátt fyrir að amma hafi
ekki verið unglamb þegar ég kem
til sögunnar, þá minnist ég henn-
ar samt sem duglegrar og dríf-
andi manneskju. Heimili þeirra
afa var gott heim að sækja og
garðurinn hjá þeim í hrauninu
ævintýraland sem náði vissu há-
marki á áramótunum. Þá var
sprengt upp eins og enginn væri
morgundagurinn og áramóta-
brenna í göngufæri úr garðinum.
Ef garðurinn þeirra var ævin-
týraland þá er óhætt að segja að
sumarbústaður þeirra hafi verið
ævintýraland. Þar fékk maður að
veiða, fara á kajak, klifra í trjám,
fara í skógarferðir, vaða í ánni og
læknum ásamt ótal fleiri
skemmtilegum hlutum eins og að
spila og bara vera með fjölskyld-
unni. Einnig fékk maður að hjálpa
til þegar þess þurfti eins og t.d.
við að gróðursetja, fella tré, slá
grasið o.s.frv. Amma sá svo til
þess að enginn yrði svangur.
Amma fylgdist alltaf vel með
okkur barnabörnunum og var
meðvituð um allt sem við vorum
að gera enda hafði hún skýra
hugsun allt til enda. Líkaminn var
þó farinn að gefa eftir, kannski
ekkert skrítið þegar fólk er komið
yfir áttrætt. Síðustu árin var hún
dugleg í handavinnunni og prjón-
aði peysur, vettlinga og sokka
ásamt því að sauma sængurver og
ýmislegt fleira. Meðan hún prjón-
aði fylgdist hún vel með sjónvarp-
inu og þá sérstaklega dönsku
stöðvunum sem voru í miklu
uppáhaldi.
Þó svo að ég kveðji ömmu með
söknuði þá er ég líka þakklátur
fyrir það líf sem amma átti og að
hún hafði skýra og góða hugsun
allt til enda. Ég er stoltur af
ömmu og innilega þakklátur fyrir
allt sem hún hefur veitt mér og
allar þær minningar sem tengjast
henni. Þinn
Jóhann Gunnar Jónsson.
Elsku Hanna, amma okkar, við
trúum því varla að það sé komið
að kveðjustund og finnst okkur
það frekar óraunverulegt að sá
tími sé kominn. Ekki eru allir jafn
heppnir að þekkja konu eins og
þig og hvað þá að eiga ömmu svo
kæra. Þær eru ófáar stundirnar
sem maður lítur til baka á góðu
minningarnar sem maður átti
með þér, í bústaðnum á sumrin, fá
að kúra uppi í ömmubóli og heyra
sögu fyrir svefninn, allt fallega
föndrið og prjónið sem þú gafst
okkur og litríku flugeldarnir sem
við horfðum saman á á gamlárs-
kvöldum. Ekki þótti okkur leið-
inlegt að koma í heimsókn til
ömmu sem tók alltaf svo vel á
móti manni með sínum hlýju
faðmlögum, þrátt fyrir veikindin
sem voru síðasta árið gastu alltaf
brosað þínu breiðasta og það mun
ávallt lifa í hjörtum okkar systk-
inanna.
„Nú kveð ég ykkur og æsku mína. Við
höfum mætzt í draumum, og þið hafið
sungið fyrir mig í einveru minni, og úr
löngunum ykkar hef ég reist loftkastala
á himnum. En nú hefur svefninn flúið og
tekið með sér drauma okkar. Dagur er
runninn, og svefnrof okkar hafa breytzt
í vöku, og við hljótum að skilja. Í rökkri
minninganna munum við mætast á ný,
og við munum ræðast við, og þið mun-
uð syngja mér efnismeiri söng. Og
mætist hendur okkar í nýjum draumi,
skulum við reisa annan loftkastala á
himnum.“ (Kahlil Gibran).
Elsku amma okkar, þín verður
sárt saknað en þú gleymist aldrei,
minning þín lifir ávallt hjá okkur.
Við biðjum að heilsa honum afa.
Þórey og Jón Karl.
Hún Hanna Einars eins og hún
var oftast kölluð í fjölskyldunni til
aðgreiningar frá mágkonu sinni,
Jóhönnu Andrésdóttur eða
Hönnu Bóbós, er fallin frá. Að
henni genginni er í raun síðasti
einstaklingurinn af tengdafólki og
systkinahóp móður minnar, Báru
Sigurjónsdóttur, horfinn á vit
feðra sinna. Kynslóðir koma og
kynslóðir fara.
Á kveðjustundum sem þessari
koma upp í hugann margar góðar
og dýrmætar minningar sem lifa
einstaklingana. Þannig er það
einnig með Hönnu Einars. Það
sem mér er minnisstæðast til að
læra af og temja sér er hvernig
var að eiga við hana samtal. Það
var einhvern veginn umvefjandi.
Hún var einungis að tala við þig
en ekki aðra. Hlustaði og setti
fram skoðanir og ráðleggingar
með sérstakri alúð. Það var eins
og maður væri í algjöru uppáhaldi
og einkasamtali. Þegar hún ræddi
við mann var eins og hún væri að
tala við þig einan.
Annað sem var til fyrirmyndar
og eftirbreytni var hjónaband og
lífsins samferð Hönnu og Einars
frænda míns. Þau voru mjög sam-
rýnd í leik og starfi. Upp í hugann
koma margar myndir og minning-
ar um þau hjón úr samstarfi
þeirra fyrir Slysavarnafélag Ís-
lands svo og slysavarnadeildina
Hraunprýði og Björgunarsveitina
Fiskaklett í Hafnarfirði. Flug-
eldainnflutningur og sala til fjár-
öflunar fyrir slysavarnastarfið í
landinu var líf þeirra, leikur og
starf. Gaman var að koma á lag-
erinn í húsnæði Fiskakletts þegar
sendingarnar voru að koma að ut-
an. Þá þurfti að taka allt upp, tína
saman það sem hver og einn sölu-
aðili út um land allt vildi fá til end-
ursölu, merkja, pakka o.s.frv. Þá
var Hanna í essinu sínu og Einar
frændi henni við hlið og reyndar
fleiri úr fjölskyldunni.
Mínar fyrstu minningar um
Hönnu Einars eru frá heimili
þeirra hjóna á Holtsgötunni í
Hafnarfirði. Þangað kom ég oft
með foreldrum mínum og þangað
var gaman og gott að koma. Tíkin
Rósa var hluti af fjölskyldunni og
var náttúrlega mikið aðdráttarafl
fyrir mig ungan drenginn. Hanna
Einars var í sérstöku uppáhaldi
hjá föður mínum fyrir glæsilegt
útlit og fegurð. Einn fannst hon-
um þó löstur á henni en það var sú
staðreynd að Hanna reykti. Faðir
minn var mikill andstæðingur
reykinga og lá ekki á skoðun
sinni. Mér eru minnisstæð skoð-
anaskipti þeirra varðandi reyk-
ingar. Í dag eru þetta ekkert ann-
að en góðar minningar. Öll
verðum við jú að hafa einhvern
veikleika.
Ég votta Brynju, Sigurjóni og
fjölskyldum þeirra og ættingjum
og vinum mína innilegustu sam-
úð. Guð blessi ykkur öll.
Megi Hanna Einars eiga góðar
stundir um hina óendanlegu
framtíð með Einari frænda.
Sigurjón Pétursson.
Í dag kveðjum við hana Hönnu
Brynjólfs, eina af heiðursfélögum
okkar í Slysavarnadeildinni
Hraunprýði. Hún Hanna hefur
einhvern veginn alltaf verið í
Hraunprýði, var mjög virk á ár-
um áður og alltaf var hún svo
hress og kát, já, það var aldrei
nein lognmolla í kringum hana.
Ef hægt væri að segja að ein-
hver hafi gifst inn í Slysavarna-
félagið þá var það hún. Þau systk-
in, Einar og Hulda Sigurjóns,
voru af lífi og sál í Slysó eins og
foreldrar þeirra og systkini höfðu
verið á undan þeim. Þau voru for-
menn tveggja öflugra félaga í
Hafnarfirðinum, Hraunprýði og
Fiskakletts.
Svo þegar Einar heitinn varð
forseti Slysavarnafélags Íslands
dró hún aðeins úr samverustund-
unum með okkur, en fór víða með
honum og ég held að allir muni
þessa flottu konu sem fylgdi
manni sínum í einu og öllu. Þau
hjón gáfu okkur félögunum í
Hraunprýði og Fiskakletti stór-
kostlega gjöf, hátíðarfána SVFÍ,
stuttu áður en Einar lést.
Hún sat í mörg ár í stjórn
Hraunprýði, hún var með húsið
og sá um veitingar á fundum
ásamt Brynju dóttur sinni og
gegndi ýmsum trúnaðarstörfum
innan deildarinnar. Börnin þeirra
Einars, dóttirin Brynja, Jómbi
eiginmaður hennar og þeirra
börn og sonurinn Sigurjón, voru
líka á kafi í Slysavarnafélaginu á
þeim árum. Einar var flottur for-
maður Fiskakletts. Guðný
mamma hennar Hönnu var einnig
mjög virk í félaginu.
Nú er komið að leiðarlokum og
við Hraunprýðikonur viljum
þakka þér innilega allar góðar
stundir, Hanna mín, og við send-
um Brynju, Sigurjóni og fjöl-
skyldum og einnig systur þinni
innilegar samúðarkveðjur.
Hörpu þinnar ljúfa lag
lengi finn í muna.
Því ég minnist þín í dag,
þökk fyrir kynninguna.
(Á.K.)
F.h. Svdk. Hraunprýði,
Kristín G. Gunnbjörnsdóttir
(Stína).
Jóhanna Guðrún
Brynjólfsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Elsku prjónaamma.
Ég sakna þín svo mikið
eftir að þú fórst upp í geim.
Mig langar að koma og
fá kex hjá þér.
Knúsa bangsann sem þú
prjónaðir handa mér þegar
ég fer að sofa á kvöldin.
Þinn
Birgir Gauti.